Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Στηλιτικά

Στηλιτικά

Με την ονομασία Στηλιτικά, φέρονται διάφορα πολιτικά επεισόδια που συνέβησαν στην Αθήνα το 1875, με προπηλακισμούς βουλευτών, λόγω παρατεινόμενων συνταγματικών παραβάσεων κατά τη λήψη αποφάσεων στη Βουλή, χωρίς δηλαδή την απαιτούμενη απαρτία. Οι δε κυβερνητικοί βουλευτές που συμμετείχαν σ΄ αυτές τις συνεδριάσεις αποκαλούνταν στηλίτες.

Συγκεκριμένα κατά την ΣΤ΄ Βουλευτική Περίοδο και ειδικότερα στις 4 Φεβρουαρίου του 1874 μετά την παραίτηση της κυβέρνησης του Ε. Δεληγιώργη που είχε μόλις 20 ημέρες βίο, κλήθηκε ν΄ αναλάβει ο κομματάρχης Δημήτριος Βούλγαρης, ο επιλεγόμενος "τζουμπές", που είχε πλειοψηφήσει, ο οποίος και σχημάτισε κυβέρνηση στις 9 Φεβρουαρίου. Επελθούσης όμως διαφωνίας μεταξύ αυτού και των άλλων αρχηγών κομμάτων αναγκάσθηκε να παραιτηθεί. Επειδή όμως δεν κατέστη τότε δυνατόν να σχηματιστεί κυβέρνηση παρέμεινε ο ίδιος στην εξουσία όπου και διέλυσε τη Βουλή. Στις 25 Ιουλίου συνήλθε η νέα Βουλή όπου η μεν πλειοψηφία αποτελούνταν από οπαδούς του Βούλγαρη πλην όμως δεν συγκροτούσαν την απαραίτητη απαρτία για νομοθετικό έργο. Κατά το άρθρο 56 του τότε Συντάγματος επί συνόλου 190 βουλευτών απαρτία λογίζονταν η παρουσία τουλάχιστον 96 βουλευτών. Οι δε προσκείμενοι βουλευτές στον Βούλγαρη ήταν μόνο 85.

Παρά ταύτα στις 30 Νοεμβρίου του 1874 η κυβέρνηση με παρουσία 85 βουλευτών προχώρησε στη ψήφιση του προϋπολογισμού του έτους. Οι αντιπολιτευόμενοι τότε θεώρησαν την απόφαση αυτή αντισυνταγματική και αποχώρησαν και η κυβέρνηση κήρυξε τη λήξη της συνόδου. Στις 5 Μαρτίου του 1875 συγκλήθηκε η Βουλή σε έκτακτη σύνοδο. Επειδή όμως και τότε η κυβερνώσα παράταξη δεν ευρέθηκε σε απαρτία, παρισταμένων μόνο 81 βουλευτών, η κυβέρνηση δίνοντας άλλη ερμηνεία στο σχετικό άρθρο του συντάγματος συνέχισε το νομοθετικό της έργο. Τότε όλοι οι άλλοι αρχηγοί συνασπίστηκαν σε κοινό αγώνα κατά της κυβέρνησης δημιουργώντας πορείες και έκτροπα, προπηλακίζοντας τους κυβερνητικούς βουλευτές όπου βρίσκονταν ή εμφανίζονταν. Όλος ο αντιπολιτευόμενος τότε τύπος ξεσήκωσε τη κοινή γνώμη απαιτώντας να γράφονται καθημερινά στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων τα ονόματα των βουλευτών αυτών προκειμένου έτσι ο λαός να γνωρίζει με ποιους και χωρίς απαρτία η Βουλή ψήφιζε σοβαρά νομοσχέδια, κατά το πρότυπο που εφάρμοζαν στην αρχαία Αθήνα με τις ατιμωτικές στήλες που αναγράφονταν τα ονόματα μη πατριωτών. Εξ αυτού τα γεγονότα αυτά έμειναν στη νεότερη ιστορία με το όνομα στηλιτικά.

Τελικά τα έκτροπα αυτά, μετά και από παρέμβαση του Βασιλέως Γεωργίου του Α΄ εξανάγκασαν τον Βούλγαρη σε παραίτηση όπου στις 27 Απριλίου του 1875 ο Χαρίλαος Τρικούπης σχημάτισε κυβέρνηση και διέλυσε τη Βουλή αποκαθιστώντας την τάξη.

Ο Γεώργιος Σουρής καυτηριάζοντας τα Στηλιτικά έγραψε μεταξύ άλλων:
"Και άρχισε να γίνεται των νόμων λειτουργία
και ανεβοκατέβαιναν τα τότε Υπουργεία.
Και ήλθαν τα Στηλιτικά και οι Μαραθωνομάχοι
εις τον Μεγαλειότατον εγύρισαν τη ράχη
και όλοι εμελέτησαν κι΄ εσκέφθησαν καινά,
κι΄ εσείσθησαν κι΄ ετράνταξαν κοιλάδες και βουνά".
"Υπουργεία": έτσι λέγονταν τότε οι κυβερνήσεις,
"Μαραθωνομάχοι": αποκαλεί ο Γ. Σουρής τους Βουλευτές από τους μαραθώνιους λόγους τους,
"εσκέφθησαν καινά": είτε με νέες ερμηνείες, είτε χωρίς απαρτία.


De Siris

Χουρσίτ Μεχμέτ Πασάς

Χουρσίτ Μεχμέτ Πασάς

Ο Χουρσίτ Μεχμέτ Πασάς, ή Χουρσίτ Αχμέτ Πασάς, ο επιλεγόμενος Χουζιρέτ ήταν καυκάσιος γενίτσαρος που γεννήθηκε στην σημερινή Γεωργία. Υπήρξε υψηλόβαθμος αξιωματούχος, στρατηγός (σερασκέρης) και Μέγας Βεζίρης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, χάριν ευνοίας του σουλτάνου Μαχμούτ Β'. Θεωρούνταν γιος ορθόδοξου ιερέα που είχε εξισλαμιστεί. Στην ελληνική ιστορία έγινε γνωστός από την ανάμιξή του στα πρώτα στάδια της Ελληνικής επανάστασης.

Βιογραφικά στοιχεία

Από μικρή ηλικία με την εύνοια του φίλου του ναύαρχου Κουτσούκ Χουσείν Πασά μπήκε στην δημόσια υπηρεσία. Το 1803 σκοτώνει τον Πασά κι στάλθηκε από τον Σελίμ Γ΄ στην Αίγυπτο για να καταστείλει την εκεί εξέγερση που βρισκόταν σε εξέλιξη μετά την αποχώρηση των Γάλλων. Για τον σκοπό αυτό διορίσθηκε αντιβασιλέας και Βεζίρης του Καΐρου , στη θέση αυτή παρέμεινε έως την 21 Οκτωβρίου 1806. Έχοντας καταστείλει την εξέγερση των Μαμελούκων στην Αίγυπτο τον Οκτώβριο του 1806 διορίζεται από τον σουλτάνο Βαλής της Ρούμελης. Τον Ιούλιο του 1808 μετατίθεται από τον νέο σουλτάνο Μαχμούτ Β΄ στην Σατραπεία του Χαλεπίου.

Το 1812 διορίστηκε Μέγας Βεζίρης μέχρι το 1813 όταν ηγήθηκε εκστρατείας όπου και κατέστειλε βίαια τις υπό του Μίλος Ομπρένοβιτς σερβικές εξεγέρσεις του 1813. Μετά την επιτυχία της καταστολής της εξέγερσης στην Σερβία μετετέθη ξανά Βαλής της Ρούμελης. Στη συνέχεια, το 1818, εστάλη στο Χαλέπι όπου και εκεί κατέπνιξε με επιτυχία διάφορες εξεγέρσεις που είχαν σημειωθεί, περισσότερο θρησκευτικού χαρακτήρα. Αργότερα το 1820 εστάλη στην Πελοπόννησο στην Τριπολιτσά, αναλαμβάνοντας πασάς του Μορέα όπου και εφάρμοσε τρομοκρατικές μεθόδους κατά του πληθυσμού.

Πεπεισμένος όμως από την υποδοχή των προκρίτων ότι δεν ευσταθούσαν οι φήμες περί εξέγερσης εκστράτευε στη συνέχεια, κατ΄ εντολή του Σουλτάνου, στα Ιωάννινα (Ιανουάριος του 1821) κατά του επαναστάτη Αλή Πασά, αφήνοντας πίσω του στη διοίκηση (καϊμακάμη) τον Μεχμέτ Σαλίχ πασά και σώμα 1500 Αλβανών.

Μετά τη σύλληψη και την εκτέλεση του Αλή Πασά, όπου και απέστειλε την κεφαλή του στη Κωνσταντινούπολη, που είναι και η τελευταία επιτυχία του, αφ΄ ενός η άλωση της Τριπολιτσάς, (Σεπτέμβριος 1821), που ακολούθησε και αφετέρου οι ραδιουργίες ανταγωνιστών του στην Υψηλή Πύλη, περί σφετερισμού των θησαυρών του Αλή Πασά, του στέρησαν τη δυνατότητα να καταπνίξει την ελληνική επανάσταση και ταυτόχρονα έπεισαν τον Σουλτάνο να τον θανατώσει.

Προκειμένου να αποφύγει την ταπείνωση, στις 30 Νοεμβρίου 1822 ευρισκόμενος στη Λάρισα σε προετοιμασία εκστρατείας κατά της Πελοποννήσου, πληροφορηθείς τις προθέσεις του Σουλτάνου, αυτοκτόνησε με δηλητήριο, εντολή την οποία ούτως ή άλλως θα λάμβανε από τον Σουλτάνο.


De Siris

Oscar Wilde

Όσκαρ Ουάιλντ 

Ο Όσκαρ Ουάιλντ, γεννήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 1854 και πέθανε στις 30 Νοεμβρίου 1900, ήταν ποιητής, δραματουργός, μυθιστοριογράφος και κριτικός.

Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του το 1878 εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Λονδίνο. Εστέτ εκ χαρακτήρος, αφιέρωσε τη ζωή του στην αναζήτηση του ωραίου και του παράδοξου. Γρήγορα γνώρισε τον θαυμασμό της λονδρέζικης αριστοκρατίας, που τον παρακολουθούσε και τον μιμούταν ως πρότυπο. Όλοι επαναλάμβαναν τις πνευματώδης φράσεις του, αγόραζαν πολύτιμες πέτρες και κοιτούσαν με υπεροψία τη ζωή, όμοια μ' αυτόν. Η λογοτεχνική του δόξα έφτασε στο αποκορύφωμα το 1891 με το μοναδικό του μυθιστόρημα «Το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι».

Αν και ήταν παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών, η προσωπική ζωή του Όσκαρ Ουάιλντ ήταν ανοιχτή σε κουτσομπολιά. Το 1895 κατηγορήθηκε για ομοφυλοφιλία, για τις στενές σχέσεις του με τον νεαρό ομότεχνό του Άλφρεντ Ντάγκλας και οδηγήθηκε στο δικαστήριο, όπου καταδικάσθηκε σε δύο χρόνια καταναγκαστικών έργων (στη Βικτωριανή Αγγλία η ομοφυλοφιλία ήταν ποινικό αδίκημα). Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του έγραψε τον δραματικό αυτοβιογραφικό μονόλογο «De Profundis» (Εκ Βαθέων), με παραλήπτη την «πέτρα του σκανδάλου», τον Άλφρεντ Ντάγκλας.

Η αυλαία της τραγικής ζωής του έπεσε στις 30 Νοεμβρίου του 1900, σ' ένα φθηνό ξενοδοχείο του Παρισιού.



De Siris

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Jacques Chirac

Ζακ Σιράκ 

Ο Ζακ Σιράκ γεννήθηκε στο Παρίσι στις 29 Νοεμβρίου 1932, είναι Γάλλος πολιτικός και πρώην Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Φοίτησε στην «Εθνική Σχολή Διοίκησης» (École nationale d'administration - ENA), ξεκίνησε την καριέρα του ως υπάλληλος στο Ελεγκτικό Συνέδριο.

Εκλέχθηκε βουλευτής με το κόμμα UDR για πρώτη φορά το 1967, έγινε γραμματέας του κράτους το 1968, υπουργός για τις Επαφές με τη Βουλή το 1971, της Γεωργίας το 1972, των Εσωτερικών το 1974. Την ίδια εποχή στις προεδρικές εκλογές έπαιξε σημαντικό ρόλο υπέρ του Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν, στον οποίο εξασφάλισε ένα στήριγμα ενός σταθερού μέρους του κόμματος του Σαρλ ντε Γκωλ. Αυτό τον ανακήρυξε πρωθυπουργό. Ερχόμενος σε ρήξη με τον πρόεδρο, ο Σιράκ άφησε την κυβέρνηση το 1976. Το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, για να σταθεροποιήσει τις θέσεις του κόμματος του Ντε Γκωλ προχώρησε στην επανίδρυση μετατρέποντας το παλιό UDR του Ντε Γκωλ σε Rassemblement pour La republique, του οποίου έγινε πρόεδρος.

Στις εθνικές εκλογές του 1978 το κόμμα του εμφανίστηκε το πιο ισχυροποιημένο στη χώρα. Έβαλε υποψηφιότητα για την προεδρία της Δημοκρατίας το 1981, δεν έφτασε όμως στην τελική ψηφοφορία. Το 1986, με τη νίκη του επί του Σοσιαλιστικού Κόμματος, έγινε πρωθυπουργός για δεύτερη φορά. Δύο χρόνια αργότερα, έβαλε και πάλι υποψηφιότητα για την προεδρία της Δημοκρατίας μαζί με το σοσιαλιστή πρόεδρο Μιτεράν, ηττήθηκε και παραιτήθηκε και από το αξίωμα του πρωθυπουργού. Εκλέχθηκε δήμαρχος του Παρισιού το 1977 και οδήγησε το κόμμα του σε μια νίκη στις πολιτικές εκλογές το 1993.

Στις προεδρικές εκλογές το 1995, ο Σιράκ νίκησε στην τελική ψηφοφορία τον σοσιαλιστή υποψήφιο, Λιονέλ Ζοσπέν, εγκαινιάζοντας για τη χώρα μια δεξιά κυβέρνηση. Μια από τις πρώτες πράξεις κατά τη διάρκεια της προεδρίας του ήταν η επανάληψη των πυρηνικών πειραμάτων στον Ειρηνικό. Στην εξωτερική πολιτική, ο Σιράκ ακολούθησε την προηγούμενη πολιτική γραμμή της Γαλλίας, διατηρώντας σταθερό τον προνομιούχο άξονα με τη Γερμανία. Επανεξελέγη το 2001 με συντριπτική πλειοψηφία, έχοντας απέναντί του τον ακροδεξιό υποψήφιο, Ζαν-Μαρί Λεπέν.

Το 2005 αντιμετώπισε τις ταραχές με τους νεαρούς μετανάστες, που πήραν χαρακτήρα εξέγερσης και ανάγκασαν την κυβέρνησή του να κηρύξει ξανά το νόμο που ίσχυε την περίοδο του Πολέμου στην Αλγερία. Μετά τις προεδρικές εκλογές του 2007 αποσύρθηκε από την πολιτική.

Το Δεκέμβριο του 2011 κρίθηκε ένοχος για τις κατηγορίες: Υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος, κατάχρηση εμπιστοσύνης, παράνομη οικοιοποίηση συμφερόντων, πράξεις οι οποίες διαπράχθηκαν, κατά τη γαλλική δικαιοσύνη, κατά τη διάρκεια της θητείας του ως δήμαρχος του Παρισιού την περίοδο 1990 - 95 και ενώ κατείχε τη θέση του ηγέτη του κόμματος RPR.


De Siris

Ryan Giggs

Ράιαν Γκιγκς 

Ο Ράιαν Γκιγκς είναι Ουαλός ποδοσφαιριστής γεννήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 1973 στο Κάρντιφ της Ουαλίας αγωνίζεται στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και ήταν διεθνής την Εθνική Ουαλίας.

Παιδικά χρόνια

Ο Ράιαν Γκιγκς στα επτά του, μετακόμισε απο το Κάρντιφ της Ουαλίας οικογενειακώς στο Σάλφορντ του Μάντσεστερ. Στην αρχή, τα παιδιά στο σχολείο τον κορόιδευαν για την προφορά του. Σιγά σιγά προσαρμόστηκε και απέκτησε τη χαρακτηριστική βόρεια προφορά της περιοχής. Σήμερα, δηλώνει περήφανος Ουαλός, αλλά και βέρος Μανκούνιαν.Ο πατέρας του, παίκτης του ράγκμπι με καταγωγή από τη Σιέρα Λεόνε, τον πήγαινε από μικρό στο Ολντ Τράφορντ, όπου κόλλησε το μικρόβιο. Βρέθηκε να προπονείται στις ακαδημίες της συμπολίτισσας Μάντσεστερ Σίτι, αλλά εμφανιζόταν με φανέλα της Γιουνάιτεντ και τον κοιτούσαν με μισό μάτι.Οι άνθρωποι του Άλεξ Φέργκιουσον τον είδαν, ο πονηρός Σκοτσέζος δεν έχασε την ευκαιρία και τον πήρε στους Κόκκινους μόλις έκλεισε τα 14.

Ποδοσφαιρική καριέρα

Ο Γκιγκς έγινε επαγγελματίας στις 29 Νοεμβρίου 1990 στα 17α γενέθλια του.Έκανε την πρώτη του εμφάνιση σε ένα παιχνίδι πρωταθλήματος εναντίον της Έβερτον. Πέτυχε το πρώτο του γκολ στο πρώτο παιχνίδι που αγωνίστηκε ως βασικός σε μια νίκη 1-0 στο ντέρμπι του Μάντσεστερ , στις 4 Μαΐου 1991,εναντίον της Μάντσεστερ Σίτι. Οι συγκρίσεις με το θρύλο της Γιουνάιτεντ Τζορτζ Μπεστ δεν άργησαν, αλλά ο Ράιαν κατάφερε να ξεχωρίσει με τη δική του προσωπικότητα. Έγινε αναπόσπαστο μέλος της πρώτης ομάδας στην αρχή της σεζόν 1991-92 και παραμένει έως σήμερα.

Εθνική Ουαλίας

Γεννημένος στο Κάρντιφ από Ουαλούς γονείς. Ο Γκιγκς έχει εκπροσωπήσει την Ουαλία σε διεθνές επίπεδο.Φόρεσε την φανέλα της Ουαλίας συνολικά 64 φορές πετυχαίνοντα 12 γκολ από το 1991 έως το 2007 όταν και αποχώρησε .


De Siris

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Παναγιώτης Βαρώτσος

Παναγιώτης Βαρώτσος

Ο Παναγιώτης Βαρώτσος γεννήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 1947 στην Πάτρα και είναι Έλληνας φυσικός. Αποφοίτησε από το Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου έγινε διδάκτωρ φυσικής το 1973, υφηγητής το 1977 και από το 1986 είναι καθηγητής στον τομέα της Φυσικής Στερεάς Κατάστασης. Μετεκπαιδεύτηκε σε Γερμανία, Γαλλία και ΗΠΑ.

Ακαδημαϊκή σταδιοδρομία

Διετέλεσε πρόεδρος του Φυσικού Τμήματος τα έτη 1994-1996. Από το 1995 είναι διευθυντής του ερευνητικού πανεπιστημιακού «Ινστιτούτου Φυσικής του Στερεού Φλοιού της Γης» στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Σεπτέμβριο του 2007 είναι διευθυντής του Εργαστηρίου Φυσικής του Τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Έργο - Δημοσιεύσεις

Μαζί με τον Καίσαρα Αλεξόπουλο και τον Κωνσταντίνο Νομικό ανέπτυξε το 1981 τη μέθοδο βραχείας διάρκειας πρόγνωσης σεισμών, γνωστή ως μέθοδο ΒΑΝ και σήμερα ακόμη διευθύνει την έρευνα αυτή.

Έχει δημοσιεύσει περισσότερες από 230 εργασίες σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά (με κριτές), έχει συγγράψει τέσσερα βιβλία και έχουν γίνει περισσότερες από 4000 επιστημονικές αναφορές τρίτων στις εργασίες του.

Βραβεύσεις

Το 1995 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Ωνάση για το περιβάλλον. Ἐχει επίσης βραβευθεί από την Ακαδημία Αθηνών (1978) και το Εμπειρίκιο Ίδρυμα (1986).


De Siris

Μικέλης Άβλιχος

Μικέλης  Άβλιχος

Ο Μικέλης (Μιχαήλ) Γ. Άβλιχος ήταν Έλληνας σατιρικός ποιητής. Γεννήθηκε από εύπορους γονείς (Γεώργιος Άβλιχος του Θεοδώρου και Ειρήνη Κουρούκλη του Σπυρίδωνος) στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς στις 18 Μαρτίου 1844 και σπούδασε στο εκεί Πετρίτσειο Γυμνάσιο και μετά στην Ελβετία στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης, όπου και ήλθε σε επαφή με τον αναρχισμό και τις ιδέες του Μιχαήλ Μπακούνιν. Έζησε κάποια χρόνια στο Παρίσι, την Ζυρίχη και την Βενετία. Όταν το 1872 επέστρεψε στην πατρίδα του, συνέχισε και συμπλήρωσε την ποίηση του συμπατριώτη του Ανδρέα Λασκαράτου, εστιάζοντας την λεπτή ειρωνεία του στον αγώνα κατά της κοινωνικής αδικίας, της θρησκοληψίας, της πλουτοκρατίας και του πολέμου.

Για ένα μικρό διάστημα συνεργάστηκε λογοτεχνικά με τους Παναγιώτη Πανά και τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, υπήρξε ωστόσο πολύ φειδωλός στις δημοσιεύσεις και γι' αυτό το σύνολο της δημοσιευμένης ποιητικής του παραγωγής (κυρίως σονέτα) δεν ξεπερνά τις 100 σελίδες. Κατά την περίοδο 1912–1913 πάντως, έκανε τις τακτικότερες δημοσιεύσεις του στο περιοδικό Ζιζάνιο.

Παρά την ευψυχία και την ισχυρή του προσωπικότητα, ο Άβλιχος δεν κατόρθωσε να επηρεάσει αποτελεσματικά την επτανησιακή διανόηση της εποχής του, και ενώ, όπως γράφει ο Γιάννης Κορδάτος, στην Αθήνα η ποίησή του εκτιμήθηκε πολύ, η ασφυκτικά ελεγχόμενη από τους πλούσιους και τους παπάδες τοπική κοινωνία τον οδήγησε γρήγορα στην απομόνωση. Πέθανε στο Ληξούρι στις 28 Νοεμβρίου 1917 και τάφηκε εκεί. Έμεινε μέχρι το θάνατό του συνεπής στις αθεϊστικές και αναρχικές θέσεις του και αποχαιρέτησε τους φίλους του με τα εξής τελευταία του λόγια: «Μην θρηνείτε, γιατί ο Μικέλης πάει στην ζωή».


De Siris

Αναστασία Κελεσίδου

Αναστασία Κελεσίδου

Η Αναστασία Κελεσίδου είναι πρώην αθλήτρια της δισκοβολίας. Γεννήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 1972 στο Αμβούργο, Υπήρξε μία από τις κορυφαίες και πιο σταθερές Ελληνίδες αθλήτριες με επιτυχίες και συνεχή παρουσία στο βάθρο σε 6 μεγάλες διοργανώσεις από το 1999 έως το 2004.

Η Κελεσίδου έδειξε δείγματα των δυνατοτήτων της από μικρή ηλικία. Το 1994 ήταν 2η στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων, ενώ ένα χρόνο αργότερα στην πρώτη της συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση ήταν 11η στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου της Στοκχόλμης. Το 1997 ήταν 1η μεσογειονίκης, ενώ το 1998 περιορίστηκε στην 7η θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου 1998 στη Βουδαπέστη με βολή στα 62,95μ.

Κατέκτησε το πρώτο της μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση μία χρονιά αργότερα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου 1999 στη Σεβίλλη, όπου ήταν 2η με βολή στα 66,05μ..

Την επόμενη χρονιά, πήγε στο Σίδνεϋ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000, ως ένα από τα φαβορί, και δικαίωσε τον τίτλο αυτό καθώς κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο και τη 2η θέση στο αγώνισμα αυτό. Η επόμενη μεγάλη διοργάνωση ήταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου 2001 στο Έντμοντον όπου κατέλαβε την 3η θέση μετά την αφαίρεση του μεταλλίου από τη νικήτρια για χρήση αναβολικών ουσιών με βολή στα 65,52μ.

Η Τασούλα που έψαχνε επιτέλους τη νίκη αγωνίστηκε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου 2002 στο Μόναχο όπου τελικά κατέλαβε για άλλη μια φορά την 3η θέση με επίδοση στα 63,92μ., 39 εκατοστά πίσω από τη νικήτρια Κατερίνα Βόγγολη.

Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου 2003 στο Παρίσι κατέκτησε την 2η θέση και το αργυρό μετάλλιο, με καλύτερη βολή στα 67,13μ., μπροστά αυτή τη φορά από την άλλη Ελληνίδα δισκοβόλο, Κατερίνα Βόγγολη.

Μετά από τόσες 2ες και 3ες θέσεις σε μεγάλες διοργανώσεις η Τασούλα Κελεσίδου αναζητούσε το χρυσό μετάλιο στους Ολυμπιακούς Αγωνες του 2004 στην Αθήνα, κάτι που φάνταζε εφικτό αν λάβει κανείς υπόψη τις επιδόσεις εκείνη τη χρονιά (67,03μ). Πέρασε πανηγυρικά στον τελικό και με βολή στα 66,68μ. προηγούνταν μέχρι την 5η προσπάθεια, αλλά τελικά για άλλη μια φορά κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο, δεύτερο σε διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων.

Μετά από 2 Ολυμπιακά μετάλλια, 3 Παγκόσμια και ένα Ευρωπαϊκό η Τασούλα Κελεσίδου αποφάσισε να αποσυρθεί από τον αθλητισμό.

Η εξέλιξή της Αναστασίας Κελεσίδου στα χρόνια των επιτυχιών :

1998 : 66,18μ.
1999 : 67,70μ. (ατομικό ρεκόρ)
2000 : 67,12μ.
2001 : 65,52μ.
2002 : 65,08μ.
2003 : 67,14.
2004 : 67,03μ.


De Siris

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Sir Basil Zaharoff

Βασίλειος Ζαχάρωφ 

Ο Βασίλειος Ζαχάρωφ ή Βασίλειος Ζαχαρίου γεννήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 1849 και πέθανε στις 27 Νοεμβρίου 1936, ήταν Έλληνας μεγαλοεπιχειρηματίας, έμπορος όπλων αλλά και ευεργέτης των αρχών του 20ού αιώνα που διαδραμάτισε σημαντικό παρασκηνιακό ρόλο στην τότε ευρωπαϊκή πολιτική σε βαθμό τέτοιο ώστε να χαρακτηριστεί ο "μυστηριώδης άνθρωπος της Ευρώπης", ή ο "μυστηριώδης Έλληνας".

Γέννηση - επίθετο

Γενικά οι λεπτομέρειες περί της καταγωγής και της εν γένει ζωής του Β. Ζαχάρωφ καλύπτονται κατά μεγάλο μέρος από μυστήριο που πιθανότερα ο ίδιος υπέθαλπε. Κατά τις πλέον εξακριβωμένες πληροφορίες, φέρεται να γεννήθηκε στις 6 Οκτωβρίου του 1849 στα Μούγλα της Τουρκίας από Έλληνες γονείς. Το πραγματικό επίθετο της οικογένειάς του ήταν Ζαχαρίου. Όταν ξέσπασαν οι ανθελληνικοί διωγμοί του 1821 στη Κωνσταντινούπολη, η οικογένεια του πατέρα του, που ήταν εγκατεστημένη εκεί, κατέφυγε στη Ρωσία όπου και μετέτρεψε το επίθετο σε ρωσόφωνο τροποποιώντας τη λήγουσα σε «ωφ», δηλαδή σε Ζαχάρωφ.

Όταν αργότερα το επέτρεψαν οι συνθήκες, η οικογένεια του πατέρα του επέστρεψε στη Κωνσταντινούπολη και από εκεί μετέβη στα Μούγλα όπου εκεί γεννήθηκε ο Βασίλειος. Αργότερα, ακολούθησε νέα μετοικεσία της οικογενείας, το 1855, στην Κωνσταντινούπολη όπου και εγκαταστάθηκε στα Ταταύλα, περιοχή στην οποία ο Βασίλειος μεγάλωσε, εξ ου και αναφέρεται από πολλούς αυτή ως πατρίδα του.

Πρώτα χρόνια

Τα πρώτα χρόνια εκεί δεν υπήρξαν και πολύ καλά αφού οι δραστηριότητες του υφασματέμπορα πατέρα του δεν πήγαιναν και τόσο καλά για να θρέψει την πολυμελή οικογένειά του, (ο Βασίλειος είχε και τρεις αδελφές την Σεβαστή, την Ζωή και την Χαρίκλεια.). Με την οικονομική βοήθεια κάποιου γενναιόδωρου φίλου της οικογένειας ο Βασίλειος γράφτηκε στην Αγγλική Σχολή που όμως αναγκάσθηκε να διακόψει σύντομα, μετά την πτώχευση του πατέρα του, προκειμένου να βρει δουλειά για να βοηθήσει την οικογένειά του.

Αρχικά δούλεψε ως τουλουμπατζής, (= πυροσβέστης), και λίγο αργότερα με τις γνώσεις που είχε στην αγγλική έκανε τον δραγουμάνο (= διερμηνέα και ξεναγό) σε ξένους επισκέπτες της Πόλης. Κατά την απασχόλησή του αυτή τελειοποίησε και τις γνώσεις του στις ξένες γλώσσες (αγγλική και γαλλική) που συνετέλεσαν πολύ στη μετέπειτα ζωή του. Ταυτόχρονα επιδιδόταν και σε μικροεργασίες αργυραμοιβού που μόλις και κατάφερνε να εξοικονομεί τα καθημερινά του έξοδα.

Στη συνέχεια εργάστηκε σε κατάστημα υφασμάτων του θείου του, του Σεβαστόπουλου, που διατηρούσε στον Γαλατά, όπου σε πολύ σύντομο διάστημα ο Βασίλειος έδωσε νέα ώθηση και ανάπτυξη στο κατάστημα γεγονός για το οποίο ο θείος του, αποτραβηγμένος τότε για λόγους υγείας με επιστολή του τον κατέστησε συνέταιρό του. Εκείνη η επιστολή αποτέλεσε την κρισιμότερη στιγμή στη μετέπειτα μυθιστορηματική ζωή του Ζαχάρωφ.

Όταν αργότερα ο θείος του υπαναχώρησε στη καταβολή των υποσχομένων ποσοστών επί των κερδών τότε ο ίδιος ο Βασίλειος αφαίρεσε από το ταμείο τα προβλεπόμενα ποσοστά του και αναχώρησε για την Αγγλία, όταν και συνελήφθει εκεί, λίγο αργότερα από την αστυνομία με την κατηγορία, σύμφωνα με την μήνυση, του καταχραστή. Μετά όμως από πολύμηνη προφυλάκιση και ενώ οδηγούταν στο δικαστήριο βρήκε μέσα στο παλτό του την επιστολή του θείου του, η οποία και αποτέλεσε τη τελευταία στιγμή το τεκμήριο της αθώωσής του, (την εκδοχή αυτή υποστήριζε ο Ζαχάρωφ αργότερα όπου και την επιβεβαίωνε ο βαθύπλουτος Έλληνας Στέφανος Σκουλούδης, ο μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδας, που σημειωτέον θεωρείται και ο κύριος συντελεστής της μετέπειτα σταδιοδρομίας του Ζαχάρωφ).

Επίσκεψη στην Ελλάδα

Συνέχεια των παραπάνω και παρά την έστω άδικη κράτησή του ο Ζαχάρωφ εγκατέλειψε την Αγγλία και αναζητώντας νέα τύχη ήλθε, το 1876, στην Ελλάδα, όπου και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Τόσο η γλωσσομάθειά του όσο και οι ευγενικοί του τρόποι και η άψογη και επιμελημένη εμφάνισή του, του άνοιγαν τις πόρτες. Από τους πρώτους επιχειρηματίες με τους οποίους και γνωρίστηκε ο 27ετής Ζαχάρωφ ήταν και ο Κωνσταντινουπολίτης επιχειρηματίας και διπλωμάτης, 38χρονος τότε, Στέφανος Σκουλούδης. Δεν άργησε όμως να φθάσει η φήμη της προηγούμενης κατηγορίας περί καταχραστού με συνέπεια σχεδόν όλοι οι μέχρι τότε φίλοι του να πάψουν τις επαφές μαζί του, εκτός του Σκουλούδη που τον συμπαθούσε ιδιαίτερα. Το γεγονός αυτό όμως ανάγκασε τον Ζαχάρωφ να εγκαταλείψει την Αθήνα και να επιστρέψει στην Αγγλία.

Όταν σε πολύ λίγο καιρό αργότερα φονεύθηκε στην Αθήνα από φρουρό κάποιος Καναδός διαρήκτης κατά την απόδρασή του από τις φυλακές, κάποια εφημερίδα έγραψε ότι ο εν λόγω δραπέτης ήταν ο Ζαχάρωφ. Αυτή η είδηση επανέφερε τον Ζαχάρωφ στην Αθήνα αφενός για ν΄ αποδείξει ότι είναι ζωντανός και αφετέρου να τιμωρήσει τον εκούσιο ή ακούσιο συκοφάντη του που κηλίδωνε άδικα το όνομά του.

Η δεύτερη αυτή επίσκεψη του Ζαχάρωφ στη μικρή τότε Αθήνα έμελλε τελικά να γίνει η λεωφόρος του μεγιστάνα του πλούτου στην Ευρώπη. Μέσω του Σκουλούδη γνωρίστηκε με τον σουηδό σχεδιαστή όπλων Thorsten Nordenfelt. Έτσι το 1877, ένα μόλις χρόνο μετά την εγκατάστασή του στην Αθήνα, ορίστηκε αντιπρόσωπος της ομώνυμης εταιρείας στα Βαλκάνια.

Επαγγελματικές δραστηριότητες

Η χρονική συγκυρία ήταν ιδανική για πωλήσεις όπλων, μετά τη Συνθήκη του Βερολίνου το 1878. Μετά τη συγχώνευση των εταιριών Nordenfelt και Maxim, ο Ζαχάρωφ δούλευε πλέον με ποσοστά επί των πωλήσεων. Ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897, ο πόλεμος Ιαπωνίας - Κίνας και οι ευρωπαϊκοί πόλεμοι στην Αφρική ήταν ευκαιρίες, τις οποίες ο Ζαχάρωφ εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο και οι οποίες του επέφεραν τεράστια κέρδη, αλλά και γνωριμίες σε διπλωματικούς και στρατιωτικούς κύκλους. Η τακτική πωλήσεων που ακολουθούσε ήταν εξαιρετικά έξυπνη. Πούλησε στην Ελλάδα υποβρύχιο Nordenfelt, παρουσίασε κατόπιν την αγορά αυτή στην Τουρκία ως απειλή και τις πούλησε δύο. Απευθύνθηκε, τέλος στη Ρωσία και, δημιουργώντας την εντύπωση θαλάσσιου υπερεξοπλισμού νότια της Μαύρης Θάλασσας, πούλησε και σε αυτήν άλλα δύο.

Στο ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ζαχάρωφ κατείχε ήδη εφημερίδα (Excelsior), Τράπεζα (Union Parisienne), αλλά και πρακτορείο τύπου στην Ελλάδα. Μέσω αυτού προπαγάνδισε στο έπακρο την έξοδο της Ελλάδας από την ουδετερότητα και την είσοδό της στον πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, όπως και νωρίτερα στους Βαλκανικούς Πολέμους, υποστήριξε την Ελλάδα με δάνεια, δωρεάν πολεμικό υλικό, αλλά και αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να χορηγεί στην Ελλάδα 2,5 εκατομμύρια δολλάρια για όσο διάστημα παρέμενε στον πόλεμο. Οι Times του Λονδίνου υπολογίζουν τη συνεισφορά του προς τους συμμάχους σε 50 εκατομμύρια στερλίνες, κανείς δεν μπορεί όμως να υπολογίσει τα κέρδη που αποκόμισε από τον πόλεμο αυτό.

Μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ζαχάρωφ λέγεται ότι υποστήριξε το Βενιζέλο στη Μικρασιατική εκστρατεία. Αναμείχθηκε επίσης με τη βιομηχανία πετρελαίου, αλλά και με τα ναυπηγεία και τα καζίνο. Χάρη στην προσωπική του γνωριμία με τον Πρίγκηπα Λουδοβίκο Β΄ του Μονακό, αγόρασε το υπό πτώχευση καζίνο της χώρας και κατάφερε να το κάνει πάλι κερδοφόρο.

Πέθανε στο Μόντε Κάρλο το 1936.

Προσωπική ζωή

Η προσωπική του ζωή δεν είναι ευρέως γνωστή. Εικάζεται ότι είχε παντρευτεί μια αγγλίδα (έτσι απέκτησε αγγλικό διαβατήριο), την οποία εγκατέλειψε και συνήψε μακροχρόνιο δεσμό με τη δούκισσα Ντε Βιλλαφράνκα, σύζυγο του φρενοβλαβούς Φρανθίσκο ντε Μπορμπόν, μέλους της βασιλικής οικογενείας των Βουρβώνων της Ισπανίας. Την παντρεύτηκε όταν αυτός πέθανε, αλλά μετά από 18 μήνες πέθανε και αυτή.

Γενικά δεν είχε φίλους και λέγεται ότι τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε εντελώς μόνος.

Κρίσεις

Γενικά ο Ζαχάρωφ θεωρείται ομιχλώδης προσωπικότητα και πολλές πτυχές της μας είναι άγνωστες. Με ατελείωτες γνωριμίες και διασυνδέσεις, κινούνταν μεταξύ διαφθοράς, προπαγάνδας, ευεργεσιών και χρηματισμού, χρησιμοποιώντας ένα ευρύ δίκτυο πληροφοριών, το οποίο είχε στήσει. Οι τέσσερις υπηκοότητές του (οθωμανική, ελληνική, αγγλική, γαλλική) του έδιναν μεγάλη ελευθερία κινήσεων.

Αποκαλούνταν «έμπορος του θανάτου» και «μυστήριο της Ευρώπης» και το όνομά του προκαλούσε δέος. Παρά ταύτα, η Γαλλία του απένειμε το παράσημο του ανώτερου ταξιάρχη της Λεγεώνας της Τιμής και η Μεγάλη Βρετανία τον έχρισε ιππότη του Μεγαλόσταυρου του Τάγματος του Μπαθ (γι' αυτό και αποκαλούνταν Sir Basil).

Οι ευεργεσίες του περιλάμβαναν:

χορηγίες προς το Ινστιτούτο Παστέρ, που ιδρύθηκε με δική του πρωτοβουλία
ανάθεση αντισεισμικής μελέτης και στήσιμο νέων κατοικιών για τους σεσμοπαθείς της Κορίνθου

παραχώρηση κτιρίου ιδιοκτησίας του στο Παρίσι για να στεγασθεί η ελληνική πρεσβεία
ενίσχυση της ελληνορθόδοξης κοινότητας Παρισίων

ίδρυση έδρας Αεροπορίας στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης

ανέγερση πολεμικού νοσοκομείου στην πόλη Biarritz στη νοτιοδυτική Γαλλία

χρηματοδότηση έδρας Γαλλικής Λογοτεχνίας που ιδρύθηκε με δική του πρωτοβουλία στην Οξφόρδη και αγγλικής στη Σορβόννη


De Siris

Βασίλης Κ. Ξανθόπουλος

Βασίλης Κ. Ξανθόπουλος

Ο Βασίλης Κ. Ξανθόπουλος γεννήθηκε στη Δράμα το 1951 και πέθανε στο Ηράκλειο στις 27 Νοεμβρίου 1990, ήταν Έλληνας φυσικομαθηματικός, από τους κορυφαίους ειδικούς στη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στη Δράμα το 1951, αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Αρρένων Δράμας το 1969, σπούδασε Μαθηματικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, από όπου αποφοίτησε με άριστα το 1973, και έπειτα ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου. Εκεί υπήρξε μαθητής του μεγάλου Σουμπραμανιάν Τσαντρασεκάρ (βραβείο Nobel Φυσικής 1983), γνωστού από το ομώνυμο Όριο Chandrasekhar, και πήρε μάστερ το 1976 και το διδακτορικό του στη Φυσική το 1978. Δίδαξε και εργάστηκε ως ερευνητής στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ Μοντάνα, Σύρακιουζ, Χάρβαρντ και Σικάγου καθώς επίσης, στο Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ στη Γερμανία και στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Από το 1983 και μέχρι τον θάνατό του ο Βασίλης Ξανθόπουλος ήταν καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης, όπου διετέλεσε και πρόεδρος τμήματος (1987-90) σε ηλικία μόλις 35 ετών.

Η έρευνα και η διδασκαλία του Βασίλη Ξανθόπουλου διακόπηκαν πρόωρα, όταν δολοφονήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1990 την ώρα που δίδασκε τη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών για την εκτέλεση πολύπλοκων αλγεβρικών υπολογισμών, σε αίθουσα τερματικών του κεντρικού Η/Υ του Πανεπιστημίου Κρήτης. Στην ίδια επίθεση δολοφονήθηκε και ο Στέφανος Πνευματικός, ενώ τραυματίσθηκε σοβαρά στο χέρι ο καθηγητής του ΑΠΘ Σωτήριος Περσίδης. Η σπάνια αυτή τραγωδία είχε συνταράξει τότε την ελληνική κοινωνία. Ο δολοφόνος, μεταπτυχιακός φοιτητής Γ. Πετροδασκαλάκης, δεν συνελήφθη ποτέ και στις 9 Ιουλίου 1991 το σώμα του βρέθηκε κρεμασμένο από ένα δένδρο 500 μέτρα από το εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος στα όρια νομών Λασιθίου και Ηρακλείου από το βοσκό Γεώργιο Τρευλάκη: είχε αυτοκτονήσει. Ο συνάδελφος του Ξανθόπουλου, Κρητικός φυσικός και γνωστός συγγραφέας Γιώργος Γραμματικάκης ξεκίνησε από τότε εκστρατεία ευαισθητοποίησης για το ζήτημα της οπλοκατοχής στην Κρήτη. Επίσης, ο καθηγητής Γιώργος Γιατρομανωλάκης έγραψε ένα είδος μυθιστορήματος εμπνευσμένο από το γεγονός.

Επιστημονικό έργο

Συνεισέφερε στη μελέτη των συγκρουόμενων επίπεδων βαρυτικών κυμάτων. Μαζί με τον Τσαντρασεκάρ ανακάλυψαν μία ακριβή λύση για τη σύγκρουση αυτή, κατά την οποία τα βαρυτικά κύματα αλληλεπιδρούν μη γραμμικά και δημιουργούν στη ζώνη αλληλεπιδράσεως μια καμπυλωμένη περιοχή του χωροχρόνου που είναι τοπικώς ισομετρική προς το Κενό Kerr. Η λύση αυτή ονομάζεται σήμερα «λύση Chandrasekhar-Ξανθόπουλου για συγκρουόμενο επιπεδο κύμα». Επίσης, ασχολήθηκε με θέματα Μαθηματικής Φυσικής, ιδίως σχετιζόμενα με την επίλυση μη γραμμικών διαφορικών εξισώσεων που βέβαια χρειάζονται πολύ στη Γενική Σχετικότητα. Συνέγραψε πάνω από 50 πρωτότυπες ερευνητικές εργασίες και το μικρό εκλαϊκευτικό βιβλίο «Περί αστέρων και Συμπάντων» (Πανεπ.Εκδόσεις Κρήτης, 1η έκδ. 1986, 8η έκδ.2004). Μέχρι τον θάνατό του συνεργαζόταν επιστημονικά και συνδεόταν φιλικά με τον Τσαντρασεκάρ, ο οποίος τον είχε επισκεφθεί στην Κρήτη αρκετές φορές. Ο Ξανθόπουλος υπήρξε και πολύ καλός πανεπιστημιακός Δάσκαλος, με εξαιρετικά μεγάλη μεταδοτικότητα.

Τιμές εις μνήμη

Προς τιμή του Βασίλη Ξανθόπουλου το μεγάλο αμφιθέατρο της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης ονομάσθηκε «Αμφιθέατρο Βασίλη Ξανθόπουλου». Επίσης, καθιερώθηκε να προκηρύσσεται κάθε χρόνο από το Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας «Βραβείο Εξαίρετης Πανεπιστημιακής Διδασκαλίας Β. Ξανθόπουλου - Σ. Πνευματικού» στη μνήμη τους, η απονομή του οποίου γίνεται από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Εκτός από αυτό το βραβείο, που δίνεται σε Έλληνες επιστήμονες ανεξαρτήτως ειδικότητας και ηλικίας, υπάρχει και το διεθνές "Xanthopoulos Award", θεσμοθετημένο επίσης από το Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας και απονεμόμενο μία φορά κάθε τρία χρόνια από την General Relativity and Gravitation Society σε επιστήμονα κάτω των 40 ετών που έχει «εξέχουσα (κατά προτίμηση θεωρητική) συνεισφορά στο πεδίο της βαρυτικής Φυσικής». Το βραβείο αυτό, που συνοδεύεται από χρηματικό ποσό περίπου 10.000 δολαρίων ΗΠΑ, έχει απονεμηθεί μέχρι σήμερα στους Δημήτριο Χριστοδούλου, Gary Horowitz και Carlo Rovelli. Προς τιμή του Βασίλη Ξανθόπουλου το αμφιθέατρο του 1ου Γεν. Λυκείου Δράμας ονομάσθηκε «Αμφιθέατρο Βασίλη Ξανθόπουλου». Επίσης στο Αστεροσκοπείο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης μία αίθουσα ονομάσθηκε "Αίθουσα Βασίλη Ξανθόπουλου".

Διαγωνισμός Βασίλη Ξανθόπουλου

Κάθε άνοιξη, από το 1992 και μετά, διοργανώνεται στη Δράμα και στο σχολείο που αποφοίτησε ο Βασίλης ξανθόπουλος, στο 1ο ΓΕΛ Δράμας, διαγωνισμός στη φυσική και τα μαθηματικά για τους μαθητές λυκείου του νομού Δράμας. Ο διαγωνισμός διενεργείται με ευθύνη του Συλλόγου Θετικών Επιστημόνων Δράμας.


De Siris

Bruce Lee

Μπρους Λη 

Ο Μπρους Λη ή Μπρους Λη Σιου-Λουνγκ, ήταν ένας Κινεζοαμερικανός καλλιτέχνης των πολεμικών τεχνών και ηθοποιός. Δημιούργησε τη μοντέρνα μαχητική τέχνη Jeet Kune Do. Από πολλούς θεωρείται ο μεγαλύτερος ηθοποιός πολεμικών τεχνών στον 20ό αιώνα και παρά το γεγονός ότι έκανε λίγες ταινίες, καταγράφηκε στη συνείδηση των θαυμαστών του ως είδωλο.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια στις 27 Νοεμβρίου 1940 και απεβίωσε στις 20 Ιουλίου 1973. Υπήρξε ηθοποιός, δάσκαλος πολεμικών τεχνών και συγγραφέας. Λόγω της εργασίας του πατέρα του, πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Χονγκ Κονγκ . Από πολύ μικρή ηλικία έπαιζε σε δραματικές ταινίες μεγάλου μήκους. Παράλληλα, μελετούσε πολεμικές τέχνες και λάμβανε μέρος σε σχολικούς αγώνες Wing Chun και πυγμαχίας. Ακόμα, όπως ο ίδιος παραδέχτηκε αργότερα, τα βράδια έπαιζε ξύλο με γειτονικές συμμορίες από την ηλικία των 11 χρόνων. Στα 18 του χρόνια μετακόμισε στην Αμερική για σπουδές πάνω στη φιλοσοφία, εξασκώντας ταυτοχρόνως και το Κουνγκ Φου. Στο Πανεπιστήμιο του Σιάτλ γνώρισε τη μετέπειτα σύζυγό του Λίντα, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Σε μια επίδειξη πολεμικών τεχνών στην Καλιφόρνια, το ταλέντο και το μοναδικό στυλ του έγινε αντιληπτό από έναν διάσημο κομμωτή του Χόλιγουντ, ο οποίος μίλησε για τον Λη σε έναν παραγωγό ταινιών. Τελικά, ο Λη υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο για την τηλεόραση, πρωταγωνιστώντας στη σειρά «The Green Hornet». O Λη κατάλαβε ότι η μεγάλη του αγάπη ήταν η ηθοποιία και έτσι δημιούργησε στο Χονγκ Κονγκ μια δική του εταιρεία παραγωγής. Η πρώτη του ταινία " Το Μεγάλο Αφεντικό" κατέρριψε κάθε ρεκόρ σε πωλήσεις μόλις σε τρεις ημέρες. Ακολούθησαν οι επίσης επιτυχημένες παραγωγές του : «Ματωμένες γροθιές του Καράτε (1972), «Ο κίτρινος πράκτωρ εναντίον της Μαφίας» (1972) και «Ο κίτρινος πράκτωρ του Χονγκ Κονγκ» (1973). Ο παγκοσμίου φήμης αθλητής των πολεμικών τεχνών ίδρυσε το 1967 ένα σύστημα πολεμικών τεχνών το Jeet Kune Do, έναν συνδυασμό Wing Chun και πυγμαχίας, ιδρύοντας τρεις σχολές πολεμικών τεχνών.

Ο θάνατος του

Η επίσημη εκδοχή θανάτου του Μπρους Λη αναφέρει ότι βρέθηκε νεκρός στο δωμάτιο του ξενοδοχείου που διέμενε, στις 20 Ιουλίου 1973. Αιτία θανάτου ήταν εγκεφαλικό οίδημα, έπειτα από αλλεργία που παρουσίασε σε φάρμακο για τον πονοκέφαλο, που του είχε χορηγήσει μια ηθοποιός από το Χονγκ Κονγκ. Άλλη ανεπίσημη εκδοχή αναφέρει, ότι πέθανε στη διάρκεια των γυρισμάτων της τελευταίας του ταινίας όταν σε μια σκηνή που υποτίθεται ότι θα τον πυροβολούσαν, κάποιος άλλαξε την ψεύτικη σφαίρα με αληθινή. Ο λόγος που πίστευαν ότι έγινε κάτι τέτοιο ήταν επειδή όπως ακουγόταν τότε υπήρχαν πολλοί που τους ενοχλούσε η δόξα και η φήμη που είχε δημιουργήσει ο Μπρους Λη. Επίσης λένε ότι και ο γιος του πέθανε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο κ´ αυτός από σφαίρα στα γυρίσματα της δικής του ταινίας. Ο θάνατος του Μπρους Λη, την περίοδο μάλιστα της μέγιστης ακμής του, συνέβη υπό αρκετά παράξενες συνθήκες, οι οποίες ακόμη και σήμερα συνεχίζουν να τροφοδοτούν διάφορα σενάρια συνωμοσίας. Ένα από αυτά κάνει λόγο για δολοφονία από μαφιόζους του Χονγκ Κονγκ γιατί ο Λη αρνήθηκε να τους πληρώσει χρήματα για προστασία. Πάντως πολύς κόσμος πιστεύει ότι τον σκότωσαν επειδή μέσα από τις ταινίες του αποκάλυπτε μυστικά των πανάρχαιων ασιατικών πολεμικών τεχνών. Μία τρίτη θεωρία αναφέρει ότι ο άσος των πολεμικών τεχνών πέθανε από λήψη υπερβολικής ποσότητας ναρκωτικών. Κάποιοι μίλησαν για «δαίμονες» και διαβολικά πνεύματα που προκάλεσαν την εξόντωσή του, ενώ άλλοι πίστευαν ότι ήταν καταραμένος. Η θεωρία της «κατάρας του Μπρους Λη» ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο με τον θάνατο του γιου του Μπράντον, στα γυρίσματα της ταινίας «Το Κοράκι», το 1993. Στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί να είναι απόλυτα βέβαιος για τον τρόπο του θανάτου του, ο οποίος τον βρήκε στα 32 του χρόνια. Η ταφή του Λη έγινε στο κοιμητήριο της λίμνης του Σηάτλ.

Φιλμογραφία

1971- The Big Boss
1972- Fist of Fury
1972 -Way of the Dragon
1973 -Enter the Dragon
1978- Game of Death (ενώθηκε με μερικές σκηνές που παίχτηκαν λίγο πριν το θάνατό του)
2011- The resurrection of Bruce Lee

De Siris


Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Άγιος Στυλιανός

Άγιος Στυλιανός

Ο Άγιος Στυλιανός γεννήθηκε στην Παφλαγονία (Μικρά Ασία). Οι ιστορικές πληροφορίες που διαθέτουμε γι΄αυτόν είναι πενιχρότατες. Έζησε μεταξύ 4ου και 6ου αιώνα. Θεωρείται προστάτης των νηπίων και θεραπευτής των παιδικών ασθενειών. Η ορθόδοξη Εκκλησία τιμάει την μνήμη του στις 26 Νοεμβρίου.

Λαογραφικά του Αγίου Στυλιανού

Από παρετυμολογία του ονόματός του πιστεύεται ότι αυτός στυλώνει, δηλαδή ενισχύει την υγεία των παιδιών. Γι αυτό κατά την εορτή του οι μητέρες των βρεφών και των άλλων παιδιών απέχουν από κάθε δραστηριότητα. Έτσι στην Ικαρία τα σπίτια έχουν την εικόνα του αγίου και όταν αρρώσταινε κάποιο παιδί λειτουργούσαν την εικόνα και σταύρωναν με αυτήν το παιδί. Στην Κρήτη οι γονείς των παιδιών τα οποία πεθαίνουν, ονομάζουν το νεογέννητο μετά το θάνατο του παιδιού, ΄΄Στυλιανό΄΄ ή ΄΄Στυλιανή΄΄. Σε κάποια , πάλι, ασθένεια, μπορούσε το όνομα να αλλάξει σε ΄΄Στυλιανός΄΄. Εξαιρετικά διαδεδομένο είναι, κυριως ανάμεσα στους Βλάχους το όνομα ΄΄Στέργιος΄΄ ως παραλλαγή του ΄΄Στέλιος΄΄ το οποίο δίδεται κατόπιν τάματος για ευτοκία από επίτοκες γυναίκες, οι οποίες ενωρίτερα δεν μπόρεσαν να αποκτήσουν παιδιά.

Η εικονογράφηση του Αγίου Στυλιανού

Η ιαματική θαυματουργία του Αγίου πέρασε και στην εικαστική απόδοση του αγίου: σε βυζαντινές και κυρίως μεταβυζαντινές εικόνες παρουσιάζεται ως γέροντας που κρατά με το αριστερό του χέρι σπαργανομένο βρέφος και με το δεξί ειλητάριο στο οποίο αναγράφεται, ΠΑΙΔΩΝ ΦΥΛΑΞ ΠΕΦΥΚΑ (ΑΛΛΑ) ΘΕΟΥ ΤΟ ΔΩΡΟΝ


De Siris

Άγιος Γεώργιος ο Χιοπολίτης

Άγιος Γεώργιος ο Χιοπολίτης

Ο Άγιος Γεώργιος ο Χιοπολίτης γεννήθηκε το 1785 στο χωριό Πιτυός της βόρειας Χίου. Οι γονείς του ονομάζονταν Παρασκευάς και Αγγερώ, αλλά σε ηλικία μόλις εννέα μηνών πεθαίνει η μητέρα του. Ο πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε και παρέδωσε τον μικρό Γεώργιο σε ένα ξυλογλύπτη για να μάθει κοντά του την ξυλογλυπτική τέχνη. Ο τεχνίτης τον πήρε μαζί του στα Ψαρά και εκεί ανέλαβαν από κοινού την κατασκευή του τέμπλου του ναού του Αγίου Νικολάου. Από τα Ψαρά έφυγε όμως κρυφά ο Γεώργιος μαζί με άλλους και έφτασε στην Καβάλα. Εκεί συνελήφθη να κόβει καρπούζια σε έναν κήπο και οδηγήθηκε στον κριτή, όπου από φόβο αρνήθηκε τη χριστιανική του πίστη. Έτσι ο Γεώργιος από χριστιανός έγινε μωαμεθανός και άρχισε να εργάζεται κοντά σε Τούρκους. Στο μεταξύ ο πατέρας του και οι συγγενείς του δεν γνώριζαν τίποτα από αυτά και ούτε ήξεραν, πού βρίσκεται. Κάποια ημέρα έφτασε ο Γεώργιος στη Χίο με ένα καΐκι φορτωμένο καρπούζια. Κάποιος συγγενής του τον αναγνώρισε και έτρεξε για να τον χαιρετίσει. Φτάνοντας όμως κοντά του, άκουσε κάποιον από το πλήρωμα να τον φωνάζει με το τουρκικό όνομα Αχμέτ. Ο συγγενής ξαφνιάστηκε και ρώτησε το παιδί, γιατί τον φώναζαν Αχμέτ και όχι Γεώργιο. Ο μικρός έτρεξε στο καΐκι και μέχρι να ειδοποιηθεί ο πατέρας του, το πλοίο έφυγε από τη Χίο. Δεν πέρασε πολύς καιρός και ο Γεώργιος ξανάρθε στη Χίο για να επισκεφθεί τον πατέρα του, ο οποίος όμως απουσίαζε σε ταξίδι. Έφυγε απογοητευμένος, αλλά αποφασισμένος να συναντήσει τον πατέρα του και να του εκμυστηρευτεί το παράπτωμά του. Γι’ αυτό ήρθε και πάλι στη Χίο και μάλιστα αυτή τη φορά φορώντας χριστιανικά ενδύματα. Με δάκρυα ζήτησε από τον πατέρα του να τον συγχωρέσει και να τον βοηθήσει να επανορθώσει. Ο πατέρας του τον οδήγησε στον πνευματικό της ενορίας του για να τον καθοδηγήσει πνευματικά και να τον ενισχύσει στην πίστη του. Όμως ο κίνδυνος για τον νεαρό Γεώργιο ήταν μεγάλος, αφού οι Τούρκοι θα προσπαθούσαν να τον επαναφέρουν στον μωαμεθανισμό. Γι’ αυτό και ο πατέρας του τον έστειλε στις Κυδωνιές, το σημερινό Αϊβαλί της Μικράς Ασίας, όπου τον παρέδωσε σε έναν καλό χριστιανό και στον οποίο αποκάλυψε, τί είχε συμβεί στο παιδί του. Ο χριστιανός αυτός τον έστειλε έξω από την πόλη για να είναι περισσότερο ασφαλής. Εκεί έμεινε δέκα χρόνια διάγοντας χριστιανικό βίο και δουλεύοντας τίμια και αποδοτικά.

Όταν ο Γεώργιος έγινε είκοσι ετών, ξεθάρρεψε και αποφάσισε να πάει στην πόλη των Κυδωνιών για να μείνει και να εργασθεί. Έχοντας μάλιστα αποκτήσει πολλούς φίλους, νοίκιασε ένα δωμάτιο στο σπίτι μίας γερόντισσας στις Κυδωνιές, που τον φρόντιζε σαν παιδί της και γνώριζε το παράπτωμά του. Ο πατέρας του όμως ανησυχούσε για την τύχη του παιδιού του και πρότεινε στον Γεώργιο να γίνει ναυτικός και να τον βάλει σε ρώσικο πλοίο.

Ο Γεώργιος όμως ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του και αρνήθηκε την πρόταση του πατέρα του. Γνώρισε μάλιστα και μία κοπέλα και σε ηλικία είκοσι δύο ετών αρραβωνιάσθηκε. Προτού γίνουν οι αρραβώνες, οι συγγενείς της κοπέλας ζήτησαν τη γνώμη της γερόντισσας, που φρόντιζε τον Γεώργιο. Εκείνη είπε τη γνώμη της, αλλά μεταξύ των άλλων αποκάλυψε το μυστικό του παιδιού, ότι δηλαδή στα παιδικά του χρόνια είχε γίνει μωαμεθανός. Το γεγονός αυτό δεν επηρέασε καθόλου τον αρραβώνα, αφού ο Γεώργιος ήταν ιδιαίτερα αγαπητός σε όλους. Μετά τους αρραβώνες άρχισε να ετοιμάζεται για γάμο. Του χρειαζόταν όμως χρήματα και γι’ αυτό ζήτησε από τον αδελφό της κοπέλας του τα δανεικά χρήματα, που του είχε δώσει. Ο αδελφός αρνήθηκε να τα δώσει και για να τον εκδικηθεί, τον κατήγγειλε στις τουρκικές αρχές, ότι είναι εξωμότης. Οι φίλοι του Γεωργίου έμαθαν το θλιβερό αυτό γεγονός και άρχισαν να τον παρακινούν να φύγει από τις Κυδωνιές για να σωθεί. Ο Γεώργιος όμως έμεινε εκεί, αποφασισμένος να μαρτυρήσει για τη χριστιανική του πίστη. Διατάχθηκε η σύλληψή του, αλλά ο Γεώργιος παραδόθηκε μόνος του και οδηγήθηκε στον Τούρκο διοικητή, όπου επέδειξε με γενναιότητα τη σθεναρή και αμετακίνητη πίστη του στον ένα και αληθινό Θεό.

Στις 8 Νοεμβρίου 1807 τον οδήγησαν και τον έκλεισαν στη φυλακή, όπου έμεινε δεκαεπτά ημέρες, υπομένοντας πολλά βασανιστήρια. Οι Τούρκοι επιχείρησαν πολλές φορές με υποσχέσεις, πιέσεις και απειλές να του αλλάξουν το χριστιανικό του φρόνημα, αλλά ο Γεώργιος ομολογούσε πάντοτε με παρρησία την πίστη του στον Χριστό. Ο ευσεβής λαός των Κυδωνιών, που τόσο αγαπούσε τον νεαρό Γεώργιο, προσευχόταν στον Θεό για να τον ενισχύσει στον αγώνα του, ώστε να μείνει σταθερός και ακλόνητος στην πίστη του, ενώ μέσα στη φυλακή ένας καλός χριστιανός τον παρηγορούσε και τον στήριζε πνευματικά.

Στις 24 Νοεμβρίου βγήκε η απόφαση να θανατωθεί με αποκεφαλισμό. Οι χριστιανοί τον ειδοποίησαν και μάλιστα αποφάσισαν να στείλουν στη φυλακή ιερέα για να τον εξομολογήσει και να τον κοινωνήσει. Για να επιτευχθεί αυτό, ένας ιερέας προφασίσθηκε, ότι μάλωσε με έναν χριστιανό και έτσι φυλακίσθηκε από τους Τούρκους. Ο Γεώργιος εξομολογήθηκε και κοινώνησε μέσα στη φυλακή και ανέμενε πλέον με χαρά και ηρεμία να αξιωθεί του μαρτυρίου. Το βράδυ της 25ης Νοεμβρίου συγκεντρώθηκε πλήθος χριστιανών στον ναό, όπου τελέσθηκε ολονύκτια αγρυπνία για την πνευματική ενίσχυση του νεαρού αθλητή της πίστεως. Αλλά ο κόσμος έχοντας πληροφορηθεί τη θανατική καταδίκη του Γεωργίου, άρχισε να συγκεντρώνεται στην αγορά, ενώ άλλοι βρίσκονταν έξω από τη φυλακή. Οι Τούρκοι ανησύχησαν από το πλήθος των συγκεντρωμένων χριστιανών στα διάφορα σημεία της πόλης και γι’ αυτό έστειλαν δύο χωροφύλακες για να τους διασκορπίσει. Ο Τούρκος αγάς διέταξε να βγάλουν τον Γεώργιο από τη φυλακή και να τον οδηγήσουν στον τόπο της εκτελέσεως. Στην πορεία του προς τον τόπο αυτό ο Γεώργιος ζητούσε από τους χριστιανούς, που συναντούσε, να τον συγχωρέσουν και τους παρακαλούσε να προσευχηθούν γι’ αυτόν. Μόλις έφτασε στον τόπο της εκτελέσεως γονάτισε πάνω στην πλάκα και έσκυψε το κεφάλι. Ο δήμιος τον ρώτησε , αν έχει μετανιώσει, αλλά ο θαρραλέος Γεώργιος απάντησε, ότι είναι χριστιανός και θα πεθάνει για τον Χριστό. Τότε του έριξε μια τουφεκιά στην πλάτη και αμέσως πήρε φωτιά το ένδυμα του μάρτυρα. Άφθονο αίμα άρχισε να τρέχει, αλλά ο Γεώργιος έμεινε σταθερός και ακλόνητος στην πίστη του. Στη συνέχεια ο δήμιος του χάραξε τον λαιμό με ένα μαχαίρι και ακολούθως με ορμή τον κτύπησε τόσο δυνατά, ώστε το μαχαίρι σφηνώθηκε στον τράχηλο. Με υπομονή και καρτερία υπέμεινε ο Γεώργιος το επίγειο μαρτυρικό του τέλος μέχρι που τον αποκεφάλισαν. Ο αποκεφαλισμός του Αγίου έλαβε χώρα στις 26 Νοεμβρίου 1807 και η αγία ψυχή του εικοσιδιάχρονου γενναίου αθλητή της πίστεως μετέβη στον Πανάγαθο Θεό, που τόσο αγάπησε.

Μετά το μαρτυρικό τέλος του Αγίου ο συγκεντρωμένος κόσμος ξεχύθηκε με πόνο πάνω στο ζεστό κορμί του. Γράφει χαρακτηριστικά ο Αϊβαλιώτης λογοτέχνης Φώτης Κόντογλου: «Τότε ούλος κείνος ο κόσμος χύθηκε έξω φρενών απάνου στο ζεστό κορμί. Και άλλος σφούγγιζε το αίμα, άλλος ασπαζόταν τ’ άγιο λείψανο ή την πλάκα, άλλος ξέσκιζε ένα κομμάτι απ’ το ρούχο του, άλλος δόξαζε τον Θεό. Μάταια τα τουρκιά τους χτυπούσανε με τα ραβδιά και τους κλωτσούσανε. Ο αγάς πρόσταξε να τους βαρέσουνε στα καλά, κι οι τούρκοι βάνανε τις φωνές και πέσανε με γυμνά σπαθιά απάνου στους χριστιανούς. Οι κακόμοιροι οι χριστιανοί σκορπίσανε φωνάζοντας «Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον» κι άλλος έχασε το φανάρι του, άλλος το ραβδί του, άλλος τα παπούτσια του, άλλος το καλπάκι του…».

Το λείψανο του Αγίου πετάχθηκε σε ρεματιά έξω από την πόλη σύμφωνα με μια εκδοχή ή ρίχθηκε στη θάλασσα σύμφωνα με άλλη. Οι χριστιανοί το περισυνέλεξαν και το πήγαν στο ερημονήσι Νησοπούλα, που βρίσκεται έξω από το Αϊβαλί, όπου και το ενταφίασαν. Μετά από χρόνια έγινε η ανακομιδή του ιερού λειψάνου και το τοποθέτησαν σε ναό, που ανεγέρθηκε προς τιμήν του Αγίου, στον τόπο του μαρτυρίου του. Μέχρι τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922 τελούνταν στις Κυδωνιές μεγάλη πανήγυρις προς τιμήν του Αγίου, που είναι ο πολιούχος και προστάτης άγιος των απανταχού της Γης Κυδωνιατών.

Σήμερα ο Άγιος Γεώργιος ο Χιοπολίτης εορτάζεται από τους μικρασιάτες πρόσφυγες των Κυδωνιών στους ιερούς ναούς του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Νικολάου στην πόλη της Μυτιλήνης, αλλά και στο χωριό Νέες Κυδωνιές της Λέσβου, όπου ο ενοριακός ναός τιμάται επ’ ονόματι του Αγίου. Στη Χίο ο Άγιος τιμάται στον ομώνυμο ιερό ναό του στο χωριό Πιτυός, που εγκαινιάσθηκε στις 11 Αυγούστου 2001, ενώ ναοί προς τιμήν του Αγίου έχουν επίσης ανεγερθεί στο Άκτιο Πρεβέζης και στον Διόνυσο Αττικής. Ιερά λείψανα του Αγίου φυλάσσονται στην Παναγιούδα της Λέσβου και στην Ιερά Μονή του Προφήτου Ηλιού στη Σαντορίνη, ενώ παλαιά εικόνα του νεομάρτυρος, φιλοτεχνημένη το 1847, φυλάσσεται στον ιερό μητροπολιτικό ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Ερμούπολη της Σύρου, όπου ο Άγιος τιμάται ως προστάτης της συντεχνίας των αρτοποιών. Επίσης το ασημένιο περικάλυμμα της κάρας του Αγίου πουλήθηκε από τους Τούρκους σε κάποιο Γερμανό, ο οποίος το μεταπούλησε σε χριστιανό και εκείνος το δώρισε στο Μουσείο Μπενάκη των Αθηνών, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα.

Στις 26 Νοεμβρίου η Ορθόδοξη Εκκλησία μας τιμά μαζί με τον λαοφιλή προστάτη των παιδιών Άγιο Στυλιανό και τον πολιούχο της ιστορικής πόλεως της Σπάρτης Όσιο Νίκωνα τον Μετανοείτε και έναν νεαρό αθλητή της πίστεως, τον Άγιο ένδοξο νεομάρτυρα Γεώργιο τον Χιοπολίτη, ο οποίος μας καλεί να αφυπνιστούμε πνευματικά και να επαναπροσδιορίσουμε την κατά Χριστόν πνευματική μας πορεία.


De Siris

Γιώργος Τζαβέλλας

Γιώργος Τζαβέλλας

Ο Γιώργος Τζαβέλλας, γεννήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 1987, είναι Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής του Π.Α.Ο.Κ., ο οποίος αγωνίζεται στη θέση του αριστερού οπισθοφύλακα (μπακ).

Καριέρα

Σε συλλογικό επίπεδο

Ο Γιώργος Τζαβέλλας γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στο Βύρωνα. Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στις μικρές ομάδες της Δόξας Βύρωνα, από όπου μετακινήθηκε στην Τερψιθέα στα 16 του χρόνια. Την περίοδο 2005-2006, ως παίκτης της Τερψιθέας, αγωνίστηκε στο πρωτάθλημα της Δ΄ Εθνικής. Λίγους μήνες αργότερα, τον Ιούνιο του 2006, ήταν πλέον στην Α' Εθνική με την νεοφώτιστη Κέρκυρα.

Με την Κέρκυρα έκανε ντεμπούτο στις 10 Σεπτεμβρίου 2006, δυο μήνες πριν κλείσει τα 19 του χρόνια, στο ματς Κέρκυρα - Λάρισα (0-0). Στο τέλος της περιόδου 2006-2007 η Κέρκυρα υποβιβάστηκε στη Β΄ Εθνική και με το τέλος του πρωταθλήματος, ήρθε πρόταση μεταγραφής από την Α.Ε.Κ.. Υπήρξε συμφωνία μεταξύ των δύο ομάδων αλλά χωρίς να επικυρωθεί ποτέ με συμβόλαιο.

Τον Ιανουάριο του 2008 έγινε η μεταγραφή του στον Πανιώνιο έναντι 200.000 ευρώ με τους "κυανέρυθρους" να επενδύουν πάνω του ένα μέρος από τα χρήματα που πήραν την ίδια μεταγραφική περίοδο για την παραχώρηση του Νίκου Σπυρόπουλου στον Παναθηναϊκό. Στην ομάδα της Νέας Σμύρνης αγωνίστηκε 2,5 περιόδους, έχοντας 41 συμμετοχές και 2 τέρματα. Ειδικά την περίοδο 2009-2010 ήταν αναντικατάστατος και αναδείχθηκε πρώτος παίκτης του πρωταθλήματος στις ασίστ.

Στις 4 Ιουνίου 2010 υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με την Άιντραχτ Φρανκφούρτης και την περίοδο 2010-2011 αγωνίστηκε στην Μπουντεσλίγκα, με την μεταγραφή του να κοστίζει 1,2 εκατομμύρια ευρώ.

Τον Ιανουάριο του 2012 παραχωρήθηκε δανεικός στη Μονακό, από την οποία αποκτήθηκε το καλοκαίρι του 2012 με μεταγραφή.

Στις 28 Αυγούστου 2013 έμεινε ελεύθερος από την ομάδα του Πριγκηπάτου και λίγες ημέρες αργότερα υπέγραψε στον Π.Α.Ο.Κ.

Στις εθνικές ομάδες

Την περίοδο 2005-2006, ως παίκτης της Τερψιθέας, κλήθηκε στην Εθνική Ελπίδων, λίγο πριν κλείσει τα 18 του χρόνια, με την οποία αγωνίστηκε συνολικά 8 φορές.

Το Νοέμβριο του 2009 κλήθηκε για πρώτη φορά στην Εθνική Ανδρών για τον επαναληπτικό αγώνα μπαράζ της Ελλάδας με την Ουκρανία που διεξήχθη στις 18 Νοεμβρίου στο Ντόνετσκ, χωρίς να αγωνιστεί. Ο Ότο Ρεχάγκελ τον κάλεσε ξανά για τον φιλικό αγώνα προετοιμασίας με τη Σενεγάλη στις 3 Μαρτίου 2010 και συμμετείχε στην προετοιμασία για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2010, αποκλείστηκε όμως από την τελική 23άδα που πήγε στη Νότια Αφρική.

Το ντεμπούτο του με την Ελλάδα πραγματοποιήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 2010 στον εκτός έδρας αγώνα για τα προκριματικά του Euro 2012 με την Κροατία (0-0), στον οποίο υπήρξε από τους διακριθέντες.


De Siris

Eugène Ionesco

Ευγένιος Ιονέσκο

Ο Ευγένιος Ιονέσκο γεννήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 1909 και πέθανε στις 28 Μαρτίου 1994, ήταν Ρουμάνος θεατρικός συγγραφέας, από τους επιφανέστερους εκπροσώπους του Θεάτρου του παραλόγου. Αν κι έγραψε στη γαλλική γλώσσα, θεωρείται από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους της διανόησης της Ρουμανίας. Στα έργα του, ο Ιονέσκο διακωμωδεί τις πιο κοινότοπες καταστάσεις, ενώ απεικονίζει τη μοναξιά του ανθρώπου και την ασημαντότητα της ύπαρξής του.

Βιογραφία

Ο Ιονέσκο γεννήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 1909 στη Σλάτινα της Ρουμανίας από Ρουμάνο πατέρα και Ρουμάνα-Γαλλίδα μητέρα. Πέρασε την παιδική του ηλικία στη Γαλλία, αλλά επέστρεψε στη Ρουμανία με τον πατέρα του το 1925, μετά το διαζύγιο των γονιών του. Μετά τις σπουδές του στο κολλέγιο, σπούδασε Γαλλική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου από το 1928 ως το 1933 και έγινε καθηγητής της γαλλικής γλώσσας.

To 1936 ο Ιονέσκο παντρεύτηκε τη Ροντίκα Μπουριλεάνου. Απέκτησαν μια κόρη κι επέστρεψαν στη Γαλλία το 1938, ώστε ο Ιονέσκο να τελειώσει τη διδακτορική του διατριβή. Το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1939 τον βρήκε στη Γαλλία. Παρέμεινε στη Μασσαλία κατά τη διάρκεια του πολέμου και τελικά εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στο Παρίσι μετά την απελευθέρωσή του, το 1944.

Ο Ιονέσκο έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας το 1970, ενώ κέρδισε πολυάριθμα βραβεία και τιμητικές διακρίσεις. Πέθανε στις 28 Μαρτίου 1994.

Συγγραφικό προφίλ

Όπως κι ο Σάμιουελ Μπέκετ, ο Ιονέσκο εμφανίστηκε σχετικά αργά στο θέατρο, καθώς το πρώτο του έργο, "Η Φαλακρή Τραγουδίστρια", γράφτηκε το 1948 και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1950 με τον αγγλικό τίτλο "The Bald Soprano".

Πρώιμα μονόπρακτα έργα

Τα πρώτα και πιο καινοτόμα έργα του Ιονέσκο ήταν θεατρικά μονόπρακτα: Η Φαλακρή Τραγουδίστρια (1950), Το Μάθημα (1951), Οι Καρέκλες (1952). Τα έργα αυτά εκφράζουν το αίσθημα της αποξένωσης και την αδυναμία και ματαιότητα επικοινωνίας με σουρεαλιστικό και κωμικό τρόπο, παρωδώντας τον κομφορμισμό της αστικής τάξης και τις κοινές θεατρικές φόρμες. Ο Ιονέσκο απεικονίζει έναν αποκτηνωμένο κόσμο με μηχανικούς χαρακτήρες σαν μαριονέτες.

Κύρια περίοδος θεατρικών έργων

Το 1959, παρουσιάζεται το έργο του Δολοφόνος χωρίς αμοιβή, όπου πρωταγωνιστεί για πρώτη φορά ο κεντρικός του ήρωας, Μπερανζέ, ο οποίος εμφανίζεται σε μια σειρά έργων του Ιονέσκο (Ρινόκερος, Ο βασιλιάς πεθαίνει, Ο πεζός στον αέρα).

Ο Μπερανζέ αποτελεί μια σχεδόν αυτοβιογραφική φιγούρα, η οποία εκφράζει την απορία και την αγωνία του Ιονέσκο για την παράδοξη πραγματικότητα. Είναι κωμικός κι αφελής, κερδίζοντας έτσι τη συμπάθεια του κοινού. Στο Δολοφόνο χωρίς αμοιβή, συναντά το Θάνατο με τη φιγούρα ενός εκτελεστή. Στο Ρινόκερο, παρατηρεί τους φίλους του να προσβάλλονται από τον ιό της "ρινοκερίτιδας" και να μεταμορφώνονται σε ρινόκεροι, παραμένοντας στο τέλος μόνος ενάντια σε αυτό το κύμα κομφορμισμού. Σε αυτό το έργο, ο Ιονέσκο εκφράζει την απέχθειά του για τον ιδεολογικό κομφορμισμό, εμπνεόμενος από την άνοδο του φασισμού τη δεκαετία του '30. Στο έργο Ο βασιλιάς πεθαίνει, παρουσιάζεται ως ο Βασιλιάς Μπερανζέ Α', μια καθημερινή φιγούρα που παλεύει να συμβιβαστεί με το θάνατό του.

Θεωρητικά έργα

Όπως ο Μπέρναρντ Σω κι ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, ο Ιονέσκο συνέβαλε στο θέατρο με διάφορες θεωρητικές μελέτες, κυρίως απόπειρες να διορθώσει τους κριτικούς που είχαν παρεξηγήσει το έργο του κι έτσι επηρέαζαν εσφαλμένα το κοινό.

Εργογραφία

Ποίηση

Elegii pentru fiinte mici (στα ρουμανικά, 1931)
Θεατρικά έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
La cantatrice chauve (Η Φαλακρή Τραγουδίστρια, 1948)
Les Salutations (1950)
La Leçon (Το Μάθημα, 1951)
Les Chaises (Οι Καρέκλες, 1952)
Le Maître (1953)
Victimes du devoir (Θύματα του καθήκοντος, 1953)
La Jeune Fille à marier (1953)
Amédée ou Comment s'en débarrasser (Αμεδαίος ή Πώς να τον ξεφορτωθούμε, 1954)
Jacques ou la soumission (1955)
Le Nouveau Locataire (Ο Καινούριος Νοικάρης, 1955)
Le Tableau (1955)
L'Impromptu de l'Alma (1956)
L'avenir est dans les œufs (1957)
Tueur sans gages (Δολοφόνος χωρίς αμοιβή, (1958)
Scène à quatre (1959)
Apprendre à marcher (1960)
Rhinoceros (Ρινόκερος, 1959)
Délire à deux (1962)
Le Roi se meurt (Ο βασιλιάς πεθαίνει, 1962)
Le Piéton de l'air (Ο πεζός στον αέρα, 1963)
La Soif et la faim (Η δίψα και η πείνα, 1964)
La Lacune (1966)
Jeux de massacre (1970)
Macbett (1972)
L'Homme aux valises (1975)
Voyage chez les morts (1980)

Δοκίμια και θεωρητικές μελέτες

Nu (1934)
Hugoliade (1935)
La Tragédie du langage (1958)
Expérience du théâtre (1958)
Discours sur l'avant-garde (1959)
Notes et contre-notes (1962)
Fragments of a Journal (1966)
Découvertes (1969)
Antidotes (1977)

Νουβέλες και ιστορίες

La Vase (1956)
Le Piéton de l'air (1961)
La Photo du colonel (1962)
Le Solitaire (1973)

Διασκευές σε όπερα και λιμπρέττα

Le Maître (1962)
Maximilien Kolbe (1988)

Ελληνικές μεταφράσεις

Η Φαλακρή Τραγουδίστρια : Γ.Πρωτοπαπάς ("Δωδώνη")
Ρινόκερος : Γ.Πρωτοπαπάς ("Δωδώνη")
Η δίψα και η πείνα : Γ.Πρωτοπαπάς ("Δωδώνη")
διηγήματα : Μέλπω Αξιώτη ("Κέδρος")


De Siris