Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος

Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος

Ο Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 1946, είναι πρώην στρατιωτικός και πολιτικός, που διετέλεσε βουλευτής Αχαΐας και υπουργός Εθνικής Άμυνας, εκλεγόμενος με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Η ζωή του

Γεννήθηκε στην Πάτρα. Σπούδασε στην Σχολή Ικάρων, από όπου αποφοίτησε ως ιπτάμενος αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας. Φοίτησε σε διάφορες στρατιωτικές σχολές, την νομική και την φιλοσοφική του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1980 ήταν υπασπιστής του Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή και το 1985 παραιτήθηκε από την αεροπορία για να πολιτευθεί με την Νέα Δημοκρατία.

Εξελέγη βουλευτής Αχαΐας στις εκλογές του 1989 (Νοεμβρίου), του 1990, του 1993, του 1996 του 2000 και του 2004. Διετέλεσε υφυπουργός Εθνικής Άμυνας από τον Δεκέμβριο του 1992 μέχρι τον Οκτώβριο του 1993 σε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Στην κυβέρνηση της 10 Μαρτίου 2004 του Κωνσταντίνου Καραμανλή διορίστηκε υπουργός Εθνικής Άμυνας. Στις 14 Φεβρουαρίου 2006 αντικαταστάθηκε από τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, κάτι που προκάλεσε έκπληξη και δυσαρέσκεια στον Σπηλιωτόπουλο. Στις 7 Αυγούστου 2007 ανακοίνωσε με δήλωσή του ότι δεν θα είναι υποψήφιος στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, δηλώνοντας ότι αυτό δεν αποτελεί έκφραση δυσαρέσκειας.


De Siris

Πέτρος Γαϊτάνος

Πέτρος Γαϊτάνος

Ο Πέτρος Γαϊτάνος είναι Έλληνας τραγουδιστής. Γεvvήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 1967 στη Δράμα και μεγάλωσε στα Κοκκινόγεια της Δράμας, όπου και παρέμεινε μέχρι τα 18 του χρόνια.

Έχει σπουδάσει στο Ελληvικό Ωδείo Αθηvώv και έχει πάρει πτυχίο Βυζαvτιvής και Ευρωπαϊκής μουσικής. Δάσκαλος του ήταν ο Μανώλης Χατζημάρκος. Βαθειά επηρεασμένος από την Βυζαντινή μουσική, έχει παρουσιάσει μια σειρά δίσκων με εκκλησιαστικά έργα και ύμνους.

Μία από τις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας του είναι η συνεργασία του με τον Μίκη Θεοδωράκη σε διάφορες συναυλίες αλλά και στον δίσκο "Πολιτεία Δ'" το 1996 σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου.

Στην διάρκεια της καλλιτεχνικής του πορείας υπηρέτησε ως καλλιτεχνικός διευθυντής του ιδρύματος “Καρίττειον Μέλαθρον”.

Δισκογραφία

Προσωπική δισκογραφία

1990 - Το δίλημμα
1992 - Γυάλινος δρομέας
1993 - Σε πρώτο πρόσωπο
1995 - Ώρα Ενάτη
1996 - Πολιτεία Δ’
1997 - Τα Θεία Πάθη
1998 - Αγέρας,έρωτας κι αρμύρα
1998 - Φως εκ φωτός
1999 - Ψάλλω το Θεώ μου έως Υπάρχω
2000 - Σαν τα Κρύα τα νερά
2000 - Η πηγή της Ζωής
2001 - Κρυφή Σελίδα
2003 - Πεντηκοστάριον
2006 - Τραγούδια του Πόντου

Συμμετοχές

1991 - Σινεμά ο δικός μας παράδεισος
1992 - Το τραγούδι γυμνό
1994 - Γιάννης Σπανός-Μεγάλες Ερμηνείες
1995 - Βαλκανιζατέρ
1996 - Ένα Φιλί του κόσμου
1998 - Λιταία Πύλη
1999 - Η θάλασσα στο τραγούδι
1999 - Σύνορα Αγάπης
2000 - Στα φτερά του έρωτα
2000 - Δεκαοκτώ - Tribute στον Γιάννη Μαρκόπουλο
2003 – Smyrne


De Siris

Ίντιρα Γκάντι

Ίντιρα Γκάντι

Η Ίντιρα Γκάντι γεννήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 1917και πέθανε στις 31 Οκτωβρίου 1984, ήταν η πρωθυπουργός της Δημοκρατίας της Ινδίας για τρεις συνεχόμενες θητείες από το 1966 εως το 1977 και με τέταρτη θητεία το 1980 μέχρι την δολοφονία της το 1984, συνολικά δεκαπέντε χρόνια. Ήταν η πρώτη και μέχρι στιγμής η μόνη γυναίκα πρωθυπουργός της Ινδίας.

Το 1999 ψηφίστηκε σε δημοσκόπηση του BBC ως η σημαντικότερη γυναίκα της τελευταίας χιλιετηρίδας ανάμεσα σε άλλες γυναικείες προσωπικότητες όπως η βασίλισσα Ελισάβετ Α' της Αγγλίας, η Μαρία Κιουρί και η Μητέρα Τερέζα.

Ήταν μέλος της πολιτικά ισχυρής δυναστείας Νεχρού και μεγάλωσε σε εξαιρετικά πολιτικοποιημένη ατμόσφαιρα. Παρά το επίθετό της, δεν ήταν συγγενής του Μαχάτμα Γκάντι. Ο παππούς της, Μοτιλαλ Νεχρού, ήταν εξέχων Ινδός εθνικόφρων ηγέτης. Ο πατέρας της, Τζαγουαχαρλαλ Νεχρού, ήταν καθοριστική φυσιογνωμία για το κίνημα ανεξαρτησίας της Ινδίας και ο πρώτος πρωθυπουργός της αυτόνομης Ινδίας. Επιστρέφοντας από την Οξφόρδη το 1941, προσχώρησε στο κίνημα ανεξαρτησίας της Ινδίας.

Τη δεκαετία του '50, υπηρέτησε ανεπίσημα τον πατέρα της ως ιδιαιτέρα γραμματέας του κατά τη διάρκεια της θητείας του ως πρώτου πρωθυπουργού της Ινδίας. Μετά το θάνατο του πατέρα της το 1964, διορίστηκε από τον Πρόεδρο της Ινδίας ως μέλος του Ρατζγια Σαμπχα (Rajya Sabha), ανώτερου νομοθετικού συμβουλίου της Ινδικής Βουλής, και έγινε μέλος της κυβερνητικής ομάδας του πρωθυπουργού Λαλ Μπαχαντουρ Σαστρι ως υπουργός πληροφοριών και τύπου.

O τότε πρόεδρος του κόμματος του Κογκρέσου Κ. Καμαρατζ, ήταν καθοριστικός για την άνοδο της Ίντιρα Γκάντι στην πρωθυπουργία μετά τον ξαφνικό θάνατο του Σαστρι. Η Γκάντι σύντομα επέδειξε ικανότητα να κερδίζει τις εκλογές και να χειρίζεται επιτυχώς τους αντιπάλους της με τη βοήθεια του λαϊκισμού. Εισήγαγε πιο αριστερές οικονομικές πολιτικές και προώθησε την αγροτική παραγωγικότητα. Μετά από μια αποφασιστική νίκη στον πόλεμο με το Πακιστάν το 1971 ακολούθησε περίοδος αστάθειας που την οδήγησε να κηρύξει κατάσταση επείγουσας ανάγκης το 1975. Εξαιτίας των υπερβάσεων εξουσίας της περιόδου εκείνης παρέμεινε τρία χρόνια στην αντιπολίτευση. Η Ιντίρα Γκάντι επέστρεψε στην εξουσία το 1980 και η αυξανόμενη εμπλοκή της στην κλιμακούμενη διαμάχη με αυτονομιστές του Παντζάμπ οδήγησε τελικά στη δολοφονία της από σωματοφύλακές της το 1984.


De Siris

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Γιάννης Χλωρός

Γιάννης Χλωρός

Ο Γιάννης Χλωρός είναι Έλληνας ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται ως επιθετικός και ανήκει στην Καβάλα. Γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου του 1978 στο Σβάμπαχ της Γερμανίας από γονείς Έλληνες μετανάστες. Κατά το παρελθόν έχει αγωνιστεί επί σειρά ετών στην Α' Εθνική με τις φανέλες των Τρικάλων, του Αιγάλεω (όπου έγινε και ευρύτερα γνωστός), της Λάρισας,του Ηρακλή και του Θρασύβουλου.

Καριέρα

Ξεκίνησε την καριέρα του από τις ακαδημίες της Νυρεμβέργης και μπήκε στο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου το 1996 με τον Παναργειακό. Το 1997 μεταπήδησε στον Αθηναϊκό και στη συνέχεια αγωνίστηκε για μία διετία στον Α.Ο. Τρίκαλα πανηγυρίζοντας την άνοδο στην Α' Εθνική στην οποία πραγματοποίησε τις πρώτες του συμμετοχές κατά την αγωνιστική περίοδο 1999/2000. Με την φανέλα των Θεσσαλών σημείωσε 11 γκολ σε 55 συμμετοχές. Επόμενος σταθμός της καριέρας του ήταν το Αιγάλεω στο οποίο παρέμεινε μέχρι τον Ιανουάριο του 2006 αποτελώντας όλα αυτά τα χρόνια βασικό στέλεχος της ομάδας και πανηγυρίζοντας αρκετές επιτυχίες όπως την άνοδο το 2001 στην Α' Εθνική,την πρόκριση στους ημιτελικούς του Κυπέλλου Ελλάδος το 2003 καθώς και την έξοδο στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ χάρη στην κατάκτηση της 5ης θέσης την περίοδο 2003/04. Μέχρι τον Ιανουάριο του 2006 που αποχώρησε από την ομάδα των Δυτικών Προαστίων, είχε συνολικά 139 εμφανίσεις στο πλαίσιο της Α' και Β' Εθνικής έχοντας πετύχει 18 τέρματα.

Από τον Ιανουάριο του 2006 μέχρι τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους αγωνίστηκε στην Λάρισα μετρώντας 2 γκολ σε 17 εμφανίσεις. Έπειτα αγωνίστηκε για 1,5 χρόνο στον Ηρακλή (24 συμμετοχές/3 τέρματα) και για μία σεζόν στον Θρασύβουλο (2 γκολ σε 23 αγώνες).

Το καλοκαίρι του 2009 υπέγραψε διετές συμβόλαιο συνεργασίας με την Δόξα Δράμας, επιστρέφοντας έπειτα από 9 περιόδους στην Β' Εθνική. Την αγωνιστική περίοδο 2009/10 κατέγραψε 27 συμμετοχές και 5 γκολ.Την αγωνιστική περίοδο 2010/11 κατέγραψε 35 συμμετοχές και 9 γκολ βοηθόντας την Δόξα Δράμας να πετυχεί την άνοδο της στην Σούπερ Λίγκα.Το καλοκαίρι του 2011 υπέγραψε στην Παναχαϊκή από την έμεινε ελεύθερος το Ιανουάριο του 2012 και υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας ως το τέλος της σεζόν με τον Πανθρακικό όπυ πέτυχε μαζί με την ομάδα την κατάκτηση του πρωταθλήματος της Β΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 2011-12 και την άνοδο στην Σούπερ λιγκα.Το καλοκαίρι μετακόμισε στην Καβάλα

Ανά κατηγορία

Α' Εθνική:205 συμμετοχές/26 γκολ
Β' Εθνική:81 συμμετοχές/14 γκολ


De Siris

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Βαγγέλης Καούνος

Βαγγέλης Καούνος

Ο Βαγγέλης Καούνος, γεννημένος στις 29 Οκτωβρίου 1977 στο Πέτα Άρτας, είναι Έλληνας επιθετικός ποδοσφαιριστής με μακροχρόνια καριέρα σε πολλές ομάδες όλων των εθνικών κατηγοριών.Αγωνίζεται ως κεντρικός επιθετικός. Στο τέλος της σεζόν 2009-2010 είχε αγωνιστεί σε 330 αγώνες εθνικών πρωταθλημάτων, χωρίς να υπολογίζονται οι αγώνες στη Δ΄ Εθνική και στο Κύπελλο.

Καριέρα

Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο από τους Φιλέλληνες Πέτα σε ηλικία 14 ετών και τη σεζόν 1995/96 αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ του ομίλου στην Δ' Εθνική. Επόμενος σταθμός της καριέρας του ήταν η Αναγέννηση Άρτας και η Γ' Εθνική όπου σε δύο χρόνια παρουσίας πέτυχε 9 γκολ σε 47 αγώνες. Ακολούθησε η Φ.Σ Κοζάνη με την οποία πέτυχε σε 56 συμμετοχές 21 τέρματα. Οι καλές παρουσίες του εκείνη τη σεζόν στο θεσμό του Κυπέλλου εναντίον της ΑΕΚ και του ΠΑΟ είχαν ως αποτέλεσμα τη μεταγραφή του τον Δεκέμβριο του 2000 στην Σκόντα Ξάνθη έναντι 80 εκ δραχμών και δύο δανεικών.

Κατά τη διάρκεια της θητείας του στους Θρακιώτες βρήκε δίκτυα μόλις 4 φορές σε 32 συμμετοχές ενώ επόμενος σταθμός της καριέρας του ήταν η Καλλιθέα όπου τη σεζόν 2002/03 είχε 19 συμμετοχές δίχως να καταφέρει να βρει το δρόμο προς τα δίκτυα. Ακολούθησε μια χρονιά στην Β' Εθνική και τον Εθνικό Αστέρα όπου είχε 24 συμμετοχές και 5 γκολ και στην συνέχεια ένα διετές πέρασμα από τον ΠΑΣ Γιάννινα με τη φανέλα του οποίου σκόραρε 28 φορές σε 49 ματς της Γ' Εθνικής. Το καλοκαίρι του 2006 συμφώνησε με την Καλαμάτα όπου σε 2,5 χρόνια παρουσίας είχε 35 γκολ σε 73 αγώνες.

Οι καλές του εμφανίσεις με την ομάδα της Μεσσηνίας στην Β' Εθνική προσέλκυσαν το ενδιαφέρον του Αστέρα Τρίπολης,ο οποίος και τον ενέταξε στο δυναμικό του κατά τη χειμερινή μεταγραφική περίοδο της σεζόν 2008/09.Αν και ήρθε στα μισά της περιόδου στην ομάδα πρόλαβε να σκοράρει 6 φορές σε 14 παιχνίδια κάνοντας αισθητή την παρουσία του.Η επόμενη χρονιά του δεν ήταν το ίδιο παραγωγική αφού σε 14 συμμετοχές σκόραρε μόλις 1 φορά με αποτέλεσμα το καλοκαίρι να μείνει ελεύθερος. Τη σεζόν 2010/11 ο Καούνος αγωνίστηκε στον Παναιτωλικό που αναδείχτηκε πρωταθλητής Football League 2010/11.

Τον Ιανουάριο του 2012 μετακόμισε στην ομάδα της ΑΕΛ όπου σημείωσε 16 συμμετοχές πετυχαίνοντας 5 γκολ.


De Siris

Joseph Pulitzer

Τζόζεφ Πούλιτζερ 

Ο Τζόζεφ Πούλιτζερ, γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1847 και πέθανε στις 29 Οκτωβρίου 1911, ήταν ένας Ουγγρικής καταγωγής Αμερικανός δημοσιογράφος. Ο Πούλιτζερ γεννήθηκε στο Makó της Ουγγαρίας, μετανάστευσε στις ΗΠΑ και έγινε Αμερικανός δημοσιογράφος και άνθρωπος των εφημερίδων. Τα Βραβεία Πούλιτζερ ήταν πρόνοια της διαθήκης του Πούλιτζερ.

Ο Πούλιτζερ (προφερόμενος σωστά ως ‘πουλ-ιτ-σερ’) μετανάστευσε στις ΗΠΑ το 1864, όπου υπηρέτησε στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο. Έπειτα εγκαταστάθηκε στο St. Louis στο Μισούρι, όπου το 1868 άρχισε να δουλεύει για μια γερμανόφωνη καθημερινή εφημερίδα, την Westliche Post. Έγινε μέλος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και εκλέχτηκε στο Πολιτειακό Νομοθετικό Σώμα του Μισσούρι το 1869. Το 1872 ο Πούλιτζερ αγόρασε την Post για 3.000 δολάρια. Το 1878 αγόρασε την St. Louis Dispatch για 2.700 δολάρια και συγχώνευσε τις δύο εφημερίδες, για να δημιουργηθεί η St. Louis Post-Dispatch, η οποία παραμένει μέχρι σήμερα η καθημερινή εφημερίδα του St. Louis.

Όντας πλούσιος μέχρι το 1883, ο Πούλιτζερ αγόρασε την New York World, μια εφημερίδα που έχανε ετησίως 40.000 δολάρια, για 346.000 δολάρια από τον Τζέι Γκουλντ. Ο Πούλιτζερ άλλαξε τον εστιασμό της προς ιστορίες που ενδιέφεραν τους ανθρώπους, σκάνδαλα και κιτρινισμό. Το 1885, την ίδια χρονιά που εξελέγη στο Αμερικανικό Σώμα Αντιπροσώπων, προσέλαβε τον Ρίτσαρντ Φ. Άουτκολτ (Richard F. Outcault) για να σχεδιάσει καρτούν βασισμένα στις φτωχογειτονιές, και η κυκλοφορία άγγιξε τις 600.000 – από κυκλοφορία 15.000 φύλλων όταν αγόρασε την εφημερίδα- καθιστώντας την την μεγαλύτερη εφημερίδα στη χώρα. Το 1887 προσέλαβε την διάσημη δημοσιογράφο έρευνας Νέλλι Μπλάι (Nellie Bly).

Ο εκδότης της αντιπάλου New York Sun επιτέθηκε στον Πούλιτζερ εντύπως, αποκαλώντας τον το 1890 ΄Ο Εβραίος που εγκατέλειψε τη θρησκεία του’ (Ο πατέρας του Πούλιτζερ ήταν Εβραίος, ενώ η μητέρα του Ρωμαιοκαθολική). Η κίνηση, που αποσκοπούσε να αποσπάσει το Εβραϊκό αναγνωστικό κοινό του Πούλιτζερ, προκάλεσε την άμεση επιδείνωση της ήδη εξασθενημένης υγείας του Πούλιτζερ και παραιτήθηκε από την έκδοση, αν και διατήρησε τον οικονομικό έλεγχο επί των εφημερίδων του.

Το 1895 ο Γουίλλιαμ Ράντολφ Χερστ αγόρασε τη New York Journal, πράγμα που οδήγησε σε έναν δημοσιογραφικό πόλεμο μεταξύ της World του Πούλιτζερ και της Journal του Χερστ. Ο ανταγωνισμός αυτός με τον Χερστ, ιδιαίτερα η κάλυψη πριν και κατα τη διάρκεια του Ισπανο-Αμερικανικού Πολέμου, συνέδεσε το όνομα του Πούλιτζερ με την κίτρινη δημοσιογραφία. Το 1896, η World εισήγαγε ένα έγχρωμο παράρτημα, καινοτομία για την εποχή.

Το 1909 η World αποκάλυψε μια οικονομική απάτη στην οποία ήταν αναμεμειγμένη η Αμερικανική κυβέρνηση. Ο Πούλιτζερ κατηγορήθηκε για δυσφήμηση εναντίον του Θίοντορ Ρούζβελτ και του Τζ. Π. Μόργκαν. Τα δικαστήρια απέρριψαν τις κατηγορίες, γεγονός που κατεγράφη ως νίκη για την ελευθερία του τύπου.

Το 1892 ο Πούλιτζερ προσέφερε στον πρόεδρο του Πανεπιστημίου Κολούμπια, Σεθ Λόου, χρήματα για τη δημιουργία της πρώτης παγκοσμίως σχολής δημοσιογραφίας. Το πανεπιστήμιο αρχικά απέρριψε τα χρήματα, προφανώς ανεπηρέαστοι από τον ανενδοίαστο χαρακτήρα του Πούλιτζερ. Το 1902 ο νέος πρόεδρος του Κολούμπια, ο Νίκολας Μάρρεϋ Μπάτλερ, ήταν περισσότερο δεκτικός στο σχέδιο για μια σχολή και βραβεία, αλλά μόνο μετά το θάνατο του Πούλιτζερ το όνειρο αυτό πραγματοποιήθηκε. Ο Πούλιτζερ άφησε στο πανεπιστήμιο 2 εκατομμύρια δολάρια στη διαθήκη του, γεγονός που οδήγησε στη δημιουργία το 1912 της Μεταπτυχιακής Σχολής Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Κολούμπια, αλλά μέχρι τότε η πρώτη σχολή δημοσιογραφίας είχε ήδη δημιουργηθεί στο Πανεπιστήμιο του Μισούρι. Η Μεταπτυχιακή Σχολή Δημοσιογραφίας του Κολούμπια παραμένει μία από τις πιο περίβλεπτες σχολές παγκοσμίως.


De Siris

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Αντώνης Κατινάρης

Αντώνης Κατινάρης

Ο Αντώνης Κατινάρης γεννήθηκε στα Χανιά Κρήτης το 1931 και πέθανε στις 28 Οκτωβρίου 1999, ήταν συνθέτης.

Ήταν πρωτότοκος γιος σε μια οικογένεια προσφύγων από την Μικρά Ασία και από πολύ νεαρή ηλικία (σχεδόν έφηβος) έδειξε το ενδιαφέρον και το ταλέντο του στην μουσική. Στην ηλικία των 16 ετών ήταν ήδη επαγγελματίας, δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, παίζοντας μεταξύ άλλων στα πιο γνωστά μαγαζιά των Χανίων.

Στην δεκαετία του '60 ανέβηκε στην Αθήνα όπου έκανε το μεγάλο του άλμα στην Ελληνική λαϊκή μουσική σκηνή ως συνθέτης. Θεωρείται σπουδαίος δεξιοτέχνης του τρίχορδου με τελείως προσωπικό χαρακτήρα παιξίματος, και καθαρός λαϊκός συνθέτης.

Το τραγούδι του "Τι να σου κάνει μία καρδιά", σε στίχους Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου σηματοδότησε το ξεκίνημα μιας διαδρομής με πολλές επιτυχίες. Έφυγε απ' τη ζωή στις 28 Οκτωβρίου 1999.

Την παράδοση του συνεχίζει από τις επάλξεις του λαϊκού τραγουδιού η κόρη του Μαρία Κατινάρη.


De Siris

Λεωνίδας Σαμπάνης

Λεωνίδας Σαμπάνης

Ο Λεωνίδας Σαμπάνης είναι πρώην αθλητής της άρση βαρών ο οποίος ανήκει στον Παναθηναϊκό. Γεννήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 1971 στην Κορυτσά της Αλβανίας και έχει ύψος 1.64. Σπούδασε δάσκαλος. Στην Ελλάδα ήρθε το 1991 και το 1995 εντάχθηκε στην Εθνική Ομάδα Άρσης Βαρών. Κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα το 1996 στην κατηγορία των 58 κιλών και το 2000 στο Σίδνεϋ στην κατηγορία των 61 κιλών.

Το 2004 στους Ολυμπιακούς της Αθήνας κέρδισε χάλκινο μετάλλιο. Όμως κατόπιν βρέθηκε θετικός σε έλεγχο ντόπινγκ -ανιχνεύθηκαν υψηλά επίπεδα τεστοστερόνης στο αίμα του- και του αφαιρέθηκε το μετάλλιο. Ο ίδιος αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι είχε κάνει χρήση οποιασδήποτε ουσίας.

Είναι παντρεμένος με την Μπλέρτα και έχει δύο παιδιά.

Διακρίσεις

Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 1995 (58.55κ) 7η Θέση
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 1995 (58.75κ) 1η Θέση
Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 1996 (59.00κ) 1η Θέση
Ολυμπιακοί Αγώνες 1996 (58.53κ) 2η Θέση
Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 1997 (58.90κ) 2η Θέση
Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 1998 (61.40) 2η Θέση
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 1998 (61.76κ) 1η Θέση
Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 1999 (61/66) 2η Θέση
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 1999 (61.40) 2η Θέση
Ολυμπιακοί Αγώνες 2000 (61.30) 2η Θέση
Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 2002 (61.65) 1η Θέση


De Siris

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Γιώργος Κωνσταντίνου

Γιώργος Κωνσταντίνου

Ο Γιώργος Κωνσταντίνου είναι Έλληνας ηθοποιός και σεναριογράφος του θεάτρου και του κινηματογράφου. Γεννήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 1937 στην Αθήνα (σύμφωνα με την πηγή, ο Γιώργος Κωνσταντίνου αναφέρει πως στην ταινία "Η γυνή να φοβείται τον άνδρα" ήταν 28 χρονών [1965]). Είναι γιος της ηθοποιού Νίτσας Φιλοσόφου.

Φιλμογραφία

Η Λίζα και η άλλη (1961) .... Τζον Πεζίκης
Μερικοί το προτιμούν κρύο (1962) .... Τρύφων
Οι γυναίκες θέλουν ξύλο (1962) .... Τρούλης
Ο άντρας της γυναίκας μου (1962)
Χτυποκάρδια στο θρανίο (1963) .... Ιωάννης Λάβδας
Τρελοί πολυτελείας (1963) .... Μηνάς
Το γέλιο βγήκε απ’ τον παράδεισο (1963) .... Προκόπης
Ο φίλος μου ο Λευτεράκης (1963) .... Θανάσης Καδρής
Ο καθώς πρέπει (1963) .... Σταμάτης Βελενόπουλος
Αυτό το κάτι άλλο (1963) .... Στέλιος Καπόνης
Ο εαυτούλης μου (1964)
Νυχτοπερπατήματα (1964)
Η σωφερίνα (1964) .... Μιχάλης Χαρίδημος
Γάμος αλά ελληνικά (1964) (ηθοποιός, σεναριογράφος) .... Πέτρος Βέρος
Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα (1965) .... Αντωνάκης Κοκοβίκος
5000 ψέματα (1966) (ηθοποιός, σκηνοθέτης) .... Κώστας Τσιφταλέξης
Άνθρωπος για όλες τις δουλειές (1966) (ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος) .... Γιώργος Γασπαράτος
Καλώς ήλθε το δολάριο (1967) .... Φίλιππος Αγγελούτσος
Η ζηλιάρα (1968) .... Αργύρης Παντελιάς
Ξύπνα, Βασίλη (1969) .... Βασίλης Βασιλάκης
Μπουμ ταραταζούμ (1972) .... Βλάκόμετρος / Ιππίας
Η γυναικοκρατία (1973) .... Λύσανδρος
Καθένας με την τρέλα του (1980) .... Γιώργος
Γεύση από Ελλάδα (1980)
Καυτά θρανία (1986)
The κόπανοι (1988) (ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος)
Ο ποντικοκυνηγός των δύο ηπείρων (1988) (σκηνοθέτης)
Κύριε καθηγητά πού κοιμηθήκατε χτες (1989) (σκηνοθέτης)

Τηλεόραση

Τα καθημερινά (1983) ΕΡΤ1
Η αλεπού και ο μπούφος" (1987) ΕΡΤ2
Πατήρ, υιός και πνεύμα (1989-90) Mega Channel
Τα 7 κακα της μοιρας μου (1991-93) Μega Channel
Διπλανή πόρτα Antenna
Tα φιλαράκια (2002-2003) Αntenna
Οδός παραδείσου 7 (2005-2007) Alpha
Το κόκκινο δωμάτιο (2007) (ηθοποιός)
Λάκης ο γλυκούλης (πατέρας Λάκη)

Σενάριο στην τηλεόραση

Σοφία Ορθή(1996-1997) ΑΝΤ-1
Οδός παραδείσου 7(2005-2007)


De Siris

Μπάμπης Τσέρτος

Μπάμπης Τσέρτος

O Μπάμπης Τσέρτος, γεννήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 1956, είναι Έλληνας μουσικός και τραγουδιστής.

Βιογραφία

Ο Μπάμπης Τσέρτος γεννήθηκε στα Τρόπαια Αρκαδίας. Είναι αδερφός της τραγουδίστριας Νάντιας Καραγιάννη. Ο πατέρας του ήταν μουσικός και έπαιζε μαντολίνο. Στα παιδικά του χρόνια, στα Τρόπαια, τραγουδούσε σε παρέες. Σε ηλικία 17 ετών εγκαθίσταται στην Αθήνα και το 1974 εισάγεται στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ως φοιτητής, ζει την «αναβίωση» του ρεμπέτικου, μαθαίνει μπουζούκι και συμμετέχει στο συγκρότημα του Πανεπιστημίου, τραγουδώντας έντεχνα, λαϊκά, ρεμπέτικα και δημοτικά τραγούδια. Η σκέψη να ασχοληθεί επαγγελματικά με το τραγούδι ήταν ακόμα μακριά.

Τη δεκαετία του 1980 όμως, όποτε άρχισαν να δημιουργούνται τα πρώτα ρεμπετάδικα, ο Μπάμπης Τσέρτος άρχισε να δουλεύει επαγγελματικά στην ταβέρνα «Οι φίλοι», στην Κυψέλη.

Συνεργασίες

Από τότε έχει συνεργαστεί με μεγάλους ρεμπέτες όπως η Σωτηρία Μπέλλου, ο Τάκης Μπίνης, η Άννα Χρυσάφη, η Καίτη Γκρέυ, ο Κώστας Καπλάνης, ο Θόδωρος Πολυκανδριώτης, ο Κούλης Σκαρπέλης, ο Χοντρονάκος, αλλά και με νεότερους όπως ο Μπάμπης Γκολές, ο Γιώργος Ξηντάρης, ο Στέλιος Βαμβακάρης, η Μαριώ, ο Αγάθωνας Ιακωβίδης κ.ά.

Τα τελευταία χρόνια έχει συνεργαστεί με ερμηνευτές του λαϊκού τραγουδιού, όπως ο Γιώργος Νταλάρας, η Γλυκερία, ο Μανώλης Μητσιάς, η Βίκυ Μοσχολιού, ο Λάκης Χαλκιάς, η Ελένη Βιτάλη, ο Παντελής Θαλασσινός, η Νάντια Καραγιάννη, ο Χρόνης Αηδονίδης, η Σωτηρία Λεονάρδου κ.α.

Συνεργάζεται επίσης με Μαντολινάτα Εξαρχίων «Διονύσιος Λαυράγκας», με την οποία έχει δώσει σειρά συναυλιών σε πολλά θέατρα αλλά και στην Εθνική Λυρική Σκηνή, με σπουδαίους λυρικούς καλλιτέχνες. Αποκορύφωμα της συνεργασίας αυτής ήταν η συμμετοχή του στον δίσκο «Διαδρομές», σε μουσική Χρήστου Νικολόπουλου και στίχους Φώντα Λάδη, που αναφέρεται στις γειτονιές της Αθήνας και είναι ζωντανή ηχογράφηση από συναυλία της Μαντολινάτας στη Λυρική Σκηνή.

Διακρίσεις

Το 2002 πήρε το βραβείο καλύτερου τραγουδιστή του ρεμπέτικου από τα «Κορφιάτικα Βραβεία» και το 2003 το βραβείο καλύτερου παραδοσιακού δίσκου με το «Ανάγλυφα μιας τέχνης ταπεινής», στα Bραβεία «Αρίων».
Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται με την ορχήστρα Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας παρουσιάζοντας το μεγάλο μουσικό πλούτο της Σμυρνέικης παράδοσης. Συμμετείχε επίσης στο δίσκο της Εστουδιαντίνας "Smyrne" που κυκλοφόρησε το 2003 σε παραγωγή του Γιώργου Νταλάρα με τη συμμετοχή πολλών σπουδαίων ερμηνευτών, κατακτώντας το βραβείο καλύτερου παραδοσιακού δίσκου στα Bραβεία «Αρίων».

Δισκογραφία

Ο Μπάμπης Τσέρτος έχει 10 προσωπικούς δίσκους: «Άτιμη τύχη», «Ερωτοπουλείον», «Τα νιάτα τα μπερμπάντικα», «Το μερακλήδικο πουλί», «Της λυγερής απέναντι», «Ανάγλυφα μιας τέχνης ταπεινής», «Το μονοπάτι», «Ο Μπάμπης Τσέρτος τραγουδά Μιχάλη Σουγιούλ», «Στου παραδείσου το βυθό», «Βασίλης Τσιτσάνης: Τρία Έργα Επτά τραγούδια», καθώς επίσης και πολλές συμμετοχές.


De Siris

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Απελευθέρωση Θεσσαλονίκης

Απελευθέρωση Θεσσαλονίκης

Από τις αρχές Οκτωβρίου του 1912 η Ελλάδα βρισκόταν σε πόλεμο με την παραπαίουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία, έχοντας ως συμμάχους τη Βουλγαρία και τη Σερβία (Α' Βαλκανικός Πόλεμος). Θέατρο των επιχειρήσεων, η περιοχή της Μακεδονίας.

Ο ελληνικός στρατός βάδιζε από νίκη σε νίκη στη Δυτική Μακεδονία. Όμως, από την αρχή των εχθροπραξιών σοβούσε σοβαρή διαφωνία μεταξύ του αρχιστράτηγου Κωνσταντίνου και του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου. Ο διάδοχος επιθυμούσε πρώτα την κατάληψη του Μοναστηρίου προς Βορρά, ενώ ο Βενιζέλος, βλέποντας την πιθανότητα να καταληφθεί η Θεσσαλονίκη από το βουλγαρικό στρατό, πίεζε τον Κωνσταντίνο να κατευθυνθεί προς τη φυσική πρωτεύουσα της Μακεδονίας, μια περιοχή με στρατηγική σημασία, η απελευθέρωση της οποίας αποτελούσε διακαή πόθο του ελληνισμού. «Καθιστώ υμάς υπευθύνους διά πάσαν αναβολήν έστω και στιγμής» του τηλεγραφεί επιτακτικά.

Τελικά, ο Κωνσταντίνος πείθεται με τη μεσολάβηση του πατέρα του βασιλιά Γεωργίου Α' και στις 25 Οκτωβρίου η εμπροσθοφυλακή του ελληνικού στρατού φθάνει προ των πυλών της Θεσσαλονίκης. Είχε προηγηθεί η καθοριστική νίκη στη Μάχη των Γιαννιτσών (19 - 20 Οκτωβρίου), που είχε κάνει ευκολότερη την προέλαση του ελληνικού στρατού. Ο Χασάν Ταξίν Πασάς που υπερασπιζόταν τη Θεσσαλονίκη δεν είχε άλλη δυνατότητα, παρά να ζητήσει μια έντιμη συμφωνία για την παράδοση της πόλης.

Στις 25 Οκτωβρίου οι απεσταλμένοι του ζήτησαν από τον Κωνσταντίνο να επιτραπεί στον Ταξίν να αποσυρθεί με το στρατό και τον οπλισμό του στο Καραμπουρνού και να παραμείνει εκεί μέχρι το τέλος του πολέμου. Ο Κωνσταντίνος, φυσικά, απέρριψε τον όρο του και του πρότεινε την παράδοση του στρατού του και τη μεταφορά του στη Μικρά Ασία με δαπάνες της ελληνικής κυβέρνησης.

Ο Οθωμανός αξιωματούχος δέχθηκε, τελικά, τους όρους του Κωνσταντίνου και στις 11 το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου, ανήμερα της εορτής του Αγίου Δημητρίου, οι πληρεξούσιοι αξιωματικοί Ιωάννης Μεταξάς (ο κατοπινός δικτάτωρ και ο άνθρωπος του «ΟΧΙ») και Βίκτωρ Δούσμανης μεταβαίνουν στο Διοικητήριο της Θεσσαλονίκης και υπογράφουν τα σχετικά πρωτόκολλα παράδοσης της πόλης στον ελληνικό στρατό.

Σύμφωνα με το πρωτόκολλο, παραδίνονταν ως αιχμάλωτοι 25.000 τούρκοι στρατιώτες και 1.000 αξιωματικοί. Στην κατοχή του ελληνικού στρατού περιέρχονταν όλος ο βαρύς και ελαφρύς οπλισμός του σχηματισμού (70 πυροβόλα, 30 πολυβόλα, 70.000 τυφέκια και πυρομαχικά). Το πρωί της 27ης Οκτωβρίου εισήλθαν στη Θεσσαλονίκη δύο τάγματα ευζώνων και ύψωσαν την ελληνική σημαία στο Διοικητήριο, ενώ οι υπόλοιπες ελληνικές δυνάμεις άρχισαν να λαμβάνουν θέσεις στα υψώματα γύρω από την πόλη.

Στις 11 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1912 ο Κωνσταντίνος εισήλθε με το επιτελείο του στη Θεσσαλονίκη και το μεσημέρι έγινε πανηγυρική δοξολογία στο ναό του Αγίου Μηνά. Την ίδια μέρα, κατέφθασαν έξω από τη Θεσσαλονίκη και οι Βούλγαροι, όμως για τους γείτονες ήταν ήδη αργά. Ο επικεφαλής της μεραρχίας τους στρατηγός Τεοντορόφ ζήτησε να εισέλθει στην πόλη για να στρατοπεδεύσει. Εισέπραξε την αρνητική απάντηση του Κωνσταντίνου και ύστερα από διαπραγματεύσεις, επιτράπηκε να μπουν στην πόλη για ολιγοήμερη ανάπαυση δύο τάγματα με επικεφαλής τους βούλγαρους πρίγκιπες Βόρι και Κύριλλο. Επικράτησε, όμως, σύγχυση και τελικά εισήλθε στη Θεσσαλονίκη ένα ολόκληρο βουλγαρικό σύνταγμα, γεγονός που εκνεύρισε τον Βενιζέλο. Οι Βούλγαροι δήλωναν εμφαντικά παρόντες στις εξελίξεις στη Μακεδονία. Ο σπόρος του Β' Βαλκανικού Πολέμου είχε ριχτεί.

Στις 29 Οκτωβρίου ήταν η σειρά του βασιλιά Γεωργίου Α' να εισέλθει στην πόλη και να επισημοποιήσει την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τους έλληνες κατοίκους της, με απάθεια ανάμικτη με φόβο του από το μουσουλμανικό στοιχείο, ενώ οι Εβραίοι που ήταν η πολυπληθέστερη πληθυσμιακή ομάδα της πόλης δεν έκρυψαν την απογοήτευσή τους, καθώς προωθούσαν σχέδιο διεθνοποίησης της Θεσσαλονίκης.



De Siris

Ιωάννης Δ. Ράλλης

Ιωάννης Δ. Ράλλης

Ο Ιωάννης Δ. Ράλλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1878 και πέθανε  Αθήνα στις 26 Οκτωβρίου 1946, ήταν Έλληνας πολιτικός, Μακεδονομάχος, αλλά και συνεργάτης και πρωθυπουργός της δωσίλογης κυβέρνησης των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων από τις 7 Απριλίου του 1943 μέχρι τις 12 Οκτωβρίου του 1944.

Βιογραφία

Ο Ιωάννης Ράλλης ήταν γιος του Δημητρίου Ράλλη, διακεκριμένου Αθηναίου πολιτικού και πρωθυπουργού της χώρας με ρίζες από την Κωνσταντινούπολη.

Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου και σπούδασε νομικά συμπληρώνοντας τις σπουδές του στην Γαλλία και την Γερμανία, για να επιδοθεί στην συνέχεια στην δικηγορία.

Συμμετοχή στα κοινά

Η πρώτη σημαντική ανάμειξη του Ιωάννη Ράλλη στα κοινά της Ελλάδας έγινε την άνοιξη του 1904, όταν, μαζί με τον Δημήτρη Καλαποθάκη, τον Στέφανο Δραγούμη, τον Πέτρο Σαρόγλου, τον Παύλο Μελά και άλλους, δημιούργησε το Μυστικό Ελληνικό Μακεδονικό Κομιτάτο για την δημιουργία αντάρτικου στην υπό οθωμανική κατοχή Μακεδονία. Το 1906 αναμείχθηκε στην πολιτική και εξελέγη πρώτα βουλευτής Μεγάρων, επανεκλεγείς έκτοτε σε όλες σχεδόν τις μέχρι τού 1936 εκλογές βουλευτής, άλλοτε Αττικής και άλλοτε Αθηνών. Υπουργός ανέλαβε για πρώτη φορά το 1920 (επί κυβερνήσεως Δημητρίου Ράλλη) το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και προσωρινά το Υπουργείο Ναυτικών. Αργότερα, πολιτεύθηκε με το φιλοβασιλικό Λαϊκό Κόμμα και, επί κυβέρνησης Παναγή Τσαλδάρη, κατέλαβε για λίγους μήνες το Υπουργείο Εξωτερικών και μετά τις εκλογές του Μαρτίου 1933 το Υπουργείο Εσωτερικών και Αεροπορίας (Μάρτιος – Αύγουστος 1933). Μετά από διαφωνία του με τον Τσαλδάρη, παραιτήθηκε από την κυβέρνηση. Στις εκλογές όμως τού 1935 απέτυχε να εκλεγεί, οπότε μαζί με τον Ιωάννη Μεταξά και τον Γεώργιο Στράτο κατήλθαν σε εκλογές με το σύνθημα της επαναφοράς της Βασιλευόμενης Δημοκρατίας. Στις εκλογές του 1936 ηγήθηκε ιδίας ομάδας που αντιπροσωπεύθηκε στην Βουλή από 8 βουλευτές. Στη συνέχεια τάχθηκε εναντίον της δικτατορίας Μεταξά και το 1938 ηγήθηκε του Κινήματος της Κρήτης.

Πρωθυπουργός σε δωσίλογη κυβέρνηση

Κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής, τον Απρίλιο του 1943 ο Ιωάννης Ράλλης ανέλαβε πρωθυπουργός της διορισμένης κυβέρνησης της ναζιστικής «Ελληνικής Πολιτείας», προκαλώντας — καθώς λέγεται — ακόμα και την οργή του γιου του, Γεωργίου. Παράλληλα, διατήρησε ο ίδιος τα υπουργεία Γεωργίας, Επισιτισμού και Εθνικής Άμυνας. Ως κατοχικός πρωθυπουργός, ο Ιωάννης Ράλλης οργάνωσε τα Τάγματα Ασφαλείας, για την άμυνα της υπαίθρου και την αντιμετώπιση των ενόπλων ανταρτών του ΕΑΜ και των άλλων αντιστασιακών ομάδων. Ο ίδιος εκτιμούσε ότι τελικά θα επικρατούσαν οι Σύμμαχοι, αλλά πίστευε πως μόνον με τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας και υπό την καθοδήγηση της Βέρμαχτ θα αποτρεπόταν προσωρινά η επικράτηση του κομμουνισμού στην Ελλάδα.

Τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν υπό τις απόλυτες διαταγές των Γερμανών κατακτητών, όπως και όλες οι υπηρεσίες του κρατικού μηχανισμού της χώρας. Όμως, υπό το πρόσχημα της αποτροπής του κινδύνου του κομμουνισμού, τα Τάγματα Ασφαλείας συμμετείχαν σε πάμπολλες εγκληματικές ενέργειες και έγιναν ιδιαιτέρως μισητά από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Τα μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας έφεραν γερμανική στολή, και γι' αυτό έγιναν γνωστοί ως «Γερμανοτσολιάδες» ή «Ράλληδες».

Σύλληψη, δίκη και θάνατος

Με την απελευθέρωση, ο Ιωάννης Ράλλης συνελήφθη και δικάστηκε για εθνική αναξιότητα (προδοσία) . Στην δίκη του, (Φεβρουάριος 1945) συνήγοροί του ήταν ο γιος του και μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδας, Γεώργιος Ράλλης, και ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, πατέρας του μετέπειτα πολιτικού Ιωάννη Βαρβιτσιώτη. Κατά τη διάρκεια της δίκης, οι συνήγοροι ισχυρίσθηκαν ότι «ο Ιωάννης Ράλλης προσέφερε τεράστιες εθνικές υπηρεσίες κατά την κατοχή ενόσω ήταν πρωθυπουργός με το να αποσοβήσει τον λιμό των Ελλήνων, δίδοντας καθημερινά ένα μισθό, ενώ έσωσε επίσης πολλούς πατριώτες από το εκτελεστικό απόσπασμα των Γερμανών και ακόμη διευκολύνοντας τη διαφυγή πολλών πολιτικών και σημαινόντων πολιτών στη Μέση Ανατολή». Ωστόσο, το προεδρείο δεν πείστηκε και τελικά, ο Ιωάννης Ράλλης καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά.

Πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα, στη φυλακή, στις 26 Οκτωβρίου του 1946. Έναν χρόνο μετά, ο γιος του εξέδωσε ένα βιβλίο απολογητικό για τις επιλογές του πατέρα του (Γεώργιος Ράλλης, [Ο Ιωάννης Δ. Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου], Αθήνα 1947).


De Siris

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Αλέξανδρος A’

Αλέξανδρος A’

Ο Αλέξανδρος ήταν Βασιλιάς των Ελλήνων από τις 11 Ιουνίου 1917 έως τις 25 Οκτωβρίου 1920.

Βιογραφία

Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ και της Βασίλισσας Σοφίας, γεννήθηκε στις 1 Αυγούστου 1893 και πέθανε στις 25 Οκτωβρίου 1920. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από όπου αποφοίτησε το 1912. Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους ως αξιωματικός του πυροβολικού.

Η περίοδος της Βασιλείας του

Ανέβηκε στο θρόνο στις 11 Ιουνίου 1917, ύστερα από την απομάκρυνση του πατέρα του και του Διαδόχου, πρίγκιπα Γεωργίου, από τις δυνάμεις της Αντάντ που είχαν καταλάβει τον Πειραιά και τον ισθμό της Κορίνθου και είχαν επιβάλει ναυτικό αποκλεισμό στην Αθήνα, η οποία έζησε ημέρες πείνας, ενώ υπέστη και βομβαρδισμό. Η ανάληψη του Θρόνου ήταν συνταγματικό πραξικόπημα ουσιαστικά, και για το λόγο αυτό ο Κωνσταντίνος δεν αποδέχθηκε ποτέ τον Αλέξανδρο ως βασιλέα, και στον τάφο του στο Τατόι αναγράφεται ως "Αλέξανδρος, βασιλόπαις της Ελλάδος, βασίλεψε αντί του πατρός αυτού". Αρχικά ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε εκφράσει την προτίμηση του προς τον νεότερο γιο του Κωνσταντίνου, τον ανήλικο τότε Παύλο και τον ορισμό Αντιβασιλέα. Όμως οι Μεγάλες Δυνάμεις επέτρεψαν στον Κωνσταντίνο να επιλέξει ο ίδιος το διάδοχό του. Αν και ορκίστηκε Βασιλιάς, ο Αλέξανδρος ανάλαβε τα καθήκοντά του με την πεποίθηση ότι εκτελούσε χρέη τοποτηρητή του θρόνου και ότι η προσωρινή ηγεμονία του θα έληγε με το τέλος του πολέμου και την επιστροφή του πατέρα του, καθώς ο Κωνσταντίνος δεν υπέβαλε επίσημα την παραίτησή του όταν αποχώρησε από την Ελλάδα.

Νυμφεύθηκε στις 12 Νοεμβρίου 1919 την Ασπασία Μάνου, κόρη του Συνταγματάρχη της Χωροφυλακής Πέτρου Μάνου, με μοργανατικό γάμο. Απέκτησαν μία κόρη, την πριγκίπισσα Αλεξάνδρα, την οποία ο Αλέξανδρος δεν πρόλαβε να γνωρίσει, καθώς γεννήθηκε περίπου πέντε μήνες μετά τον θάνατό του, στις 25 Μαρτίου 1921. Η κόρη του πριγκίπισσα Αλεξάνδρα παντρεύτηκε τον Βασιλιά Πέτρο Β΄ της Γιουγκοσλαβίας το 1944 στο Λονδίνο και απέκτησε έναν γιό, τον πρίγκιπα Διάδοχο Αλέξανδρο Β΄ Καραγιώργεβιτς.

Η σύντομη βασιλεία του ήταν υποδειγματική. Κινούμενος μέσα στα συνταγματικά πλαίσια των καθηκόντων του, απέφυγε να να αναμιχθεί στην ενεργό πολιτική, παρά τις πιέσεις του εξόριστου στην Ελβετία Κωνσταντίνου. Αντιλαμβανόμενος τη ζημία που θα επέφερε στα εθνικά συμφέροντα η πιθανή αναζωπύρωση του εθνικού διχασμού, αλλά και τον ουσιαστικό κίνδυνο που διέτρεχε ο βασιλικός θεσμός, στήριξε όλες τις κοινοβουλευτικές αποφάσεις και τις επιλογές του Πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου. Το γεγονός αυτό, καθώς και το ότι ήταν ο μοναδικός μονάρχης που πήρε Ελληνίδα σύζυγο, τον κατέταξε ως τον πλέον συμπαθή στη μνήμη του λαού από τους Βασιλείς του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Κατά τη διάρκεια της ηγεμονίας του, η Ελλάδα πήρε μέρος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Με το τέλος του και ύστερα από την υπογραφή της Συνθήκης του Νεϊγύ, παραχωρήθηκε στην Ελλάδα η ανατολική Μακεδονία και η δυτική Θράκη από τη Βουλγαρία, ενώ με την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, έναν χρόνο αργότερα, προσαρτήθηκε η ανατολική Θράκη, με εξαίρεση την Κωνσταντινούπολη, και η περιοχή της Σμύρνης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Τραγικός θάνατος

Πέθανε ξαφνικά, στις 12 Οκτωβρίου / (25 Οκτωβρίου με το νέο ημερολόγιο) 1920 από σηψαιμία, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ο θάνατός του αποδόθηκε σε δάγκωμα από έναν από τους δύο πιθήκους που είχε για κατοικίδια, στο βασιλικό κτήμα Τατοΐου. Η διατύπωση του τελευταίου ιατρικού δελτίου ήταν πολύ άκομψη, μοναδική στη νεότερη ελληνική ιστορία:

    Μετά βραχείαν αγωνία, καθ΄ ην η Αυτού Μεγαλειότης κατελήφθη υπό σπασμωδικών κινήσεων του προσώπου, εξέπνευσε περί 4ην και 12 λεπτά μετά μεσημβρίαν. 

Ενταφιάστηκε στο βασιλικό κοιμητήριο στο Τατόι. Προς τιμήν του η πόλη Δεδέαγατς της Θράκης, μετονομάστηκε το 1920 σε Αλεξανδρούπολη.


De Siris

Αντώνιος Μιαούλης

Αντώνιος Μιαούλης

Ο Αντώνιος Μιαούλης γεννήθηκε στην Ύδρα το 1800 και πέθανε στην Γερμανία στις  25 Οκτωβρίου 1836, ήταν αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Ύδρα και ήταν δευτερότοκος γιος του ναύαρχου της Ανδρέα Μιαούλη, γόνος της ιστορικής υδραίικης οικογένειας των Μιαούληδων.

Έλαβε μέρος σε πολλές ναυμαχίες ως αρχιεπιστολέας του πατέρα του ενώ κατέγραψε λεπτομερώς τα γεγονότα της εποχής, τα οποία και τα εξέδωσε το 1833 στο Ναύπλιο με τον τίτλο «Συνοπτική ιστορία των υπέρ της ελευθερίας της Ελλάδος γενομένων ναυμαχιών δια των πλοίων των τριών νήσων Ύδρας, Σπετσών και Ψαρών εν όλω τώ διαστήματι του ελληνικού αγώνος».

Με την έλευση του Όθωνα έγινε υπασπιστής του και το 1836 τον συνόδευσε σε ταξίδι του στη Βαυαρία προκειμένου να παντρευτεί την Αμαλία. Απεβίωσε αιφνίδια κατά τη διάρκεια εκείνου του ταξιδιού στη Γερμανία, στις 25 Οκτωβρίου 1836, πιθανώς από χολέρα. Ενταφιάστηκε στο Ούφενχάιμ της Βαβαρίας.

Γιοί του Αντωνίου ήταν οι Ανδρέας και Εμμανουήλ Μιαούλης.


De Siris

Δημήτρης Μπέης

Δημήτρης Μπέης

Ο Δημήτρης Μπέης γεννήθηκε στην Έδεσσα το 1928 και πέθανε στο Μαρούσι στις 25 Οκτωβρίου 2012, ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός, επί δυο τετραετίες Δήμαρχος Αθηναίων.

Σπούδασε στη Νομική Σχολή Αθηνών, όπου διετέλεσε αντιπρόεδρος του πρώτου αιρετού φοιτητικού οργάνου (ΔΕΣΠΑ). Ακολούθως, πραγματοποίησε μεταπτυχιακή εξειδίκευση σπουδές στο Παρίσι. Διετέλεσε πρόεδρος των ελλήνων σπουδαστών στην Παρισινή πρωτεύουσα.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής έλαβε μέρος στην Αντίσταση και στα Δεκεμβριανά συνελήφθη από τους Άγγλους και στάλθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μ. Ανατολής.

Τη δεκαετία του '50 υπερασπίσθηκε ως πληρεξούσιος συνήγορος αριστερούς φοιτητές και εργατών που διώκονταν για τα πολιτικά τους φρονήματα.

Πολιτική δράση

Εντάχθηκε από νωρίς στην πολιτική, ως στέλεχος της Ενώσεως Κέντρου και το 1961 πήρε ενεργά μέρος στον «Ανένδοτο Αγώνα» του Γεωργίου Παπανδρέου.

Από πολύ νέος ασχολήθηκε με την τοπική αυτοδιοίκηση και το 1964, σε ηλικία μόλις 36 ετών, εξελέγη δήμαρχος Ζωγράφου.

Κατά την περίοδο της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967 συνελήφθη, φυλακίστηκε και παραπέμφθηκε δις σε στρατοδικείο.

Το 1974 προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ, με του οποίου την υποστήριξη ένα χρόνο αργότερα (1975) εκλέχθηκε και πάλι δήμαρχος Ζωγράφου με ποσοστό 64%.

Εξελέγη στη συνέχεια, δήμαρχος Αθηναίων επί δύο συνεχόμενες τετραετίες από το 1979 έως το 1986 (οπότε ήταν και πάλι υποψήφιος), όταν τον διαδέχθηκε ο Μιλτιάδης Έβερτ.

Το ίδιο διάστημα ήταν πρόεδρος της Κ.Ε.Δ.Κ.Ε.

Τον Ιούνιο του 1989 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Α' Αθήνας με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ. Στις 18 Ιουλίου του 1989, ορίστηκε εισηγητής στη 12μελή προανακριτική επιτροπή που συνέστησε η Βουλή για να διερευνήσει ευθύνες υπουργών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, στη υπόθεση του «γιουγκοσλαβικού καλαμποκιού».

Στις 24 Σεπτεμβρίου του 1990 εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος στο 2ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ.

Στις 20 Δεκεμβρίου του 1993 εκλέχτηκε μέλος του προεδρείου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ και στις 24 Ιανουαρίου του 1994 γραμματέας της Κ.Ο.

Στις 17 Απριλίου του 1994 πήρε μέρος στο 3ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και εξελέγη αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος.

Τον Οκτώβριο του 1995 υπήρξε ιδρυτικό μέλος του πολιτικού Ομίλου «Γιώργος Γεννηματάς».

Στις 11 Ιουνίου του 1998 διαγράφηκε από το ΠΑΣΟΚ, με απόφαση του Κώστα Σημίτη μετά την άρνησή του να αποσύρει την υποψηφιότητά του ως ανεξάρτητος υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, ενώ το ΠΑΣΟΚ υποστήριζε επίσημα την υποψηφιότητα της Μαρίας Δαμανάκη.

Τελικά, τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς πήρε μέρος στις δημοτικές εκλογές ως ανεξάρτητος υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων υποστηριζόμενος από το ΔΗΚΚΙ.

Προσωπική ζωή

Τα τελευταία χρόνια υπέφερε από ανίατη ασθένεια, με αποτέλεσμα να αποβιώσει στις 25 Οκτωβρίου του 2012, μια μόλις ημέρα πριν την ονομαστική του εορτή. Με ανακοίνωσή του, το ΠΑΣΟΚ εξέφρασε τη βαθιά του λύπη για τον θάνατο «ενός αγωνιστή της δημοκρατικής παράταξης που υπηρέτησε με πάθος και συνέπεια την τοπική αυτοδιοίκηση αλλά και την κεντρική πολιτική σκηνή».

Ο Δημήτρης Μπέης έχει αποκτήσει μια κόρη, που επίσης ασχολείται με την πολιτική.


De Siris

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Οκτωβριανή Επανάσταση

Οκτωβριανή Επανάσταση

Η Ρωσική Επανάσταση ήταν μια σειρά από μεγάλα ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν στη Ρωσία κατά το έτος 1917 και δεν σφράγισαν μόνο την ιστορική πορεία της χώρας αυτής, αλλά επηρέασαν καθοριστικά ολόκληρη τη νεότερη παγκόσμια ιστορία. Έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα μεγαλύτερα ιστορικά γεγονότα της ανθρωπότητας. Ουσιαστικά η "Ρωσική Επανάσταση" συμπεριλαμβάνει τα γεγονότα που συνέβησαν κυρίως τους μήνες Φεβρουάριο και Οκτώβριο του 1917, (εξ ου και η ονομασία τους, Φεβρουαριανή και Οκτωβριανή επανάσταση αντίστοιχα). Αν και οι δύο αυτές επαναστάσεις θεωρούνται μέρος της Ρωσικής Επανάστασης, αφορούν πολύ διαφορετικές διαστάσεις και δεν πρέπει να συγχέονται μεταξύ τους.

Όπως η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση του 1789, έτσι και η Ρωσική του 1917 αποτελούν κεφαλαιώδους σημασίας ορόσημα στη μακραίωνη και πολύμοχθη πορεία των λαών της Γης για την πραγματοποίηση του ιδεώδους της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η Ρωσική Επανάσταση γεννήθηκε σε μια κρίσιμη για την ανθρωπότητα στιγμή, σ` ένα κλίμα πάντως ευνοϊκό για την εξέλιξή της.

Η πορεία προς την επανάσταση

Ήδη στις 30 Αυγούστου 1880 ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι έγραψε στο "Ημερολόγιο ενός συγγραφέα": "Έχω κάποιο προαίσθημα, πως ο "κύβος ερρίφθη". Ίσως το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών να γίνει πολύ νωρίτερα από ό,τι θα μπορούσε κανείς να φανταστεί και στους πιο άγριους εφιάλτες του. Φοβερά συμπτώματα παρουσιάζονται. Ίσως να είναι κιόλας αρκετή για να προκαλέσει την αρχική δόνηση η προαιώνια, αφύσικη κατάσταση, που επικρατεί στα ευρωπαϊκά κράτη. Πώς θα μπορούσε, μα την αλήθεια, να χαρακτηριστεί φυσική μια κατάσταση ριζωμένη από αιώνες στο παμπάλαιο και το τεχνητό; Δεν μπορεί πια ένα μέρος από την ανθρωπότητα να κρατάει σκλαβωμένη όλη την υπόλοιπη. Ενώ τώρα αυτόν ίσα-ίσα το σκοπό εκπληρώνουν όλοι οι θεσμοί, που από καιρό έπαψαν να είναι χριστιανικοί, στην Ευρώπη, που κατάντησε ολότελα ειδωλολατρική... Η αφύσικη αυτή κατάσταση πραγμάτων και τα άλυτα αυτά πολιτικά προβλήματα -γνωστά στον καθένα, ας σημειωθεί- δεν είναι δυνατόν παρά να οδηγήσουν σ` ένα τεράστιο, τελειωτικό πόλεμο με τη συμμετοχή όλων, που θα ξεσπάσει σε τούτον τον αιώνα, μα ίσως ακόμα και σε τούτη τη δεκαετία...".

Η βιομηχανική επανάσταση είχε ως καίριο και κύριο αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας νέας τάξης, των εργατών, οι οποίοι όχι μόνο δεν είχαν την παραμικρή ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής, αλλά και ο ρόλος που έπαιζαν σ` όλη την παραγωγική διαδικασία ήταν καθαρά μηχανιστικός. Διαμορφώθηκε το προλεταριάτο, που σ` αντίθεση όμως με την αστική τάξη της Γαλλικής Επανάστασης, δεν άργησε να συνειδητοποιήσει τη θέση του και τη δύναμή του. Η τόσο επίμονα διακηρυγμένη ανθρώπινη ελευθερία και ο σεβασμός της αξιοπρέπειας του ατόμου κατά το 1789 κατάντησαν φληναφήματα εφόσον δεν παρεχόταν η υλική δυνατότητα στον καθένα να τα πραγματοποιήσει.

Ο ρόλος του κεφαλαίου, αλλά και η θέση της εργατικής τάξης μελετήθηκαν επιστημονικά από τους Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς, που δεν περιορίστηκαν σε αφηρημένες επιστημονικές μελέτες αλλά, ως καινούριοι Διαφωτιστές, άνοιξαν το δρόμο που οδηγεί στην πρακτική εφαρμογή της έλλειψης των κοινωνικών αντιθέσεων, στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, με μια λέξη στον κομμουνισμό. Η αστική τάξη, αφού εξασφάλισε λίγο ή πολύ όσα αγωνίστηκε να πετύχει το 1789, κατάντησε να συνεργάζεται με τα υπολείμματα της φεουδαρχίας, που είχε μεταβληθεί σε πεφωτισμένη, συνταγματική μοναρχία. Η μαρξιστική διδασκαλία της σήψης του καπιταλιστικού συστήματος μέσα από τις ίδιες του τις αντιθέσεις συμπληρώθηκε από τη μεγάλη προσφορά στο μαρξιστικό οικοδόμημα του Βλαδίμηρου Λένιν, ο οποίος υποστήριξε στο κείμενό του "Το σύνθημα για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης" και "Το στρατιωτικό πρόγραμμα της προλεταριακής επανάστασης" τη θεωρία, σύμφωνα με την οποία η επικράτηση του σοσιαλισμού είναι προσωρινά μόνο δυνατή σε μία μόνο, ξεχωριστή, καπιταλιστική χώρα.

Η Ρωσική Επανάσταση υπήρξε το φυσιολογικό αποτέλεσμα των κοινωνικών όρων που επέβαλαν στη Ρωσία ο Μέγας Πέτρος και η Αικατερίνη Β΄, του απολυταρχικού τσαρικού καθεστώτος, της αποσύνθεσης της αριστοκρατίας και του θεσμού της δουλοπαροικίας. Οι κοινωνικές αντιθέσεις κορυφώθηκαν ήδη από το 1826, όταν ξέσπασε η εξέγερση των δεκεμβριστών, οι αρχηγοί της οποίας (Πέστελ και Ριλέεφ) θανατώθηκαν. Οι ιδέες του Σεν-Σιμόν, του Φουριέ, του Χέρτσεν άρχισαν να επηρεάσουν τη ρωσική διανόηση (Πετρασέφσκι, Τσερνισέφσκι, Ντομπρολιούμποφ) και σιγά σιγά ιδρύθηκαν διάφορες μυστικές οργανώσεις, ορισμένες από τις οποίες ανέπτυξαν τρομοκρατική δράση, με δολοφονίες πολιτικών προσώπων, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του τσάρου Αλέξανδρου Β΄ το 1881. Από το 1900 εμφανίζεται ο Λένιν, ο οποίος ίδρυσε μια εφημερίδα, τη "Σπίθα" (Ίσκρα) και εξέδωσε το 1902 το έργο του "Τι να κάνουμε;", στο οποίο έδωσε για πρώτη φορά σαφείς οδηγίες για την αναμενόμενη επαναστατική δράση των μαζών. Εξάλλου ο Ρωσοϊαπωνικός Πόλεμος του 1904 έστρεψε και μεγάλο τμήμα της αστικής τάξης κατά του τσαρικού καθεστώτος και ο τσάρος Νικόλαος Β΄ φάνηκε ότι δε θα έκανε την παραμικρή παραχώρηση στους αγρότες και τους εργάτες, που κυριολεκτικά είχαν εξαθλιωθεί.

Η επανάσταση του 1905

Το 1905 στάθηκε η μεγάλη δοκιμή της επανάστασης του 1917. Πράγματι, τον Ιανουάριο τους έτους αυτού κηρύχτηκε γενική απεργία στα εργοστάσια της Πετρούπολης. Στις 9 Ιανουαρίου, ημέρα Κυριακή, χιλιάδες άοπλων με εικόνες και πορτρέτα του τσάρου συγκεντρώθηκαν στην πλατεία των χειμερινών ανακτόρων της Πετρούπολης. Ο τσάρος δε δέχτηκε ν` ακούσει τα αιτήματα του πλήθους και διέταξε τη φρουρά του να διαλύσει τους συγκεντρωμένους, με αποτέλεσμα η χιονισμένη πλατεία να βαφτεί με το αίμα εκατοντάδων νεκρών.

Στις 15 Ιουνίου 1905 στασίασε και το πλήρωμα του καταδρομικού Ποτέμκιν. Στρατιωτικές στάσεις ακολούθησαν στην Κροστάνδη, στο στόλο του Εύξεινου, ενώ στις 7 Δεκεμβρίου ξέσπασε γενική απεργία στη Μόσχα, που εξελίχτηκε σε ένοπλη εξέγερση, η οποία τελικά πνίγηκε στο αίμα. Τα γεγονότα αυτά, μολονότι δεν πέτυχαν, έδωσαν την ευκαιρία στους αγρότες και στους εργάτες να οργανωθούν σε σοβιέτ και να προετοιμάζονται κατάλληλα για το αποφασιστικό και νικηφόρο χτύπημα. Στο μεταξύ ο τσάρος, κάτω από την πίεση των γεγονότων, παραχώρησε νομοθετικές συνελεύσεις (Δούμες), που τελικά απέτυχαν στο έργο τους, λόγω της αντίδρασης του τσάρου στις μεταρρυθμίσεις και του απολυταρχικού πρωθυπουργού του Στολίπιν.

Η Φεβρουαριανή Επανάσταση

Η εργατική επανάσταση άρχισε κατά το τέλος του Φεβρουαρίου του 1917 στην Αγία Πετρούπολη με τεράστιες απεργίες και δυναμικές διαδηλώσεις, που αργότερα εξελίχτηκαν σε οργανωμένο επαναστατικό κίνημα. Ο πρόεδρος της τέταρτης Δούμας Ροντζιάνκο μαζί με την εκτελεστική επιτροπή του σοβιέτ ζήτησαν την παραίτηση του τσάρου Νικόλαου Β΄, ο οποίος εγκατέλειψε την εξουσία στις 15 Μαρτίου 1917, χωρίς ο διάδοχός του δούκας Μιχαήλ Αλεξάνδροβιτς, να δεχτεί τις ευθύνες του θρόνου. Έτσι ανατράπηκε οριστικά η μοναρχία στη Ρωσία και μαζί της η φεουδαρχική απολυταρχία. Προσωρινά ανέλαβε πρωθυπουργός ο πρίγκιπας Λβοφ, ο οποίος αντιπροσωπεύοντας τα συμφέροντα της αστικής τάξης διακήρυξε ότι θα συνέχιζε την ένοπλη σύγκρουση με τη Γερμανία μέχρι την τελική νίκη της Ρωσίας στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο και ότι θα εφάρμοζε φιλελεύθερο πολιτικό πρόγραμμα μεταπολεμικά. Οι υποσχέσεις αυτές δεν ικανοποίησαν το λαό, που ανέμενε ριζικές αλλαγές μέσα στις κακουχίες του πολέμου, της πείνας και της εξαθλίωσης. Η προλεταριακή επανάσταση είχε γίνει κοινή συνείδηση και μια αστική φιλελεύθερη δημοκρατία φαινόταν τόσο ξεπερασμένη το 1917, όσο επί τσαρισμού η συνταγματική μοναρχία.

Μέσα στο Μάρτιο η προσωρινή κυβέρνηση έδωσε γενική αμνηστία, η Φινλανδία ανακηρύχτηκε αυτόνομο κράτος, φυλακίστηκε η αυτοκρατορική οικογένεια, καταργήθηκε η θανατική ποινή, σταμάτησαν το φοβερά πογκρόμ κατά των Εβραίων, εφαρμόστηκε το οκτάωρο και χορηγήθηκε το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις γυναίκες. Στην κρίσιμη αυτή στιγμή ο Λένιν επέστρεψε στη Ρωσία με σύνθημα τη μη υποστήριξη της καπιταλιστικής κυβέρνησης, την παύση του ιμπεριαλιστικού πολέμου και τη νίκη της κοινωνικής επανάστασης. Κι ενώ η κυβέρνηση κλονιζόταν και ο ρωσικός στρατός πιεζόταν συνεχώς από τους Γερμανούς, οι μπολσεβίκοι ενισχύθηκαν από τον Τρότσκι, το σπουδαιότερο μετά το Λένιν αρχηγό και οικοδόμο της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση

Τον Ιούλιο ο Λβοφ παραιτήθηκε και πρωθυπουργός ανέλαβε ο Κέρενσκι, που προκήρυξε εκλογές για το Νοέμβρη. Στο μεταξύ ο στρατιωτικός διοικητής της Πετρούπολης Κορνίλοφ επωφελήθηκε τόσο από τα στασιαστικά στρατιωτικά κινήματα του Ιουλίου, όσο και από την πολιτική χρεοκοπία του Κερένσκι και θέλησε να επιβάλει στρατιωτική δικτατορία. Το πραξικόπημα απέτυχε ολοκληρωτικά, κυρίως με τη συμβολή των οπλισμένων εργατικών μαζών κι έτσι η επανάσταση πέτυχε τη πρώτη της αποφασιστική νίκη. Το μέτωπο κατέρρεε, οι αγρότες οργανωμένοι επιτίθενται κατά των γαιοκτημόνων και στα σοβιέτ κυριαρχούσαν πλέον οι μπολσεβίκοι. Στις 25 Σεπτεμβρίου ο Τρότσκι εκλέχτηκε πρόεδρος του σοβιέτ της Πετρούπολης, ενώ στις 7 Οκτωβρίου ο Λένιν έφτασε κρυφά στην Πετρούπολη για να αναλάβει τη διεύθυνση της ένοπλης εξέγερσης. Στην ιστορική συνεδρίαση της 10 Οκτωβρίου της κεντρικής επιτροπής του Μπολσεβικικού κόμματος έγινε δεκτή η πρόταση του Λένιν για ένοπλη εξέγερση, με ψήφους 10 υπέρ και 2 (Ζινόβιεφ, Κάμενεφ) κατά.

Στις 24 Οκτωβρίου ξέσπασε πλέον η μεγάλη επανάσταση. Το πρωί η κυβέρνηση απαγόρευσε την κυκλοφορία του κεντρικού οργάνου των μπολσεβίκων "Ραμπότσι Πουτ" κι έστειλε θωρακισμένα αυτοκίνητα στο τυπογραφείο και στα γραφεία σύνταξης της εφημερίδας. Οι κόκκινοι φρουροί όμως και οι επαναστατημένοι στρατιώτες απέκρουσαν τα θωρακισμένα αυτοκίνητα και κατά τις 11 η ώρα η εφημερίδα κυκλοφόρησε με την προκήρυξη της ανατροπής της κυβέρνησης. Το βράδυ της ίδιας μέρας κι ενώ το υπουργικό συμβούλιο συνεδρίαζε στα χειμερινά ανάκτορα, η κόκκινη φρουρά της Πετρούπολης καταλάμβανε το κεντρικό τηλεγραφείο, τις γέφυρες, τους σιδηροδρομικούς σταθμούς και την Κρατική Τράπεζα. Το καταδρομικό "Αουρόρα" (Αυγή) μπήκε στο Νέβα κι έστρεψε τα πυροβόλα του στα ανάκτορα που ήταν έδρα της τελευταίας αστικής κυβέρνησης. Την άλλη μέρα τα ανάκτορα πολιορκήθηκαν και καταλήφθηκαν, η κυβέρνηση έπεσε, οι υπουργοί συνελήφθησαν και ο Κερένσκι δραπέτευσε. Και τυπικά πλέον η Ρωσική Επανάσταση επικράτησε.

Στις 25 Οκτωβρίου συνήλθε στο Σμόλνι το 2ο συνέδριο των σοβιέτ της Ρωσίας και αποφάσισε το πέρασμα της εξουσίας στα σοβιέτ και την έκδοση των δύο ιστορικών διαταγμάτων για την Ειρήνη και για τη Γη: "Η ιδιοκτησία των γαιοκτημόνων στη γη καταργείται από τη στιγμή αυτή χωρίς καμία αποζημίωση". Σχηματίστηκε το πρώτο Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού (υπουργικό συμβούλιο), με το Λένιν ως πρόεδρο και τους Ρίκοφ, Μιλιούτιν, Τρότσκι, Λουνατσάρσκι και Στάλιν. Στις 2 Νοεμβρίου η σοβιετική κυβέρνηση δημοσίευσε τη διακήρυξη των δικαιωμάτων των λαών της Ρωσίας, ενώ η επανάσταση επικράτησε και στη Μόσχα κάτω από την καθοδήγηση του Μπουχάριν και του Σμιρνόφ. Αλλά μετά την πρώτη ηρεμία φούντωσε η αντίδραση κατά της νέας κατάστασης κυρίως με την υποστήριξη των ξένων εμπόλεμων δυνάμεων που δεν είδαν με καλό μάτι την κατάργηση των προνομίων τους στη ρωσική οικονομία, καθώς και με την εκμετάλλευση των μειονεκτημάτων της συνθήκης που αναγκάστηκε να συνάψει στο Μπρεστ-Λιτόφσκ το 1918 η Ρωσία με τους Γερμανούς. Σχηματίστηκαν γύρω από το νέο σοβιετικό κράτος πάμπολλα μέτωπα, ενώ οι εσωτερικές ανακατατάξεις και η νέα νοοτροπία δεν είχαν ακόμα γίνει καθεστώς.

Εμφύλιος

Στο μεταξύ στις 16 Ιουλίου 1918 εκτελέστηκε ολόκληρη η αυτοκρατορική οικογένεια, ενώ έκτακτη επιτροπή δημιουργήθηκε για την επιβολή της τάξης που ονομάστηκε Βετσέκα ή Τσεκά και αργότερα Γκεπεού. Οι εύποροι χωρικοί (κουλάκοι) εξεγέρθηκαν, όταν εθνικοποιήθηκαν οι μεταλλευτικές και μεταλλουργικές επιχειρήσεις και ιδρύθηκε το κρατικό μονοπώλιο σταριού. Ο Τρότσκι ανέλαβε τη δημιουργία ενός νέου ισχυρού στρατού για να αντιμετωπιστούν οι εξωτερικοί εχθροί. Η εκστρατεία της Κριμαίας που οργάνωσαν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι το Δεκέμβριο του 1918 απέτυχε πλήρως (σ` αυτήν συμμετείχαν και Έλληνες). Ο ναύαρχος Κολτσάκ εξάλλου ανέλαβε το Σεπτέμβριο του 1918 τον αγώνα των αντεπαναστατών (Λευκών), που όμως δεν κατόρθωσαν να γίνουν αγαπητοί στους αγρότες, γιατί ταυτίζονταν με τους τσαρικούς. Παρόλα αυτά όμως κατόρθωσε να πλησιάσει το Βόλγα κατά το Μάρτιο και Απρίλιο του 1919. Το Φεβρουάριο όμως του 1920 δικάστηκε και τουφεκίστηκε. Στη δύση αφετέρου ο στρατηγός Γιούντενιτς με τη βοήθεια του αγγλικού στόλου και των Φινλανδών απειλούσε την Πετρούπολη, μέχρις ότου ο Τρότσκι κατάφερε να τον εξουδετερώσει. Άλλες αντεπαναστατικές ενέργειες από τους Ντενίκιν και Βράγκελ εξουδετερώθηκαν τελικά. Ο εμφύλιος πόλεμος φάνηκε πως είχε λήξει μόλις τον Οκτώβριο του 1920, οπότε η επανάσταση αποδύθηκε στην οικονομική ανασύνταξη και αναδιοργάνωση με σοσιαλιστικές αντιλήψεις.


De Siris