Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Περικλής Χριστοφορίδης

Περικλής Χριστοφορίδης

Ο Περικλής Χριστοφορίδης ήταν κωμικός ηθοποιός γεννήθηκε το 1907 και πέθανε στις 30 Σεπτεμβρίου 1983.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Τραπεζούντα. Η θητεία του στις σκοτεινές αίθουσες υπήρξε από της μακροβιότερες, από το 1929 μέχρι και το 1979, συμμετέχοντας σε ταινίες όπως η «Μπόρα» του Δημήτρη Γαζιάδη και το «Ταξίδι του Μέλιτος» του Γιώργου Πανουσόπουλου.

Ο παππούς και ο πατέρας του υπήρξαν επίσης ηθοποιοί όπως και η αδερφή του Στέλλα, που ήταν από τις πρώτες που έκανε κινηματογράφο με την ταινία Απάχηδες των Αθηνών (1950). Σε αρκετές ταινίες του έπαιξε και ο ξάδερός του, Τάκης Χριστοφορίδης.

Ο Περικλής Χριστοφορίδης πέθανε στην Θεσσαλονίκη, έπειτα από εγκεφαλικό επεισοδιο στις 30 Σεπτεμβρίου 1983. Η σορός του μεταφέρθηκε το απόγευμα της ίδιας ημέρας στην Αθήνα. Κηδεύτηκε στο Γ΄ Νεκροταφείο της Νίκαιας, την 1η Οκτωβρίου 1983.

Φιλμογραφία

Αστερισμός της Παρθένου (1973).... Δήμαρχος
Θέμα συνειδήσεως (1973)
Ο μοναχογιός μου ο αγαθιάρης (1973)... Λέων
Η αμαρτία της ομορφιάς (1972)
Η Ρένα είναι οφ σάιντ (1972)... πρόεδρος ποδοσφαιρικού συλλόγου
Η ζαβολιάρα (1971)... Φωτεινός
Ένας Βέγγος για όλες τις δουλειές (1970)... Καρολίδης
Η ζωή μου στα χέρια σου (1970)
Η τύχη μου τρελλάθηκε (1970)... Μιχάλης Δέτσικας
Καλάβρυτα 1821 (1970)
Ο απίθανος (1970)... Απόστολος Χατζηλαζάρου
Ο τελευταίος αιχμάλωτος (1970)
Όταν ήμουν 16 χρονών (1970)
Σε ικετεύω αγάπη μου (1970)
Η ώρα της αλήθειας (1969)
Θου Βου φαλακρός πράκτωρ (1969)... διευθυντής σχολής
Ξύπνα Βασίλη (1969)... Νίκος, εισαγωγέας
Ο φακίρης Σταμάτης Κόκκορας (1969)
Προκόπης ο απρόκοπος (1969)
Ραντεβού με μια άγνωστη (1969)
Αφροδίτη το κορίτσι που πόνεσε (1968)
Για ποιον χτυπά η κουδούνα (1968)... καψοκέφαλος
Δόκτωρ Ζιβέγγος (1968)... πατέρας
Η ζηλιάρα (1968)... διευθυντής
Η ζωή ενός ανθρώπου (1968)... Πετρωνάς
Ξεριζωμένη γενιά (1968)... Τσερέπης
Ο μαχαραγιάς (1968)... διευθυντής ξενοδοχείου
Ο Μικές παντρεύεται (1968)... Περικλής Μπουλντόζας
Ο μπούφος (1968)... Θέμος
Ο ναύτης του Αιγαίου (1968)... Κανακάρης
Ο πιο καλός ο μαθητής (1968)
Ο Ρωμιός έχει φιλότιμο (1968)... υπάλληλος εφορίας
Ο φιγουρατζής (1968)
Ο ψεύτης (1968)... Κίμων Σωτήρογλου
Ραντεβού με μια άγνωστη (1968)
Τρελός παλαβός Βέγγος (1968)
Τα ξένα χέρια είναι πικρά (1968)
Ταπεινός και καταφρονεμένος (1968)... διευθυντής δισκογραφικής εταιρίας
Ανακατωσούρας (1967)... διευθυντής περιπτέρου της ΘΕΘ.
Από τα Ιεροσόλυμα με αγάπη (1967)... υπάλληλος γραφείου
Βοήθεια ο Βέγγος φανερός πράκτωρ 000 (1967)... διευθυντής σχολής
Γαμπρός απ' το Λονδίνο (1967)...Περικλής Δημητρακόπουλος, καταστηματάρχης
Ένας απένταρος λεφτάς (1967)... Κώστας Καραμήτρος
Η κοροϊδάρα (1967)... Τέλης Μπίρκας
Ο μόδιστρος (1967)... Γιάννης Πασσαλής
Ο χαζομπαμπάς (1967)... Σωτήρης
Σήκω χόρεψε συρτάκι (1967)... Χαράλαμπος
Το πλοίο της χαράς (1967)... Γαρύφαλλος
Τρελλός παλαβός και Βέγγος (1967)
Ένα Καράβι Παπαδόπουλοι (1966)
Ευτυχώς τρελάθηκα (1966)... Ανάρτγυρος
Κάνε τον πόνο μου χαρά (1966)... Ανρι (Ανδρέας) Διαμαντάρας
Μεγάλη μου αγάπη (1966)
Ότι λάμπει είναι χρυσός (1966)
Σκλάβοι της μοίρας (1966)... μπάρμαν
Φως νερό τηλέφωνο οικόπεδα με δόσεις (1966)... πελάτης κτηματομεσιτικού γραφείου
Εξιλέωσις (1965)... Μανόλης Πετρόπουλος
Ο νικητής (1965)... Γεράσιμος Μαρκαντώνης
Αφήστε με να ζήσω (1965)
Κορίτσια για φίλημα (1965)... Γιώργος Ελευθερίου
Με ιδρώτα και δάκρυα (1965)
Μοντέρνα Σταχτοπούτα (1965)... Περικλής
Τρεις καρδιές ένας χτύπος (1965)
Άλλος για το εκατομμύριο (1964)... Καρπίδης
Αν έχεις τύχη (1964)... διευθυντής ξενοδοχείου
Δεσποινίς Διευθυντής (1964)... καθηγητής Γεωργιάδης, διευθυντής όικοδ. εταιρίας
Ένας ζόρικος δεκανέας (1964)
Κάτι να καίει (1964)... Νικολαΐδης
Ένας μεγάλος έρωτας (1964)
Η χαρτοπαίχτρα (1964)
Ο εμίρης και ο κακομοίρης (1964)... διευθυντής ξενοδοχείου
Ο καταφερτζής (1964)... διευθυντής τουριστικού γραφείου
Οι κληρονόμοι (1964)... Περικλής Ζουμπούρδογλου
Πόνεσα πολύ για σένα (1964)... Βασίλης Οικονομόπουλος
Κορίτσια για φίλημα (1964)
Το δόλωμα (1964)... Καραστεφάνου, εφοπλιστής, θύμα χαρτοπαιξίας
Για λίγη στοργή (1963)
Ένα κορίτσι για δυο (1963)... Ηλίας Αρχοντόπουλος
Κάτι να καίει (1963)
Τύφλα να 'χει ο Μάρλον Μπράντο (1963)... διευθυντής ξενοδοχείου
Αμαρτωλές (1962)
Έγκλημα στην Ομόνοια (1962)
Ευτυχώς τρελάθηκα (1962)
Η κυρία του κυρίου (1962)... Φίλιππας
Η νύφη το 'σκασε (1962)... Βαγγέλης Δημητρίου
Κατηγορούμενος ο Έρως (1962)
Νόμος 4.000 (1962)... καθηγητής γυμνασίου
Μερικοί το προτιμούν κρύο (1962)... Φαίδων
Οι επικίνδυνοι (1962)
[[Ο Δήμος απ' τα Τρίκαλα (1962)... Μιλτιάδης Καραπετρόπουλος
Του Κουτρούλη ο γάμος (1962)
Ζητείται ψεύτης (1961)Αγησίλαος
Καπετάνιος για κλάματα (1961)
Κατήφορος (1961)... Φίλιππας Κυριαζόπουλος
Κατηγορούμενος ο έρως (1961)
Ο καλός μας άγγελος (1961)... Ευτύχιος Κλαράς
Ποια είναι η Μαργαρίτα (1961)... Πρόεδρος της Κω
Το παιδί της πιάτσας (1961)
Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες (1960)... Σπύρος
Μανταλένα (1960)... Χαρίσης
Οι εννιακόσιοι της Μαρίνας (1960)... Δαμαλάς
Το κλοτσοσκούφι (1960)... γκαρσόνι
Το μεγάλο κόλπο (1960)
Άντρα θέλω με πυγμή (1959)
Νταντά με το ζόρι (1959)... Αντώνης Ρόκος
Η κυρά μας η μαμή (1958)... διευθυντής ταχυδρομείου
Κάθε εμπόδιο για καλό (1958) ... Γιάννης Παπαδόπουλος
Μια ζωή την έχουμε (1958)... Μανώλης, τραπεζικός υπάλληλος
Λατέρνα φτώχεια και γαρύφαλλο (1957)... γιατρός
Μεγαλοκαρχαρίας (1957)
Η άγνωστος (1956)
Η θυσία της μάνας (1956)... Ντάλας
Η καφετζού (1956)... Ανδρέας Γιαβάσης
Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες (1956)
Ο γρουσούζης (1952)
Εκείνες που δεν πρέπει ν' αγαπούν (1951)
Χαμένοι άγγελοι (1948)
Μαρίνα (1947)
Η θύελλα πέρασε (1943)
Αγνούλα (1939)
Η μπόρα (1929)


De Siris

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Άλκη Κυριακίδου-Νέστορος

Άλκη Κυριακίδου-Νέστορος

Η Άλκη Κυριακίδου-Νέστορος γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1935 και πέθανε στις 29Σεπτεμβρίου 1988, ήταν Ελληνίδα λαογράφος και καθηγήτρια πανεπιστημίου. Ήταν κόρη του καθηγητή λαογραφίας Στίλπωνα Κυριακίδη.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. Συνέχισε τις σπουδές της στην κοινωνιολογία και στη λαογραφία στην Πενσιλβάνια των ΗΠΑ και έπειτα στο Παρίσι. Εκεί γνωρίστηκε και δέχθηκε επιρροές από τον Κλοντ Λεβί-Στρος. Διαδέχθηκε τον πατέρα της στην έδρα της λαογραφίας στο ΑΠΘ, το 1976. Η ίδια μελέτησε κυρίως τον παραδοσιακό πολιτισμό και συνέγραψε πολλές μελέτες. Μετέφρασε επίσης έργα του Λεβί-Στρος.

Λίγο πριν πεθάνει, το 1988, η Νέστορος δώρισε το προσωπικό αρχείο και τη βιβλιοθήκη του Στίλπωνα Κυριακίδη στο αρχείο της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Η Κυριακίδου-Νέστορος απεβίωσε από καρκίνο στη Θεσσαλονίκη.

Εργογραφία

Ο Claude Levi-Strauss και το έργο του
Τα υφαντά Μακεδονίας και Θράκης (1965)
Η Λαογραφία στη σύγχρονή της προοπτική (1972, 1975)
Η οργάνωση του χώρου στον παραδοσιακό πολιτισμό (1973, 1975)
Σημάδια του τόπου (1974, 1975)
Λαογραφικά Μελετήματα Ι(1975)
Η θεωρία της ελληνικής λαογραφίας. Κριτική Ανάλυση (1978)
Λαογραφικά Μελετήματα ΙΙ (1979)
Λαϊκή και Λόγια Παράδοση (1981)
Οι Δώδεκα Μήνες: Τα Λαογραφικά (1982)
Προφορική Ιστορία και Λαογραφία (1982)
Ιστορία, Προφορική Ιστορία, Ανθρωπολογία και Λαογραφία (1983)
Τρεις γενιές προσφύγων της Μ. Ασίας, η σημασία της προφορικής τους μαρτυρίας (1985)


De Siris

Ross Daly

Ρος Ντέιλι 

Ο Ρος Ντέιλι είναι Ιρλανδός μουσικός, δεξιοτέχνης της κρητικής λύρας. Γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1952. Η ενασχόλησή του με τη μουσική ξεκίνησε από την παιδική του ηλικία. Αρχικά έπαιζε κλασσική μουσική (πιάνο, βιολοντσέλο, κιθάρα) και στη συνέχεια ασχολήθηκε με παραδοσιακά μουσικά όργανα κυρίως της Ανατολής.

Ζει στην Κρήτη πάνω από τριάντα χρόνια όπου μελετάει και διδάσκει την κρητική μουσική παράδοση. Στην Κρήτη άλλωστε ίδρυσε το Μουσικό Εργαστήρι «Λαβύρινθος», που στεγάζεται στο Χουδέτσι Ηρακλείου, με σκοπό τη συλλογή, τη διάσωση και την προβολή παραδοσιακών μουσικών οργάνων από όλο τον κόσμο.

Στις Ευρωεκλογές του 2009 ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής με τους Οικολόγους Πράσινους.

Δισκογραφία

Ηχώ του χρόνου (2 cd) (με τον Μήτσο Σταυρακάκη)
Kin Kin
Πέρα από τον ορίζοντα
Ελεύθερο Σημείο
Συναύγεια
IRIS
Στο καφέ Αμάν
Με τη φεύγα του καιρού
AN-KI
Selected Works
Mitos
Ηχώ του χρόνου
Η σκιά της θάλασσας
Cross Current
Gulistan
Μουσική της Κρήτης
Microkosmos
Live at Theatre de la ville
Naghma


De Siris

Φοίβος Δεληβοριάς

Φοίβος Δεληβοριάς

Ο Φοίβος Δεληβοριάς γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1973, είναι Έλληνας τραγουδιστής και τραγουδοποιός.

Το 1988 πήγε κάποια από τα τραγούδια του στον Μάνο Χατζιδάκι, με αποτέλεσμα την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού του δίσκου «Η παρέλαση» τον Νοέμβριο του '89.

Τον Ιούλιο του 1995 ακολούθησε ο δεύτερος δίσκος του, με τίτλο «Η ζωή μόνο έτσι είν' ωραία». Την ίδια χρονιά συμμετείχε για πρώτη φορά σε ζωντανή μουσική παράσταση, με τον Διονύση Σαββόπουλο. Το 1998 ακολούθησε ο δίσκος «Χάλια», και το καλοκαίρι του 2003 ο «Καθρέφτης». Το 2008 κυκλοφόρησε τον δίσκο «Οι απίθανες περιπέτειες». Ο τελευταίος, μέχρι στιγμής, δίσκος του κυκλοφόρησε το 2010 και έχει τίτλο «Ο Αόρατος Άνθρωπος».

Δισκογραφία

Η παρέλαση (1989)
Η ζωή μόνο έτσι είν' ωραία (1995)
Χάλια (1998)
Ο καθρέφτης (2003)
Έξω (2007)
Οι απίθανες περιπέτειες του Φοίβου Δεληβοριά (2008)
Ο Αόρατος Άνθρωπος (2011)


De Siris

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος, κατά κόσμον Χαρίλαος Φιλιππίδης, γεννήθηκε στη  Γρατινή Ροδόπης το 1881 και πέθανε στην Αθήνα στις 28 Σεπτεμβρίου 1949, ήταν Έλληνας θεολόγος και ακαδημαϊκός (1940) και μία από τις μεγάλες μορφές της Ορθοδόξου Εκκλησίας των νεοτέρων χρόνων, Μητροπολίτης Τραπεζούντας (1913-1938) και Αρχιεπίσκοπος Αθηνών (1938-1940).

Βιογραφικά στοιχεία

Πρώτα χρόνια

Γεννήθηκε το 1881 στη Γρατινή της Κομοτηνής (Θράκη) όπου και έλαβε τα πρώτα εγκύκλια γράμματα. Το 1897 εισήχθηκε στην Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης από την οποία και αποφοίτησε μετά εξαετία. Το 1903 χειροτονήθηκε διάκονος και τον ίδιο χρόνο ακολούθησε στη Τραπεζούντα τον μητροπολίτη Κωνσταντίνο Καρατζόπουλο όπου και άρχισε εκεί την υπηρεσία του ως ιεροκήρυκας και καθηγητής στο «Φροντιστήριο» (Γυμνάσιο) της πόλης, όπου δίδαξε θρησκευτικά μαθήματα αναπληρώνοντας και τον συνοδικό μητροπολίτη (που είχε μεταβεί στη Κωνσταντινούπολη) ως πρόεδρος των σχολικών επιτροπών. Μετά τον θάνατο του Μητροπολίτη ο Χρύσανθος διατήρησε τη θέση του και επί του διαδόχου μητροπολίτη του μετέπειτα Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντίνου Στ΄ μέχρι του 1907 οπότε και απήλθε προς ευρύτερες σπουδές στην Ευρώπη με την οικονομική βοήθεια των προυχόντων της Τραπεζούντας. Μετά από τετραετή φοίτηση σε πανεπιστημιακές σχολές στην Λειψία της Γερμανίας και στην Λωζάνη της Ελβετίας επέστρεψε στη Κωνσταντινούπολη όπου και ο Πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄ του ανέθεσε τη διεύθυνση και αρχισυνταξία του επίσημου πατριαρχικού οργάνου «Εκκλησιαστική Αλήθεια». Κατά το στάδιο αυτό της παραμονής του στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ο Χρύσανθος μυήθηκε στη σεβάσμια εκκλησιαστική τάξη και παράδοση καθώς και επί των προβλημάτων της Εκκλησίας και του Έθνους. Την ίδια εποχή γνωρίστηκε με τον Ίωνα Δραγούμη και με τον στενό συνεργάτη εκείνου τον Αθανάσιο Σουλιώτη - Νικολαΐδη με τους οποίους και ανέπτυξε μια μεγάλη φιλία δια της οποίας και αναδείχθηκε η περί του υψηλού Ιδεαλισμού κλίση του. Επίσης οι ελληνοκεντρικές ιδέες του Περικλή Γιαννόπουλου την ίδια εποχή δεν έπαυσαν να τον συγκινούν.

Την εποχή εκείνη η Οθωμανική Αυτοκρατορία ταράζονταν από δύο αμφίρροπα ρεύματα. Εις μεν το εσωτερικό από την αποκληθείσα τότε «κίνηση των εθνικοτήτων» χριστιανών και μουσουλμάνων που βεβαίως την πνευματική, οικονομική αλλά και αριθμητική υπεροχή των μουσουλμάνων ωθούσε ο νεοτουρκικός σωβινισμός. Εις δε το εξωτερικό διαγραφόταν πράγματι μια απειλή κυοφορούμενης «σταυροφορίας» των χριστιανικών Χωρών πρώτιστα της Βαλκανικής κατά της Αυτοκρατορίας. Πράγματι στον αγώνα δρόμου των παραπάνω κινήσεων η δεύτερη πρόλαβε τη κατίσχυση της κίνησης των κινήματος των εθνικοτήτων στην οποία πολλοί εκλεκτοί Έλληνες μεταξύ των οποίων και ο Χρύσανθος αλλά βεβαίως και αλλοεθνείς συνδέθηκαν με το συναρπαστικώτερο ίσως όραμα μιας βαθμιαίας αναμόρφωσης της φθίνουσας Αυτοκρατορίας σε μια φιλελεύθερη ισονομούμενη κυρίαρχη πολιτεία σε νεοβυζαντινά ίχνη. Για το όραμα αυτό πολύ λίγα έγιναν γνωστά στον ελληνικό τύπο που όμως το εγνώριζαν πολύ καλύτερα ο Βασιλεύς Γεώργιος Α΄ των Ελλήνων καθώς και ο τότε διάδοχος του Σουλτάνου. Δυστυχώς όμως το είχαν πληροφορηθεί και οι Άγγλοι.

Αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου με την Βουλγαρία ο Χρύσανθος βρίσκεται ν΄ αγωνίζεται απεγνωσμένα στην ιδιαίτερη πατρίδα του προκειμένου να καταφέρει να ενώσει Έλληνες και Τούρκους στο αίτημα της αυτονόμησης της Δυτικής Θράκης προκειμένου να προλάβει την ενσφήνωση της Βουλγαρίας στη περιοχή μεταξύ της Ελλάδος και Τουρκίας. Την ίδια όμως εποχή τον Μάρτιο του 1913 ο μητροπολίτης Τραπεζούντας μετατέθηκε στη Κύζικο και οι Τραπεζούντιοι αξίωσαν τον Χρύσανθο ως νέο μητροπολίτη τους. Έτσι το ίδιο έτος 1913, ο Χρύσανθος εξελέγη μητροπολίτης στην Τραπεζούντα του Πόντου.

Περίοδος 1913-1922

Όμως η δεκαετία που ακολούθησε αλλοίωσε σε μεγάλο βαθμό την όλη κατάσταση των πραγμάτων στη Μέση Ανατολή. Οι ιστορικοί εκείνοι πόλεμοι που ομολογουμένως διπλασίασαν την έκταση της Ελλάδας μείωσαν αντίστοιχα τη βαρύτητα του Ελληνισμού στην Ανατολή. Οι νεότουρκοι, αποδεδειγμένα ιστορικά, παροτρυνόμενοι και επικουρούμενοι κυρίως από τους Γερμανούς άρχισαν να παρασκευάζουν τους απάνθρωπους διωγμούς κατά του γηγενή από χιλιετηρίδων ελληνικού στοιχείου. Το 1914 άρχισαν οι ομαδικές εκτοπίσεις από τη Θράκη και από τις άλλοτε Ιωνικές και Αιολικές ακτές της Μικράς Ασίας που άρχισαν όμως γρήγορα να επεκτείνονται και προς την Ανατολή. Ως «μέγας άθλος» καταλογίστηκε τότε για τον Χρύσανθο που με όπλα του τα πνευματικά του χαρίσματα, τη πειθώ του λόγου του και την προσωπική του παρουσία συγκράτησε στα σύνορα της μητροπολιτικής του επαρχίας τη πορεία του κύματος των διωγμών αγωνιζόμενος κατά τις παλινδρομικές φάσεις ανακαταλήψεων στο τετραετή πόλεμο Ρώσων και Τούρκων με χωρίς σχεδόν ελληνικές απώλειες. Τον Απρίλιο του 1916 ανέλαβε τη διοίκηση της Τραπεζούντας από τον τούρκο βαλή Μεχμέτ Τζεμάλ Αζμή μπέη. Από τη θέση αυτή κατάφερε να επεκτείνει αποτελεσματικά τη προστασία του και προς τους Έλληνες των γειτονικών περιοχών Ροδόπολης και Χαλδείας. Μάλιστα κατάφερε να συνενώσει τους Τούρκους με τους Έλληνες αλλά και με τα κατάλοιπα της φρικτής σφαγής των Αρμενίων κατά της ρωσικής λαίλαπας από τα σταθμεύοντα στη περιοχή ρωσικά στρατεύματα, κατά την ρωσική επανάσταση του Μαρτίου του 1917 που σε πλήρη διάλυση της πειθαρχίας είχαν αρχίσει τις καταστροφές(¹). Ήταν και αυτό μια εκδήλωση του μυστικού οράματος της ιδέας διακυβέρνησης και συμβίωσης των σύνοικων λαών. Η δίχρονη προεδρία του Χρύσανθου υπήρξε ένα αληθινό διάλειμμα δημοκρατίας και αρμονικής συμβίωσης χριστιανών και μουσουλμάνων. Έτσι στη περίοδο της ανακωχής, κατά τη Συνθήκη του Μούδρου, η μορφή του Χρύσανθου δεσπόζει στη περιοχή του Πόντου και αποτελεί την εγκυρότερη και δημοφιλέστερη προσωπικότητα μεταξύ ομογενών και αλλογενών που του αναγνωρίζουν και οι «Μεγάλες Δυνάμεις» της Αντάντ.

Έτσι κάτω από αυτές τις συνθήκες αναγνώρισής του, το 1919 ο Χρύσανθος κλήθηκε από τον τότε τοποτηρητή του Οικουμενικού Θρόνου Δωροθέου (Μητροπολίτη Προύσας) και από τον Αλέξανδρο Παπά να εκπροσωπήσει τον αλύτρωτο Ελληνισμό του Πόντου στο Παρίσι κατά τις εκεί διασκέψεις. Από τις επιστολές, του τότε υπουργού εξωτερικών Ν. Πολίτη, έγραφα και πρακτικά του Οικουμενικού Πατριαρχείου αλλά και από δημοσιεύματα του Τύπου (ελληνικού και ξένου) της εποχής διαφαίνονται οι ενθουσιαστικές απηχήσεις επί των επιδέξιων χειρισμών των εμπιστευμένων στο Χρύσανθο θεμάτων ενώπιον των «Μεγάλων». Τότε ο Ελευθέριος Βενιζέλος τον εξουσιοδότησε να προχωρήσει σε διακρίβωση δυνατοτήτων για απ΄ ευθείας συνεννοήσεις με τους Τούρκους. Ακολούθησαν πολλές και ενθαρρυντικές επαφές, πλην όμως ο Βενιζέλος προτίμησε να μη δώσει συνέχεια όταν διαγνώσθηκε ότι «...οι διεκδικήσεις επί της Θράκης και της Δυτικής Μακεδονίας εύρισκαν διπλωματική κατευόδωση».

Το 1920 ο Χρύσανθος ταξίδεψε στη Γεωργία που μετά την ρωσική επανάσταση είχε ημιαυτονομηθεί προκειμένου να τακτοποιήσει εκκλησιαστικά ζητήματα ορθοδοξίας που είχαν ενσκύψει. Στη πραγματικότητα, ο κύριος σκοπός του Χρύσανθου στο ταξίδι του εκείνο ήταν η χάραξη ορίων μεταξύ του νεοπαγούς κράτους της Γεωργίας και της σχεδιαζομένης αυτονόμησης της ελληνικής πολιτείας του Πόντου. Και πράγματι αυτό συντελέσθηκε με την υπογραφή της διμερούς μυστικής συμφωνίας Χρύσανθου - Χατισιάν (Αρμένιου πρωθυπουργού Γεωργίας), λεγόμενη και Συμφωνία Εριβάν από το όνομα της πόλης που συνομολογήθηκε. Το 1921 ο Δημήτριος Γούναρης κάλεσε τον Χρύσανθο να μετάσχει της ελληνικής αποστολής στο Λονδίνο. Κατά τον χρόνο της παραμονής του Χρύσανθου στο Λονδίνο στη Τουρκία ειδικό «Δικαστήριο της Ανεξαρτησίας» καταδικάζει ερήμην τον Μητροπολίτη Τραπεζούντας εις θάνατο.[1] Αυτό είχε ως συνέπεια την εσπευσμένη επιστροφή του Χρύσανθου στην έδρα του και στη συνέχεια προκειμένου ν΄ αποφύγει τη σύλληψή του από τις κεμαλικές δυνάμεις που είχαν ήδη εγκατασταθεί στη μητροπολιτική περιφέρειά του κατέφυγε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης. Μετά όμως και από το άδοξο τέλος της Μικρασιατικής εκστρατείας, το 1922, ο Χρύσανθος κατέφυγε τελικά στην Αθήνα.

Περίοδος 1922-1938

Από το 1922 ο «από Τραπεζούντος» (μητροπολίτης) Χρύσανθος βρίσκεται στην Αθήνα και παραμένει μακριά από τα τεκταινόμενα, ως απλός θεατής των γεγονότων χωρίς να λαμβάνει καμία θέση σ΄ αυτά. Το 1926 διορίζεται από την τότε κυβέρνηση ως "αποκρισάριος" του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στην Αθήνα, θέση που θα διατηρήσει μέχρι το 1938. Από τη θέση αυτή ο Χρύσανθος στην αρχή διαχειρίσθηκε όλα τα των εξωτερικών θεμάτων και σχέσεων της Μεγάλης Εκκλησίας. Το 1927 ανέλαβε και έφερε σε πέρας τη πρώτη εκκλησιαστική συμφωνία με τα Τίρανα τακτοποιώντας τα πρώτα θέματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αλβανία. Όταν όμως λίγο αργότερα η κυβέρνηση των Τιράνων αθέτησε τα συμφωνημένα, το 1929, αμέσως ο Χρύσανθος επιχείρησε ένα μακρύ ταξίδι στο Βουκουρέστι, στο Βελιγράδι και στη Βαρσοβία προκειμένου να ενημερώσει και να κατατοπίσει τις Εκκλησίες των Χωρών αυτών περί της αθέτησης της Αλβανίας και να συστήσει επιφύλαξη και αποχή σε αντικανονικές επαφές. Συνέπεια εκείνου του ταξιδίου ήταν η μετέπειτα εκδήλωση συμμόρφωσης της Αλβανίας στα συμφωνηθέντα θρησκευτικά θέματα. Το 1930 ο Χρύσανθος προήδρευσε στο Άγιο Όρος ως εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως του τότε Πανορθόδοξου Συνεδρίου το οποίο και καθόρισε τα της ημερήσιας διάταξης θεμάτων της Πανορθόδοξης Συνόδου που όμως δεν συγκλήθηκε ποτέ. Τον ίδιο χρόνο ο Χρύσανθος συνεπικουρούμενος και από αντιπροσωπείες των Πατριαρχείων Ιεροσολύμων και Αλεξανδρείας κατάφερε σε ταξίδι του στη Δαμασκό ν΄ αποκαταστήσει την ειρήνη στο Πατριαρχείο Αντιοχείας (Εκκλησία Αντιοχείας) με την αναγνώριση του Πατριάρχη Αντιοχείας Αλέξανδρου. Τον επόμενο χρόνο ο Χρύσανθος έσπευσε για τον αυτό σκοπό στη Ρόδο για την αποκατάσταση της θρησκευτικής ειρήνης της Δωδεκανησιακής Εκκλησίας και αμέσως μετά βρέθηκε στη Κύπρο όταν εκδηλώθηκε το αγγλικό πραξικόπημα του 1931.

Για τον Χρύσανθο θεωρείται πως καμία περιοχή εκκλησιαστική, τόσο εξω-ελλαδική όσο και εσω-ελλαδική, δεν έμεινε έξω από το θρησκευτικό του ενδιαφέρον, προσφέροντας κάθε φορά την μέριμνα και τη στοργή του. Όταν τέλος ανέλαβε Πρόεδρος του Συμβουλίου του Ταμείου Ανταλλαξίμων Κοινοτικών και Κοινωφελών Περιουσιών (Τ.Α.Κ.Κ.Π.) από της σύστασής του, πέτυχε με υποδειγματική διαχείριση των προσόδων αυτού να θεραπεύσει τις στοιχειώδεις πνευματικές ανάγκες των νεοπαγών προσφυγικών κοινοτήτων με επικουρική χρηματοδότηση των ανεγειρομένων σχολείων και ναών και του εφοδιασμού τους με βιβλία, ιερά σκεύη, εικόνες άμφια κ.λπ. αντίστοιχα. Ειδικά γι΄ αυτή τη μεγάλη προσφορά του Χρύσανθου ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος είχε πει χαρακτηριστικά:

    Δεν γνωρίζω παράδειγμα αποστολής εκ των πολλών αίτινες τω ανετέθησαν, την οποίαν να μην έφερε εις πέρας μετ΄ επιτυχίας.   

Το 1937 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών

Μετά το θάνατο του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου, (22 Οκτωβρίου 1938) ο «από Τραπεζούντος» Χρύσανθος εκλέχθηκε να διεκδικεί στη Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος τη θέση του Προκαθημένου της Ελλαδικής Εκκλησίας έχοντας ως αντίπαλο τον Μητροπολίτη Κορινθίας και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, ιεράρχη με έντονη επίσης κοινωνική δραστηριότητα. Έτσι στις 5 Νοεμβρίου του 1938 εκλέχθηκε μετά από τρίτη ψηφοφορία ο Κορινθίας Δαμασκηνός με οριακή εκλογή λαμβάνοντας 31 ψήφους έναντι των 30 του Χρύσανθου. Με την εκλογή όμως αυτή ο τότε μητροπολίτης Φθιώτιδας Αμβρόσιος εξεγέρθηκε αμφισβητώντας το αποτέλεσμα θεωρώντας το ως άκυρο. Τον Αμβρόσιο ακολούθησε τότε σχεδόν η μισή ιεραρχία της Ελλάδος με συνέπεια τη δημιουργία τεράστιου εκκλησιαστικού ζητήματος. Οι λόγοι ακυρότητας για τους οποίους αντέδρασε τότε η μισή Ιερά Σύνοδος καθοδηγούμενη από τον Αμβρόσιο ήταν κυρίως δύο:

α) Στην εκλογή εκείνη σύμφωνα με την υφιστάμενη τότε νομοθεσία ο από Τραπεζούντος Χρύσανθος είχε τη δυνατότητα να θέσει υποψηφιότητα αλλά όχι να παραστεί και να ψηφίσει ο ίδιος, επειδή ανήκε σε άλλο «κλίμα», ήταν δηλαδή όπως έλεγαν τότε «εξωελλαδικός». Όπως και συνέβη και δεν ψήφισε, σε αντίθεση με τον αντίπαλό του Δαμασκηνό που παρέστη και ψήφισε.

β) Την τελευταία στιγμή προ της εκλογής, από λάθος (όπως υποστηρίχθηκε) του Υπουργείου Θρησκευμάτων, στο κατάλογο των ψηφοφόρων περιλαμβάνονταν και ο (πρώην) μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως Ιωάννης που είχε ήδη εν τω μεταξύ εκπέσει της διοίκησης της επαρχίας του και είχε παυτεί από μητροπολίτης, κατηγορούμενος για σιμωνία, ο οποίος τελικά και είχε ψηφίσει ως μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως.

Οι παραπάνω αυτοί λόγοι οδήγησαν την υπόθεση, κατόπιν αίτησης των μητροπολιτών Αμβροσίου (Φθιώτιδας), Ιακώβου (Μυτιλήνης) και Ειρηναίου (Σάμου), στο Συμβούλιο της Επικρατείας που ήταν και το αρμόδιο για την επίλυσή της, το οποίο και τελικά ακύρωσε την εκλογή του Δαμασκηνού.

Η Κυβέρνηση τότε (του Ιωάννη Μεταξά) προκειμένου να δώσει τέρμα στην όλη υπόθεση, αφενός μεν για το λάθος που είχε συμβεί έπαψε τον υπουργό θρησκευμάτων Κ. Γεωργακόπουλο και αφετέρου με πρόταση των τότε υπουργών Θ. Νικολούδη και του Μανιαδάκη, εκδίδει στις 3 Δεκεμβρίου του 1938 αναγκαστικό Νόμο (Α.Ν. 1493/3-12-1938) με τον οποίο και κατάργησε τον υφιστάμενο νόμο της Επανάστασης του 1922 που θέσπιζε τα περί εκλογής αρχιεπισκόπου και επανέφερε τον προηγούμενο σχετικό νόμο που ίσχυε σε όλον τον πρώτο αιώνα της ελληνικής ανεξαρτησίας. Έτσι σύμφωνα με εκείνον στις 12 Δεκεμβρίου του 1938 ακολούθησε νέα εκλογή υπό «Αριστίνδην Σύνοδο» (Σύνοδο, της οποίας τα μέλη έχουν επιλεγεί αυθαίρετα από την Κυβέρνηση) όπου και αναδείχθηκαν τελικά τρεις υποψήφιοι: ο από Τραπεζούντος Χρύσανθος με 11 ψήφους και οι μητροπολίτες Λήμνου και Δράμας από 4 έκαστος. Σύμφωνα λοιπόν με τα οριζόμενα του παλαιού νόμου ο Βασιλεύς Γεώργιος Β΄ εξέλεξε τον Χρύσανθο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών.

1938-1941

Το 1939 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.[3][4] Με την εμπλοκή της Ελλάδας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος ανέπτυξε έντονη εθνική δράση, εμψυχώνοντας τον λαό και τον Στρατό της χώρας. Όταν η Ελλάδα έπεσε στα χέρια του Άξονα το 1941, ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος αρνήθηκε να ορκίσει την δωσίλογη κυβέρνηση του Γεωργίου Τσολάκογλου λέγοντας χαρακτηριστικά: «Δεν μπορώ να ορκίσω Κυβέρνηση προβληθείσα από τον εχθρό, εμείς γνωρίζουμε ότι τις Κυβερνήσεις τις ορίζει ο λαός ή ο Βασιλεύς.» Η τοποθέτηση του Χρύσανθου έναντι της πρώτης κατοχικής κυβέρνησης ήταν σαφής: αρνείτο να προχωρήσει στην πολιτική νομιμοποίησή της, παραμένοντας πιστός στον βασιλιά και την κυβέρνησή του που συνέχιζαν την πολεμική προσπάθεια στην Κρήτη, όσο και στις συμμαχικές δεσμεύσεις της χώρας με τη Βρετανία. Ο Χρύσανθος είχε προκαλέσει την οργή των Γερμανών για το διάγγελμα που είχε εκφωνήσει με αφορμή την κήρυξη του πολέμου της Γερμανίας εναντίον της Ελλάδας. Ο γερμανός καθηγητής του πανεπιστήμιου του Μονάχου Franz Dölger, εξοργισμένος, ζήτησε εξηγήσεις για το διάγγελμα του Χρύσανθου από τον Πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών Γεώργιου Σωτηρίου. Για την στάση του αυτή, στις 2 Ιουνίου του 1941, με Συντακτική Πράξη της κατοχικής κυβέρνησης, καθαιρέθηκε από το αξίωμά του. H μεθόδευση της απομάκρυνσής του ενισχυόταν και από τον Δαμασκηνό ο οποίος ήταν πρόθυμος να παράσχει την συναίνεσή του στο σχηματισμό της κατοχικής κυβέρνησης κρίνοντάς το ως μέτρο ανάγκης Επίσης η τότε κυβέρνηση τονίζοντας τον απολυταρχικό χαρακτήρα του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, ήθελε να ταυτίσει τον Χρύσανθο με τη μεταξική διακυβέρνηση. Ο Χρύσανθος θα αντιδράσει χαρακτηρίζοντας την Κυβέρνηση Τσολάκογλου εξίσου δικτατορική με την προκάτοχό της. Ο κατοχικός υπουργός της Εθνικής Οικονομίας Πλάτων Χατζημιχάλης, συνδεόταν φιλικά με τον Χρύσανθο και τον θεωρούσε νόμιμο Αρχιεπίσκοπο, ενώ πίστευε ότι η κυβέρνηση στην οποία συμμετείχε είχε υπηρεσιακό χαρακτήρα, επομένως ήταν αναρμόδια για την επίλυση του αρχιεπισκοπικού ζητήματος. Στις 17 Ιουνίου του 1941, η Κυβέρνηση Τσολάκογλου δημοσίευσε Νομοθετικό Διάταγμα για τη σύγκληση Μέιζωνος Συνόδου που θα αποφάσιζε για το κύρος της αρχιεπισκοπικής εκλογής του Χρύσανθου και «ουσιαστικά μεθοδευόταν [...] η επαναφορά του Δαμασκηνού στην ηγεσία της Εκκλησίας». Η Σύνοδος θεωρούσε, με απόφασή της ως μη γενόμενη την εκλογή του Χρύσανθου και ανύπαρκτη την αρχιεπισκοπική του θητεία, ένώ χαρακτηριζόταν ΄΄επιβάτης΄΄ του θρόνου, δηλαδή παράνομα εβρισκόμενος στην ηγεσία της Ελλάδικής Εκκλησίας.

1941-1944

Ο Χρύσανθος σε όλη τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής τήρησε την ίδια εχθρική στάση απέναντι σε όλες τις δοσιλογικές κυβερνήσεις, ακόμα και όταν του δόθηκε από την Κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη η δυνατότητα να επανέλθει στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, κάτι που απέρριψε. Κατά την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου, τάχθηκε υπέρ της «δυναμικής αντιμετώπισης» των κομμουνιστών, όπως άλλωστε και οι διάδοχοί του στην ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Στη διάρκεια της κατοχής δε φαίνεται να ανέπτυξε ιδιαίτερη κινητικότητα. Μαρτυρείται ότι υπήρξε πρόεδρος της λεγόμενης «Εθνικής Αντίστασης» ή «Εθνικής Επιτροπής» , η οποία πρέπει να ήταν επιτροπή προσωπικοτήτων του βασιλόφρονος χώρου με μάλλον μικρή παρουσία στην πολιτική και ιδεολογική καθοδήγηση δεξιών αντιστασιακών οργανώσεων.

1941-1948

Μεταπελευθερωτικά οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν προέβησαν στην ακύρωση των διαταγμάτων της Κυβέρνησης Τσολάκογλου με τα οποία είχε παυθεί ο Χρύσανθος. Για τις τότε κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Μεγάλης Βρετανίας αλλά και τον Βασιλία Γεώργιο η όποια αμφισβήτηση της ισχύος και του κύρους των νόμων της Κατοχής, με τους οποίους ανήλθε στον θρόνο ο Δαμασκηνός «θα έθετε αυτόματα υπό αίρεση και το αξίωμα του αντιβασιλέα, που κατείχε ...» Αν ο Χρύσανθος προσέφευγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας είχε βάσιμες ελπίδες πως θα ακυρώνονταν τα νομοθετικά διατάγματα του Τσολάκογλου. Έτσι θα του ζητηθεί να μη διεκδικήσει επάνοδό του στον θρόνο και τελικά υπέβαλλε τυπικά και την παραίτησή του. Αφού πέθανε ο Δαμασκηνός και ένα μήνα πριν πεθάνει και ο ίδιος, ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων Βλάχος, τον αναγνώρισε κατ΄άκραν εκκλησιαστικήν οικονομίαν, ως τέως Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, κυρίως για να τον ενισχύσει οικονομικά και να λαμβάνει την ανάλογη σύνταξη. Πέθανε στις 28 Σεπτεμβρίου 1949.


De Siris

Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου

Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου

O Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου είναι προπονητής καλαθοσφαίρισης. Γεννήθηκε στις 28Σεπτεμβρίου 1952.

Έγινε γνωστός ως βοηθός του Κώστα Πολίτη στην κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ 87 και στη συνέχεια στην επιτυχημένη αντικατάστασή του στην τεχνική ηγεσία της Εθνικής Ελλάδος την οποία καθοδήγησε σε 123 αγώνες.

Ανέλαβε την Εθνική το Σεπέμβριο του 1987 και την οδήγησε στην κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ του 1989.

Οδήγησε την Εθνική Ελλάδος στη 6η θέση στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα το 1990 για πρώτη φορά στην ιστορία της και συνέβαλε στο να καθιερωθεί η Ελλάδα στις μεγάλες δυνάμεις του Ευρωπαϊκού μπάσκετ κατακτώντας την 5η θέση στο Ευρωμπάσκετ του 1991 και την 4η στο Ευρωμπάσκετ του 1993.

Απομακρύνθηκε από την Εθνική άδοξα στις 30 Ιουλίου 1994 λίγο πριν το Μουντομπάσκετ του Τορόντο 1994 λόγω της προσπάθειάς του να υπάρξει πειθαρχία. Η ομάδα που είχε προετοιμάσει για τη συγκεκριμένη διοργάνωση διέπρεψε κατακτώντας την 4η θέση.

Το 1995 ανέλαβε τον Παναθηναϊκό και τον οδήγησε στο Φάιναλ Φορ της Σαραγόσα όπου κέρδισε την 3η θέση. Έχει αναλάβει στο παρελθόν προπονητής του ΠΑΟΚ του Άρη και του Ηρακλή.

Οι επιτυχίες του με την Εθνική Ελλάδος

1989 Ευρωμπάσκετ Ζάγκρεμπ ασημένιο μετάλλιο
1990 Μουντομπάσκετ Μπουένος Άιρες 6η θέση
1991 Ευρωμπάσκετ Ρώμης 5η θέση
1993 Ευρωμπάσκετ Γερμανίας 4η θέση


De Siris

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Χρυσόστομος Α΄

Χρυσόστομος Α΄

Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Α΄ (κατά κόσμον Χριστόφορος Αριστοδήμου) γεννήθηκε στο χωριό Στατός της Πάφου στις 27 Σεπτεμβρίου 1927. Έγινε δόκιμος μοναχός στη Μονή Κύκκου το 1940 και φοίτησε στο σχολείο του μοναστηριού. Το 1946 μπήκε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο και το 1952 πήγε στην Αθήνα, όπου σπούδασε Θεολογία.

Μετά την αποφοίτησή του, το 1961, επέστρεψε στην Κύπρο και έγινε ιεροκήρυκας της Μονής Κύκκου. Το 1961 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και κατόπιν έγινε αρχιμανδρίτης. Το 1966 πήγε στη Μεγάλη Βρετανία. Εκεί έκανε μεταπτυχιακές σπουδές και έμαθε αγγλικά. Το 1968 επέστρεψε στην Κύπρο και χειροτονήθηκε Χωροεπίσκοπος Κωνσταντίας. Το 1973 ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος προκήρυξε επισκοπικές εκλογές στην Πάφο και ο Χρυσόστομος εξελέγη δια βοής Επίσκοπος παίρνοντας τη θέση του Μητροπολίτου Πάφου.

Μετά το θάνατο του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, στις 3 Αυγούστου 1977, ο Χρυσόστομος ανέλαβε τοποτηρητής του αρχιεπισκοπικού θρόνου και στις 12 Νοεμβρίου του ίδιου έτους εξελέγη ομόφωνα Αρχιεπίσκοπος Κύπρου.

Το 2002 διαγνώστηκε ότι πάσχει από τη νόσο Αλτσχάιμερ. Το 2005 χειρουργήθηκε στο αριστερό ισχίο, μετά από πτώση του από τα σκαλιά του Αρχιεπισκοπικού Μεγάρου. Μετά από πολύμηνη κατάκλιση, κατά την οποία δεν μπορούσε να ασκήσει τα καθήκοντά του, λόγω και της ασθένειάς του, Ιεράρχες της Κύπρου ζήτησαν, τον Οκτώβριο του 2005 τη μεσολάβηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Αυτό συγκάλεσε Διευρυμένη Σύνοδο στο Σαμπεζί της Ελβετίας το Μάιο του 2006, η οποία κήρυξε τον αρχιεπισκοπικό θρόνο σε χηρεία και ξεκίνησε τις διαδικασίες για την εκλογή νέου Αρχιεπισκόπου.

Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Α' απεβίωσε στις 22 Δεκεμβρίου του 2007.


De Siris

Νίκος Αναστασιάδης

Νίκος Αναστασιάδης

Ο Νίκος Αναστασιάδης γεννήθηκε στο Πέρα Πεδί της επαρχίας της Λεμεσού στις 27 Σεπτεμβρίου 1946. Είναι νυμφευμένος με την Άντρη Μουστακούδη και έχει δύο κόρες. Είναι ο έβδομος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας από τις 24 Φεβρουαρίου 2013 για την περίοδο 2013-2018, που εκλέχτηκε με μεγάλη πλειοψηφία στο ποσοστό γύρω στο 57,25%.

Κοινοβουλευτικές δραστηριότητες

Εξελέγη βουλευτής Λεμεσού με το ΔΗΣΥ στις εκλογές της 24ης Μαΐου 1981 και επανεξελέγη στις εκλογές της 8ης Δεκεμβρίου 1985, της 19ης Μαΐου 1991, της 26ης Μαΐου 1996, της 27ης Μαΐου 2001, της 21ης Μαΐου 2006 και της 21ης Μαϊου 2011. Υπήρξε αναπληρωτής κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΔΗ.ΣΥ. από το 1991 έως το 1993 και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος από το 1993 έως το 1997.

Διετέλεσε Αναπληρωτής Πρόεδρος της Βουλής από το 1996 έως το 2001. Υπήρξε μέλος της Επιτροπής Επιλογής και πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εξωτερικών. Διετέλεσε επίσης αρχηγός της αντιπροσωπίας της Βουλής στη Διακοινοβουλευτική Ένωση από το 1991 έως το 2006 και αντιπρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κυπριακής Ομάδας στον ίδιο οργανισμό, καθώς και μέλος και πρόεδρος της Επιτροπής της Διακοινοβουλευτικής Ένωσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα των Βουλευτών από τον Οκτώβριο του 1990 έως το Σεπτέμβριο του1996. Διετέλεσε επίσης πρώτος αντιπρόεδρος της αντιπροσωπίας της Βουλής στη Μικτή Κοινοβουλευτική Επιτροπή Ευρωπαϊκής Ένωσης-Κύπρου.

Σήμερα είναι μέλος της Επιτροπής Επιλογής. Είναι επίσης αρχηγός της αντιπροσωπίας της Βουλής στη Διακοινοβουλευτική Ένωση, της αντιπροσωπίας της Βουλής στην Ασιατική Κοινοβουλευτική Συνέλευση (μετονομασία του Συνδέσμου Ασιατικών Κοινοβουλίων για την Ειρήνη) της αντιπροσωπίας της Βουλής στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση της Μεσογείου και της αντιπροσωπίας της Βουλής στην Ευρωμεσογειακή Κοινοβουλευτική Συνέλευση.

Πολιτικές και κοινωνικές δραστηριότητες

Ως φοιτητής στην Ελλάδα αναμίχθηκε ενεργά στο φοιτητικό κίνημα και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Νεολαίας της Ένωσης Κέντρου επί προεδρίας Γεωργίου Παπανδρέου. Υπήρξε επίσης μέλος του διοικητικού συμβουλίου του φοιτητικού συλλόγου “Θέμις” της Νομικής Σχολής Αθηνών.

Διετέλεσε πρόεδρος της Λέσχης Λάιονς Λεμεσού (1980-1981), μέλος της δικαστικής επιτροπής της Ποδοσφαιρικής Αθλητικής Αγροτικής Ομοσπονδίας Κύπρου (Π.Α.Α.Ο.Κ.), καθώς και γενικός γραμματέας της ομοσπονδίας. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ΔΗ.ΣΥ. και της Νεολαίας του ΔHY. (ΝΕ.ΔΗ.ΣΥ.). Από το 1976 έως το 1985 διετέλεσε επαρχιακός γραμματέας της ΝΕ.ΔΗ.ΣΥ. Λεμεσού, το 1985 εξελέγη αντιπρόεδρος και το 1987 πρόεδρος της ΝΕ.ΔΗ.ΣΥ. Το 1990 εξελέγη πρώτος αντιπρόεδρος του ΔΗ.ΣΥ., το 1995 αναπληρωτής πρόεδρος και στις 8 Ιουνίου 1997 πρόεδρος του κόμματος. Επανεξελέγη στις 20 Ιουνίου 1999 , στις 25 Μαΐου 2003 και στις 17 Μαρτίου 2007.

Συμμετέχει στα ανώτατα συλλογικά όργανα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, της Ευρωπαϊκής Δημοκρατικής Ένωσης και της Διεθνούς Δημοκρατικής Ένωσης. Είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου από το 1995.

Σπουδές, διακρίσεις και συγγραφικό έργο

Σπούδασε Νομικά στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και μεταπτυχιακές σπουδές στο ναυτικό δίκαιο στο University College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.
Έχει δημοσιεύσει άρθρα κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου στον ημερήσιο Τύπο.
Έχει τιμηθεί μεταξύ άλλων με μετάλλια από τις κυβερνήσεις της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, της Σλοβενίας, από το Γαλλικό Κοινοβούλιο, καθώς και από δήμους, πανεπιστήμια και οργανώσεις στην Κύπρο και στο εξωτερικό.


De Siris

Γεώργιος Καρτάλης

Γεώργιος Καρτάλης

Ο Γεώργιος Καρτάλης του Αντωνίου γεννήθηκε το1908 και πέθανε στις 27 Σεπτεμβρίου 1957, ήταν Έλληνας πολιτικός, γόνος της αρχοντικής οικογένειας των Καρτάληδων του Βόλου. Διετέλεσε κατ΄ επανάληψη υπουργός, αρχηγός πολιτικού κόμματος και δήμαρχος Βόλου.

Βιογραφικά στοιχεία

Μετά το πέρας των εγκυκλίων μαθημάτων συνέχισε σπουδές σε πανεπιστήμια της Ευρώπης σπουδάζοντας νομικά και οικονομικές επιστήμες στο Μόναχο, Λειψία, Κίελο και Λονδίνο. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα ασχολήθηκε με την πολιτική, όπως και ο πατέρας του και το 1935 εξελέγη βουλευτής Βόλου. Διετέλεσε υφυπουργός οικονομίας στη κυβέρνηση του Π. Τσαλδάρη από τον Ιούλιο μέχρι τον Νοέμβριο του 1935 και στη κυβέρνηση του Γ. Κονδύλη υπουργός του νεοϊδρυθέντος τότε υπουργείου Εργασίας.

Στο διάστημα της κατοχής συνεργαζόμενος με τον Ε. Μπακιρτζή θα δημιουργήσουν μια πολιτική σοσιαλδημοκρατική οργάνωση με την επωνυμία Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση (ΕΚΚΑ), της οποίας το στρατιωτικό σκέλος στην εθνική αντίσταση ήταν αρχικά ο Ελληνικός Απελευθερωτικός Στρατός (ΕΑΣ) που μετονομάστηκε λίγο αργότερα 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων του πρώην απότακτου συνταγματάρχη, λόγω συμμετοχής του στο κίνημα 1ης Μαρτίου 1935 Δ. Ψαρρού, (που όμως είχε αμνηστευθεί από τον Βασιλέα Γεώργιο Β΄), χωρίς όμως άμεσο δεσμό.
Την Άνοιξη του 1944, κατόπιν πρόσκλησης του Γ. Παπανδρέου από το Κάιρο, με καΐκι που τον παρέλαβε από περιοχή Δασκαλειού έφθασε στην Αγριλέα Τουρκίας και από εκεί μέσω Σμύρνης και σιδηροδρομικώς στην Άγκυρα μετέβη αεροπορικώς μέσω Αδάνων στη Βηρυτό όπου εκπροσωπώντας την ΕΚΚΑ συμμετείχε στο Συνέδριο του Λιβάνου στο οποίο και ανέπτυξε επί δίωρο ένα δριμύτατο κατηγορώ κατά των κατοχικών δραστηριοτήτων του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στην Ελλάδα και ειδικότερα επί της δολοφονίας του Δ. Ψαρρού και των ανδρών της αντιστασιακής ομάδας του.

Στη συνέχεια συμμετείχε στη κυβέρνηση "Εθνικής Ενώσεως" του Γ. Παπανδρέου όπου και ανέλαβε αμέσως υπουργός Τύπου από 30 Αυγούστου μέχρι 18 Οκτωβρίου 1944. Λίγες ημέρες μετά, με τη Συμφωνία της Καζέρτας ανέλαβε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου (από 23 Οκτωβρίου του 1944 μέχρι τις 3 Ιανουαρίου του 1945), και με την επιστροφή στην ελεύθερη Ελλάδα υπουργός εφοδιασμού, (από τον Νοέμβριο του 1945 μέχρι τις 4 Απριλίου του 1946).

Στις εκλογές του 1950 (5 Μαρτίου) συνεργάσθηκε με την ΕΠΕΚ των Πλαστήρα-Τσουδερού όπου και ανέλαβε υπουργός των Οικονομικών, από 15 Απριλίου μέχρι 21 Αυγούστου του 1950 (Κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα 1950). Επί της κυβέρνησης Πλαστήρα του 1951, ανέλαβε υπουργός Συντονισμού. Μετά το θάνατο του Πλαστήρα αποχώρησε από την ΕΠΕΚ και μαζί με τον Αλέξανδρο Σβώλο ίδρυσαν το Δημοκρατικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού, στο οποίο μετά το θάνατο του Σβώλου ανέλαβε αρχηγός. Το Φεβρουάριο του 1954 η κυβέρνηση του Ελληνικού Συναγερμού ψήφισε εκλογικό νόμο, ο οποίος επρόκειτο για ένα «ακραίο πλειοψηφικό σύστημα». Άμεση συνέπεια ενός τέτοιου εκλογικού συστήματος ήταν να ενταθεί η πόλωση και επομένως να ενισχυθούν οι τάσεις για τη συνεργασία ενός τμήματος του Κέντρου με την ΕΔΑ. Πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση αποτέλεσε μυστική συμφωνία του Γεώργιου Καρτάλη με το ΚΚΕ τον Μάρτιο του 1954, στη βάση ενός προγράμματος έξι σημείων που είχε προτείνει ο αρχηγός του Δημοκρατικού Κόμματος Εργαζόμενου Λαού, με άρθρο του στην εφημερίδα Ελευθερία στις 2 Φεβρουαρίου 1954. Το 1954 εξελέγη δήμαρχος του Βόλου απ' όπου παραιτήθηκε το 1956 όταν επανεκλέχθηκε βουλευτής. Πέθανε τον επόμενο χρόνο, στις 27 Σεπτεμβρίου 1957.

Γενικά ο Γ. Καρτάλης υπήρξε μαχητικός στους πολιτικούς του αγώνες όπου και διακρίθηκε για τη ρητορεία του, το άψογο ήθος του και την βαθιά γνώση του επί της ελληνικής οικονομίας. Σπουδαία συγγραφικά έργα του θεωρούνται το «Περί ευθύνης υπουργών» που συνέγραψε στα γερμανικά και εκδόθηκε στη Λειψία το 1929 και το «Πεπραγμένα του αγώνος αντιστάσεως» που εξέδωσε στην Αθήνα το 1946.


De Siris

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Αθανάσιος Ταλιαδούρος

Αθανάσιος Ταλιαδούρος

Ο Αθανάσιος Ταλιαδούρος, Έλληνας συντηρητικός πολιτικός, γεννήθηκε το 1919 στην Καρδίτσα και πέθανε στις 26 Σεπτεμβρίου 1999 στην Αθήνα. Ήταν παντρεμένος με την Αγγελική κόρη του επιχειρηματία Απόστολου Τεγόπουλου με καταγωγή από τα Τρίκαλα, και γιος τους είναι ο επίσης συντηρητικός πολιτικός και βουλευτής με το κόμμα «Νέα Δημοκρατία», Σπύρος Ταλιαδούρος.

Βιογραφία

Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έγινε δικηγόρος παρ' Αρείω Πάγω. Εκλέγονταν συνεχώς βουλευτής Καρδίτσας – Τρικάλων και στη συνέχεια Καρδίτσας για 43 χρόνια, 13 φορές από το 1946 μέχρι το 1989, έγινε συνολικά 7 φορές Υπουργός και Υφυπουργός και το 1987-89 διατέλεσε Αντιπρόεδρος της Βουλής, εκλεγμένος σχεδόν από το σύνολο των βουλευτών που ψήφισαν.

Κατά τη διάρκεια του δικτατορικού καθεστώτος στην Ελλάδα συμμετέσχε σε αντιδικτατορικές εκδηλώσεις και υπέγραψε όλες τις διακηρύξεις του πολιτικού κόσμου. Στην Κυβέρνηση του Αλέξανδρου Παπάγου διατέλεσε Υφυπουργός Εμπορίου από το 1954 ως το 1955. Στην Κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή διατέλεσε Υφυπουργός Εμπορίου από το 1960 ως το 1963. Το 1974 έγινε Υφυπουργός Βιομηχανίας στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Από το 1974 ως το 1976 διατέλεσε Υφυπουργός Παιδείας και από το 1977 ως το 1978 Υπουργός Παιδείας στην Κυβέρνηση Καραμανλή. Στην Κυβέρνηση Γεωργίου Ράλλη χρημάτισε Υπουργός Παιδείας από το 1980 ως το 1981. Εκλέχθηκε Αντιπρόεδρος της Βουλής στις 5 Οκτωβρίου του 1987. Ανέλαβε την Προεδρία της Επιτροπής που κατάρτισε το σχέδιο νόμου-πλαισίου για τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας, το 1975, το οποίο παρέμεινε γνωστό ως σχέδιο-νόμου Ταλιαδούρου.

Εργογραφία

Έχει δημοσιεύσει κατά καιρούς άρθρα και μελέτες εκπαιδευτικού, πολιτικού και οικονομικού περιεχομένου καθώς και το αυτοβιογραφικό βιβλίο
«Μισός αιώνας στη Βουλή»


De Siris

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Χρήστος Ιορδανίδης

Χρήστος Ιορδανίδης

Ο Χρήστος Ιορδανίδης, γεννημένος στις 24 Σεπτεμβρίου 1949, είναι Έλληνας πρώην καλαθοσφαιριστής και προπονητής.

Καριέρα αθλητή

Από τα εφηβικά του χρόνια αγωνιστηκε στον Παναθηναϊκό. Κατέκτησε με τον ΠΑΟ 6 πρωταθλήματα Έλλάδας (1969, 1971, 1972, 1973, 1974, 1975). Συμμετείχε επίσης στις μεγάλες ευρωπαϊκές επιτυχίες της εποχής που ήταν η συμμετοχή στην τετράδα του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1969 και στην τετράδα του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1972. Το 1979 αποχώρησε από τον ΠΑΟ και μεταγράφηκε στον Ολυμπιακό με τον οποίο αγωνίστηκε έως το 1981, ενώ το 1980 συμμετείχε στο τελικό κυπέλλου Ελλάδας.

Αγωνίστηκε στην Εθνική Εφήβων με την οποία κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ εφήβων του 1970. Με την Εθνική Εφήβων σε 22 αγώνες σημείωσε 325 πόντους (14,8 μ.ο.). Με την Εθνική ανδρών αγωνίστηκε σε 45 αγώνες σημειώνοντας 451 πόντους (10 μ.ο.).
Καριέρα προπονητή

Ασχολήθηκε με την προπονητική παάλληλα με την αθλητική του καριέρα. Το 1975 ως προπονητής του Ιωνικού Νικαίας οδήγησε την ομάδα στην επιστροφή της στην Α΄ Εθνική από τη Β΄ Στην οποία και αγωνιζόταν. Επανέλαβε την επιτυχία αυτή ως προπονητής του ΓΣ Μαρούσι το 1977 χρονιά κατά την οποία δεν αγωνίστηκε στον Παναθηναϊκό λόγω τραυματισμού. Μετά το τέλος της καριέρας του ανέλαβε προπονητής του Πανελληνίου το 1981. Υπήρξε προπονητής του Παναθηναϊκού απο το 1989 έως το 1991 και εισηγήθηκε με επιμονή την απόκτηση του Φραγκίσκου Αλβέρτη. Σε 74 αγώνες στην Α Εθνικής μετρά 45 νίκες και 29 ήττες. Έχει αναλάβει ακόμα προπονητής της Εθνικής Εφήβων και της Εθνικής Παίδων. και βοηθός προπονητή στις Εθνικές Ανδρών και Παίδων.


De Siris

Τάσος Παπάζογλου

Τάσος Παπάζογλου

Ο Τάσος Παπάζογλου γεννήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 1988 στις Σέρρες, είναι Έλληνας ποδοσφαιριστής και αγωνίζεται στον Ολυμπιακό Πειραιώς.

Καριέρα

Ξεκίνησε τα ποδοσφαρικά του βήματα από τον Πανσερραϊκό στον οποίο αγωνίστηκε αρχικά στο διάστημα 2006-2010. Στη θερινή μεταγραφική περίοδο του 2010, ο Ολυμπιακός εντυπωσιασμένος από τον νεαρό στόπερ αποφάσισε να τον αγοράσει. Όμως λόγω της πληρότητας του ρόστερ αναγκάστηκε να τον παραχωρήσει δανεικό στην πρώην του ομάδα. Την περίοδο 2010-11 ο Παπάζογλου αγωνίστηκε ξανά με τον Πανσερραϊκό, στην Α΄ Εθνική, έχοντας 24 εμφανίσεις και 2 γκολ. Με την αξιόλογη παρουσία του τη χρονιά αυτή, εκτός από τα θετικά σχόλια που απέσπασε από τον τύπο εξασφάλισε την επιστροφή του στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2011.

Την περίοδο 2011-12 είχε μικρή παρουσία αγωνιζόμενος σε έξι αγώνες με τον Ολυμπιακό (4 πρωταθλήματος και 2 κυπέλλου)., έχοντας και έναν τραυματισμό κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Στέφτηκε όμως με την ομάδα του Ολυμπιακού πρωταθλητής και κυπελλούχος Ελλάδας.

Παρουσία σε εθνικές ομάδες

Αγωνίστηκε στις Εθνική Νέων και Εθνική Ελπίδων. Το 2007 συμμετείχε στην Εθνική Νέων που συμμετείχε στα τελικά του Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου κάτω των 19 ετών και κατάφερε να κατακτήσει τη 2η θέση. Συμμετείχε στη συνέχεια στην Εθνική Ελπίδων, συμβάλλοντας σημαντικά στην πρόκριση της ομάδας στους αγώνες μπαράζ για το Euro 2011.

Διακρίσεις

Πρωτάθλημα (2012, 13) & Κύπελλο Ελλάδας ποδοσφαίρου ανδρών (2012)
2η θέση Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου με την Εθνική Νέων (2007)


De Siris

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Νεομάρτυς Ιωάννης εκ Κονίτσης

Νεομάρτυς Ιωάννης εκ Κονίτσης

Ο νεομάρτυρας Ιωάννης ήταν Ηπειρώτης Μουσουλμάνος, που μεταστράφηκε στον Χριστιανισμό. Θεωρήθηκε Αποστάτης (Murtad) από τους ομοθρήσκους του και αποκεφαλίστηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 1814 στο Βραχώρι (σημερινό Αγρίνιο).

Ο Χασάν, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στην Κόνιτσα   από γονείς Μουσουλμάνους. Η οικογένειά του θα πρέπει να ανήκε στο Τάγμα των Μπεκτασήδων, καθώς έφερε τον τίτλο του τοπικού θρησκευτικού αρχηγού των Δερβίσηδων (Σέχης).

Είκοσι χρονών, μπήκε και αυτός στο τάγμα των Δερβίσηδων. Αφού έζησε αρκετά χρόνια στα Ιωάννινα, μετακόμισε στο Βραχώρι, όπου -χωρίς να γνωρίζουμε πώς- άρχισε να ζει ως Χριστιανός. Βαπτίστηκε στην Ιθάκη και στη συνέχεια παντρεύτηκε στο χωριό Μαχαλάς (σημερινές Φυτείες Αιτωλοακαρνανίας), όπου δούλευε ως αγροφύλακας.

Όταν έμαθε ο πατέρας του τη μεταστροφή του στον Χριστιανισμό, έστειλε απεσταλμένους να τον μεταπείσουν, αλλά αυτός τους έδιωξε. Τότε συνελήφθη από τον Μουσελίμη του Βραχωρίου, στον οποίο ομολόγησε με θάρρος το χριστιανικό του όνομα και την αγάπη του στον Χριστό. Ο Μουσελίμης (Δήμαρχος) συγκάλεσε το συμβούλιο των ουλεμάδων (σοφών), οι οποίοι απεφάνθησαν ότι ο Ιωάννης πρέπει να θανατωθεί αμέσως, γιατί αρνήθηκε την πίστη του Μωάμεθ.

Ο Ιωάννης βασανίστηκε ανελέητα για να αλλαξοπιστήσει. Τελικά, αποκεφαλίστηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 1814. Το σώμα και το κεφάλι του διατάχθηκε να μείνουν άταφα προς παραδειγματισμό. Κάποιοι από τους χριστιανούς του Βραχωρίου δωροδόκησαν τον Μουσελίμη και έθαψαν το ιερό λείψανο με πάσα μυστικότητα σ’ ένα αγρόκτημα στο Βραχώρι.

Τρία χρόνια αργότερα ο ηγούμενος της Μονής Προυσσού Ευρυτανίας Κύριλλος Καστανοφύλλης βρήκε το ιερό λείψανο του Ιωάννη και το μετέφερε στο μοναστήρι του. Τμήμα των λειψάνων του νεομάρτυρα Ιωάννη φυλάσσεται στον Ναό του Αγίου Κοσμά στη γενέτειρά του Κόνιτσα.



De Siris