Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Νίκος Ζαχαριάδης


Νίκος Ζαχαριάδης

Ο Νίκος Ζαχαριάδης γεννήθηκε στην Αδριανούπολη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στις 27 Απριλίου 1903  και πέθανε στο Σουργκούτ Χαντιμανσίας της Σοβιετικής Ένωσης την 1η Αυγούστου 1973, υπήρξε ιστορικός ηγέτης του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, γενικός γραμματέας του ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ως καθοδηγητής του ΚΚΕ κατά την περίοδο της κυριαρχίας του Ιωσήφ Στάλιν στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, αλλά και λόγω των πολιτικών χειρισμών που ακολούθησε, αποτελεί μια από τις πιο αμφιλεγόμενες μορφές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στις 27 Απριλίου του 1903 στην Αδριανούπολη της Ανατολικής Θράκης, γιος του Παναγιώτη Ζαχαριάδη με καταγωγή από Ρούμελη και της Ερατώ Πρωτόπαπα από τα Άδανα. Ο πατέρας του εργαζόταν υπάλληλος - πραγματογνώμονας - στο γαλλικό Μονοπώλιο Καπνού (Ρεζί) στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, κι έτσι αναγκαζόταν να μετακομίζει σε πολλές πόλεις της Αυτοκρατορίας με την οικογένειά του. Αρχικά Δημοτικό πήγε στα Σκόπια και το τέλειωσε στο επτατάξιο της Νικομήδεια, ενώ αποφοίτησε από το Γυμνάσιο της Αδριανούπολης. Από τα 15 του χρόνια αναγκάστηκε να δουλέψει στη Ρεζί στη Νικομήδεια και το 1919 ξεκινάει εργασία στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης αρχικά ως λιμενεργάτης φορτοεκφορτωτής και στη συνέχεια ως πλήρωμα σε ρυμουλκά, όπου και ήλθε σε επαφή με σοσιαλιστικούς κύκλους. Την περίοδο εκείνη 1919 - 1921 κάνει ταξίδια στη μετεπαναστατική Ρωσία όπου και εντάχθηκε στη σοσιαλιστική Διεθνή Πανεργατική Ένωση, που αποτελούνταν κυρίως από Έλληνες.

Επηρεασμένος από τις επαναστατικές εκείνες ιδεολογίες, το 1921, έγινε μέλος της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ ένα χρόνο μετά, το 1922, γίνεται μέλος και του Κόμματος των Μπολσεβίκων. Το 1923 ευρισκόμενος και πάλι στη Ρωσία -σπούδασε στο νεοϊδρυμένο τότε "KUTV", το Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής· στα ρωσικά Коммунистический университет трудящихся Востока ή КУТВ).

Εγκατάσταση στην Ελλάδα

Το 1924, κατά τους διωγμούς του ελληνικού στοιχείου, η οικογένεια Ζαχαριάδη εγκαθίσταται στην Ελλάδα, περίοδο που η χώρα βρισκόταν ήδη σε έντονη πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση, όπου ο Νίκος, έχοντας στο μεταξύ ολοκληρώσει τη φοίτησή του στο KUTV, καθοδηγούμενος και από την Κομουνιστική Διεθνή Νέων, αναλαμβάνει καθοδηγητική δουλειά στην Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας, την ΟΚΝΕ στην Αθήνα, όπου σύντομα έγινε γραμματέας της. Τον Σεπτέμβριο του 1924 μεταβαίνει στη Θεσσαλονίκη για την εκεί οργάνωση. Στη δικτατορία του Παγκάλου παρέμεινε στη Θεσσαλονίκη συμμετέχοντας στην εκεί κομματική οργάνωση.

Τον Μάιο του 1926 με εντολή της Κ.Ε. του ΚΚΕ αναλαμβάνει γενικός γραμματέας της κομματικής οργάνωσης του Πειραιά και τον επόμενο χρόνο ομοίως στη κομματική οργάνωση Βόλου. Σε όλο αυτό το διάστημα (1924 - 1929) ο Νίκος Ζαχαριάδης συνελήφθη πέντε φορές δραπετεύοντας ισάριθμα. Όταν η κυβέρνηση Ε. Βενιζέλου εξέδωσε τον ιδιώνυμο νόμο (N. 4229), το 1929, ο Ν. Ζαχαριάδης ήταν ο πλέον καταζητούμενος Έλληνας κομμουνιστής.

Έτσι το 1929, η ηγεσία του ΚΚΕ αποφασίζει να στείλει τον Ζαχαριάδη στη Σοβιετική Ένωση, αφενός για να χαθούν τα ίχνη του και αφετέρου για σπουδές στην Ανώτατη Κομματική Σχολή της Μόσχας. Από τη Μόσχα επιστρέφει το 1931, την περίοδο που είχε ξεσπάσει ο λεγόμενος "φραξιονισμός", όταν μετά την καταστατικά νόμιμη Έκκληση της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κ.Δ.), που δημοσιεύτηκε στο "Ριζοσπάστη" στις 2 και 3 Νοεμβρίου 1931 εκλέγεται νέα ηγεσία, και ο ίδιος αναλαμβάνει την καθοδήγηση του ΚΚΕ. Τον Ιανουάριο του 1934, κατά την 6η Ολομέλεια του Κόμματος εκλέγεται γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Έτσι η νέα ηγεσία υπό τον Ζαχαριάδη κατάφερε να επιβληθεί χωρίς ιδιαίτερες αμφισβητήσεις χάρη στη στήριξη της Κ.Δ. Παράλληλα όμως την περίοδο 1931-1936 επιτεύχθηκε σημαντική ανάπτυξη του ΚΚΕ στην αναδιοργάνωση και τη μαζικοποίησή του, σε μια περίοδο ανάπτυξης εργατικών και άλλων κοινωνικών αγώνων. Στις δε εκλογές του 1936 ο Ζαχαριάδης εκλέχθηκε βουλευτής του "Παλαϊκού Μετώπου".

Το 1936, ένα μήνα μετά την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του Μεταξά, τον Σεπτέμβριο συνελήφθη και φυλακίστηκε σε απομόνωση, στις φυλακές Κερκύρας, στην "Ακτίνα Θ΄". Με την εισβολή των Ιταλών, το 1940, τρεις ημέρες αργότερα, στις 31 Οκτωβρίου, έχοντας στο μεταξύ μεταφερθεί σε φυλακές της Αθήνας, δημοσιεύει τη γνωστή ανοικτή επιστολή προς τον ελληνικό λαό, με την οποία τον καλούσε να αντισταθεί τονίζοντας μεταξύ άλλων:

    "Ο Λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο απελευθερωτικό ενάντια στο Φασισμό του Μουσολίνι [...] Στον πόλεμο αυτό, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. [...] Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της."   

Η επιστολή αυτή ήταν επόμενο να προκαλέσει σύγχυση στις γραμμές του κόμματος και τις κατευθύνσεις της Κ.Δ. Ακολούθησαν δυο ακόμη επιστολές, στις 26 Νοεμβρίου και 15 Ιανουαρίου του 1941, στις οποίες όμως εξέφραζε αντικρουόμενες θέσεις ως προς τον χαρακτήρα του πολέμου ως "ιμπεριαλιστικού". Η δικτατορία απέφυγε τη δημοσίευσή τους. Υπόψη ότι στις 10 Ιανουαρίου η Κ.Δ. καταδίκασε τη συγκεκριμένη θέση του Ζαχαριάδη.

Με την εισβολή των χιτλερικών στρατευμάτων, και την εκ μέρους τους ανάληψη της διοίκησης των φυλακών ο Ζαχαριάδης παραδίδεται στη Γκεστάπο στις 27 Απριλίου, ως ο αρχηγός του ΚΚΕ, όπου και μεταφέρεται αρχικά στο Τατόι και από εκεί αεροπορικώς στη Θεσσαλονίκη, στο Βελιγράδι και τέλος στη Βιέννη στις φυλακές "Λέζελ" όπου μετά έξι μήνες, στις 30 Νοεμβρίου του 1941 μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου, όπου έμεινε κρατούμενος ως τον Μάιο του 1945. Στο Νταχάου ο Ζαχαριάδης δεν ήταν απλός κρατούμενος, αλλά διορίστηκε από την διοίκηση του στρατοπέδου "κάπο" δηλαδή "υπεύθυνος θαλάμου - γραφείου", με καθήκοντα μεταφραστή και άλλων γραφικών εργασιών. Συνολικά ο Ζαχαριάδης είχε μείνει φυλακισμένος οκτώ χρόνια και οκτώ μήνες.

Μεταπολεμική περίοδος

Αν και την Πρωτομαγιά του 1945 με έκτακτο παράρτημα ο Ριζοσπάστης πληροφορούσε τους αναγνώστες του ότι ο Ν. Ζαχαριάδης είναι ζωντανός και επιστρέφει από το Νταχάου, που σημαίνει ότι είχε προηγηθεί η απελευθέρωσή του από αγγλικές δυνάμεις, στην Ελλάδα, επέστρεψε στις 30 Μαΐου του 1945, με αγγλικό αεροπλάνο της RAF όπου και ανέλαβε και πάλι την ηγεσία Γ.Γ. του ΚΚΕ, από τον Γ. Σιάντο. Το ΚΚΕ ήταν σημαντική πολιτική δύναμη, ως αποτέλεσμα του ρόλου του στην Εθνική Αντίσταση, ενώ είχε προχωρήσει ήδη στην υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, γεγονός που είχε κλονίσει την αξιοπιστία της ηγεσίας του. Την 13η μέρα που ανέλαβε ο Ζαχαριάδης την ηγεσία και έχοντας ήδη ασκήσει έντονη κριτική στον Γ. Σιάντο για λάθη του στα Δεκεμβριανά και τη Συμφωνία της Βάρκιζας, στις 12 Ιουνίου ο Ριζοσπάστης ανακοινώνει την καταδίκη και απομόνωση του Άρη Βελουχιώτη σημειώνοντας σχετικά:

    "Ο σ. Ζαχαριάδης μας ανακοίνωσε ότι η Κ.Ε. του ΚΚΕ αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήλθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοιχτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη, ή Θανάση Κλάρα, ή Μιζέρια " 

Ο μόνος από τα στελέχη του ΚΚΕ που διαφώνησε έμπρακτα και δημόσια με την συμφωνία της Βάρκιζας και την διάλυση του ΕΛΑΣ, παρότι αρχικά την είχε αποδεχτεί, ήταν ο Άρης Βελουχιώτης, ο οποίος ίδρυσε το Μέτωπο Εθνικής Ανεξαρτησίας και τον ΕΛΑΣ-Ν με στόχο τη συνέχιση του αγώνα εναντίον των Άγγλων και της κυβέρνησης. Η 11η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ τον Απρίλη του 1945, πριν την επιστροφή Ζαχαριάδη, τον διαγράφει από το κόμμα. Στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ αποφασίζεται η δημοσιοποίηση της διαγραφής του, λίγο προτού θανατωθεί κυνηγημένος από ακροδεξιές ένοπλες ομάδες.

Ο Ζαχαριάδης διεύθυνε τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος κατά τη διάρκεια εμφυλίου πολέμου (1946-1949). Με δήλωσή του το 1947 έθεσε ζήτημα πλήρους αποκατάστασης του "μακεδονικού λαού" ύστερα από τη νίκη του Δημοκρατικού Στρατού (δήλωση που πιθανώς να ήταν κίνηση τακτικής σε μια προσπάθεια μεγαλύτερου προσεταιρισμού των σλαβομακεδόνων μαχητών του ΔΣΕ). Μετά την ήττα εγκαθίσταται ως πολιτικός πρόσφυγας στο Βουκουρέστι, όπου μεταφέρθηκε η έδρα του παράνομου ΚΚΕ.

Το 1956, ως αποτέλεσμα της αποσταλινοποίησης, μετά από αντικαταστατική παρέμβαση του Σοβιετικού και άλλων Κομμουνιστικών και Εργατικών κομμάτων της Ανατολικής Ευρώπης στην 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ, καθαιρείται από την ηγεσία του ΚΚΕ ως «σεχταριστής» παρότι μόλις τρεις εβδομάδες προηγουμένως η Αριστερά είχε κοινή κάθοδο στις εκλογές του 1956 με το Κέντρο. Ακολουθούν οι διαγραφές της πλειοψηφίας των μελών του ΚΚΕ και του ίδιου του Ζαχαριάδη την επόμενη χρονιά, στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, με την προσθήκη της κατηγορίας του «υπόπτου προδοσίας».

Εξορίστηκε αρχικά στο Μποροβίτσι, της ΕΣΣΔ, κοντά στο Νόβγκοροντ όπου μέχρι το 1962 εργάστηκε σε δασική επιχείρηση, συνεχίζοντας την πολιτική του δραστηριότητα και τις επαφές με τα διαγραμμένα μέλη του ΚΚΕ. Τότε ζητάει από την Ελληνική Πρεσβεία στη Μόσχα να γυρίσει στην Ελλάδα για να αναλάβει την ευθύνη της πολιτικής του ΚΚΕ κατά τον εμφύλιο πόλεμο, αλλά εκτοπίζεται στο Σουργκούτ. Ο Αχιλέας Παπαϊωάννου, σημαίνον στέλεχος τότε των διαγραμμένων Κομματικών Οργανώσεων που συλλήβδην διαγράφτηκαν με την 6η Ολομέλεια, αναφέρει ότι μεσολάβησε και εξορία του στη Γιακουτία, κοντά στο Βερίγγειο Πορθμό, δίπλα στο Βόρειο Πόλο. Στο Σουργκούτ ο Ζαχαριάδης προβαίνει σε 3 απεργίες πείνας ζητώντας την αποκατάσταση της φήμης του και την απελευθέρωσή του. Η επικοινωνία του πλέον με τις διαγραμμένες Κομματικές Οργανώσεις (οι οποίες συνέχισαν τη δράση τους) γίνεται δυσκολότερη, σε βαθμό που διάφορα γράμματά του να θεωρούνται παραποιημένα από την KGB, καθώς διασπούσαν τους οπαδούς του για ιδεολογικά ζητήματα, όπως το ρόλο της Κίνας και του Μάο Τσετούνγκ, μολονότι επί ηγεσίας Ζαχαριάδη εκδίδονταν τακτικά άρθρα και μπροσούρες του Μάο Τσε Τουνγκ. Την 1η Αυγούστου του 1973 ανακοινώνεται από την ΚΕ του ΚΚΕ ότι ο Ζαχαριάδης πέθανε από καρδιολογικά αίτια. Το 1989 ανακοινώνεται νέα εκδοχή θανάτου του: η αυτοκτονία, ενώ δίνεται στη δημοσιότητα από τους δεσμώτες του επιστολή που αποδίδεται στο Ζαχαριάδη και με την οποία φέρεται να απειλεί να αυτοκτονήσει. Η σωρός του Νίκου Ζαχαριάδη μεταφέρθηκε στην Ελλάδα το 1991, με πρωτοβουλία της ΚΕ του ΚΚΕ.

Κριτική

Ο Ζαχαριάδης επικρίθηκε ως χαρακτηριστική περίπτωση σταλινικού ηγέτη. Κατηγορήθηκε ιδιαίτερα για τον περιορισμό της εσωκομματικής δημοκρατίας, για την αποκήρυξη και τις διαγραφές στελεχών του ΚΚΕ με βαριές και ανυπόστατες κατηγορίες (χαφιές, τυχοδιωκτικό στοιχείο κλπ), καθώς και για τυχοδιωκτική πολιτική.

Επικρίθηκε από πολλούς κομμουνιστές με την κατηγορία πως ακολούθησε αλλοπρόσαλη και τυχοδιωκτική πολιτική διότι: α. δεν πραγματοποίησε καμία ενέργεια για την αναστροφή των συνεπειών της συμφωνίας της Βάρκιζας για τους κομμουνιστές αντιστασιακούς, β. συνέβαλε στην εξόντωση του Άρη Βελουχιώτη, γ. χωρίς κανένα σχέδιο οδήγησε το ΚΚΕ σε αποχή από τις εκλογές του 1946, και δ. κηρύξε λίγους μήνες αργότερα και πάλι χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο το λεγόμενο «δεύτερο αντάρτικο» του ΔΣΕ.

Μια ακόμα απόδειξη της αλλοπρόσαλλης κατά πολλούς τακτικής της ηγεσίας του ΚΚΕ και προσωπικά του Νίκου Ζαχαριάδη είναι επίσης πως μετέτρεψε τον ΔΣΕ από αντάρτικο σε τακτικό στρατό, χωρίς να έχει ούτε τον ανάλογο οπλισμό, ούτε κάν δυνατότητα εφεδρειών.

Επικρίθηκε ακόμα και γιατί μετά την οριστική ήττα του '49 συνέχισε να υποστηρίζει πως ενδέχεται η επανέναρξη του ένοπλου αγώνα ("το όπλο παρά πόδα"), καθώς και γιατί αρνήθηκε τη στήριξη απ' την Αριστερά του κεντρώου Πλαστήρα, στις εκλογές του 1952.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης κατηγορείται επίσης από πολλούς κομμουνιστές, πως εδραίωσε ένα ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς μέσα στο ΚΚΕ κατ' εικόνα και ομοίωση με το αντίστοιχο εσωκομματικό καθεστώς στο ΚΚΣΕ με κύρια χαρακτηριστικά την καχυποψία, την χαφιεδολογία, τον δογματισμό, τον αυταρχισμό κλπ. Χαρακτηριστική περίπτωση πέρα από την δημόσια απόρριψη/αποκύρηξη του Άρη Βελουχιώτη, είναι η σπίλωση του Νίκου Πλουμπίδη ο οποίος κατηγορήθηκε χωρίς κανένα στοιχείο ως "χαφιές" από την ηγεσία του ΚΚΕ.

Θάνατος

Την 1Αυγούστου 1973 ο Ζαχαριάδης βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, όπου διέμενε παρανόμως εξόριστος και επι 24ώρου βάσεως επιτηρούταν με φυλάκιο από τις σοβιετικές αρχές, οι οποίες τον υποχρέωσαν να φέρει ταυτότητα με διαφορετικό όνομα: Νικολάι Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεφ.

Μερικές μέρες πριν, είχε δεχθεί την επίσκεψη του Κώστα Λουλέ, στελέχους του ΚΚΕ, ο οποίος του μετέφερε πρόταση του Χαρίλαου Φλωράκη για λήξη της 3ης απεργίας πείνας που έκανε, επανένταξή του στο ΚΚΕ και στο τμήμα διαφώτισης του, με την προϋπόθεση ότι θα απαρνηθεί την κριτική στη μετασταλινική γραμμή που ακολουθούσε το ΚΚΣΕ και τα φιλοσοβιετικά-αντικινεζικά κόμματα. Εντούτοις, η πρόταση αυτή συνάντησε την άρνηση του Ζαχαριάδη, ο οποίος από το 1962, σε μια προσπάθεια να αποδράσει από την εξορια και να ανασυντάξει την νόμιμα εκλεγμένη ηγεσια του ΚΚΕ και τις Οργανώσεις Βάσης που η 8η Ολομέλεια (1958) διέλυσε, δήλωσε πως επιθυμεί να δικαστεί στην Ελλάδα για να αποδείξει τη σαθρότητα των κατηγοριών που τον βάραιναν, μπροστά στον ελληνικό λαό.

Σε σχετική επιστολή, η γνησιότητα της οποίας αμφισβητείται (η KGB χρησιμοποίησε τέτοια γράμματα, όπου έφεραν το Ζαχαριάδη να επιτίθεται στην πολιτική του Μάο, για να διασπάσει το ενιαίο αντιχρουσωφικο μέτωπο των ελληνων πολιτικών προσφύγων σε "μαοϊκους" και "ζαχαριαδικούς") την προειδοποίηση πως αν το αίτημά του δεν ικανοποιηθεί, θα αυτοκτονήσει. Για 16 χρόνια, ως το 1989, η επίσημη ανακοίνωση του υπό την ηγεσία Φλωράκη ΚΚΕ, έφερε το Ζαχαριάδη να έχει πεθάνει από καρδιακή ανακοπή. Μόλις το 1989 έγινε γνωστή η 2η εκδοχή του θανάτου του. Ωστόσο, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν φωνές που ανοιχτά αμφισβητούν την αυτοκτονία του, και υποστηρίζουν πως δολοφονήθηκε από την KGB[6]. Ο Νίκανδρος Κεπέσης, στέλεχος του ΚΚΕ και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής για 40 χρόνια, υποστήριξε σε βιβλίο του ότι ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ζαχαριάδη είναι ο Χαρίλαος Φλωράκης.

Το 1991, λίγες μόλις μέρες μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ, η σορός του Ζαχαριάδη επιστράφηκε στην Ελλάδα, όπου κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, παρουσία της ηγεσίας του ΚΚΕ και πλήθους οπαδών του στην ΟΑΚΚΕ, στην ΣΑΚΕ, την ΟΚΜΛΕ, το ΕΚΚΕ, και άλλες μαρξιστικές-λενινιστικές οργανώσεις) που έσπευσαν να τιμήσουν τον Κομμουνιστή ηγέτη.

Με την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ που έγινε τον Ιούλιο του 2011 με θέμα την ιστορία του Κόμματος για την περίοδο 1949-1968 ο ιστορικός γραμματέας του ΚΚΕ αποκαθίσταται κομματικά, όχι όμως και πολιτικά, αφού, με άρθρο του Μάκη Μαΐλη στο Ριζοσπάστη της 7-8/1/2012, ο Νίκος Ζαχαριάδης κατηγορείται για λάθος στρατηγική αντίληψη για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, λόγω των πολιτικών συμμαχιών του ΚΚΕ με άλλα, σοσιαλδημοκρατικά και μικροαστικά κόμματα.

Κείμενα του Νίκου Ζαχαριάδη

Ζαχαριάδης Νίκος, Υπέρ βωμών και εστιών : Άπαντα τα δημοσιευμένα, 1946-1947, εκδ. Καστανιώτης, Αθήνα, 2012
Ζαχαριάδης Νίκος, Ιστορικά διλήμματα, ιστορικές απαντήσεις : Άπαντα τα δημοσιευμένα, 1940-1945, εκδ. Καστανιώτης, Αθήνα, 2011

De Siris

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Ευαγγελιστής Μάρκος


Ευαγγελιστής Μάρκος

Ο Μάρκος, ήταν Χριστιανός του 1ου αιώνα μ.Χ. και συγγραφέας του ομώνυμου Ευαγγελίου, το οποίο περιλαμβάνεται στην Αγία Γραφή.

Το αρχικό του όνομα ήταν Ιωάννης. Το Ρωμαϊκό όνομα Μάρκος, του δόθηκε αργότερα. Ήταν γιος της Μαρίας, μιας Χριστιανής από την Ιερουσαλήμ, στης οποίας το σπίτι συναθροίζονταν Χριστιανοί για να προσευχηθούν. Ήταν ανιψιός του Βαρνάβα. Ο Πέτρος, τον αποκαλεί γιο του, κάτι που δείχνει τη σχέση που είχαν μεταξύ τους.

Ο Μάρκος συνόδεψε τον Παύλο και τον Βαρνάβα στην αρχή του πρώτου τους ιεραποστολικού ταξιδιού, μέχρι την Πέργη της Παμφυλίας απ' όπου επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ. Αργότερα, στο δεύτερο ιεραποστολικό ταξίδι, υπήρξε διαφωνία μεταξύ του Βαρνάβα και του Παύλου σχετικά με το αν θα έπρεπε να πάρουν μαζί τους τον Μάρκο. Ως αποτέλεσμα της διαφωνίας οι δύο απόστολοι χωρίστηκαν, με τον Βαρνάβα να πηγαίνει στην Κύπρο με τη συνοδεία του Μάρκου, και τον Παύλο μαζί με το Σίλα να ξεκινούν περιοδεία η οποία κατέληξε στη Μακεδονία. Αργότερα στη Ρώμη, ο Παύλος κατά τη διάρκεια της πρώτης φυλάκισής του, βρέθηκε πάλι μαζί με το Μάρκο. Αργότερα ο Παύλος ζήτησε από τον Τιμόθεο να φέρει το Μάρκο στη Ρώμη. Επίσης, ο Μάρκος ήταν μαζί με τον Πέτρο στη Ρώμη όταν έγραφε την πρώτη επιστολή του.

Κατά την παράδοση ο Μάρκος αργότερα κατέληξε στην Αίγυπτο, όπου ανέπτυξε ιεραποστολική δραστηριότητα, ιδρύοντας την εκκλησία της Αλεξάνδρειας, την οποία ποίμανε από το 43 μέχρι το 68 μ.Χ.. Είχε μαρτυρικό θάνατο. Το λείψανό του φυλασσόταν στην Αλεξάνδρεια μέχρι το 828, οπότε μεταφέρθηκε από δύο εμπόρους στη Βενετία και έκτοτε φυλάσσεται στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου.

Έχει εκφρασθεί η άποψη πως ο Μάρκος ο συνοδός του Πέτρου στη Ρώμη και ο Μάρκος ο συνοδός του Βαρνάβα στην Κύπρο είναι δύο διαφορετικά πρόσωπα, που όμως δεν έχει αποδειχθεί.

Ο Ευσέβιος Καισαρείας αναφέρει ότι ο Μάρκος μετέβη από τη Ρώμη στην Αλεξάνδρεια για τη διάδοση της χριστιανικής πίστης και εκεί μαρτύρησε αφού τον διαπόμπευσαν στους δρόμους της πόλης.

Η μνήμη του τιμάται από την Ορθόδοξη εκκλησία στις 25 Απριλίου. Θεωρείται επίσης άγιος από την Καθολική, την Λουθηρανική, την Αγγλικανική και μερικές ακόμα Προτεσταντικές εκκλησίες.

De Siris

Ηλίας Κώτσιος


Ηλίας Κώτσιος

Ο Ηλίας Κώτσιος είναι Έλληνας ποδοσφαιριστής του ΠΑΣ Γιάννενα, αγωνιζόμενος στη θέση του αμυντικού. Γεννήθηκε στη Λάρισα στις 25 Απριλίου 1977. Στο τέλος της σεζόν 2009-2010 είχε παίξει σε 230 ματς πρωταθλήματος και είχε πετύχει 14 γκολ.

Βιογραφικό

Ξεκίνησε την καριέρα του αγωνιζόμενος στον Ίκαρο Νεάπολης για να μεταγραφεί στη συνέχεια στην ομάδα του Ηρακλή Λάρισας (Δ' εθνική), όπου αγωνίστηκε ως το 1997. Στη συνέχεια μεταπήδησε στον ΟΦΗ όπου αγωνίστηκε για 6 1/2 χρόνια, από το 1997-98 μέχρι το πρώτο μισό της περιόδου 2003-04.

Αποκτήθηκε από τον Παναθηναϊκό κατά τη διάρκεια της χειμερινής μεταγραφικής περιόδου της χρονιάς εκείνης και αγωνίστηκε μέχρι το 2007για 3 1/2 χρόνια. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς επέστρεψε στη γενέτειρά του, όπου αγωνίζεται με τα χρώματα της Λάρισας για 2 χρόνια.

Συνολικά, συμπεριλαμβανομένης της σαιζόν 2007-08, ο Ηλίας Κώτσιος έχει αγωνισθεί με τις 3 ομάδες του σε 180 αγώνες Α' εθνικής (πέτυχε 12 γκολ), σε 35 αγώνες κυπέλλου Ελλάδας (πέτυχε 2 γκολ) και σε 17 αγώνες κυπέλλων Ευρώπης (σκόραρε μία φορά, γκολ πρόκρισης).

Στην καριέρα του έχει κερδίσει 2 τίτλους, στην πρώτη του χρονιά στον Παναθηναϊκό: Το πρωτάθλημα του 2004 και το κύπελλο του 2004.

Καριέρα

Έφηβος: Ίκαρος Νεάπολης
ως 1997: Ηρακλής Λάρισας (Δ' εθνική)
1997 ως Δεκ. 2003: ΟΦΗ
Ιαν. 2004 ως 2007: Παναθηναϊκός
2007 ως 2009: Λάρισα
2009 ως 2011: ΠΑΣ Γιάννινα

De Siris

Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Λούκα Κατσέλη


Λούκα Κατσέλη

Η Λούκα Κατσέλη γεννήθηκε στις 20 Απριλίου 1952, είναι Ελληνίδα οικονομολόγος, πρόεδρος του κόμματος Κοινωνική Συμφωνία, βουλευτής και πρ. Υπουργός Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας (2009-2010), Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης (2010-2011).

Ως Υπουργός, ήταν υπεύθυνη για δημοφιλή νομοσχέδια και πρωτοβουλίες, όπως ο θεσμός των ειδικών επιχειρησιακών συμβάσεων για τις επιχειρήσεις που βρίσκονται σε δυσχερή θέση και η προστασία των εργασιακών σχέσεων. Η σύγκρουσή της με την Τρόικα και η πολύ δύσκολη σχέση της με τον Θεόδωρο Πάγκαλο και τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου οδήγησε στην απώλεια του Υπουργικού χαρτοφυλακίου της τον Ιούνιο του 2011, ενώ διεγράφη από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ επειδή αρνήθηκε να ψηφίσει το άρθρο 37 για τις συλλογικές συμβάσεις. Στις 14 Μαρτίου 2012 μαζί με τον Χάρη Καστανίδη δημιούργησε το κόμμα Κοινωνική Συμφωνία.

Βιογραφικό

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Οικονομικά (Smith College, ΒΑ, 1972) και είναι κάτοχος διδακτορικού διπλώματος στην Οικονομική (Princeton, Ph.D., 1978), καθώς και δύο Μεταπτυχιακών Διπλωμάτων Ειδίκευσης στην Οικονομική Πολιτική (Princeton, ΜΡΑ, 1974) και στη Διεθνή Οικονομική (Princeton, ΜΑ, 1976).

Ως Επίκουρη και Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Γέιλ (1977-1985), έλαβε, το 1980, τιμητική διάκριση ως η καλύτερη νέα διδάσκουσα, καθώς και υποτροφία από το German Marshall Fund (1982-1984). Δίδαξε, επίσης, ως επισκέπτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Birkbeck του Λονδίνου (1986) και στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (1986-1987). Από το 1987 είναι καθηγήτρια του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Διετέλεσε επικεφαλής του Κέντρου Ανάπτυξης του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) (2003 – 2007), καθώς και μέλος πολλών έγκριτων διεθνών και ευρωπαϊκών Επιτροπών, όπως η Επιτροπή Οικονομικής και Νομισματικής Πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η «Επιτροπή Σοφών» για την Αναθεώρηση της Κοινωνικής Χάρτας της Ευρώπης και η Επιτροπή Αναπτυξιακής Πολιτικής (CDP) του ΟΗΕ. Έχει δημοσιεύσει περισσότερα από 40 άρθρα σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά και βιβλία στα γνωστικά αντικείμενα της διεθνούς και μακροοικονομικής πολιτικής, ιδιαίτερα δε σε θέματα αναπτυξιακής συνεργασίας και μεταναστευτικής πολιτικής.

Μέλος του ΠΑΣΟΚ από το 1976, διετέλεσε Επιστημονική Διευθύντρια του ΚΕΠΕ (1982-1986), μέλος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων (1982 – 1984) και Ειδική Οικονομική Σύμβουλος του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου την περίοδο 1993-1996. Εκλέχθηκε Βουλευτής Επικρατείας με το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2007. Στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 εκλέχθηκε Βουλευτής στην Β' περιφέρεια της Αθήνας και στις 7 Οκτωβρίου 2009 ορκίστηκε Υπουργός Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας στη νέα κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Με τον ανασχηματισμό της 7 Σεπτεμβρίου 2010 τοποθετήθηκε Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης. Στις 20 Οκτωβρίου 2011 καταψήφισε το άρθρο 37 του πολυνομοσχεδίου που είχε καταθέσει στην βουλή η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με αποτέλεσμα λίγη ώρα μετά να ανακοινωθεί η διαγραφή της από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Στις 04/11/2011, κατά την ψήφο εμπιστοσύνης ψήφισε υπέρ της ανανέωσης της εντολής της κυβέρνησης.

Είναι παντρεμένη με τον Γεράσιμο Αρσένη και έχει δύο παιδιά.

De Siris

Κωστής Χατζηδάκης

Κωστής Χατζηδάκης

Ο Κωστής Χατζηδάκης γεννήθηκε στις 20 Απριλίου 1965, είναι Έλληνας πολιτικός, δικηγόρος και νυν Υπουργός Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο. Σπούδασε Νομική στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του με μεταπτυχιακό στην Πολιτική Επικοινωνία από το Πανεπιστήμιο του Κεντ (Αγγλία).

Υπήρξε Ευρωβουλευτής με την Νέα Δημοκρατία στο διάστημα 1994-2007. Στις εκλογές του 2007 εξελέγη Βουλευτής Β΄ Αθηνών και επανεξελέγη στις εκλογές του 2009. Διετέλεσε Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών (2007-2009) και Υπουργός Ανάπτυξης (2009).

Ξυλοδαρμός

Στις 15 Δεκεμβρίου 2010 ο Κωστής Χατζηδάκης δέχτηκε άγρια επίθεση από αγνώστους, καθώς προσπαθούσε να βγει από τη βουλή, ενώ εξελισσόταν διαδήλωση κατά των οικονομικών πολιτικών της Κυβέρνησης. Διακομίστηκε αιμόφυρτος στο νοσοκομείο ενώ σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της χώρας εξέφρασε τον αποτροπιασμό του για το συμβάν

De Siris

Σταμάτης Πολενάκης


Σταμάτης Πολενάκης

Ο Σταμάτης Πολενάκης γεννήθηκε το 1908 και πέθανε στις 20 Απριλίου 1997, ήταν πρωτοπόρος Έλληνας εικονογράφος αλλά  και σκιτσογράφος σκηνοθέτης τής πρώτης ελληνικής ταινίας κινουμένων σχεδίων, “Ο Ντούτσε αφηγείται”, την οποία σχεδίασε το διάστημα 1942–1944, κατά τη διάρκεια της ιταλικής κατοχής στη Σίφνο και την ολοκλήρωσε στην Αθήνα.

Ο ίδιος αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και ασχολήθηκε κυρίως με τη διαφημιστική μακέτα και τη γελοιογραφία σε εφημερίδες και περιοδικά.Έχει σχεδιάσει πολλές γελοιογραφίες, από τις οποίες πολλές σατίριζαν τους Χίτλερ και Ντούτσε με τρόπο ευφάνταστο και με πολύ χιούμορ. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και ασχολήθηκε με τη γελοιογραφία και το ευθυμογράφημα, καθώς επίσης και με το κινούμενο σχέδιο.

Το σπουδαιότερο έργο τού δημιουργού είναι ο “Σπαγγοραμμένος”, ο οποίος ήταν ο κεντρικός ήρωας κάποιων γελοιογραφιών του Πολενάκη, οι οποίες μάλιστα είχαν δημοσιευτεί και σε ένα τόμο, ο οποίος, κυκλοφόρησε κάπου μέσα στο 1970.

De Siris

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Ζωζώ Ζάρπα


Ζωζώ Ζάρπα

Η Ζωζώ Ζάρπα γεννήθηκε το 1939 και πέθανε στις 19 Απριλίου 2012, ήταν Ελληνίδα ηθοποιός.

Η Ζωζώ Ζάρπα ήταν αριστούχος απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, όπου πήρε μέρος ως μέλος και κορυφαία του χορού σε όλες τις τραγωδίες και κωμωδίες σε σκηνοθεσίες Ροντήρη, Μινωτή, Μουζενίδη, Σολωμού κ.ά. Αργότερα συνεργάστηκε με διάφορα θεατρικά σχήματα, όπως το θέατρο Στοά του Θανάση Παπαγεωργίου, το θέατρο Λαμπέτη του Γιώργου Λεμπέση, με τον Βασίλη Τσιβιλίκα κ.ά., ενώ παράλληλα σκηνοθετούσε για το θέατρο, με τελευταία της δουλειά το Μερικοί τον προτιμούν νεκρό, του του Β. Δουκουτσέλη, στο θέατρο Θεμέλιο.

Ακόμη πήρε μέρος αρκετές ταινίες του νέου ελληνικού κινηματογράφου, μεταξύ των οποίων η Φωτογραφία του Νίκου Παπατάκη, Ιωάννης ο βίαιος της Τόνιας Μαρκετάκη, Οι τέσσερις εποχές της Μαρίας Ηλιού κ.ά. Στην τηλεόραση εργάστηκε σε σημαντικές παραγωγές, μεταξύ των οποίων Κίτρινος φάκελος, Βαμμένα κόκκινα μαλλιά, Πρόβα νυφικού, Η αγάπη άργησε μια μέρα, σε σκηνοθεσία Κώστα Κουτσομύτη κ.ά.

Μαζί με τους Νίκο Βασταρδή, Έντα Δημοπούλου και Γιάννη Νεγρεπόντη ίδρυσαν το 1981 το θέατρο Θεμέλιο με στόχο την παραγωγή θεατρικών παραστάσεων που θα βασίζονται στην έρευνα, την ποιότητα και το ήθος στη θεατρική διαδικασία.

Το 1992 ίδρυσε την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης, με προοπτική την αναβάθμιση της θεατρικής παιδείας.

Η Ζωζώ Ζάρπα υπήρξε από τα νεανικά της χρόνια πιστή και συνεπής αγωνίστρια της Αριστεράς. Ήταν στέλεχος της Νεολαίας Λαμπράκη (μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής), ιδρυτικό μέλος του ΚΚΕ Εσ. και του Συνασπισμού.

De Siris

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Αλέξανδρος A’


Αλέξανδρος A’

Ο Άγιος Αλέξανδρος, Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας (313-328), είναι αρκετά γνωστός ως πολέμιος του Αρειανισμού και ένας των πρωταγωνιστών της Α' Οικουμενικής Συνόδου.

Άγνωστο πότε γεννήθηκε, ήταν κληρικός του πατριαρχείου Αλεξανδρείας από τις αρχές του 4ου αιώνα το αργότερο. Το 313, μετά το θάνατο του Πατριάρχη Αχείλλα (ή Αχειλλίου), ήταν μαζί με τον Άρειο συνυποψήφιος για τον πατριαρχικό θρόνο. Μετά την επικράτησή του ο Άρειος άρχισε να διαδίδει την αίρεσή του συστηματικότερα. Μετά τις αρχικές προσπάθειες να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση, ο Αλέξανδρος συγκάλεσε το 318 στην Αλεξάνδρεια Σύνοδο που τον καταδίκασε ως αιρετικό. Το 324 στη Νίκαια η καταδίκη αυτή επαναλήφθηκε. Πεθαίνοντας το 328 όρισε ως διάδοχό του τον Αθανάσιο, εκλογή που επικυρώθηκε πανηγυρικά ψήφω κλήρου και λαού.

Πέθανε στις 17 Απριλίου 328 και γρήγορα η μνήμη του εισήχθη στο εορτολόγιο της Εκκλησίας, η οποία τιμά τη μνήμη του στις 29 Μαΐου.

De Siris

Pandolfo Malatesta


Πανδούλφος Μαλατέστα 

Ο Πανδούλφος Μαλατέστα ήταν Ιταλός αρχιεπίσκοπος της Πάτρας. Ήταν ο τελευταίος βαρώνος της Πάτρας.

Γεννήθηκε στο Πεζάρο και καταγόταν από την οικογένεια Μαλατέστα οι οποίοι κυβερνούσαν ενα από τα πολλά κρατίδια που ήταν μοιρασμένη τότε η Ιταλία. Χειροτονήθηκε αρχιεπίσκοπος Πάτρας το 1424-1430. Πριν διορισθεί από τον Πάπα στην Πάτρα ήταν στην επισκοπή της Μπρέσια 1416-1418 κι έπειτα Επίσκοπος Κουτάνς την περίοδο 1418-1424.

Εκδιώχτηκε από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο όταν κατέλαβε την Πάτρα το 1430. Κατέφυγε στην Ναύπακτο και μετά στην Ιταλία όπου πέθανε στο Πεζάρο στις 17 Απριλίου 1441.

De Siris

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Μέμος Ιωάννου


Μέμος Ιωάννου

Ο Μέμος (Αγαμέμνων) Ιωάννου, γεννημένος στις 15 Απριλίου 1958 στην Αθήνα, είναι Έλληνας πρώην καλαθοσφαιριστής και νυν προπονητής. Αγωνιζόταν στη θέση του Point Guard. Είναι πατέρας του καλαθοσφαιριστή Στέλιου Ιωάννου.

Καριέρα

Αγωνιζόταν στη θέση του σούτιγκ γκαρντ και πέρασε με επιτυχία από τις ομάδες Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ, Άρης, Παπάγου.

Με τον Παναθηναϊκό κέρδισε 6 πρωταθλήματα το 1975, 1977, 1980, 1981, 1982, 1984. Έχει κερδίσει ακόμα 4 κύπελλα με τον ΠΑΟ (1979, 1982, 1983, 1986) ενώ έχει αγωνιστεί σε χαμένους τελικούς κυπέλλου με τον ΠΑΟ το 1985, τον ΠΑΟΚ το 1991 και τον Άρη το 1993. Το 1991 κατέκτησε με τον ΠΑΟΚ το Κυπέλλο Κυπελλούχων της Ευρώπης στη Γενεύη και 1993 κατέκτησε με τον Άρη το κύπελλο Ευρώπης στο Τορίνο.

Εθνική Ελλάδος

Με την Εθνική Ελλάδος αγωνίστηκε σε 64 αγώνες σημειώνοντας 248 πόντους (3,88 μ.ο.). Ήταν πρωταγωνιστής στις τελευταίες φάσεις του τελικού του Ευρωμπάσκετ 87 αγωνιζόμενος στη θέση του Παναγιώτη Γιαννάκη. Σημείωσε στον τελικό τους 8 από τους 16 πόντους που σκόραρε στους 6 αγώνες που συμμετείχε στη διοργάνωση.

Αγωνίστηκε και στο Μουντομπάσκετ το 1990. Έχει αγωνιστεί και στις Εθνικές των εφήβων και των παίδων. Με την Εθνική Παίδων κατέκτησε το Αργυρό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ Παίδων του 1975.

Προπονητής

Είχε εργαστεί στον Άρη ως υπηρεσιακός προπονητής όταν αγωνιζόταν στο σύλλογο όπου κατεκτήσε και το κύπελλο Ελλάδος 1992. Την επαγγελματίκη του καρίερα την ξεκίνησε το 1994 στον Άρη. Δούλεψε στην Κύπρο κατακτώντας τέσσερα σερί πρωταθλήματα, δύο με τον ΑΠΟΕΛ (1998, 1999) και δύο με τον Κεραυνό (2000, 2001), ενώ απώλεσε τον τίτλο το 2002, όταν έχασε στους τελικούς από τον ΑΠΟΕΛ του Ηλία Αρμένη. Εργάστηκε στη συνέχεια ως προπονητής στον Ηλυσιακό αλλά και στον Πανιώνιο με τον οποίο κατέκτησε την τρίτη θέση στο πρωτάθλημα το 2004.

De Siris

Abraham Lincoln


Αβραάμ Λίνκολν  

Ο Αβραάμ Λίνκολν γεννήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1809  και πέθανε στις 15 Απριλίου 1865, ήταν ο 16ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

Γεννήθηκε στο Χότζβιλ του Κεντάκυ και ήταν γιος του αγρότη Τόμας Λίνκολν και της βαθύτατα θρησκευόμενης Νάνσυ Χανκς. Η μητέρα του πέθανε όταν αυτός ήταν 9 χρονών και γι' αυτό ο πατέρας του παντρεύτηκε την Σάρα Μπους Τζόνστον, η οποία ουσιαστικά τον υιοθέτησε. Από μικρή ηλικία άρχισε να εργάζεται ως αγρότης, ενώ ταυτόχρονα διάβαζε εντατικά για να τελειοποιήσει την μόρφωση του. Το 1830 εγκαταστάθηκε στην Νέα Ορλεάνη και κατατάχθηκε στο στρατό όπου έφτασε μέχρι τον βαθμό του λοχαγού. Το 1834 εξελέγη μέλος της Βουλής του Ιλλινόις, θέση στην οποία εκλεγόταν μέχρι το 1840. Από το 1837 ασχολήθηκε με την δικηγορία και σε επαγγελματικό επίπεδο, ενώ το 1844 έγινε αρχηγός του κόμματος των Ουίγων. Δύο χρόνια αργότερα κατάφερε να εκλεγεί στο Κογκρέσσο χωρίς όμως να διακριθεί. Επανήλθε στην πολιτική σκηνή το 1854, όταν ιδρύθηκε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και τέθηκε επί τάπητος το θέμα της δουλείας. Με πύρινους λόγους κατά της δουλείας κατάφερε να προσελκύσει την προσοχή του κόσμου και να αναδειχτεί σε μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της εποχής. Το 1858 ο Λίνκολν έβαλε υποψηφιότητα για γερουσιαστής, αλλά τη θέση κέρδισε ο Στίβεν Ντάγκλας του Δημοκρατικού Κόμματος.

Το 1860 έθεσε υποψηφιότητα για τον προεδρικό θώκο, τον οποίο και κέρδισε παρ' όλο που στις νότιες πολιτείες δεν κατόρθωσε να επιβληθεί. Στον μήνυμα προς τον αμερικανικό λαό, τον Μάρτιο του 1861, διακήρυξε πως προσωρινά η δουλεία θα συνεχιζόταν αλλά δεν θα επεκτεινόταν. Οι νότιες πολιτείες όμως είχαν ήδη αποφασίσει για τις επόμενες κινήσεις τους. Οι πολιτείες του Νότου είχαν ήδη σχηματίσει δική τους κυβέρνηση με πρωτεύουσα το Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια. Τον Απρίλιο του 1861 ξέσπασε ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος. Την Πρωτοχρονιά του 1863 υπέγραψε το περίφημο διάταγμα για τη χειραφέτηση των μαύρων, το οποίο μπήκε ως τροπολογία στο σύνταγμα το 1865. Το 1864, ύστερα και από τις συνεχείς νίκες του στρατού, εκλέχτηκε για δεύτερη φορά πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών με ποσοστό 55%.

Στις 14 Απριλίου 1865, ενώ βρισκόταν σε θεωρείο στο Θέατρο Φορντ της Ουάσιγκτον, ο Τζον Γουίλκς Μπουθ, ηθοποιός και φανατικός υποστηρικτής των Νοτίων, τον πυροβόλησε με μια σφαίρα στο κεφάλι, ενώ αμέσως μετά φώναξε στα λατινικά «Sic semper tyrannis!», δηλαδή «Έτσι πάντα στους τυράννους!» Ο Λίνκολν μεταφέρθηκε σε γειτονικό σπίτι σε κωματώδη κατάσταση, όπου και εξέπνευσε νωρίς το πρωί της 15ης Απριλίου. Ο δολοφόνος του κυνηγήθηκε από τις ομοσπονδιακές υπηρεσίες και πολιορκήθηκε σε έναν αχυρώνα στη Βιρτζίνια μετά από 12 μέρες, όπου και τραυματίστηκε από πυροβολισμό των διωκτών του, πεθαίνοντας λίγο αργότερα.

Ο Λίνκολν ήταν παντρεμένος με την Μαίρη Τοντ και είχαν αποκτήσει 4 παιδιά.

De Siris

Jean Paul Sartre


Ζαν Πολ Σαρτρ 

Ο Ζαν Πολ Σαρτρ γεννήθηκε στο Παρίσι στις 21 Ιουνίου του 1905 και πέθανε στις 15 Απριλίου1980. Σπούδασε Φιλοσοφία και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δραστηριότητα. Μετά τη λήξη του, ίδρυσε μαζί με τον Μορίς Mερλό Ποντί το περιοδικό «Σύγχρονοι Καιροί». Σύντροφος της ζωής του υπήρξε η Σιμόν ντε Μποβουάρ, αν και δεν παντρεύτηκαν ποτέ.

Επηρεασμένος από τη γερμανική φιλοσοφία του υπαρξισμού και απορρίπτοντας τον μπολσεβικισμό, ο Σαρτρ υποστήριζε ένα νέο ουμανισμό, σ’ ένα κόσμο χωρίς την ανάγκη θεού. Τις ιδέες του κατόρθωσε να τις περάσει και μέσα από τα μυθιστορήματα και τα θεατρικά του έργα. Λόγω της αθεϊστικής στάσης του, όλα τα βιβλία του τοποθετήθηκαν από την καθολική εκκλησία στη λίστα των απαγορευμένων.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, μετά την καταστολή των εργατικών κινητοποιήσεων στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, ο Σαρτρ θεώρησε αποτυχημένο τον αγώνα του για πολιτικό και κοινωνικό μετασχηματισμό. Όταν στις 22 Οκτωβρίου του 1964 του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, αρνήθηκε να το παραλάβει, γιατί θεώρησε ότι επιβραβεύεται η τοποθέτησή του ενάντια στα κομμουνιστικά καθεστώτα. Κάτι που -όπως υποστήριξε- θα μείωνε το γόητρο της συγγραφικής του δουλειάς.


De Siris

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού


Α.Κ.Ε.Λ.

Το Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού (Α.Κ.Ε.Λ.) είναι μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα της Κύπρου. Το Α.Κ.Ε.Λ. ιδρύθηκε στις 14 Απριλίου 1941, πλην όμως στην πραγματικότητα διαδέχθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου (Κ.Κ.Κ.) που είχε ιδρυθεί στις 15 Αυγούστου 1926 στη Λεμεσό όπου μετά τα γεγονότα του Οκτωβρίου του 1931, οι Βρετανοί αποικιοκράτες το είχαν θέσει εκτός νόμου. Το ΑΚΕΛ αργότερα κατά τον αντιαποικιακό αγώνα 1955 - 1959 είχε κηρυχθεί παράνομο. Το Α.Κ.Ε.Λ είναι το κυπριακό πολιτικό κόμμα με το μεγαλύτερο ποσοστό στις εκλογές από το 2001. Στις τελευταίες εκλογές του 2011 κατείχε 19 έδρες (1 έδρα περισσότερη σε σχέση με το 2006). Διαθέτει επίσης δύο ευρωβουλευτές και ανήκει στην ευρωπαϊκή κοινοβουλευτική ομάδα GUE/NGL. Το κόμμα υποστηρίζει σθεναρά την μείωση της στρατιωτικής θητείας στο νησί.

Πολιτική Τοποθέτηση

Το Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού μέχρι και το 1967 τασσόταν υπέρ της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. Μετέπειτα τάχθηκε υπέρ της ανεξάρτητης Κύπρου και ενάντια στη διχοτόμηση της Κύπρου. Υποστηρίζει την επανένωση των δύο κοινοτήτων του νησιού με μία ομοσπονδιακή λύση, καθώς επίσης και την αποστρατικοποίηση, με αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων, και τη μη ευθυγράμμιση της χώρας. Ήταν ενάντιο της ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με βασικό του σύνθημα το «ΕΟΚ-ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο». Αργότερα έκανε πολιτική στροφή υποστηρίζοντας την ένταξη υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Στο δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν τάχθηκε υπέρ του "Όχι". Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές του Μαΐου του 2006 το κόμμα μείωσε τη δύναμή του κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες λαμβάνοντας το 31,15% των ψήφων. Το 2008 εξέλεξε τον πρώην Γενικό Γραμματέα του κόμματος, Δημήτρη Χριστόφια, ως Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Γενικοί Γραμματείς

Πλουτής Σέρβας (1936 - 1945)
Φιφής Ιωάννου (1945 - 1949)
Εζεκίας Παπαϊωάννου (1949 - 1988)
Δημήτρης Χριστόφιας (1988-2009)
Άνδρος Κυπριανού 2009-

De Siris

Μιχάλης Σαρρής


Μιχάλης Σαρρής

Ο Μιχάλης Σαρρής γεννήθηκε στις 14 Απριλίου 1946, είναι Κύπριος οικονομολόγος και πολιτικός.

Βιογραφικό

Γεννήθηκε στη Λευκωσία. Σπούδασε οικονομικά στο London School of Economics και κατόπιν απέκτησε διδακτορικό στις ΗΠΑ. Το 1972 προσελήφθη στο Τμήμα Ερευνών της Κεντρικής Τράπεζας Κύπρου. Στις αρχές του 1974 προσελήφθη στην Τράπεζα Κύπρου. Από το 1975 ως το 2004 εργάστηκε στην Παγκόσμια Τράπεζα, από την οποία αποχώρησε με το βαθμό του Διευθυντή Τμήματος.

Στις 31 Αυγούστου 2005 διορίστηκε από τον Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο Υπουργός Οικονομικών της Κύπρου, θέση στην οποία παρέμεινε ως το Μάρτιο του 2008. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, η Κύπρος προετοίμασε και εισήγαγε το ευρώ ως εθνικό της νόμισμα, αντικαθιστώντας την λίρα.

Από τον Ιανουάριο μέχρι τον Αύγουστο του 2012 υπηρέτησε ως Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ομίλου Λαϊκής Τράπεζας. Τον Μάρτιο του 2013 διορίστηκε εκ νέου από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Νίκο Αναστασιάδη στη θέση του Υπουργού Οικονομικών της Κυπριακής Δημοκρατίας, θέση από την οποία παραιτήθηκε λίγες μέρες αργότερα, στις 2 Απριλίου 2013.

Εκτός από ελληνικά και αγγλικά, ο κ. Σαρρής μιλά γαλλικά, ισπανικά και πορτογαλικά.

Σύλληψη στα κατεχόμενα

Τον Οκτώβριο του 2011 συνελήφθη από την αστυνομία του τουρκοκυπριακού καθεστώτος με την κατηγορία ότι υπέπεσε σε ερωτικό αδίκημα με ανήλικο και κατηγορήθηκε για «σεξουαλική σχέση ενάντια στους νόμους της φύσης». Η σύλληψη επιβεβαιώθηκε από εκπρόσωπο τύπου της αστυνομίας. Ο κ. Σαρρής οδηγήθηκε σε δικαστήριο, το οποίο διέταξε την τριήμερη κράτησή του. Αφέθηκε ελεύθερος μετά την κράτηση, καταβάλλοντας χρηματική εγγύηση. Ο κ. Σαρρής αρνήθηκε να επιστρέψει στα Κατεχόμενα για να δικαστεί, πιστεύοντας ότι δεν θα είχε δίκαιη δίκη.

De Siris

Βασίλειος Πλιάτσικας


Βασίλειος Πλιάτσικας

Ο Βασίλειος Πλιάτσικας, γεννημένος στις 14 Απριλίου 1988 στην Αθήνα, είναι Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται στη θέση του αμυντικού μέσου. Ξεκίνησε ωστόσο την καρέρια του ως δεξιός αμυντικός. Σήμερα αγωνίζεται με τη Ντούισμπουργκ, ομάδα δεύτερης κατηγορίας Γερμανίας, ως δανεικός από τη Σάλκε.

Καριέρα

Ο Πλιάτσικας ξεκίνησε την επαγγεματική του καριέρα του στην Α.Ε.Κ. το 2005, προερχόμενος από τη τοπική ομάδα του Χαϊδαρίου. Με τα χρώματα των κιτρίνων πραγματοποίησε 39 εμφανίσεις. Στις 30 Ιουνίου 2009, Ο Βασίλης υπέγραψε 4ετές συμβόλαιο με τη Σάλκε για 300.000 ευρώ. Το καλοκαίρι του 2011 παραχωρήθηκε με τη μορφή δανεισμού στην Ντούισμπουργκ, ομάδα που αγωνίζεται στη δεύτερη κατηγορία της Γερμανίας.

Διεθνής Καριέρα

Εθνική Νέων

Ήταν μέρος της της ενδεκάδας της Εθνικής Νέων που έφτασε στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Νέων του 2007. Την επόμενη χρονιά χρίστηκε αρχηγός της και μαζί έφτασαν μέχρι και τον τελικό όγδοο γύρο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων του 2008.

Εθνική Ελλάδος

Ο προπονητής της Εθνικής Ανδρών, Ότο Ρεχάγκελ, κάλεσε τον Πλιάτσικα ώστε να συμμετάσχει στους προκριματικούς αγώνες για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 και συγκεκριμένα στους αγώνες κατά του Λουξεμβούργου και της Λετονίας.

Έκανε το ντεμπούτο του στις 19 Νοεμβρίου του 2008, μπαίνοντας αλλαγή στο 87ο λεπτό του φιλικού αγώνα ενάντια στην Εθνική Ιταλίας, ο οποίος έληξε ισόπαλος 1-1.

De Siris

Σάββατο 13 Απριλίου 2013

Ολοκαύτωμα Νάουσας


Ολοκαύτωμα Νάουσας

Η καταστροφή της Νάουσας (ή Ολοκαύτωμα της Νάουσας) ήταν αιματηρό επεισόδιο της επανάστασης του 21 που συνέβη στις 13 Απριλίου 1822.

Τα γεγονότα πριν την πολιορκία

Στην περιοχή προετοιμαζόταν από το τέλος του έτους 1821 η επανάσταση και οι Τούρκοι αποφάσισαν να πάρουν αυστηρά προληπτικά μέτρα για να την αποτρέψουν. Τον Ιανουάριο του 1821, ο βαλής της Θεσσαλονίκης Εμπού Λουμπούτ φυλάκισε ως ομήρους μέλη από τις σημαντικότερες οικογένειες των πόλεων της Δυτικής Μακεδονίας. Άλλοι όμως, ανάμεσά τους οι οπλαρχηγοί Αναστάσιος Καρατάσος και Αγγελής Γάτσος καθώς και ο ισχυρότατος πρόκριτος της Νάουσας Ζαφειράκης Θεοδοσίου Λογοθέτης αρνήθηκαν, προβάλλοντας διάφορες προφάσεις, να προσέλθουν. Έχοντας εκτεθεί με αυτή τους την πράξη, αποφάσισαν να κηρύξουν την επανάσταση, μετά από συσκέψεις στη Μονή Παναγίας Δοβρά. Κατά τον Γεώργιο Φιλιππίδη, η κήρυξη της επανάστασης έλαβε χώρα την 22η Φεβρουαρίου 1822, Κυριακή της Ορθοδοξίας, στον μητροπολιτικό ναό του Αγίου Δημητρίου με πανηγυρική δοξολογία και ορκωμοσία αγωνιστών.

Κατά νεότερη άποψη, η κήρυξη της επανάστασης στη Νάουσα έγινε περί τα μέσα Μαρτίου 1822.

Αμέσως μετά, 1.800 επαναστάτες προχώρησαν σε επίθεση εναντίον της Βέροιας. Η επιχείρηση όμως, παρά την αρχική επιτυχία της, εγκαταλείφθηκε, λόγω της έγκαιρης προσέλευσης πολυάριθμου τουρκικού στρατού υπό τον κεχαγιάμπεη του βαλή της Θεσσαλονίκης, Μεχμέτ Αγά, πιθανώς λόγω προδοσίας. Επίσης είχαν μια πρόκαιρη επιτυχία, στις 12 Μαρτίου, στη μονή της Παναγίας της Δοβράς, όπου 200 Έλληνες απέκρουσαν 4.000 Τούρκους του Μεχμέτ Αγά, με τη βοήθεια και των ανδρών του Γάτσου και του Ζαφειράκη, σκοτώνοντας 300 από αυτούς. Στη συνέχεια, οι Τούρκοι κατέλαβαν το μοναστήρι, ενώ οι Έλληνες αποτραβήχτηκαν στη Νάουσα.

Η πολιορκία

Ο βαλής της Θεσσαλονίκης, Εμπού Λουμπούτ, ανέλαβε ο ίδιος την ηγεσία της επίθεσης εναντίον της Νάουσας, επικεφαλής 20.000 ανδρών, από τους οποίους οι μισοί τουλάχιστον ήταν τακτικός στρατός και οι υπόλοιποι άτακτοι. Την πόλη υπεράσπιζαν 4.000-5.000 επαναστάτες.

Στις 26 Μαρτίου, ο Εμμπού Λουμπούτ ζήτησε από τους επαναστάτες να καταθέσουν τα όπλα «ίνα τύχουν συγγνώμης», προειδοποιώντας τους ότι σε αντίθετη περίπτωση θα έχουν «πολύ δυσάρεστον τέλος». Η απάντηση των Ναουσαίων ήταν αρνητική και έτσι στις αρχές Απριλίου άρχισε η πολιορκία. Τις επόμενες ημέρες, οι Τούρκοι πραγματοποίησαν πολλές εφόδους εναντίον των καίριων θέσεων που κρατούσαν οι Έλληνες, χάνοντας πολλούς στρατιώτες. Όμως τη νύχτα της 12ης Απριλίου, μετά από γενική επίθεση και σφοδρό κανονιοβολισμό των ελληνικών θέσεων, προκάλεσαν ρήγμα στη θέση Αλώνια και κατάφεραν να μπουν, από την πύλη του Αγίου Γεωργίου, στην πόλη. Ακολούθησε ηρωική αντίσταση των κατοίκων, με σκληρές οδομαχίες και η πόλη καταλήφθηκε την επόμενη ημέρα, Πέμπτη 13 Απριλίου. Ωστόσο, ο Ζαφειράκης με τον Καρατάσο, τον Διαμαντή Νικολάου και 500 συντρόφους τους, αμύνθηκαν για 3 μέρες, κλεισμένοι στον πύργο του πρώτου, στα νοτιοδυτικά της πόλης, διευκολύνοντας τη φυγή πολεμιστών και γυναικοπαίδων. Όταν ο αποκλεισμός του πύργου του Ζαφειράκη έγινε στενότερος, οι πολιορκημένοι πραγματοποίησαν έξοδο και βρήκαν καταφύγιο στο όρος Βέρμιο.

Εν τω μεταξύ η πόλη είχε μεταβληθεί σε κόλαση από τις σφαγές. Δεκατρείς νέες γυναίκες προτίμησαν να πέσουν στον καταρράκτη της γέφυρας της Αράπιτσας για να μην ατιμαστούν από τους Τούρκους. Στη σφαγή της Νάουσας έλαβαν μέρος και 600 Εβραίοι της Θεσσαλονίκης που ακολουθούσαν τους Οθωμανούς. Οι νεκροί και οι αιχμάλωτοι, κατά τον ιστορικό Σπυρίδωνα Τρικούπη, έφτασαν τις 5.000 ενώ, κατά τον ίδιο ιστορικό, σημειώθηκαν ανηλεείς βαρβαρότητες σε βάρος των αιχμαλώτων και των γυναικοπαίδων. Τη μανία των Τούρκων εναντίον των αμάχων πιστοποιεί και έγγραφο του ίδιου του Εμπού Λουμπούτ. Κατά νεότερη εκτίμηση, οι νεκροί από τις μάχες και τις σφαγές έφτασαν τους 2.000.

Για την συνεισφορά της στον Αγώνα για την απελευθέρωση από τους Τούρκους, η Νάουσα είναι η μόνη πόλη που φέρει τον τίτλο «ηρωική», με Βασιλικό Διάταγμα του 1955.

Συνέπειες

Μετά την καταστροφή της Νάουσας, η επανάσταση στη Μακεδονία ουσιαστικά έσβησε, αν και συνεχίστηκαν κάποιες εχθροπραξίες στα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας. Υπολογίζεται ότι 50 ή, κατ' άλλο υπολογισμό, 120 χωριά και κωμοπόλεις της Δ. Μακεδονίας καταστράφηκαν από τους Τούρκους, οι οποίοι σκότωσαν πολλούς Έλληνες ενώ με σουλτανικό φιρμάνι αποδόθηκαν στο οθωμανικό δημόσιο όλες οι αγροτικές ιδιοκτησίες και τα τσιφλίκια.

De Siris

Μαντώ

Μαντώ

Η Μαντώ (κατά κόσμον Αδαμαντία Σταματοπούλου) είναι Ελληνίδα τραγουδίστρια με πολλές επιτυχίες κυρίως κατά τη δεκαετία του '90. Γεννήθηκε στις 13 Απριλίου 1963 στον Πειραιά και κατάγεται από την Κάρπαθο.

Βιογραφία

Η Μαντώ είναι κόρη του πιανίστα της τζαζ Νίκου Σταματόπουλου και της σοπράνο της λυρικής σκηνής Μαίρης Απέργη και θεωρήθηκε από μικρή παιδί-θαύμα για τις φωνητικές της δυνατότητες. Ως παιδί εκτός απ' τις μουσικές σπουδές της και το σχολείο έκανε πρωταθλητισμό στην κολύμβηση με την ομάδα του Ολυμπιακού. Σε ηλικία 13 ετών πρωτοεμφανίζεται στο θέατρο Καλουτά συμμετέχοντας στη μουσική παράσταση ‘Jesus Christ Superstar' υπό την επιμέλεια των Μίμη Πλέσσα και Δημήτρη Μαλαβέτα, ενώ το 1981 μπαίνει στην ελληνική δισκογραφία συμμετέχοντας με το όνομα Mandy στο Granny Motorcycle σε μουσική και στίχους του Τζίμη Πανούση. Με αυτό το ψευδώνυμο κυκλοφορεί το 1985 το maxi single Fill Me Up / Love Me Baby, 126106 CBS και τον επόμενο χρόνο το Set Yourself In Motion / Where Do I Begin, 127171 CBS, σε παραγωγή Κώστα Χαριτοδιπλωμένου. Μετά την επιτυχία των δύο αυτών maxi singles φεύγει για την Αμερική όπου κάνει μαθήματα φωνητικής με τον Hal Shaefer, δάσκαλο επίσης των Barbra Streisand και Liza Minelli και μαθήματα κινησιολογίας. To 1987 κάνει άλλη μια εμφάνιση στην ελληνική δισκογραφία με τη συμμετοχή της στη συλλογή «Τα 10 Δεκάρια» μαζί με την Πωλίνα, Καίτη Γαρμπή, Σοφία Βόσσου, Ανδρέα Μικρούτσικο, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Σάκη Μπουλά και Στέλιο Σταυράκη, και ερμηνεύει το «Στα ζεστά φεγγάρια» (διασκευή του “The land of 1000 dances) και «Το Γράμμα» (διασκευή του “The letter”). Το 1989, ενώ υπάρχει ήδη συμβόλαιο με τη CBS (νυν Sony Music), έρχεται η πρόταση από Ελλάδα και συγκεκριμένα από τη MINOS EMI για δίσκο με ελληνικό στίχο. Έτσι το 1989 κυκλοφορεί την πρώτη της ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά "Δωσ' μου ένα φιλί...Αυτό το καλοκαίρι". Κι έτσι ξεκινά μια σειρά επιτυχημένων δίσκων επί ελληνικού εδάφους πλέον. Μεγάλες της επιτυχίες είναι τα τραγούδια Αυτό το καλοκαίρι (1989), Στοιχηματίζω (1990), Εσύ (1991), Τιμώρησέ με (1991), Αισθήσεις (1993), Φυλάκισέ με (1994), Στον έβδομο ουρανό (1995), "Δανεικά" (1997), Φάρος (1997), Φωτιά στα πρέπει (1998), Πιο πολύ (2000), Φαίνεται (2003) κ.ά.

Το 2000 έκανε ντουέτο με την Τουρκάλα τραγουδίστρια Σερτάμπ Ερενέρ το τραγούδι Φως/Aşk, που μιλά για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Το τραγούδι αυτό έγινε επιτυχία τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Τουρκία.

Συνεργασίες

Η Μαντώ έχει συνεργαστεί με μερικούς απ' τους πιο καταξιωμένους συνθέτες και στιχουργούς, όπως οι Γιάννης Σπανός, Γιώργος Χατζηνάσιος, Μίμης Πλέσσας, Φοίβος, Αλέξης Παπαδημητρίου, Γιώργος Θεοφάνους, Στέφανος Κορκολής, Ανδρέας Λάμπρου, Τάκης Δαμάσχης (C:Real), Κώστας Χαριτοδιπλωμένος, Δημήτρης Πανόπουλος, Ιφιγένεια Γιαννοπούλου, Ελένη Γιαννατσούλια, Εύη Δρούτσα, Ναταλία Γερμανού, Ηρώ Τριγώνη κ.ά.

Το 2000 στο δίσκο της "Σε άλλη διάσταση" ερμήνευσε με επιτυχία το C'est la vie του Γάλλου βετεράνου της ηλεκτρονικής μουσικής Jean-Michel Jarre. Ο Jarre ζητά να συνεργαστεί με τη Μαντώ.

Έχει επίσης εμφανιστεί σε μεγάλα νυχτερινά κέντρα πλάι σε μεγάλα όνοματα της ελληνικής σκηνής. Αξιοσημείωτες οι συνεργασίες της με τους:Μιχάλη Ρακιντζή Δημήτρη Μητροπάνο, Πασχάλη Τερζή, Χρήστο Νικολόπουλο, Πασχάλη Αρβανιτίδη, Δήμητρα Γαλάνη, Γιάννη Πουλόπουλο (ο οποίος σε κάθε τους κοινή εμφάνιση, την περίοδο της συνεργασίας τους, την προσφωνούσε ως την "καλύτερη τραγουδίστρια της γενιάς της") κ.ά.

Το Νοέμβριο του 2007 μετά από πολυετή απουσία από τα μεγάλα νυχτερινά κέντρα τις Αθήνας εμφανίζεται στο "Athens on the rocks" με τον Πασχάλη και τη Σοφία Αρβανίτη.

"Athens on the Rocks" (2007-2008)

Το "Athens on the rocks" (Πρώην "13 Φεγγάρια") είναι νυχτερινό κέντρο της Αθήνας, όπου από 7/11/2007 εμφανίζονται οι : Πασχάλης Αρβανιτίδης, Μαντώ, Σοφία Αρβανίτη. Στο πρόγραμμα συμμετέχουν η κόρη του Πασχάλη, Ζίνα Αρβανιτίδη, και ο πρωτοεμφανιζόμενος Γιώργος Παπαδόπουλος.

Ντουέτα

Η Μαντώ στην καριέρα της έχει κάνει αρκετά ντουέτα με άλλους διάσημους συναδέλφους της. Αξιοσημείωτα είναι το Αδιόρθωτη αγάπη ντουέτο με το Δημήτρη Μητροπάνο από το δίσκο της Ανήσυχο βλέμμα, το Εμείς με τον Αντώνη Ρέμο από τον πρώτο του δίσκο Αντώνης Ρέμος, το Έρωτας δηλητήριο με τον Πασχάλη Τερζή απ´το δίσκο της Προδοσία και το προαναφερθέν ντουέτο με τη Σερτάμπ.

Συνθέσεις

Η Μαντώ είναι ικανότατη και στον τομέα της σύνθεσης παίζει πιάνο, κιθάρα και κρουστά και σε κάποιους δίσκους της έχει γράψει η ίδια μουσική για τα τραγούδια της. Επίσης δικά της τραγούδια έχει δώσει και σε άλλους ερμηνευτές όπως ο Πασχάλης Τερζής και η Κατερίνα Κούκα. Έχει ακόμη υπογράψει τη σύνθεση του τραγουδιού Where you are της Αμερικανίδας τραγουδίστριας Jessica Simpson.

Γιουροβίζιον

Το 2003 εκπροσώπησε την Ελλάδα στη Γιουροβίζιον με το τραγούδι Never Let you Go σε μουσική δική της και στίχους του Τέρρυ Σιγανού και κατέλαβε την 17η θέση στην τελική κατάταξη.

Προσωπική ζωή

Η Μαντώ είναι παντρεμένη απ' το 2001 και έχει δύο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι.

Δισκογραφία

LPs

Δωσ' μου ένα φιλί...Αυτό το καλοκαίρι - 1989
Πτήση για δύο - 1990
Κίνηση τρίτη -1991
Αισθήσεις -1992
Η δική μας η αγάπη - 1993
Ανήσυχο βλέμμα - 1994
Στον έβδομο ουρανό - 1995
Για όλες τις φορές - 1997
Προδοσία - 1998
Σε άλλη διάσταση - 2000
Mando & Coltrane Big Band Liakis Costas - 2001
Οι αγάπες φεύγουν, τα τραγούδια μένουν - 2003
Μαντώ ΙΙ - 2008
Perfection - 2011
Έχει επίσης κυκλοφορήσει δύο «Best of»:
Οι μεγαλύτερες επιτυχίες της - 1995
Οι μεγαλύτερες επιτυχίες – 2003

CD-Singles & Maxi-Singles

Fill me up (with your love) - 1985
Set yourself in motion - 1986
Απειλή (Remix Cd-single) - 1996
Μάταια (Remix Cd-single) - 1997
Λίγο λίγο (EP Single) - 2002
Never let you go - 2003
Δωσ´ μου λόγο να σωθώ ( digital remix) – 2009

De Siris