Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

Τηλέμαχος Αλαβέρας


Τηλέμαχος Αλαβέρας

Ο Τηλέμαχος Αλαβέρας γεννήθηκε το 1926 και πέθανε στις 30 Ιουνίου 2007, ήταν βραβευμένος δοκιμιογράφος και συγγραφέας.

Γεννήθηκε στη Φιλιππούπολη της σημερινής Βουλγαρίας το 1926 και από τη βρεφική του ηλικία μέχρι το θάνατό του έζησε στη Θεσσαλονίκη.

Υπήρξε διευθυντής του περιοδικού Νέα Πορεία. Το 1947 εξέδωσε το πρώτο του έργο. Έχει γράψει 16 συλλογές διηγημάτων και μυθιστορήματα , καθώς επίσης δοκίμια και ένα θεατρικό έργο. Το 1962 μαζί με άλλους ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης.

Τιμήθηκε με Κρατικό Βραβείο Διηγήματος το 1976 για τη συλλογή Απ΄ αφορμή και με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών το 1985 για το έργο Γωνιές και Όψεις. Επίσης, το 2007 βραβεύτηκε με το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας, για τη συνολική του προσφορά στη λογοτεχνία.

Από τα γνωστότερα έργα του είναι ο Οδοστρωτήρας και το Ως κυλιόμενος τάπης. Έργα του έχουν μεταφραστεί και σε άλλες γλώσσες.
Πέθανε στις 30 Ιουνίου του 2007

Εργογραφία

Πεζογραφία

Τ’ αγρίμια τ’ άλλου δάσους. Θεσσαλονίκη, έκδοση ΟΣ. Υ.Μ., 1952.
Το ρολόγι. Θεσσαλονίκη, 1957.
Το μισό του φεγγαριού. Θεσσαλονίκη, 1960.
Οδοστρωτήρας. Θεσσαλονίκη, 1963.
Απ’ αφορμή· Διηγήματα. Θεσσαλονίκη, έκδοση Νέας Πορείας, 1976.
Γωνίες και όψεις. Θεσσαλονίκη, έκδοση Νέας Πορείας, 1985.
Αρχείον Αβερκίου Σβερκιάδη. 1987.
Σ’ ευθεία γραμμή. 1990.
Ως κυλιόμενος τάπης. Αθήνα, Καστανιώτης, 1998.

Δοκίμιο

Το σημερινό συγγραφικό πρόβλημα. Θεσσαλονίκη, 1961.
Διηγηματογράφοι της Θεσσαλονίκης. Θεσσαλονίκη, Κωνσταντινίδης, 1970.
Σημειώσεις. 1990.

Θέατρο

Οι άλλοι. Θεσσαλονίκη, 1971.

Χρονικό

Σ’ ευθεία γραμμή· (Ταξίδι στην Πολωνία). Θεσσαλονίκη, έκδοση του περ.Νέα Πορεία, 1991.

Διηγήματά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά, ιταλικά, σουηδικά, πολωνικά, βουλγαρικά και φλαμανδικά και έχουν περιληφθεί σε ανθολογίες και περιοδικά.

De Siris

Λάκης Πετρόπουλος


Λάκης Πετρόπουλος

Ο Λάκης (Βασίλειος) Πετρόπουλος γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1932 και πέθανε στις 30 Ιουνίου 1996, υπήρξε διεθνής Έλληνας ποδοσφαιριστής και επιτυχημένος προπονητής της Εθνικής Ελλάδος, μεγάλων συλλόγων της Α΄ Εθνικής, με τους οποίους κέρδισε πολλούς τίτλους, ενώ εργάστηκε και στο Βέλγιο, στη Σερκλ Μπριζ. Ως ποδοσφαιριστής κατέκτησε τρία πρωταθλήματα (1953, 1960, 1961) και ένα Κύπελλο Ελλάδος (1955) και ως προπονητής πέντε πρωταθλήματα (1969, 1970, 1973, 1974, 1975) και τρία Κύπελλα Ελλάδος (1969, 1973, 1982).

Ποδοσφαιριστής

Ο Λάκης γεννήθηκε στην Αθήνα και έπαιξε ποδόσφαιρο στον Παναθηναϊκό τη δεκαετία του '50, με τον οποίο κατέκτησε το πρωτάθλημα το 1953 και το Κύπελλο Ελλάδος το 1955. Στο τέλος της καριέρας του κέρδισε άλλους δύο τίτλους, τις δύο πρώτες σεζόν της Α΄ Εθνικής (1959-60, 1960-61). Το 1961 σταμάτησε το ποδόσφαιρο και ξεκίνησε προπινητική καριέρα, μαθητεύοντας αρχικά κοντά στον Στέφαν Μπόμπεκ.

Στην Εθνική ομάδα

Υπήρξε τρεις φορές διεθνής με την εθνική ανδρών ενώ είχε αγωνιστεί και στην Εθνική Ενόπλων. Οι αγώνες του στην εθνική ομάδα ήταν:

1 Νοεμβρίου 1953 (γηπ. Λεωφόρου): Ελλάδα-Ισραήλ: 1-0 (προκριμάτικά παγκ. κυπέλλου), βασικός
7 Νοεμβρίου 1954 (γηπ. Λεωφόρου): Ελλάδα-Αίγυπτος: 1-1 (Μεσογειακό κύπελλο), βασικός
5 Οκτωβρίου 1957 (γηπ. Λεωφόρου): Ελλάδα-Β΄ Γαλλίας: 2-1 (Μεσογειακό κύπελλο), βασικός

Προπονητής

Υπήρξε προπονητής του Παναθηναϊκού τη διετία 1968-1970, οδηγώντας την ομάδα του τριφυλλιού στο νταμπλ το 1969 και σε ένα ακόμα πρωτάθλημα το 1970. Ουσιαστικά, ήταν ο δημιουργός της ομάδας που τον επόμενο χρόνο έκανε τον άθλο του Γουέμπλεϊ, υπό την καθοδήγηση του Φέρεντς Πούσκας.

Την τριετία 1972-1975 εργάστηκε στον Ολυμπιακό, με τον οποίο κατάκτησε τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα, ανεξάρτητα αν δεν έμεινε ως το τέλος της σεζόν 1974-75.

Επόμενη επιτυχημένη προπονητική του περίοδος ήταν το 1982 στον Παναθηναϊκό, με τον οποίο κατέκτησε το Κύπελλο, ενώ έχασε το πρωτάθλημα σε αγώνα μπαράζ.

Εργάστηκε επίσης στον ΠΑΟΚ, τον οποίο οδήγησε στον τελικό Κυπέλλου το 1978, στη βελγική Σερκλ Μπριζ το 1978-79, στον Πανιώνιο το β΄ μισό του 1979-80 και αρχές 1980-81, στον ΟΦΗ το 1984-85 κ.ά.

Πέθανε στις 30 Ιουνίου 1996 σε ηλικία 64 ετών κατά τη διάρκεια περιοδείας ομάδας βετεράνων ποδοσφαιριστών στις ΗΠΑ.

Στην Εθνική ομάδα

Ο Λάκης Πετρόπουλος διετέλεσε ομοσπονδιακός προπονητής σε τέσσερις διαφορετικές περιόδους:
29/11/1964 ως 27/10/1965: 7 ματς (μαζί με τον Ιωάννη Μάγειρα)
8/3/1967 ως 5/11/1967: 6 ματς
15/10/1969 ως 6/7/1971: 13 ματς
22/9/1976 ως 28/5/1977: 9 ματς
Σύνολο: 35 ματς (6 νίκες, 9 ισοπαλίες, 20 ήττες)

Τίτλοι

Ως ποδοσφαιριστής

Πρωταθλήματα Ελλάδος (3): 1953, 1960, 1961.
Κύπελλο Ελλάδος (1): 1955.

Ως προπονητής

Πρωταθλήματα Ελλάδος (5):
Με Παναθηναϊκό (2): 1969, 1970
Με Ολυμπιακό (3): 1973, 1974, 1975.

Κύπελλα Ελλάδος (3):
Με Παναθηναϊκό (2): 1969 (ντάμπλ), 1982.
Με Ολυμπιακό (1): 1973 (ντάμπλ).

Ηθοποιός

Το 1956 ο Λάκης Πετρόπουλος συμμετείχε στην ταινία Κυριακάτικοι Ήρωες ή Οι Άσσοι των γηπέδων μαζί με άλλους γνωστούς ποδοσφαιριστές της εποχής, όπως ο Ανδρέας Μουράτης, ο Κώστας Λινοξυλάκης, ο Στάθης Μανταλόζης κ.ά.

De Siris

Άρτο Απαρτιάν


Άρτο Απαρτιάν

Ο Άρτο Απαρτιάν γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956 και πέθανε στις 30 Ιουνίου 2010, ήταν αρμενικής καταγωγής Έλληνας ηθοποιός.

Αποφοίτησε το 1984 από τη δραματική σχολή Πέλου Κατσέλη και μπήκε στο χώρο του θεάτρου παίζοντας το 1984 στον «Κύκλο με την κιμωλία» του Μπρεχτ, του Βολανάκη. Η τελευταία του θεατρική συμμετοχή ήταν στην «Εκατομμυριούχο» Μπέρναρντ Σο στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο πλευρό της Νόνικας Γαληνέα (2009).

Συμμετείχε σε περίπου πενήντα θεατρικές παραστάσεις όλων των ειδών, από κλασικό και σύγχρονο ρεπερτόριο μέχρι αρχαίο δράμα. Συνεργάστηκε σκηνοθέτες όπως οι: Σπ. Ευαγγελάτος, Μ. Βολανάκης, Σ. Χατζάκης, Θ. Μουμουλίδης, Στ. Λιβαθινός, Στ. Φασουλής, Γ. Μιχαηλίδης, Κ. Τσιάνος, Γ. Κιμούλης κ.ά.

Στον κινηματογράφο έπαιξε κυρίως σε δεύτερους ρόλους σε ταινίες όπως οι: «Ομηρος» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, «Θα το μετανιώσεις» της Κατερίνας Ευγγελάκου, «Οι απόντες» του Νίκου Γραμματικού, «Μικρό έγκλημα» του Χρίστου Γεωργίου, «Σημάδια της νύχτας» του Πάνου Κοκκινόπουλου, «Πέτρινα χρόνια» του Παντελή Βούλγαρη, «Παράδεισος στη Δύση» του Κώστα Γαβρά και «Guilt» του Βασίλη Μαζωμένου η οποία ήταν και η τελευταία του κινηματογραφική συμμετοχή.

De Siris

Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Μιχάλης Μενιδιάτης


Μιχάλης Μενιδιάτης

Ο Μιχάλης Μενιδιάτης, Καλογράνης το πραγματικό του επίθετο γεννήθηκε στις 29 Ιουνίου 1932 και μεγάλωσε στο Μενίδι, πέθανε στις 21 Αυγούστου 2012. Ο πατέρας του εργαζόταν ως φύλακας στην Λαχαναγορά. Από μικρό παιδί τον συγκίνησε ο ήχος του μπουζουκιού και, μετά την Απελευθέρωση άρχισε να «σκαλίζει» το πολυπόθητο αλλά κακοχαρακτηρισμένο τότε όργανο.

Ανέβηκε στο πάλκο για πρώτη φορά- παρά τις έντονες αντιρρήσεις του πατέρα του- το 1953, στη «Δροσιά» του Δημήτρη Γκίκα στο Μενίδι , όπου εμφανιζόντουσαν οι Μιχάλης Δασκαλάκης, Τάκης Μπίνης, Γιώργος Λαύκας και Γεράσιμος Κλουβάτος. Ένα ωραίο καλοκαιρινό μαγαζί, ένας όμορφος κήπος, όπου όλη η Αθήνα ερχόταν για να διασκεδάσει. Είχε μία γραφικότητα, αφού δίπλα περνούσε το ποταμάκι που πότιζε τα περιβόλια και σχημάτιζε μία λιμνούλα και μπορούσες ν' απλώσεις το χέρι να κόψεις ένα σύκο, ένα ρόδι.. Στου «Γκίκα» υπήρχε πλήρης κουζίνα, κρασί, ούζο, μαυροδάφνη, μπύρα, κονιάκ, λικέρ για τις κυρίες.

Με τον Κλουβάτο παίξαμε και στο ραδιοφωνικό σταθμό. Πολύ γλυκός άνθρωπος, συνθέτης και μαέστρος, με δυνατά σουξέ. Δικό του ήταν το τραγούδι με το οποίο έκανα το ντεμπούτο μου στην Odeon, το «Θα χτίσω μια καλύβα», αλλά δικό του ήταν και το πρώτο επίσημο τραγούδι που είπα πάνω στο πάλκο.

Παραγγελιά μιας σούπερ κοσμικής κυρίας, γνωστής στο μαγαζί. Μου έβαλε πέντε κατοστάρικα στο μπουζούκι, δεν υπήρχε τότε μεγαλύτερο χαρτονόμισμα και μου ευχήθηκε καλή σταδιοδρομία. Και η ευχή της έπιασε. Το τραγούδι που ζήτησε ήταν το «Η κοινωνία μ' αδικεί», που είχε πεί σε δίσκο ο Τσαουσάκης..

Το «Θα χτίσω μια καλύβα» ηχογραφήθηκε το '54, αλλά κυκλοφόρησε το '57. Αιτία μία συνήθης τακτική των εταιρειών να καθυστερεί διακριτικά τους νεοεμφανιζόμενους, αλλά και το γεγονός ότι ο Κλουβάτος ταξιδεύει στην Αμερική, όπου αυτή και παραμένει για αρκετό διάστημα. Η αναμονή όμως αυτή αναγκάζει το Μενιδιάτη να πιέσει το Μίνωα Μάτσα, διευθυντή της Odeon, να του δώσει το ελευθέρας του, καθώς δεσμευόταν με πενταετές συμβόλαιο.

Τα καταφέρνει και καταλήγει στην Columbia, όπου πλέον με Μέντορα τον Καλδάρα θα διαγράψει μία εντυπωσιακή τροχιά προς την κορυφή και την οριστική καταξίωση. Λίγο νωρίτερα, το 1956, το πεπρωμένο τους έχει σμίξει δισκογραφικά, αφού ο Μενιδιάτης σεγκοντάρει τη Μαίρη Αστέρη σε μία σύνθεση του τελευταίου με τίτλο «Πιες, αγάπη μου και σπάσε».

«Τον Καλδάρα τον είδα για πρώτη φορά γύρω στο '52-'53, να παίζει μπουζούκι και να τραγουδάει στη «Ζούγκλα», στην πλατεία Βάθης. Πιτσιρικάς ήμουν, περνούσα και άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα. Είχε ένα δικό του στυλ, βυζαντινός σαν συνθέτης και ωραίος ερμηνευτής. Τραγουδούσε πολύ καλά. Δεν έχει σημασία που δεν έπιασε η φωνή του στους δίσκους.

Αργότερα, η μοίρα τα έφερε να δουλέψουμε το 1960 στον «Παράδεισο» στο Αιγάλεω. Συγκρότημα Καλδάρα- Λαύκα. Ένα πρωί , όπως φύγαμε από την δουλειά, φτάνουμε στην Ομόνοια, εκεί που αρχίζει η Πειραιώς. Μου λέει: "Μιχάλη, έχω ένα καλό τραγούδι, θα έρθεις να το κάνουμε πρόβα;". "Αμέ", του απαντώ και το κανονίσαμε.

Ο Καλδάρας ήταν κιμπάρης στο λόγο του, ήταν ένα ένα κάνουν δύο. Και πολύ μυαλωμένος. Η σκέψη του με τη γλώσσα του πηγαίνανε μαζί και κεντάγανε. Δεν μίλαγε πρώτα η γλώσσα και μετά το μυαλό. Εμένα μ' άρεσε να τον ακούω να μιλάει με τις ώρες. Κάναμε τρεις φορές πρόβες το «Πες μου τι σου είπανε για μένα» και πήγαμε στην Columbia να το ηχογραφήσουμε.

Έλα που εκεί μέσα γράφουν και ο Τσιτσάνης με τον Παπαϊωάννου και τον Τζαουσάκο. Μόλις τους είδα, μ' έπιασε τρέμουλο. Όχι από τρακ, αλλά και από σεβασμό. Όταν τελείωσα, φύγαμε με τον Τζαουσάκο και πήραμε το ίδιο λεωφορείο. Καθόμασταν στο τελευταίο κάθισμα και γυρίζει και μου λέει :"Μιχάλη, το τραγούδι θα προχωρήσει, αλλά και εσύ θα πας μπροστά. Έχεις δικιά σου φωνή και θα κάνεις όνομα πολύ δυνατό". Μέχρι εκείνη την ώρα μ' έκαιγε η αγωνία. Τα λόγια του με ηρέμησαν. "Μακάρι, μακάρι, Σταύρο", του απάντησα. Αργότερα έμαθα ότι ο Καλδάρας είχε μαζέψει σκόπιμα τους υπολοίπους συνθέτες εκεί για να με προσέξουν.

Και μετά η μια επιτυχία άρχισε να διαδέχεται την άλλη. . Το «Πες μου τι σου είπανε για μένα», επανεκτέλεσε με επιτυχία αρκετά χρόνια αργότερα ο Βαγγέλης Περπινιάδης για λογαριασμό της Odeon. Η αποδοτική συνεργασία των Καλδάρα-Μενιδιάτη θα συνεχιστεί μέχρι και τα τέλη του '60 με μαγικά 45άρια, που θα σημειώσουν αστρονομικές πωλήσεις. Μερικά από αυτά, κατά χρονολογική ιεραρχία:»Μην περιμένεις πια» με την Βούλα Γκίκα στο σεκόντο, «Λίγο-λίγο θα με συνηθίσεις» με την Σοφία Κολλητήρη, «Περιφρόνα με, γλυκιά μου» με την Μπέμπα Φινέττη, «Πετραδάκι-πετραδάκι» με την Άννυ Λιαροπούλου κ.α. Το 1976 θα μοιραστούν ένα δίσκο μεγάλης διάρκειας στη Lyra με τίτλο «Στου Μπουζουκιού το Τέλη», όπου ο Μενιδιάτης βρίσκει την ευκαιρία να περάσει και δύο τραγούδια που είχε πρωτοτραγουδήσει ο ίδιος ο μουσικοσυνθέτης, τα: «Μένα μου πρέπουν σίδερα» και « Μου λένε τι σου ζήλεψα». Οκτώ χρόνια αργότερα θα επαναλάβουν το «πάντρεμα» τους στην ΕΜΙ με το LP «Τα παράπονά μου».

Το 1965, ο Άκης Πάνου βάζει στίχους σε μια μελωδία του Νίκου Καρανικόλα, που είχε ηχογραφηθεί από τον Αντώνη Ρεπάνη, αλλά με διαφορετικά λόγια του Κώστα Σιμόπουλου και παρέμεινε στο «ψυγείο». Αποτέλεσμα το «Ξημέρωσε, καλή μου» που εκτινάσσει τον Μενιδιάτη ακόμα πιο ψηλά και έτσι ο τελευταίος συμπληρώνει τη «μαθητεία» του δίπλα στον Πάνου. «Ο Άκης ήταν ο νέος Τσιτσάνης. Είχε φαντασία, διορατικότητα και ήταν τελειομανής. Η μελωδία , αλλά και ο στίχος του ήταν κάτι διαφορετικό για το λαϊκό τραγούδι. Το έπιανε αλλιώς το πράγμα. Το φιλοσοφούσε με άλλον τρόπο. Το θέμα ήταν το ίδιο, αλλά εκείνος φώτιζε αθέατες πλευρές και καμιά φορά κατέληγε και αλλού. . Σχολή δική του. Ήταν ιδιαίτερα απαιτητικός στο στούντιο. Νομίζω ότι κανένας σημερινός τραγουδιστής δεν θα μπορούσε να συνεργαστεί, λόγω της ιδιαιτερότητάς του, μαζί του.

Είναι κάποια πράγματα όμως που δεν έχουν ειπωθεί ως τώρα. Όπως ότι χάρη στη δική του μεσολάβηση, ο Πάνου γνώρισε το Λαμπρόπουλο και στέριωσε τη συνεργασία του με την Columbia. Μενιδιάτης και Πάνου θα συνεχίσουν τις επιδόσεις τους στις 45 στροφές: «Χαραμίστηκε η ζωή μου», «Είδα τα μάτια σου κλαμένα», «Παράνομη αγάπη», «Στους πέντε δρόμους βρέθηκα», «Επτά φορές τη μάζεψα», «Το μέτρο της αγάπης» κ.α. Αργότερα, ο πρώτος, στον προσωπικό του δίσκο «Το σχολείο της βιοπάλης»(Lyra, 1975), θα συμπεριλάβει μεταξύ άλλων δύο νέες δημιουργίες του δεύτερου: «Στο σπίτι μας που μπήκανε», «Βαρύ το Ράσο». Το 1978 θα βρεθούν και πάλι στις 33 στροφές με το LP «Σεισμός», που όμως -αν και ακολουθεί το «Παρών» του Πάνου, απ' όπου ξεπήδησε το μεγάλο του τραγούδι «Ο τρελός»- παρά τις προφητικές και σαρκαστικές στιγμές του θα περάσει απαρατήρητο: «Γιατί να ζήσω φρόνιμα τα χρόνια μου τα γόνιμα/ ένας σεισμός και χάνεσαι και παύεις να αισθάνεσαι./ Όταν θα μπούμε στην Κοινή Αγορά/ όταν γίνουμε Ευρωπαίοι επισήμως/ δεν θα κοιτάζουμε τους άλλους πονηρά/ κι οι συνέταιροι θα μας φέρονται εντίμως». . Και με τον Καρανικόλα η σύμπραξη του Μενιδιάτη θα είναι παραγωγική: «Σαράντα μέρες περπατώ», «Να 'χα καρδιά να μην πονάει», «Ούτε ώρα αναβολή» κ.α., με την Βούλα Γκίκα στα σεκόντα. Το LP τους «Κόλπο Ήτανε Στημένο»(Columbia 1985) σε στίχους Λευτέρη Χαψιάδη και Κωλέτη αποτελεί πια μία cult έκδοση που συνεχώς κερδίζει νέους εκτιμητές.

Ο Μενιδιάτης αναπολεί το χθες απόλυτα γαλήνιος, χωρίς παράπονα και απωθημένα. Κάτι που άλλωστε βγαίνει μέσα από την ερμηνεία του. Ελπίζει ο γιος του να συνεχίσει την οικογενειακή παράδοση, αλλά αναγνωρίζει τις δυσκολίες για να στηθεί πλέον μία μακρόχρονη πορεία. "Ακόμα και σήμερα, όπου και να εμφανιστώ στο εξωτερικό, μου το ζητάνε αυτό το τραγούδι".

Ο Μενιδιάτης δηλώνει με περηφάνια ότι στη «Φαντασία» δεν πάτησε ποτέ μπράβος, αφού αυτός και τ ΄αδέλφια του, «ο Κοσμάς, που του πήγαινε αυτή η δουλειά, αλλά και οι υπόλοιποι», επέβαλαν με τον τρόπο τους την τάξη, την ασφάλεια και την αξιοπρεπή διασκέδαση: «Τόσα χρόνια, παρά το ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να κινούμαι με την διπλή ιδιότητα του καλλιτέχνη και επιχειρηματία, δεν παρεξηγήθηκα ποτέ με συνάδελφο».

Ο Μιχάλης Μενιδιάτης πέθανε σε ηλικία 80 ετών στις 21 Αυγούστου 2012.

De Siris

Σωτήρης Λυμπερόπουλος


Σωτήρης Λυμπερόπουλος

Ο Σωτήρης Λυμπερόπουλος γεννήθηκε στις 29 Ιουνίου 1977, είναι Έλληνας ποδοσφαιριστής. Αγωνίζεται στη θέση του τερματοφύλακα για την ομάδα της Ξάνθης.

Βιογραφικό

Ο Σωτήρης Λυμπερόπουλος γεννήθηκε στα Φιλιατρά Μεσσηνίας και ξεκίνησε την καριέρα του από την τοπική ομάδα Εράνη Φιλιατρών μαζί με τον πιο γνωστό ξάδερφό του Νίκο.

Στη συνέχεια μεταγράφηκε στην Καλαμάτα, όπου έγινε πιο γνωστός και αγωνίστηκε στην Εθνική Ελπίδων. Με την Καλαμάτα έκανε το ντεμπούτο του στην Α΄ Εθνική στις 14 Ιανουαρίου 1996, εναντίον του Απόλλωνα στη Ριζούπολη.

Ακολούθησε μια σειρά από μεταγραφές σε πολλές ομάδες, όπως ο Εθνικός Πειρ., η ΑΕΚ, η βελγική Λα Λουβιέρ, ο Ακράτητος, η Καστοριά, και από το 2007-08 στην Ξάνθη.

Συνολικά έχει αγωνιστεί σε 96 αγώνες πρωταθλήματος Α΄ Εθνικής, από τους οποίους στους 21 έχει κρατήσει την εστία του ανέπαφη. Έχει δεχτεί 149 γκολ.

Καριέρα

1993-1995: Εράνη Φιλιατρών: 2 αγώνες
1995-1997: Καλαμάτα: 14 αγ.
1997-1998: Εθνικός Πειρ.: 10 αγ.
1998-2001: Καλαμάτα: 64 αγ.
2001-2002: ΑΕΚ: 0 αγ.
2002-2003: Λα Λουβιέρ (Βέλγιο):
2003-2004: ΑΕΚ: 4 αγ.
2004-2005: Άρης Θεσσαλονίκης: 20 αγ.
2005-2006: Α.Ο. Ακράτητος: 9 αγ.
2006-2007: Α.Ο. Καστοριά: 21 αγ.
2007-2010: Α.Ο. Ξάνθη: 16 αγ.
1997-1998:  Ελλάδα Ελπίδων: 18 αγ.

De Siris

Vittorio Gassman


Βιτόριο Γκάσμαν

Ο Βιτόριο Γκάσμαν γεννήθηκε την 1η Σεπτεμβρίου 1922 και πέθανε στις 29 Ιουνίου 2000, ήταν ένας από τους σημαντικότερους Ιταλούς ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου καθώς επίσης σκηνοθέτης αλλά και Ιππότης Μεγαλόσταυρου της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας.

Ο Βιτόριο Γκάσμαν γεννήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου του 1922 στη Γένοβα. Ο πατέρας του ήταν Γερμανός και η μητέρα του Εβραία. Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών του, έχοντας έμφυτη την ηθοποιία, μετέβη στη Ρώμη όπου και σπούδασε στην Εθνική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης.

Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο στη διάρκεια του Β' Π.Π., το 1942, ενώ από τον επόμενο χρόνο άρχισε να γίνεται γνωστός ερμηνεύοντας διάφορους ρόλους, κυρίως υπό την διεύθυνση του Λουκίνο Βισκόντι, που τον έκαναν πολύ σύντομα έναν από τους δημοφιλέστερους ηθοποιούς της εποχής του.

Το 1952 συγκρότησε δικό του θίασο, το ιταλικό "Θέατρο Τέχνης", συνεργαζόμενος με τον Λ. Σκουαρζίνα. Στο θεατρικό του ρεπερτόριο περιλαμβάνονταν έργα πολλών και διαφορετικών συγγραφέων μεταξύ των οποίων ήταν οι Αισχύλος, Σενέκας, Σαίξπηρ, Ίψεν, Ούγκο Μπέτι, Τένεση Γουίλιαμς, Ανούιγ κ.ά.

Στον κινηματογράφο σημείωσε επίσης μεγάλη επιτυχία. Από ένα σύνολο 124 συμμετοχών του σε κινηματογραφικές και θεατρικές παραγωγές, τόσο στην Ιταλία όσο και στο Χόλιγουντ, διακρίθηκε σε δραματικούς και κωμικούς ρόλους και ειδικότερα στις ταινίες:

"Πικρό ρύζι" (Riso Amaro), σκηνοθεσία ντε Σάντις, 1956.
"Πόλεμος και Ειρήνη" (War and Peace), σκηνοθεσία Κ. Βίντορ, 1956, γυρισμένη στο Χόλιγουντ.
"Ο κλέψας του κλέψαντος" (Soliti Ignoti), σκηνοθεσία Μ. Μονιτσέλι, 1958
"Ο Μεγάλος Πόλεμος" (La Grande Guerra), σκηνοθεσία Μ. Μονιτσέλι, 1959
"Ο Φανφαρόνος" (Il Sorpasso), σε σκηνοθεσία Ρ. Ρίζι, 1962
"Ο Μπρακαλεόνε στις Σταυροφορίες" (L' Armata Brancaleone), σκηνοθεσία Μ. Μονιτσέλι, 1966, εξ ου η προσωνυμία "Μπρακαλεόνε".
"Άρωμα γυναίκας" (Rofumo di donne), σε σκηνοθεσία Ντ. Ρίζι, 1974, θεωρείται η μεγαλύτερη επιτυχία σε ρόλο τυφλού στρατιωτικού.
"Είμαστε τόσο αγαπημένοι" (C' eravamo tanto amati), σε σκηνοθεσία Ε. Σκόλα, 1975
"Η Ταράτσα" (La Tarrazza), σε σκηνοθεσία Ε. Σκόλα, 1980

Ο Βιτόριο Γκάσμαν είχε τελέσει τρεις γάμους. Πρώτη του σύζυγος ήταν η ηθοποιός Νόρα Ρίτσι με την οποία απέκτησε μία κόρη την Πάολα. Το 1952 παντρεύτηκε στην Αμερική τη διάσημη ηθοποιό Σέλεϊ Γουίντερς, με την οποία απέκτησε επίσης μία κόρη, την Βιτόρια, πριν χωρίσουν το 1954, όπου και επέστρεψε στην Ιταλία. Ακολούθησε ο τρίτος του γάμος με την Ντιλέτα Ντ΄ Άντρεα με την οποία και απέκτησε τον γιο του Τζάκομπο. Πέθανε αιφνίδια από μυοκαρδίτιδα στην οικία του, στη Ρώμη, στις 29 Ιουνίου του 2000, σε ηλικία 78 ετών.

De Siris

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

Αμαλία Κουτσούρη-Φλέμινγκ


Αμαλία Κουτσούρη-Φλέμινγκ

Η Αμαλία Κουτσούρη-Φλέμινγκ ήταν Ελληνίδα ιατρός και βουλευτής. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 28 Ιουνίου του 1912 και ήταν κόρη του γνωστού δερματολόγου της Πόλης Χαρίλαου Κουτσούρη. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου αναγορεύτηκε διδάκτωρ, και συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι (όπου και εργάσθηκε στο Νοσοκομείο Necker), και στο Λονδίνο.

Στη διάρκεια της κατοχής συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση. Με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου πήγε το 1945 στο Λονδίνο όπου εργάστηκε στο Wright Fleming Institute δίπλα στον Νομπελίστα μικροβιολόγο Αλεξάντερ Φλέμινγκ μέχρι το 1949, οπότε επέστρεψε στην Ελλάδα για να αναλάβει τη διεύθυνση του Ευαγγελισμού. Το 1953 παντρεύτηκε με τον Φλέμινγκ αλλά ο γάμος τους κράτησε μόνο δύο χρόνια καθώς ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ πέθανε το 1955.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση και συνελήφθη τον Αύγουστο του 1971, με την κατηγορία ότι σχεδίαζε την απόδραση του Αλέκου Παναγούλη. Ύστερα από ανάκριση εικοσιπέντε ημερών, στη διάρκεια της οποίας βασανίστηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε από το έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών. Η δικτατορία όμως φοβούμενη τον αντίκτυπο που θα είχε στη διεθνή κοινότητα η φυλάκιση της Αμαλίας Φλέμινγκ την άφησε ελεύθερη και την απέλασε, ενώ της αφαίρεσε και την ελληνική ιθαγένεια. Επέστρεψε στο Λονδίνο από όπου ξαναγύρισε μετά την πτώση της δικτατορίας. Κατέθεσε ως μάρτυρας στη δίκη των βασανιστών της ΕΑΤ-ΕΣΑ, όπου αναφέρθηκε ιδιαίτερα στη χρήση παραισθησιογόνων και άλλων ουσιών κατά τη διάρκεια ανακρίσεων στην περίοδο της χούντας.

Εξελέγη βουλευτής Επικρατείας το 1977 και βουλευτής Α' Αθηνών το 1981 και το 1985 με το ΠΑΣΟΚ. Δε δίστασε όμως να διαφωνήσει δημόσια με τον Ανδρέα Παπανδρέου για τις διαγραφές στελεχών της Δημοκρατικής Άμυνας και του ΠΑΚ από το ΠΑΣΟΚ. Επίσης διετέλεσε αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Πέθανε στις 26 Φεβρουαρίου του 1986, χωρίς να προλάβει να δει τη δημιουργία του Ιδρύματος Βασικής Βιοϊατρικής Έρευνας Αλέξανδρος Φλέμινγκ, το οποίο ιδρύθηκε χρόνια αργότερα στη Βάρη και σήμερα θεωρείται ως ένα από τα πληρέστερα του είδους του στον κόσμο.

Η Αμαλία Φλέμινγκ υπήρξε και Πρόεδρος του Σύνδεσμος Ελληνίδων Επιστημόνων(ΣΕΕ) και το 1965 τιμήθηκε με το παράσημο Ευποιίας.
Παράλληλα, ανέπτυξε δραστηριότητα για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα δικαιώματα των γυναικών και την ειρήνη: Διεθνής Αμνηστία (πρώτη πρόεδρος του ελληνικού τμήματος), Δημοκρατική Μέριμνα, Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Επιτροπή για τον Επαναπατρισμό των Πολιτικών Προσφύγων, Επιτροπή για την απελευθέρωση του Τουρκικού λαού και τη Δημοκρατία

De Siris

Κωνσταντίνος Α. Δοξιάδης


Κωνσταντίνος Α. Δοξιάδης

Ο Κωνσταντίνος Α. Δοξιάδης, γιος του Απόστολου Δοξιάδη και της Ευανθίας Μεζεβίρη γεννήθηκε το 1913 και πέθανε στις 28 Ιουνίου 1975. Ο πατέρας του, παιδίατρος στο επάγγελμα, υπήρξε Υπουργός Περιθάλψεως, Υγιεινής και Πρόνοιας. Ο Κ.Α Δοξιάδης αποφοίτησε από την Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου το 1935 κι ένα χρόνο αργότερα ανακηρύχθηκε διδάκτωρ Μηχανικός από το Πανεπιστήμιο Charlottenburg του Βερολίνου.

Η αρχή της σταδιοδρομίας του

Το 1937 διορίστηκε μηχανικός της Πολεοδομικής Υπηρεσίας της Διοικήσεως Πρωτευούσης και κατά τη διάρκεια του πολέμου διετέλεσε Προϊστάμενος της Πολεοδομικής Υπηρεσίας και Προϊστάμενος του Γραφείου Χωροταξικών και Πολεοδομικών Ερευνών και Μελετών (ΓΧΠΜΕ). Στη διάρκεια της Κατοχής υπήρξε αρχηγός της αντιστασιακής ομάδας Ήφαιστος και εξέδιδε ένα περιοδικό, τη μοναδική έκδοση τεχνικού περιεχομένου σε όλα τα κατεχόμενα εδάφη, με τίτλο «Χωροταξία – Πολεοδομία –Αρχιτεκτονική».

Μετά την απελευθέρωση, το 1945, αποστρατεύτηκε με το βαθμό του Λοχαγού και πήρε μέρος στο Συνέδριο για την Ειρήνη στον Άγιο Φραγκίσκο των ΗΠΑ ως μέλος της Ελληνικής αντιπροσωπείας. Το 1945 διετέλεσε μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στην Αγγλία, Γαλλία και τις ΗΠΑ σε θέματα σχετικά με την ανοικοδόμηση. Εντωμεταξύ ο Δοξιάδης υπήρξε ένα από τα βασικά πρόσωπα της ανασυγκρότησης. Μέσα από διαφορετικές θέσεις, πρώτα ως Υφυπουργός Ανοικοδόμησης, Γενικός Διευθυντής Ανοικοδομήσεως) και στη συνέχεια ως Συντονιστής Ανασυγκρότησης και υπηρεσιακός Υφυπουργός του Υπουργείου Συντονισμού προσπάθησε να επαναφέρει τη χώρα στην φυσιολογική ειρηνική προπολεμική της κατάσταση.

Στα χρόνια αυτά διατέλεσε επικεφαλής της Αρχηγός της Ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διεθνή Διάσκεψη Οικισμού, Πολεοδομίας και Ανοικοδομήσεως του ΟΗΕ (1947) και με την ιδιότητα του Συντονιστή Ανασυγκρότησης ηγήθηκε της Ελληνικής αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις για τις Ιταλικές πολεμικές επανορθώσεις).

Ίδρυση εταιρείας

Το 1951 ίδρυσε το τεχνικό γραφείο Δοξιάδη (Doxiadis Associates), μια ιδιωτική εταιρεία συμβούλων μηχανικών, με μια μικρή ομάδα αρχιτεκτόνων και πολεοδόμων με πολλούς από τους οποίους είχε εργαστεί μαζί κατά την περίοδο της Ανοικοδόμησης. Η εταιρεία μεγάλωσε πολύ γρήγορα με αποτέλεσμα να έχει γραφεία στις 5 ηπείρους, και προγράμματα σε 40 χώρες. Απέκτησε τη νομική ταυτότητα DA International Co., Ltd., Consultants on Development and Ekistics, Σύμβουλοι σε Θέματα Ανάπτυξης και Οικιστικής, το 1963. Το 1950 ο Δοξιάδης ίδρυσε τον Αθηναϊκό Τεχνολογικό Όμιλο (ΑΤΟ) και το 1963 το Αθηναϊκό Κέντρο Οικιστικής (ΑCE). Μεταξύ ο Δοξιάδης δίδαξε οικιστική στον ΑΤΟ και έκανε διαλέξεις σε πολλά πανεπιστήμια της Αμερικής καθώς και στην Οξφόρδη και το Δουβλίνο.

Το 1963 και 1964 υπήρξε αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην 1η συνεδρίαση της Επιτροπής Κατοικίας και Προγραμματισμού του Οικονομικού και Κοινωνικού Συμβουλίου των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη και το 1963 πρόεδρος της συνεδρίας για τα Αστικά προβλήματα στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για την Εφαρμογή της Επιστήμης και Τεχνολογίας προς όφελος των λιγότερο αναπτυγμένων περιοχών του κόσμου στη Γενεύη.

Τα τελευταία χρόνια

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του Ο Κωνσταντίνος. Α. Δοξιάδης αρχίζει να έχει σοβαρά προβλήματα με την υγεία του, κι αρχίζει το ιστορικό μιας μακροχρόνιας πολύ σπάνιας αρρώστιας της πλάγιας αμυοτροφικής σκλήρυνσης που τον οδηγεί μέσα σε τρία χρόνια σε ολική παράλυση και τελικά στο θάνατο. Ο Δοξιάδης αντιμετώπισε την ασθένειά του με φοβερό θάρρος και αξιοπρέπεια γράφοντας μέχρι και την τελευταία στιγμή και κρατώντας σημειώσεις για την ασθένειά του με σκοπό να βοηθήσει μελλοντικούς ερευνητές. Πέθανε στο σπίτι του στην Αθήνα στις 28 Ιουνίου 1975, στις 11 π.μ.

Διακρίσεις

Κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Δοξιάδης έλαβε πολλά, βραβεία και παράσημα. Το 1976 του έγινε μετά θάνατον τιμητική απονομή Χρυσού μεταλλίου από το Βασιλικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής του Καναδά (Royal Architectural Institute of Canada).

Ελληνικός Στρατιωτικός Σταυρός για τον πόλεμο 1940.

Παράσημο του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (The Order of the British Empire) για την Εθνική Αντίσταση και τη συνεργασία του με τις Συμμαχικές Δυνάμεις της Μέσης Ανατολής, (1945).

Παράσημο Τάγματος του Κέδρου του Λιβάνου (The Order of the Cedar of Lebanon) για τις υπηρεσίες αναπτύξεως της χώρας (1958).

Σταυρός των Ταξιαρχών του Βασιλικού Τάγματος του Φοίνικος Ελλάδoς για τις υπηρεσίες ανάπτυξης της Ελλάδας (1960).
“Sir Patrick Abercrombie Award” από τη Διεθνή Ένωση Αρχιτεκτόνων (1963), το χρυσό μετάλλιο της Ένωσης Μεξικανών Αρχιτεκτόνων, “Cali de Oro” (1963).
Award of Excellence της Industrial Designers Society of America (IDSA) (1965).
“Aspen Award” από το Ινστιτούτο Ανθρωπιστικών Σπουδών Άσπεν (1966).

Παράσημο της Γιουγκοσλαβικής Σημαίας με Χρυσό Στεφάνι (1966).

Θεωρία της «Οικουμενόπολης»

Ο Δοξιάδης διατυπώνει τη θεωρία της «Οικουμενόπολης». Η πόλη θεωρείται ως ένα φαινόμενο δυναμικό που εξελίσσεται μέσα στον χώρο και τον χρόνο, καθώς η οικιστική διόγκωση είναι συνεχής και αναπόφευκτη. Έτσι η συνολική οργάνωση του χώρου πρέπει να είναι τέτοια ώστε να επιτρέπει αυτή την ανάπτυξη της πόλης χωρίς να προκαλείται διάλυση του αστικού ιστού της και χωρίς να χάνεται η ανθρώπινη κλίμακα. Επιπλέον, η πόλη οργανώνεται σε βαθμούς (κοινότητες διαφορετικών επιπέδων) που αυξάνονται με την παράλληλη αύξηση του πληθυσμού, δηλαδή ο 1ος βαθμός αφορά μια γειτονιά 100-200 κατοίκων, ο 2ος βαθμός μια γειτονιά 500-600 κατοίκων (όπως ένα μικρό χωριό) κ.ο.κ. Τελική κατάληξη είναι η γειτονιά 10ου βαθμού που αποτελεί την «Οικουμενόπολη», ενώ ο 4ος βαθμός κοινότητας αποτελεί κλειστή κυψέλη με κυκλοφορία οχημάτων μόνο για προσπέλαση όπου η κυκλοφορία διέλευσης οργανώνεται περιφερειακά με αρτηρίες και αποτρέπεται από το εσωτερικό της κυψέλης με θηλιές και αδιέξοδα («κυψέλες εσωτερικής κυκλοφορίας» του Buchanan report 1960).

Βιβλία

Κωνσταντίνος Δοξιάδης: κείμενα, σχέδια, οικισμοί, εκδ.Ίκαρος, Αθήνα, 2006

De Siris

Μάνθος Αθηναίος


Μάνθος Αθηναίος

Ο Μάνθος Αθηναίος, πραγματικό επίθετο Λιονέτης, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925 και πέθανε στις 28 Ιουνίου 2009 ήταν Έλληνας καραγκιοζοπαίκτης. Υπηρέτησε πιστά το θέατρο σκιών από μικρή ηλικία και μέχρι και μερικές εβδομάδες πριν το θάνατό του έδινε παραστάσεις, οι οποίες εκτός από τα γνωστά έργα Καραγκιόζη περιελάμβαναν ευρηματικούς αυτοσχεδιασμούς και αναφορές στην επικαιρότητα.

Διδάχτηκε τα μυστικά της τέχνης του Καραγκιόζη από σημαντικούς δασκάλους όπως ο Κώστας Μάνος και ο Δημήτρης Μανωλάκος.  Τις πρώτες του παραστάσεις τις έδωσε κατά τη διάρκεια της Κατοχής, σε ηλικία 15 ετών, ενώ έδινε παραστάσεις για πολλά χρόνια στην παραλία της Θεσσαλονίκης, στην Νέα Ελβετία, στη Βουλιαγμένη, στο Άλσος Παγκρατίου και στην Αιδηψό. Τη δεκαετία του 60 άνοιξε δικό του θέατρο στην Άνω Νέα Σμύρνη, το οποίο τα καλοκαίρια γινόταν φυτώριο νέων καραγκιοζοπαιχτών.

Τα τελευταία 10 χρόνια συμμετείχε ενεργά στα Φεστιβάλ Καραγκιόζη τα οποία διοργάνωνε ο Δήμος Ν. Σμύρνης ανοίγοντας και κλείνοντας συνήθως τον κύκλο των παραστάσεων.

Συνεργάστηκε με μουσικούς όπως ο Αγάθωνας, οι Δημήτρης και Γιώργος Κοντογιάννης, ο Γιώργος Παπαδάκης, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Ανδρέας Τσεκούρας, ο Νίκος Καρατάσος κ.ά.

Τιμητικές διακρίσεις

Ο Δήμος Ν. Σμύρνης το 2003 τιμώντας το έργο του νεοσμυρνιού Μάνθου του Αθηναίου είχε προβεί στην έκδοση καλαίσθητου, πολυτελούς Λευκώματος σε συνεργασία με το Πάντειο Παν/μιο, στο οποίο παρουσιάζεται το αρχείο φιγούρων και σκηνικών ενός από τους παλαιότερους καραγκιοζοπαίχτες.

Το Λεύκωμα «ΜΑΝΘΟΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ: Φιγούρες & Σκηνικά του Θεάτρου Σκιών» εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Βιβλιόραμα και την επιμέλεια είχε ο Πανεπιστημιακός Νίκος Κοταρίδης.

Η μελέτη και η καταγραφή αυτή του αρχείου του Μάνθου του Αθηναίου, το οποίο αποτελείται από 1.500 κομμάτια - ορισμένα από τις αρχές του 1900, είναι πανελλαδικά η πρώτη έρευνα για το θέμα του Καραγκιόζη. Το όλο εγχείρημα ήταν μια σημαντική προσπάθεια διάσωσης και διατήρησης της Ελληνικής αστικής λαϊκής παράδοσης. Ενώ, η συνεργασία Δήμου Ν. Σμύρνης και Παντείου Παν/μίου προσέδωσε ιδιαίτερο κύρος στην έκδοση.

De Siris

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Κωνσταντίνος Σισμάνογλου


Κωνσταντίνος Σισμάνογλου

Ο Κωνσταντίνος Σισμάνογλου γεννήθηκε στις 3 Μαΐου 1857 στο Καντηκιόϊ της Χαλκηδόνας στην Κωνσταντινούπολη και πέθανε στις 27 Ιουνίου 1951, ήταν μεγάλος Έλληνας ευεργέτης. Ήταν  πρωτότοκος γιος του μεγάλου ευεργέτη Ιωάννη Σισμάνογλου.

Σπούδασε στο ελληνικό Λύκειο της Κωνσταντινούπολης και συνέχισε στην Ανώτατη Εμπορική Σχολή των Παρισίων. Εργάστηκε στις οικογενειακές εμπορικές επιχειρήσεις στο πλευρό του πατέρα του, μετά τον θάνατο του οποίου, τις ανέλαβαν μαζί με τον αδελφό του Αναστάσιο.

Ο πατέρας τους Ιωάννης άφησε τεράστια περιουσία, που τα δυο αδέλφια, αύξησαν περισσότερο, μετά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, με χρηματομεσιτικές επιχειρήσεις στο Παρίσι. Συνέχισαν το φιλανθρωπικό έργο του πατέρα τους, με ευεργεσίες και φιλανθρωπίες.

Βοήθησαν με σεβαστά ποσά τους ομογενείς της Πόλης, πολλές κοινωνικές οργανώσεις για την βοήθεια του ελληνικού στοιχείου, την Μεγάλη του Γένους Σχολή, δώρισαν το πατρικό τους στο ελληνικό δημόσιο, για την στέγαση του Ελληνικού Προξενίου, στην Αθήνα ίδρυσαν το Σισμανόγλειο Νοσοκομείο στην Αθήνα και αντίστοιχο στην Κομοτηνή, δώρισαν στο ελληνικό δημόσιο, μεγάλη έκταση που κατείχαν στην Καβάλα, για να διανεμηθεί στους εκεί πρόσφυγες από την Μικρά Ασία.

De Siris

Κωστής Μοσκώφ


Κωστής Μοσκώφ

Ο Κωστής Μοσκώφ γεννήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1939 στη Θεσσαλονίκη, απ' τον εκ Πόντου καπνέμπορο Ηρακλή Μοσκώφ και την εξ Ιταλίας Αμίνα Αριγκόνι και πέθανε στις 27 Ιουνίου 1998. Οι σπουδές του στ' αμερικανικά κολλέγια Αθηνών και Θεσσαλονίκης, στη Νομική Σχολή του Α.Π.Θ. και στην Ecole des Hautes Etudes της Σορβόνης θα συνοδευτούν απ' τη συμμετοχή του στον χώρο της αριστερής διανόησης.

Διετέλεσε επί τρεις τετραετίες ο πλειοψηφών δημοτικός σύμβουλος και για ένα διάστημα (την άνοιξη του 1981) δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Από το 1989 υπηρέτησε ως μορφωτικός σύμβουλος της ελληνικής πρεσβείας στην Αίγυπτο. Με παρεμβάσεις του λειτούργησε ως μουσείο το σπίτι του ποιητή Κ. Π. Καβάφη στην Αλεξάνδρεια, όπου και πραγματοποιούνταν επί επτά χρόνια το ετήσιο λογοτεχνικό συνέδριο για το έργο του Αλεξανδρινού ποιητή. Εξάλλου, το Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού στη Μέση Ανατολή, του οποίου προΐστατο, πραγματοποίησε σειρά εκδόσεων (μεταφράσεις Ελλήνων λογοτεχνών στην αραβική γλώσσα, αλλά και αραβική ποίηση στα ελληνικά) και εκδηλώσεων με στόχο τη σύσφιγξη των σχέσεων των Ελλήνων με την κατά την προσφιλή του έκφραση "καθ' ημάς Ανατολή". Αν και μαρξιστής θ' αναζητήσει τον Ορθόδοξο λόγο, συγγράφοντας ιστορία, γεωγραφία, πολιτική ιδεολογία, κι εν τέλει λογοτεχνία.

Ως δημοτικός σύμβουλος, υποψήφιος βουλευτής Κ.Κ.Ε., δήμαρχος, σύμβουλος Υπουργείου Πολιτισμού, διευθυντής του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών, δημοσιογράφος, μορφωτικός ακόλουθος πρεσβείας στην Αίγυπτο κι εκπρόσωπος του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού στη Μέση Ανατολή, ο Κωστής Μοσκώφ θα σφραγίσει την εποχή του.

Ιστορικός, ποιητής και δοκιμιογράφος έχει δημοσιεύσει σειρά εργασιών του σε περιοδικά και ημερήσιες εφημερίδες, ενώ έγραψε πλειάδα βιβλίων μεταξύ των οποίων "Η εθνική και κοινωνική συνείδηση στην Ελλάδα" (1972), "Η κοινωνική συνείδηση στην ποίηση της Θεσσαλονίκης" (1978), "Εισαγωγικά στο κίνημα της εργατικής τάξης στην Ελλάδα" (1978), "Η πράξη και η σιωπή - Τα όρια του έρωτα και της ιστορίας. Δοκίμια" (1983), "Για τον έρωτα και την επανάσταση - Ποιήματα" (1989). Το 1994 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Καστανιώτη" η επιλογή και μετάφραση που έκανε ο ίδιος σε έργα Αράβων ποιητών.

Εργογραφία

1998   Η σάρκα σου όλη, Εξάντας
1997   Στα όρια του έρωτα και της ιστορίας, Ιανός
1989   Για τον έρωτα και την επανάσταση, Εκδόσεις Καστανιώτη
1988   Εισαγωγικά στην ιστορία του κινήματος της εργατικής τάξης, Εκδόσεις Καστανιώτη
1988   Η πράξη και η σιωπή, Εκδόσεις Καστανιώτη
1987   Η διοργάνωση του επαναστατικού μας ονείρου, Εκδόσεις Καστανιώτη
1987   Ποιήματα, Εκδόσεις Καστανιώτη
1985   Λαϊκισμός ή πρωτοπορία;, Εκδόσεις Καστανιώτη
1980   Δοκίμια Ι, Εξάντας
1978   Θεσσαλονίκη, Στοχαστής

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα

2008   Ενδοσκεληδόν, Ζήτρος
1999   Θεσσαλονίκη, Ιανός

Μεταφράσεις

1999   Αραβική ποίηση, Εκδόσεις Καστανιώτη
1995   Εβραϊκή ποίηση, Εκδόσεις Καστανιώτη

De Siris

Βασίλης Παπαγεωργόπουλος


Βασίλης Παπαγεωργόπουλος

Ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου 1947, είναι Έλληνας πολιτικός που έχει διατελέσει βουλευτής με την Νέα Δημοκρατία, Υφυπουργός Αθλητισμού στην Κυβέρνηση Μητσοτάκη και δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Ήταν αθλητής του στίβου που αναδείχθηκε αρκετές φορές πρωταθλητής Ελλάδος και Βαλκανιονίκης στα 100μ. και κατέκτησε τρία ευρωπαϊκά μετάλλια. Το 2013 καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για υπεξαίρεση 17,9 εκατ. ευρώ από τον Δήμο Θεσσαλονίκης.

Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1947, ενώ έλκει την καταγωγή του από το Αίγιο. Aποφοίτησε από το Ε’ Γυμνάσιο και εν συνεχεία από το Α’ Λύκειο Θεσσαλονίκης. Σπούδασε στην οδοντιατρική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, απ’ όπου πήρε το πτυχίο του χειρουργού Οδοντιάτρου. Άσκησε το επάγγελμα του Οδοντιάτρου μέχρι το 1981, οπότε και εκλέχτηκε Βουλευτής Θεσσαλονίκης.

Αθλητική δραστηριότητα

Υπήρξε σημαντικός δρομέας ταχύτητας στην Ελλάδα. Αναδείχθηκε αρκετές φορές πρωταθλητής Ελλάδος και Βαλκανιονίκης στα 100μ. και κατέκτησε τρία ευρωπαϊκά μετάλλια. Το πρώτο στο Ελσίνκι το 1971, το δεύτερο το 1972 στη Γκρενόμπλ της Γαλλίας και το τρίτο το 1976 στο Μόναχο.

Πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου (1972) και του Μόντρεαλ το 1976 (ήταν σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής). Το 1980 εξελέγη πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Αθλητικών Σωματείων Θεσσαλονίκης.
Υπήρξε αθλητής του Μορφωτικού Αθλητικού Συλλόγου ΑΕΤΟΣ.

Πρωταγωνίστησε επί πολλά χρόνια στους διεθνείς στίβους, ισοφάρισε το πανευρωπαϊκό ρεκόρ στα 100 μέτρα, κάτοχος του πανελληνίου ρεκόρ στα 100 μέτρα επί 21 συνεχή χρόνια.

Το 1972 πρωταγωνίστησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου, το δε 1976 ήταν σημαιοφόρος της Ελληνικής Ομάδας, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ. Πλέον των άλλων διακρίσεων κατέκτησε, τρία μετάλλια Πανευρωπαϊκών Αγώνων. Ανακηρύχθηκε το 1971 και 1972 καλύτερος αθλητής της χρονιάς από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αθλητικού Τύπου.

Συμμετοχή στα κοινά

Το 1978 έθεσε υποψηφιότητα στις Δημοτικές Εκλογές και εκλέχθηκε πρώτος Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης. Το 1980 εκλέχθηκε Πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Αθλητικών Σωματείων Θεσσαλονίκης. Από το 1981 έως και το τέλος του 1998 εκλεγόταν συνεχώς Βουλευτής. Το 1991-92 διετέλεσε Υφυπουργός Πολιτισμού, αρμόδιος για θέματα Αθλητισμού με μεγάλη δραστηριότητα στον τομέα της κατασκευής Αθλητικών Έργων. Το 1998 παραιτήθηκε από Βουλευτής για να αναλάβει τα καθήκοντα του Δημάρχου Θεσσαλονίκης, μετά από εκλογή με ποσοστό 54,21%.

Την πολιτική του σταδιοδρομία την ξεκίνησε στις εκλογές του 1981 όταν εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας στην Α' Θεσσαλονίκης. Επανεξελέγη σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις μέχρι και το 1996. Την περίοδο 1991 - 1992 διετέλεσε Υφυπουργός Πολιτισμού, αρμόδιος για θέματα Αθλητισμού. Στις Δημοτικές εκλογές του 1998 έθεσε για πρώτη φορά υποψηφιότητα για τον δημαρχιακό θώκο της Θεσσαλονίκης απέναντι στον Θρασύβουλο Λαζαρίδη (τότε Δήμαρχο Καλαμαριάς) και εξελέγη. Στις επόμενες δύο εκλογικές αναμετρήσεις (2002 με βασικό αντίπαλο τον Σπύρο Βούγια και 2006 με βασικό αντίπαλο την Χρύσα Αράπογλου) επανεξελέγη Δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Η θητεία του ως δημάρχου ολοκληρώθηκε το 2010. Δέχτηκε έντονη κριτική για το έργο του στο δήμο Θεσ/νίκης, ενώ ο ίδιος κατήγγειλε υπάλληλο του Δήμου Θεσσαλονίκης για υπεξαίρεση. Η υπόθεση της υπεξαίρεσης βρίσκεται από το 2008 στην δικαιοσύνη.

Σκάνδαλο δήμου Θεσσαλονίκης

Η θητεία του ως δημάρχου Θεσσαλονίκης συνοδεύτηκε από μεγάλη κριτική και αμφισβήτηση. Ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος κατηγορήθηκε μεταξύ άλλων για υπεξαίρεση ύψους 30 εκ. Ευρώ, ενώ ο ίδιος είχε ζητήσει την ποινική δίωξη υπαλλήλου του, που θεώρησε ο ίδιος ο Παπαγεωργόπουλος υπεύθυνο. Eπίσης ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος δήλωσε ότι το συνολικό ποσό των υπεξαιρέσων δεν ξεπερνάει τα 3 εκ. Ευρώ.

Στα τέλη του 2010 αποδείχτηκε ότι το χρέος του δήμου Θεσσαλονίκης έχει ξεπεράσει τα 50 εκ. Ευρώ, ενώ η νέα διοίκηση του δήμου βρέθηκε αντιμέτωπη με ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα, καθώς σύμφωνα με τον νέο δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη, ο δήμος Θεσσαλονίκης είναι αδύνατον να διοικηθεί υπό τις παρούσες συνθήκες. Παράλληλα ο Μπουτάρης χαρακτήρισε "Χάος και μπάχαλο" την κατάσταση που άφησε ο πρώην δήμαρχος.


Στις 27 Φεβρουαρίου του 2013 το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων έκανε δεκτή την πρόταση του Εισαγγελέα και καταδίκασε σε ισόβια κάθειρξη τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο, όπως και τους Παναγιώτη Σαξώνη και Μιχάλη Λεμούσια ως συνεργούς, για την υπόθεση της υπεξαίρεσης, που τελικά έφτασε τα 17,9 εκατ. ευρώ, στο δήμο.

Κόντρα με τον Γιάννη Μπουτάρη

Μεγάλες διαστάσεις ξεκίνησε να παίρνει από το 2010 η κόντρα του Παπαγεωργόπουλου με το Μπουτάρη, η οποία είχε ήδη ξεκινήσει το 2008 από τις κατηγορίες της "Πρωτοβουλίας για τη Θεσσαλονίκη" και τις μηνύσεις Παπαγεωργόπουλου. Κατά τη διάρκεια των εκλογών ο Παπαγεωργόπουλος κατηγορήθηκε πάρα πολλές φορές για καταστροφή του δήμου Θεσσαλονίκης, ενώ ο ίδιος κάλεσε τον Μπουτάρη να αναιρέσει τα λεγόμενα του.

Το Μάρτιο του 2011 ο δήμος Θεσσαλονίκης βρέθηκε σε πολύ δύσκολο σημείο. Εκτός από το οικονομικό αδιέξοδο μεγάλα ήταν τα προβλήματα και της χρήσης των απορριμματοφόρων, καθώς από τις αρχές του έτους φάνηκε ότι από τα 68 που είχε στην κατοχή του ο δήμος δούλευαν μόνο τα 9. Οι κατηγορίες του Γιάννη Μπουτάρη συνεχίστηκαν και ο Παπαγεωργόπουλος χαρακτήρισε τον Μπουτάρη "αδύνατο να διοικήσει" και πως το σκάνδαλο των υπεξαιρέσεων είναι ένα ψέμα.

De Siris

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

International Court of Justice


Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης

Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αποτελεί Διεθνή Οργανισμό που δημιουργήθηκε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο από τον ΟΗΕ ως συνέχεια του παρόμοιου προγενέστερου, της Κοινωνίας των Εθνών (ΚτΕ), που έφερε τον επίσημο τίτλο "Διαρκές Διεθνές Δικαστήριο" (Δ.Δ.Δ.) το οποίο και καταργήθηκε.

Συγκεκριμένα την ίδρυση του νέου αυτού Διεθνούς Δικαστηρίου προέβλεψε το Κεφάλαιο ΙΔ’ (άρθρα 92-96) του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών που υπεγράφη στις 26 Ιουνίου 1945 στο Σαν Φρανσίσκο των ΗΠΑ, συνημμένο στο οποίο ήταν έτοιμο και το Καταστατικό του Δ.Δ.Δ. αποτελούμενο από 70 άρθρα. Κατόπιν αυτού σημειώνεται ότι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης δεν αποτελεί αυτοτελή οργανισμό (όπως το προηγούμενο Δ.Δ.Δ.), επειδή τυγχάνει κύριο δικαστικό όργανο των ΗΕ με το καταστατικό του να αποτελεί τμήμα του Καταστατικού των ΗΕ.

Το Διεθνές Δικαστήριο συγκροτείται από 15 δικαστές που εκλέγονται για 9 έτη από το Συμβούλιο Ασφαλείας και τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, που συνεδριάζουν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο, (ξεχωριστές ψηφοφορίες). Κάθε 3 έτη ανανεώνεται το 1/3 των δικαστών. Οι δικαστές εκλέγονται για 9 έτη με βάση τα προσόντα τους και όχι την εθνικότητά τους, αποκλειομένης μόνο της περίπτωσης εκλογής δύο δικαστών της ίδιας εθνικότητας. Επίσης δεν επιτρέπεται σ΄ αυτούς κατά τη θητεία τους να ασκούν παράλληλα άλλη επαγγελματική δραστηριότητα. Γεγονός πάντως είναι ότι καταβάλλεται προσπάθεια ώστε ν΄ αντιπροσωπεύονται στο Δικαστήριο αυτό τα κυριότερα νομικά συστήματα του κόσμου.

Για να εισέλθει ένα θέμα στο Διεθνές Δικαστήριο πρέπει όλα τα ενδιαφερόμενα κράτη να συμφωνούν για την παραπομπή της διαφοράς τους σ’ αυτό. Οι εκδιδόμενες αποφάσεις λαμβάνονται μυστικά και κατά πλειοψηφία και είναι υποχρεωτικές, ενώ αντίθετα οι γνωμοδοτήσεις δεν έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα.

Όλες οι χώρες που φέρονται να έχουν συνυπογράψει το καταστατικό του Δικαστηρίου μπορούν να παραπέμψουν σ΄ αυτό οποιαδήποτε υπόθεση. Μπορούν επίσης και να προσφύγουν και Χώρες που δεν έχουν προσυπογράψει το καταστατικό σύμφωνα πάντα με τους όρους που καθορίζει το Συμβούλιο Ασφαλείας.

Σημειώνεται ότι το Συμβούλιο Ασφαλείας διατηρεί το δικαίωμα να παραπέμψει σ΄ αυτό οποιαδήποτε νομική διαφορά, ενώ τόσο το Συμβούλιο Ασφαλείας όσο και η Γενική Συνέλευση μπορούν επίσης και να ζητήσουν απ΄ αυτό Δικαστική γνωμοδότηση για διάφορα νομικά ζητήματα. Επίσης το δικαίωμα αυτό διατηρούν και άλλες Διεθνείς Οργανώσεις του ΟΗΕ, εφόσον προηγουμένως λάβουν την έγκριση της Συνέλευσης, για θέματα περί της δραστηριότητάς τους.
Προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο μπορούν να κάνουν μόνο κράτη και όχι ιδιώτες ή οργανισμοί (εκτός του ΟΗΕ). Γενικά όμως διαφαίνεται η τάση των κρατών να μη προσφεύγουν στο δικαστήριο λόγω της ασάφειας του Διεθνούς Δικαίου η οποία καθιστά άγνωστη την έκβαση της προσφυγής.

Εκδίκαση προσφυγής

Σύμφωνα με το άρθρο 38 του Καταστατικού του Διεθνούς Δικαστηρίου προκειμένου αυτό να λάβει αποφάσεις για διαφορές που υπάγονται στη δικαιοδοσία του ή που τα ενδιαφερόμενα μέρη (κράτη) αναγνωρίζουν, (με σύμβαση που έχουν υπογράψει), την αρμοδιότητα του Δικαστηρίου για την επίλυση των διαφορών τους για τις οποίες προσφεύγουν σ΄ αυτό, εφαρμόζει τους ακόλουθους διεθνείς κανόνες:

Διεθνείς Συνθήκες που καθορίζουν κανόνες τους οποίους έχουν αναγνωρίσει τα αντίδικα μέρη.
Διεθνή Έθιμα, που αποτελούν ένδειξη ενός γενικού τρόπου ενέργειας που έχει όμως καταστεί αποδεκτός ως νόμος.
Γενικές αρχές Δικαίου που έχουν αναγνωριστεί από τα πλείστα πολιτισμένα κράτη. Και τέλος
Διεθνή νομολογία και διδασκαλία (απόψεις, γνώμες) κορυφαίων νομομαθών (διεθνολόγων), ως βοηθητικές πηγές.

De Siris

Ιωάννης Μανωλεδάκης


Ιωάννης Μανωλεδάκης

O Ιωάννης Μανωλεδάκης γεννήθηκε το 1937και πέθανε στις 26 Ιουνίου 2011, ήταν Έλληνας νομικός, ομότιμος καθηγητής Ποινικού δικαίου και αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολλέγιο «Ανατόλια» το 1955 με τιμητική διάκριση. Αριστούχος πτυχιούχος (1960) και αριστούχος διδάκτορας του Δικαίου της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1967). Υφηγητής του Ποινικού Δικαίου ΑΠΘ (1972) και ομόφωνα εκλεγμένος επίκουρος καθηγητής του Ποινικού Δικαίου στην Πάντειο Ανώτατη Σχολή Πολιτικών Επιστημών (1972). Επίκουρος καθηγητής (1973) και τακτικός καθηγητής (1978) του Ποινικού Δικαίου στο ΑΠΘ. Επισκέπτης καθηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θράκης (1974-1977). Έχει διδάξει Ποινικό Δίκαιο, Φιλοσοφία του δικαίου και Εισαγωγή στην Επιστήμη σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο, καθώς επίσης και σε σχολές επιμόρφωσης στελεχών και λαϊκά πανεπιστήμια. Το 2003 εκλέχτηκε Αντεπιστέλλον Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Το 2004 η Σύγκλητος του Α.Π.Θ. του απένειμε ομόφωνα τον τίτλο του Ομότιμου Καθηγητή.

Ο Μανωλεδάκης υπήρξε εις εκ των κορυφαίων Ελλήνων ποινικολόγων. Για το θάνατό του, μίλησε σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της χώρας. Σε δήλωσή του ο Γ. Παπανδρέου υπογραμμίζει ότι ο Ι. Μανωλεδάκης, υπήρξε πρότυπο επιστήμονα και δασκάλου για πολλές γενιές Ελλήνων Νομικών καθώς διεύρυνε τους ορίζοντες της ποινικής σκέψης και ανήγαγε τη νομική επιστήμη σε εγγυητή της ανθρώπινης ελευθερίας και αξιοπρέπειας ενώ το παραδειγματικό του ήθος, τιμάται από όλη την επιστημονική κοινότητα και την ελληνική κοινωνία.

Για πάρα πολύ μεγάλη απώλεια για τη νομική επιστήμη την ακαδημαϊκή κοινότητα και τον τόπο, έκανε λόγο σε δήλωσή του Ε. Βενιζέλος.«Ο Γιάννης Μανωλεδάκης ήταν ο υποδειγματικός και εμπνευσμένος δάσκαλος. Ο επίμονος και ευρηματικός ερευνητής. Ο ιδρυτής μιας ολόκληρης σχολής στο ποινικό δίκαιο και για μας, τους μαθητές, συναδέλφους και φίλους του, ο άνθρωπος που αποτελούσε το σημείο αναφοράς της ακαδημαϊκής κοινότητας. Ο συνεκτικός ιστός, ο εκφραστής του ηθικού κανόνα μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο»

De Siris

Ευάγγελος Κορφιάτης


Ευάγγελος Κορφιάτης

Ο Ευάγγελος Κορφιάτης γνωστός ως Βάγγος, γεννήθηκε το 1922 και πέθανε στις 26 Ιουνίου 2009 ήταν μεγάλος Πειραιώτης Καραγκιοζοπαίκτης. Ίσως ο αξιολογότερος της γενιάς του και δυστυχώς δυσανάλογα προβεβλημένος μάστορας του Καραγκιόζη, και ίσως ο καλύτερος σκαλιστής φιγούρων και σκηνικών.

Πρωτοείδε Καραγκιόζη σε ηλικία έξι χρονών. Αυτό έγινε η μαγεία της ζωής του. Στη σκηνή μπήκε οκτώ μόλις χρονών.

Μέχρι να παίξει Καραγκιόζη προηγήθηκε μια σκληρή και επίπονη μαθητεία κοντά στις πιο εξέχουσες φυσιογνωμίες του Θεάτρου σκιών της εποχής εκείνης: τους αείμνηστους καλλιτέχνες του εί­δους, Χρήστο Χαρίδημο και Γιάννη Ιατρίδη ­την βασική εκπαίδευση.

Αργότερα ολοκλήρωσε την μαθητεία αυτή με την παρακολούθηση του τρόπου εργα­σίας και άλλων κορυφαίων καλλιτεχνών της εποχής εκείνης συμπληρώνοντας, έτσι, με τον κύκλο των γνώσεων που πήρε, τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να κρατήσει στα χέρια του, στην καρδιά και στο μυαλό του την βασική έννοια και το βάρος της "παράδοσης . Για να μπορέσει, με λίγα λόγια, να μπορέσει επάξια να συνεχίσει παρουσιάζοντας την τέχνη που αγάπησε στο κοινό της Ελλάδας και του εξωτερικού. Το πρώτο το θεατράκι το έστησε το 1939,δεκαεφτάχρονο παιδί, σε ένα μαντράκι της οδού Πέτρου Ράλλη, στα "Άσπρα Χώματα , απέναντι από τις πολυκατοικίας. Από τότε, μη λογαριάζοντας κόπους και Θυσίες, έστησε το καλλιτεχνικό του Όνειρο και το έκανε πραγματικότητα.

Το 1941, πάλι επί της οδού Πέτρου Ράλλη, στη συνοικία Χαλκηδό­νας", σε χειμωνιάτικη σάλα που ο ίδιος δημιουργεί και διαμορφώνει, κάνει την αρχή μιας σειράς Θεάτρων χωρίς θεατρώνη.

Το 1942, επί της οδού Θηβών 152 δημιουργεί το Θέατρο "Παράδει­σος", (αρ. 1>, όπου παίζει τα καλοκαίρια μέχρι το 1953 ενώ όλο τον χειμώνα 1943 - 44 στεγάζει τον Καραγκιόζη του στο χειμερινό "Ρομάντζο". Την χειμερινή περίοδο από το 1947 μέχρι το 1949 μεσολαβεί ένα διάστημα ηρεμίας στη δράση του σαν καραγκιοζοπαίκτης γιατί εκτελεί τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις.

Τον χειμώνα του 1950 δημιουργεί το χειμερινό του στέκι στο επί της οδού Ρούσβελτ Θεατράκι του στον Κορυδαλλό, το 1951 στο επί της οδού Δράμας στα ταμπούρια με το όνομα Χαρά , το 1952 στη Χαλκηδόνα το «Θέατρο Σκιών Χαλκηδών» και το 1954 το χειμερινό Θέατρο "Απόλλων» στη Δραπετσώνα. τα καλοκαίρια του 1954 - 55 δημιουργεί το Θέατρο Σκιών «Τηλεόρασις» επί της οδού Πέτρου Ράλλη και τον χειμώνα του 1955 -56, απέναντι από τον Κινηματογράφο Παλιάς" της οδού Kovδύλη στη Νίκαια, το Θέατρο Σκιών Τέρψις. Το καλοκαίρι του 1956 - 57 δημιουργεί το Θέατρο "Ζέφυρος" στο παλιό τέρμα Αμφιάλης ενώ τον χειμώνα του 1957 – 58 το Θέατρο "Αύρα πάλι στην Π. Ράλλη στάση Τζανή.

0 χειμώνας αυτός παραλίγο να γίνει αφορμή να σταματήσει την καριέρα του γιατί από σοβαρό κρυολόγημα και λόγω της καταπόνησης των φωνητικών του χορδών έχασε την φωνή του η οποία επανήλθε μετά από αυστηρή θεραπεία και αγωνιστικό πείσμα, διαψεύδοντας τις γνωματεύσεις και συστάσεις των γιατρών. Μετά από δειλά και προσεκτικά βήματα ξεκίνησε να παίζει και πάλι το καλοκαίρι του 1959 στο θεατράκι της οδού Θηβών 152 κάνοντας τέσσερις παραστάσεις την εβδομάδα.

Το καλοκαίρι του 1965 πραγματοποιεί το μεγάλο του όνειρο, την δημιουρ­γία ενός πραγματικά μοντέρνου Θεάτρου Σκιών με την πνοή και τοναέρα του αληθινού Θεάτρου. Αυτό γίνεται όταν παραλία Μο­σχάτου, στο θέατρο «Ποσειδώ­νειον», Θέατρο το οποίο έδωσε λαμπρές μέρες και στην τέχνη αλλά και στον ίδιον προσωπικά. τον χειμώνα του 1966 - 67 πραγματοποιεί την πρώτη του έξοδο από τα ελληνικά σύνορα με τουρνέ στην Αυστραλιανή Ήπειρο, ψυχαγωγώντας χιλιάδες Έλληνες και Αυστραλούς θεατές στις πόλεις Σίδνεϋ, Μελβούρνη, Καμπέρα, Αδελαίδα κ.ά.

Από το 1968 μέχρι το 1972 δημιουργεί το τελευταίο δικό του θέατρο, στην οδό Θηβών 37, στάση Γεφυράκι, το θέατρο Σκιών "Παράδεισος  Νο  2.

Το 1969 απεσταλμένοι από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ ήρθαν και μαγνητοφώνησαν παραστάσεις και πήραν πολλές φωτογραφίες. δημιουργώντας υλικό για έρευνα στο ομώνυμο Πανεπιστήμιο.

Μετά την Αυστραλία ακολούθησαν και άλλες περιοδείες στο εξωτερικό, όπως αυτή στην Ολλανδία το 1972, στις πόλεις Ουτρέχτη, Ντελφ, Λέϊντεν, στη Θεατρική ακαδημία του Άμστερνταμ κ.α.

Το 1977, σταλμένος από το Υπουργείο πολιτισμού, εκπροσωπεί τη χώρα μας στο παγκόσμιο Φεστιβάλ Θεάτρου και Κούκλας του Νανσί της Γαλλίας.

Το 1980 συμμετέχει στη γιορτή της εφημερίδας "Ουμανιτέ της Γαλλίας.

Στην Ιταλία, από το 1978 μέχρι και το 1995 έπαιξε στις μεγαλύτερες πόλεις της. (Ρώμη, Μιλάνο, Τορίνο. Πολώνια, Πάντοβα, Τεργέστη, σε φεστιβάλ που οργάνωνε η πόλη Πόντε Ντέρα και με προσκλήσεις διάφορων φοιτητικών συλλόγων.

Το 1978 βρίσκεται στη Γερμανία για σειρά παραστάσεων στις πόλεις Βόννη και Αμβούργο ενώ το 1992 πάλι στο Αμβούργο απεσταλμένος του Υπουργείου πολιτισμού.

Από το 1972 μέχρι το 2000 δίνει παραστάσεις στη Δημοτική Σκηνή του Δήμου Πειραιά σε μόνιμους χώρους: 1972 έως 1974 πηγάδα - Άγιος Βασίλειος, 1975 έως 1984 στην παραλία πειραϊκής - Ακτή Τερψιχόρη, 1984 έως 1988 πάλι στην πηγάδα - Άγιο Βασίλειο και από το 1988 μέχρι το 2000 δίνει το παρόν του στην πλαζ ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ - Καστέλα, με παράλληλη εμφάνιση στο θέατρο Γραμμών - Καμίνια.

Τον χειμώνα της παραπάνω περιόδου βρίσκεται: από το 1974 - 1980 στο Σινέ Τέχνης Ολυμπιάς στην Καστέλα και από το 1981 μέχρι 1994 στο Σινεάκ του Δήμου Πειραιά. Η πολύχρονη Θητεία του στην τέχνη που αγάπησε του έδωσε πολλές χαρές και πολλές πίκρες.

Η σπουδαιότερη χαρά του, ύστερα από τα χειροκροτήματα του κοινού, είναι το ότι πολλοί από τους λιγοστούς αξιόλογους σημερινούς καραγκιοζοπαίκτες είναι δικά του δημιουργήματα, που παλεύουν και κείνοι με τη σει­ρά τους με αγάπη να κρατήσουν ψηλά την τέχνη που κι εκείνος αγά­πησε και λάτρεψε.

Το Πανελλήνιο Σωματείο Θεάτρου Σκιών τον έχει τιμήσει για την συνολική προσφορά του με την τιμητική διάκριση του «Επίτιμου Προέδρου», ενώ είναι ο μοναδικός από τους Βετεράνους, που βοήθησε το Σωματείο τόσο πολύ, μετέχοντας με τέσσερις σημαντικές εμφανίσεις σε εκδηλώσεις που στόχο είχαν την οικονομική ενίσχυση του Σωματείου, συμμετέχοντας ενεργά σε όλες τις δραστηριότητες του.

Το σωματείο τον τίμησε πάμπολλες φορές εκλέγοντας τον στην θέση του Γενικού Γραμματέα, ενώ το 2006, στα βαθιά του πια γεράματα, θέλοντας ακόμα να βοηθήσει εκλέχτηκε Πρόεδρος, θέση από την οποία παραιτήθηκε λίγο αργότερα λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας.

Για την πολύτιμη προσφορά του, η πολιτεία τον τίμησε δίνοντας του Τιμητική σύνταξη.

De Siris