Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

31 Μαΐου Σαν Σήμερα


31 Μαΐου Σαν Σήμερα

31 Μαΐου 2003 - Τελευταία πτήση του υπερηχητικού αεροσκάφους Κονκόρντ (Concorde), των Γαλλικών Αερογραμμών (Air France)

Γεγονότα

1584 - Ο Φιοντόρ Α' στέφεται τσάρος του Ρωσικού Βασιλείου.

1678 - Η Λαίδη Γκοντάιβα ιππεύει γυμνή στο Κόβεντρι, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δυσβάσταχτη φορολογία.

1884 - Ο Τζον Χάρβεϊ Κέλογκ κατοχυρώνει ως πατέντα τα κορν - φλέικς.

1907 - Στους δρόμους της Νέας Υόρκης κάνει την εμφάνιση του το πρώτο ταξί.

1910 – Ιδρύεται το Σώμα Οδηγών από την αδελφή, του ιδρυτή του προσκοπισμού λόρδου Μπέιντελ Πάουελ, Ανιές.

1911 - Καθελκύεται το υπερωκεάνειο «Τιτανικός».

1915 - Με 185 από τις 316 έδρες της Βουλής το Κόμμα των Φιλελευθέρων, υπό τον Βενιζέλο κερδίζει τις εκλογές θριαμβευτικά. Με αυτό το τρόπο πέρασε η θέση του Βενιζέλου να πολεμήσει στο πλευρό της «Αντάντ».

1916 - Διεξάγεται η Ναυμαχία της Γιουτλάνδης, η μεγαλύτερη ναυμαχία του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας.

1927 - Παράγεται το τελευταίο κομμάτι του αυτοκινήτου της Φόρντ «Μοντέλο Τ» (Ford Model T), μετά από παραγωγή περίπου 15.000.000 μονάδων.

1952 - Ο Νικόλαος Πλαστήρας αναλαμβάνει Πρωθυπουργός της Ελλάδος

1961 – Δημιουργείται η Δημοκρατία της Νότιας Αφρικής.

1962 – Ο Άντολφ Άιχμαν εκτελείται δια απαγχονισμού στο Ισραήλ .

1987 - Βγαίνει στον αέρα ο πρώτος μη κρατικός ραδιοφωνικός σταθμός της Ελλάδας, ο δημοτικός «Αθήνα 9,84».

1999 - Αρχίζει η δίκη του Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ηγέτη των Κούρδων στην Τουρκία.

2003 - Τελευταία πτήση του υπερηχητικού αεροσκάφους Κονκόρντ (Concorde), των Γαλλικών Αερογραμμών (Air France).

Γεννήσεις

1048 - Ομάρ Καγιάμ, Πέρσης ποιητής, αστρονόμος και διανοούμενος

1641 - Δοσίθεος Β', Πατριάρχης Ιεροσολύμων.

1930 - Κλιντ Ίστγουντ, Αμερικανός ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός

1931 - Τζον Ρόμπερτ Σρίφερ, Αμερικανός φυσικός και νομπελίστας

1941 - Λούις Ιγκνάρο, Αμερικανός φαρμακολόγος και νομπελίστας

1945 - Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, Γερμανός σκηνοθέτης

1948 - Τζον Μπόναμ, Βρετανός μουσικός, μέλος των Led Zeppelin

1954 - Θωμάς Μαύρος, Έλληνας βετεράνος ποδοσφαιριστής

1956 - Πάνος Φειδάκης, Έλληνας ζωγράφος

1977 - Θεόδωρος Μπάεφ, Βούλγαρος πετοσφαιριστής της Εθνικής Ελλάδος

1985 - Ίαν Βουγιούκας, Έλληνας καλαθοσφαιρίστης. 

Θάνατοι

1594 - Τιντορέττο, Ιταλός ζωγράφος

1809 - Γιόζεφ Χάιντν, Αυστριακός μουσουργός

1896 - Γεώργιος Σταύρου, Έλληνας ευεργέτης και πρώτος διοικητής της Εθνικής Τράπεζας

1905 - Θεόδωρος Δηλιγιάννης, πρωθυπουργός.

1954 - Αντώνης Μπενάκης , Έλληνας πολιτικός και συλλέκτης τέχνης

1957 - Στέφανος Σαράφης , Έλληνας στρατηγός της Αντίστασης

1963 - Έντιθ Χάμιλτον, Αμερικανίδα συγγραφέας

1986 - Τζέιμς Ρέινγουοτερ, Αμερικανός φυσικός και νομπελίστας

2000 - Τίτο Πουέντε, Αμερικανός μουσικός και συνθέτης

2006 - Ρέιμοντ Ντέιβις Τζούνιορ, Αμερικανός φυσικός και νομπελίστας

Συναξαριστής

Μαρτύρων Ερμείου (†β΄αι.), Ο άγιος Ερμείας, ζούσε στα Κόμανα της Καππαδοκίας την εποχή του αυτοκράτορα των Ρωμαίων Αντωνίνου Πίου. Είχε από νεαρή ηλικία ενταχθεί στα στρατεύματα του Καίσαρα και γρήγορα ξεχώρισε για την γενναιότητα, την ανδρεία και το αγωνιστικό του φρόνημα, τα οποία αντλούσε από την πίστη του στον Ιησού Χριστό. Την περίοδο της βασιλείας του Μάρκου Αυρήλιου ξέσπασε μεγάλος διωγμός κατά των χριστιανών, μεταξύ δε των πρώτων που συνέλαβαν, ήταν και ο Ερμείας, αγνοώντας τις μεγάλες του υπηρεσίες στην πατρίδα αλλά και τα σεβάσμια γηρατειά του. Οδηγήθηκε μπροστά στο στρατηγό Σεβαστιανό, ο οποίος τον διέταξε να θυσιάσει τα είδωλα. Ο άγιος όμως ακλόνητος και ακατάβλητος, αρνήθηκε να προδώσει τον Κύριό του και να θυσιάσει στα μιαρά ειδωλολατρικά ξόανα. Με τη γλυκύτητα δε που τον διέκρινε, απάντησε στις προτροπές των τυράννων τα εξής: «Θα ήταν πολύ ανόητο σεβαστέ άρχοντά μου να αφήσω το φως και να προτιμήσω το σκοτάδι, να εγκαταλείψω την αλήθεια και να ασπασθώ το ψέμα, να παραιτηθώ από τη ζωή και να προτιμήσω το θάνατο. Θα ήταν λοιπόν παράλογο στο τέλος της ζωής μου να χάσω αυτά τα πολύτιμα αγαθά». Τότε εξοργισμένος ο άρχοντας, διέταξε αφού τον βασανίσουν σκληρά, να τον ρίξουν στην πυρά. Με την επέμβαση όμως και τη χάρη του Θεού, ο άγιος εξήλθε σώος και αβλαβής από όλα τα φρικτά βασανιστήρια. Τελικά τον αποκεφάλισαν χαρίζοντας του το στέφανο της δόξας

Ευσεβίου και Χαραλάμπη εν Ασκάλωνι.

Αγίας Πετρονίλας, θυγατρός του αποστόλου Πέτρου.

Εορτολόγιο

Ερμείας, Ερμεία, Ερμειά, Μάγος, Μάγια.

De Siris

Οδηγισμός


Οδηγισμός

Ο Οδηγισμός είναι μία παγκόσμια οργάνωση νεότητας, με 10.000.000 μέλη σε 140 χώρες σ' όλο τον κόσμο. Σκοπός του είναι να αξιοποιήσει τον ελεύθερο χρόνο των παιδιών και των νέων, με παιδαγωγικά, σύγχρονα και ευχάριστα προγράμματα, που θα συμβάλλουν στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους, έτσι ώστε να εξελιχθούν σε άτομα ελεύθερα, υπεύθυνα, ευτυχισμένα και ικανά να γίνουν φορείς ανάπτυξης και δημιουργίας ενός καλύτερου κόσμου.

Ιδρύθηκε στις 31 Μαΐου του 1910 στην Αγγλία από τον Λόρδο Ρόμπερτ Μπέιντεν Πάουελ, ως η θηλυκή εκδοχή του προσκοπισμού, τον οποίο είχε ιδρύσει ο ίδιος τρία χρόνια νωρίτερα. Στη νέα αυτή προσπάθειά του είχε και την καθοριστική βοήθεια της αδερφής του, Ανιές.

Στην Ελλάδα, η πρώτη αντίστοιχη προσπάθεια έγινε στις 10 Ιουνίου του 1915, με την νίδρυση του Σώματος Ελληνίδων Προσκόπων, που ιδρύθηκε από το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων, στο οποίο και υπαγόταν αρχικά. Διαλύθηκε, όμως, τον επόμενο χρόνο, για να ανασυσταθεί ως ανεξάρτητη κίνηση το 1932 από την Ειρήνη Καλλιγά. Σήμερα, το Σώμα Ελληνίδων Οδηγών έχει περισσότερα από 20.000 μέλη σε 160 πόλεις και χωριά.


De Siris

Γεώργιος Σταύρου


Γεώργιος Σταύρου

Ο Γεώργιος Σταύρου γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 1788 και πέθανε στις 31 Μαΐου 1869, υπήρξε ευεργέτης, μέλος της Φιλικής Εταιρείας και τραπεζίτης, με πεδίο σταδιοδρομίας εντός και εκτός του ελληνικού χώρου.

Βιογραφία

Ήταν ο γιος του Ιωάννη Σταύρου, έμπορου από τα Ιωάννινα, ο οποίος ήταν και υπεύθυνος επί των οικονομικών του Αλή Πασά. Τη σταδιοδρομία του την ξεκίνησε στη Βιέννη την πρώτη δεκαετία του 19ου αιώνα, συνεχίζοντας την εμπορική δραστηριότητα του πατέρα του. Σε ηλικία 27 ετών έγινε μέλος της «φιλόμουσου εταιρείας» Βιέννης. Μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία και ενίσχυσε την Επανάσταση με αποστολές πολεμοφοδίων, προώθηση του φιλελληνισμού και με επαφές με άλλους παράγοντες της Επανάστασης μεταξύ των οποίων και με τον Καποδίστρια.

Το 1824 άφησε τις επιχειρήσεις του και από την Πίζα ήλθε στην Ελλάδα για να συμμετάσχει στον αγώνα. Αρχικά πήγε στην υπό βρετανική διοίκηση Ζάκυνθο εφοδιασμένος με συστατική επιστολή του μητροπολίτη Ουγγροβλαχίας Ιγνατίου. Από εκεί πέρασε στην Πελοπόννησο και στο Ναύπλιο όπου συνεργάστηκε με τον Γεώργιο Κουντουριώτη μέχρι το τέλος της Επανάστασης αναλαμβάνοντας διάφορες διπλωματικές και πολιτικοστρατιωτικές αποστολές.

Έλαβε μέρος ως πληρεξούσιος στην Γ' Εθνοσυνέλευση Ερμιόνης (Ιανουάριος - Μάρτιος 1827), στην Γ' Εθνοσυνέλευση Τροιζήνας (Μάιος 1827) και στην Ε' Εθνοσυνέλευση 1832 (αναφέρεται ως Πληρεξούσιος Ηπείρου). Στα πρακτικά αναγράφεται ως Γ. Σταύρου ή Γ. Σταύρος.

Φημιζόταν για την εντιμότητά του και το σεβασμό του προς τη δημόσια περιουσία και γι' αυτό ο Καποδίστριας του ανέθεσε υψηλά αξιώματα στο νέο κράτος. Με τη σύσταση του ελληνικού κράτους συνέβαλε στην κατά το δυνατόν αυτοδύναμη και σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές αντιλήψεις της εποχής οικονομικής συγκρότησης της χώρας. Υπήρξε ιδρυτής και πρώτος διευθυντής, επί διακυβέρνησης Καποδίστρια, της Εθνικής Τράπεζας, του πρώτου χρηματοπιστωτικού ιδρύματος του Κράτους.

Στα ευεργετήματα του Γεωργίου Σταύρου περιλαμβάνεται η ίδρυση και χρηματοδότηση νοσοκομείων, γηροκομείων, οικοτροφείων, βιβλιοθηκών, μοναστηρίων κλπ πριν και μετά την απελευθέρωση. Σε μεγάλο βαθμό συνέβαλε στην ίδρυση του Ορφανοτροφείου Χατζηκώνστα στην Αθήνα, αξιοποιώντας κληροδότημα του Ηπειρώτη ευεργέτη Γεωργίου Χατζηκώνστα (Ιωάννινα 1753-Μόσχα 1845). Βοήθησε επίσης μεμονωμένα άτομα, φτωχούς, χήρες και ορφανά αγωνιστών των Αθηνών και της Ηπείρου. Ιδιαίτερα ευεργετήθηκε η ιδιαίτερη πατρίδα του, τα Ιωάννινα ενώ εξακολουθούσε να είναι υπό τουρκοκρατία. Βοήθησε στον εμπλουτισμό της βιβλιοθήκης της Ζωσιμαίας Σχολής.

Το Ορφανοτροφείο Ιωαννίνων

Ο Γ. Σταύρου δώρισε το πατρικό του σπίτι στα Ιωάννινα με σκοπό την ίδρυση του ορφανοτροφείου. Με τη διαθήκη του (1868) όριζε ότι εκεί θα φιλοξενούνται ελληνορθόδοξα παιδιά, κατά προτίμηση από τα Ιωάννινα, όπου επίσης θα διδάκονται λίγα γράμματα και τέχνες. Η Τουρκική διοίκηση προέβαλε σοβαρά εμπόδια στην ίδρυση του ορφανοτροφείου, επιχειρώντας αρχικά να ιδιοποιηθεί το ποσό, και αργότερα να διευρύνει τις κατηγορίες των ορφανών που θα φιλοξενούνταν και να αποκλείσει τη συμμετοχή Ελλήνων υπηκόων στη διοίκηση.

Ταυτόχρονα, μια νομική απόφαση του Καδή των Ιωαννίνων έθετε θέμα κληρονομικού δικαιώματος επί του οικοπέδου υπέρ των συγγενών του Σταύρου που ήταν Οθωμανοί υπήκοοι. Ο ίδιος ο Σταύρου, προβλέποντας τα εμπόδια που θα όρθωνε η Οθωμανική γραφειοκρατεία, είχε προβλέψει με τη διαθήκη του ότι "Οι αδελφοί εκτελεσταί καλώς να εξασφαλισθώσι δια να μη ματαιώσουν ή βλάψουν τα σχέδιά μας οι Τούρκοι και τότε ας λείψη και ας γείνη άλλο καλόν έργον φιλανθρωπικόν ...". Οι εκτελεστές της διαθήκης Μ. Ρενιέρης, Ε. Κεχαγιάς και Γ. Βασιλείου βοηθούμενοι από την Ιερά Μητρόπολη Ιωαννίνων και τοπικούς παράγοντες κατάφεραν να υπερνικήσουν τα εμπόδια και να προχωρήσουν στην ίδρυση του Ορφανοτροφείου. Αυτό άρχισε να κτίζεται από το 1882 υπό τους αρχιτέκτονες Θ.Ν. Τόμπρο και Ι. Δέδε. Επίσης προσελήφθη ο αρχιμηχανικός της Οθωμανικής κυβέρνησης στα Ιωάννινα Σιγισμούνδος Μινέικο (S. Mineyko), παππούς του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου από τη μητέρα του Σοφία. Το κτίριο αποπερατώθηκε το 1886.

De Siris

Теодор Баев


Θεόδωρος Μπάεφ 

 Ο Θεόδωρος Μπάεφ είναι Βούλγαρος αθλητής της πετοσφαίρισης διεθνής με την εθνική Ελλάδας.

Βιογραφικά

Ο Θόδωρος Μπάεφ γεννήθηκε στις 31 Μαΐου 1977 στη Νόβα Ζαγόρα της Βουλγαρίας. Οι γονείς του ήταν επίσης βολεϊμπολίστες και τον βοήθησαν πολύ στα πρώτα του βήματα. Φοίτησε σε αθλητικό σχολείο στη Φιλιππούπολη και ασχολήθηκε με πολλά αθλήματα, όπως: βόλεϊ, κωπηλασία, σκι και κολύμβηση.

Ξεκίνησε το βόλεϊ απο τη Λοκομοτίβ Φιλιππούπολης το 1993 και το 1994 έρχεται στην Ελλάδα για τον Εθνικό Αλεξανδρούπολης. Την ίδια χρονιά καλείται στην εθνική Ελλάδος εφήβων.

Το 1998 πηγαίνει στην Α.Ο. Ορεστιάδα μέχρι το 2001 που πηγαίνει στον Ηρακλή και στον Παναθηναϊκό. Απο το 1995 αγωνίζεται με την εθνική Ελλάδας έχοντας πάνω απο 100 συμμετοχές.

Τίτλοι

Καλύτερος επιθετικός παγκοσμίου πρωταθλήματος εφήβων 1995
Πρωτάθλημα Ελλάδας: 2002

De Siris

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

30 Μαΐου Σαν Σήμερα


30 Μαΐου Σαν Σήμερα

30 Μαΐου 1941 - Τα γερμανικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου καταλαμβάνουν την Κρήτη

Γεγονότα

1416 - Η Καθολική Εκκλησία στέλνει στην πυρά το θεολόγο Ιερώνυμο της Πράγας ως αιρετικό.

1431 - Η Ζαν ντ' Αρκ, γνωστή και ως Ιωάννα της Λορραίνης, καίγεται στην πυρά από ένα αγγλικό συμβούλιο στη Ρουέν της Γαλλίας

1783 - Η εφημερίδα Pennsylvania Evening Post and Daily Advertiser, είναι η πρώτη καθημερινή εφημερίδα, που κυκλοφορεί στις ΗΠΑ.

1814 - Υπογράφεται η πρώτη συνθήκη του Παρισιού σύμφωνα με την οποία η Γαλλία επιστρέφει στα εδαφικά όρια, που είχε το 1792. Την ίδια μέρα ο Ναπολέων ο πρώτος εξορίζεται στο νησί Έλμπα στην Τοσκάνη της Ελβετίας.

1828 - Ο Τσάρος Νικόλαος Α΄ αποστέλλει στον Ιωάννη Καποδίστρια, κυβερνήτη του ελληνικού κράτους, ως οικονομική στήριξη 500.000 ρούβλια.

1883 - Η φήμη ότι, η γέφυρα του Μπρούκλιν στη Νέα Υόρκη κινδυνεύει να καταρρεύσει προκαλεί αφηνιασμένη έξοδο κατά την οποία σκοτώνονται 12 άτομα.

1896 - Καταγράφεται το πρώτο αυτοκινητιστικό ατύχημα. Ο Χένρι Γουέλς συγκρούεται με ποδήλατο.

1910 - Νέα επεισόδια σημειώνονται εναντίον των Ελλήνων της Σμύρνης από τους Τούρκους.

1912 - Kαταλαμβάνουν τα Δωδεκάνησα οι Ιταλοί.

1913 - Ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος λήγει και επίσημα με την υπογραφή της συνθήκης του Λονδίνου.

1914 - Μετά την παραίτηση και την αναχώρηση από την Ελλάδα του βασιλιά Κωνσταντίνου, στο θρόνο ανεβαίνει ο δευτερότοκος γιος του Αλέξανδρος.

1924 - Γίνεται η ιδρυτική συνέλευση της Α.Ε.Κ. (Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπολιτών) στην Αθήνα. Αργότερα η ομάδα άλλαξε το όνομα της σε «Κωνσταντινούπολης» σε μία προσπάθεια να οικειοποιηθεί τους Έλληνες πρόσφυγες εκ Μικράς Ασίας.

1941 - Ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος Σάντας, φοιτητές της Ανώτατης Σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (Α.Σ.Ο.Ε.Ε.) και της Νομικής Αθηνών, κατεβάζουν τη γερμανική σημαία από τον ιστό στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, ως ένδειξη αντίστασης στη γερμανική κατοχή.

1941 - Τα γερμανικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου καταλαμβάνουν την Κρήτη

1943 - Ο Γιόζεφ Μένγκελε διορίζεται γιατρός του στρατοπέδου εξόντωσης Άουσβιτς Μπίρκεναου όπου στο εξής θα πραγματοποιήσει απάνθρωπα πειράματα με κρατούμενους.

1951 - Καταστέλλεται κίνημα αξιωματικών του ΙΔΕΑ, που εκδηλώθηκε στο στρατό. Διατάσσονται ανακρίσεις.

1969 - Οι πρώτες γυναίκες αστυφύλακες στην Ελλάδα, αναλαμβάνουν υπηρεσία.

1987 - Εγκαίνια του πρώτου ιδιωτικού ραδιοφωνικού σταθμού Αθήνα, του 98,4 FM.

1990 - Η πρώτη μεταμόσχευση ήπατος στην Ελλάδα γίνεται στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης και διαρκεί 5,5 ώρες.

1998 - Η Κατερίνα Θάνου σπάει το ρεκόρ στα 100 μέτρα γυναικών, σημειώνοντας επίδοση 10.99.

2006 - Έκρηξη με τηλεχειρισμό αυτοσχέδιου μηχανισμού σημειώνεται στην οδό Δοξαπατρή στο Κολωνάκι, κοντά στο σπίτι του υπουργού Πολιτισμού Γιώργου Βουλγαράκη. Ο εκρηκτικός μηχανισμός είχε τοποθετηθεί σε ποδήλατο που ήταν σταθμευμένο ανάμεσα σε δύο αυτοκίνητα.

Γεννήσεις

1672 - Μεγάλος Πέτρος, τσάρος της Ρωσίας

1814 - Μιχαήλ Μπακούνιν, Ρώσος θεωρητικός του αναρχισμού

1875 - Τζιοβάνι Τζεντίλε, Ιταλός φιλόσοφος

1908 - Χάνες Αλφβέν, Σουηδός φυσικός και νομπελίστας

1909 - Μπένι Γκούντμαν, Αμερικανός τζαζ μουσικός

1912 - Τζούλιους Άξελροντ, Αμερικανός βιοχημικός

1934 - Αλεξέι Λεόνωφ, Ρώσος κοσμοναύτης και ο πρώτος άνθρωπος που περπάτησε στο διάστημα

1934 - Αλκέτας Παναγούλιας, Έλληνας βετεράνος ποδοσφαιριστής και προπονητής

1974 - Κωνσταντίνος Χαλκιάς, Έλληνας ποδοσφαιριστής

1976 - Ραντοσλάβ Νεστέροβιτς, Σλοβένος καλαθοσφαιριστής

1977 - Δευκαλίων Δαδακαρίδης, Έλληνας ηθοποιός

Θάνατοι

1431 - Ιωάννα της Λωραίνης, Γαλλίδα ηρωίδα

1593 - Κρίστοφερ Μάρλοου, Άγγλος θεατρικός συγγραφέας

1640 - Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς, Φλαμανδός ζωγράφος

1770 - Φρανσουά Μπουσέ, Γάλλος ζωγράφος

1778 - Βολταίρος, Γάλλος συγγραφέας και διανοούμενος

1826 - Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο μητροπολίτης που ύψωσε το λάβαρο της ελληνικής επανάστασης του 1821

1912 - Ουίλμπουρ Ράιτ, Αμερικανός πρωτοπόρος της αεροπλοΐας

1960 - Μπόρις Πάστερνακ, Ρώσος συγγραφέας και νομπελίστας

1993 - Σαν Ρα, Αμερικανός μουσικός

2006 - Σοχέι Ιμαμούρα, Ιάπωνας σκηνοθέτης

Συναξαριστής

Οσίου Ισαακίου του ομολογητού, ηγουμένου της μονής των Δαλμάτων (†383). Ο όσιος Ισαάκιος, καταγόταν από την Ανατολή, αλλά έδρασε στο Βυζάντιο την εποχή του αυτοκράτορα Ουάλη, ο οποίος ήταν θερμός υποστηρικτής των κακόδοξων και δυσεβών Αρειανών. Όταν οι Οστρογότθοι κατασκήνωσαν στη Θράκη και απειλούσαν την Κωνσταντινούπολη, ο Ουάλης αναγκάσθηκε να εκστρατεύσει εναντίον τους. Τότε ο Ισαάκιος, ο οποίος ήταν ηγούμενος στην περίφημη μονή των Δαλμάτων συνάντησε τον αυτοκράτορα, τον πολέμιο των ορθοδόξων, και αφού έπιασε από τα χαλινάρια το άλογο του, τον συμβούλευσε με τα εξής λόγια: «Δώσε στα ποίμνια τους άριστους ποιμένες και χωρίς κόπους θα πάρεις τη νίκη. Αν όμως δεν αποδεχθείς αυτά πού σου λέγω και δε συμφωνήσεις μαζί τους, θα μάθεις από την πείρα σου ότι είναι σκληρό πράγμα να κλωτσάς τα καρφιά. Διότι ούτε εσύ θα γυρίσεις από τον πόλεμο και σύντομα θα χάσεις και το στράτευμα». Ο αυτοκράτορας όχι μόνο δεν πείσθηκε, αλλά ειρωνεύτηκε τον άγιο και διέταξε να τον ρίξουν σε κάποιο κοντινό κρημνώδες φαράγγι, από το οποίο ο Ισαάκιος ως εκ θαύματος εξήλθε χωρίς την παραμικρή αμυχή. Ο Ουάλης έπαθε όσα του προεφήτευσε ο άγιος: νικήθηκε στη μάχη που έδωσε κοντά στην Ανδριανούπολη και μάλιστα, μετά την αιχμαλωσία του από τούς Γότθους, κάηκε ζωντανός. Ο Ισαάκιος συνέχισε την ασκητική του ζωή στην Κωνσταντινούπολη, όπου εκοιμήθη εν ειρήνη σε βαθιά γεράματα.

Μαρτύρων Ναταλίου και Χριστίνης.

Εύπλου, Ρωμανού, Τελετίου «και του πλήθους των εν Νικομήδεια καέντων αγίων».

Οσίων Ευσταθίου πατριάρχου Κων/πόλεως και Βαρλαάμ.

Εορτολόγιο

Εμμέλεια

De Siris

Η Συνθήκη του Λονδίνου 1913


Η Συνθήκη του Λονδίνου 1913

Η Συνθήκη του Λονδίνου (30 Μαΐου 1913) ήταν το αποτέλεσμα της Διάσκεψη του Λονδίνου (1912-1913) λεγόμενης και Συνδιάσκεψη Ειρήνης, που έγινε στο Λονδίνο, για τον τερματισμό του Α΄ Βαλκανικού πολέμου. Αυτή η Συνθήκη συνομολογήθηκε μεταξύ των Βαλκανικών Συμμάχων (Βουλγαρίας - Ελλάδας - Μαυροβουνίου και Σερβίας) αφενός, και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αφετέρου. Έμεινε γνωστή και ως Βαλκανο-Τουρκική Συνθήκη.

Η Συνδιάσκεψη Ειρήνης και η Πρεσβευτική συνδιάσκεψη

Η εξέλιξη του πολέμου κατέστησε φανερό ότι τα σύνορα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα μεταβάλλονταν σημαντικά, πράγμα αντίθετο με την αρχική διακήρυξη των Μεγάλων Δυνάμεων κατά την αρχή του πολέμου. Τα συμφέροντα που διακυβεύονταν ήταν τεράστια, με τη νέα τροπή που έπαιρνε το Ανατολικό Ζήτημα, και δεν ήταν δυνατόν οι Μεγάλες Δυνάμεις να μείνουν έξω από τη διευθέτηση των προβλημάτων.

Τότε ακριβώς οι Μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία και Ρωσία) προσφέρθηκαν να μεσολαβήσουν για τον καθορισμό των βαλκανικών συνόρων, με πρόσχημα την κατάπαυση των εχθροπραξιών καλώντας τις εμπόλεμες βαλκανικές Χώρες για συνομολογία συνθήκης ειρήνης και τερματισμού του πολέμου.

Έτσι στις 16 Δεκεμβρίου 1912 συνήλθαν οι αντιπροσωπείες των εμπολέμων στο Λονδίνο για τη Συνδιάσκεψη Ειρήνης όπου και διακόπηκε στις 10 Ιανουαρίου του 1913 προκειμένου να υποχωρήσει η Οθωμανική αυτοκρατορία. Στο διάστημα αυτό της αναμονής ξέσπασε στη Κωνσταντινούπολη νέο κίνημα των Νεοτούρκων με συνέπεια το ναυάγιο των περαιτέρω συζητήσεων και τη συνέχιση του πολέμου. Κύρια όμως απόφαση που λήφθηκε τότε ήταν και η δημιουργία Αλβανικού κράτους. Παράλληλα με την τελευταία συνδιάσκεψη των Βαλκανικών Χωρών είχε αρχίσει επίσης τις εργασίες της και η Πρεσβευτική Συνδιάσκεψη, στην οποία λάμβαναν μέρος μόνο οι Πρέσβεις των μεγάλων δυνάμεων υπό την προεδρία του υπουργού εξωτερικών της Μ. Βρετανίας Εδουάρδου Γκρέυ, και η οποία τελικά εκ των πραγμάτων είχε μεγαλύτερη σπουδαιότητα από τη Συνδιάσκεψη Ειρήνης που διακόπηκε, αφού υπό τη πίεσή της, δύο μήνες μετά τη δολοφονία του Βασιλέως των Ελλήνων Γεωργίου του Α', στη Θεσσαλονίκη, τελικά ολοκληρώνεται και συνομολογείται, στο Λονδίνο, η παρούσα Συνθήκη.

Η Συνθήκη

Σύμφωνα με τη Συνθήκη αυτή παραχωρούνταν στους νικητές (στα Βαλκανικά κράτη) όλα τα εδάφη που βρίσκονταν δυτικά της γραμμής Αίνου - Μηδείας, εκτός της Αλβανίας, που όπως αναφέρθηκε παραπάνω δημιουργούνταν ως ανεξάρτητη Ηγεμονία. Συγκεκριμένα το κείμενο της συνθήκης, το οποίο συντάχθηκε οριστικά , προέβλεπε (άρθρο 2) να παραχωρήσει η Οθωμανική αυτοκρατορία όλα τα Ευρωπαϊκά εδάφη που βρίσκονταν δυτικά της γραμμής Αίνος - Μήδεια, εκτός της Αλβανίας. Οι Σύμμαχοι και η Τουρκία (άρθρο 3) ανέθεταν στις έξι Μεγάλες Δυνάμεις (υπό την Πρεσβευτική Συνδιάσκεψη που συνέχιζε τις συνομιλίες), τη χάραξη των συνόρων και το διακανονισμό των ζητημάτων που αφορούσαν την Αλβανία καθώς τους παρείχαν τη δυνατότητα (άρθρο 5) να αποφανθούν για την τύχη των ελληνικών νήσων του Αιγαίου, εκτός της Κρήτης (άρθρο 4) για την οποία η Πύλη παραιτείτο "υπέρ των συμμάχων Ηγεμόνων πάντων των επί της Νήσου κυριαρχικών δικαιωμάτων της".

Παρατηρήσεις

Η Ελλάδα υπέγραψε αυτή τη συνθήκη λαμβάνοντας υπόψη τις υποχρεώσεις της στο νέο ζήτημα συνόρων της Ηπείρου που θα της εξασφάλιζε την αναγνώριση της κυριαρχίας επί των ελληνικών νήσων του Αιγαίου (και της Δωδεκανήσου) παράλληλα με τις διαβεβαιώσεις της αγγλικής κυβέρνησης επί των προκειμένων της υποστήριξής της.

Παρά ταύτα τρία ζητήματα που ενδιέφεραν την Ελλάδα έμειναν τελικά άλυτα: το Βορειοηπειρωτικό, το Νησιωτικό και το Αγιορείτικο. Έτσι για το Βασίλειο της Ελλάδας και την Οθωμανική Αυτοκρατορία η Συνθήκη κανένα ζήτημα εξ αυτών δεν επέλυσε. Πριν όμως η συνθήκη αυτή να επικυρωθεί ξέσπασε ο Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος, μεταξύ των συμμάχων νικητριών Χωρών του Α' Βαλκανικού Πολέμου, για τον τερματισμό του οποίου συνομολογήθηκε μεταξύ των εμπλεκομένων Χωρών η Συνθήκη Βουκουρεστίου (1913). Παρά ταύτα οι Μεγάλες Δυνάμεις συνέχισαν να θεωρούν δεσμευτικούς τους όρους της παρούσας, αφού αφορούσαν πρώτιστα τα συμφέροντά τους.

Συνεπώς η Συνθήκη αυτή απετέλεσε στη πραγματικότητα μια μορφή "προκαταρκτικού" Πρωτοκόλλου βάσει του οποίου ακολούθησε εκείνο της Πρεσβευτικής Διάσκεψης δύο μήνες μετά, όπου κάθε σύμμαχος Χώρα θα μπορούσε να συνάψει οριστική διμερή συνθήκη με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που θα κανονίζουν λεπτομερώς τα διμερή ζητήματα. Έτσι ως συνέχεια αυτής της συνθήκης υπογράφηκαν οι ακόλουθες διμερείς συνθήκες:

Συνθήκη Κωνσταντινούπολης (1913) (Βουλγαροτουρκική συνθήκη)
Συνθήκη Αθηνών (1913), (Ελληνοτουρκική συνθήκη) και η
Σερβοτουρκική συνθήκη (1913)

Την επομένη της υπογραφής της παρούσας συνθήκης, η Ελλάδα και η Σερβία συνομολογούν τη Συνθήκη Συμμαχίας Θεσσαλονίκης και τη Στρατιωτική Σύμβαση Θεσσαλονίκης (1 Ιουνίου1913) και δύο μήνες μετά, στις 29 Ιουλίου, υπογράφεται από τις Μεγάλες Δυνάμεις το Πρωτόκολλο Πρεσβευτικής Διάσκεψης Λονδίνου (1913), συνέχεια του οποίου ήταν το Πρωτόκολλο Φλωρεντίας (1913) και ομοίως το Πρωτόκολλο Φλωρεντίας (1914), σε μορφή Διακοίνωσης, που καθόρισαν οριστικά τα δρώμενα.

De Siris

Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών


Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών

Ο φερόμενος με τον επίσημο τίτλο Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών, (γνωστότερος εκ των αρχικών ως ΙΔΕΑ), ήταν μία μυστική παραστρατιωτική συνωμοτική οργάνωση εθνικοφρόνων αντικομμουνιστών αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού, η οποία αναμίχθηκε στα πολιτικά πράγματα της χώρας, ειδικότερα μετά την απελευθέρωση και τον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε, με σκοπό την αντιμετώπιση "τυχόν επαπειλούμενου κομουνιστικού κινδύνου".

Αποκορύφωμα της παρέμβασής του ήταν όταν, το 1951, αποπειράθηκε να καταλάβει την εξουσία δια των όπλων, ώστε να την παραδώσει στον Αρχιστράτηγο Αλέξανδρο Παπάγο, που θεωρούταν τότε αρχηγός της, αμέσως μετά την δήλωση της παραίτησή του από το στράτευμα. Ο Αρχιστράτηγος έκπληκτος τότε, όπως δηλώθηκε, από την αιφνίδια αυτή δράση του ΙΔΕΑ, κάλεσε τους αξιωματικούς που συμμετείχαν να αποσυρθούν στις μονάδες τους και στα κυρίως καθήκοντά τους, οδηγώντας έτσι το κίνημα σε καταστολή.

Παρά ταύτα και ενώ τότε ο ΙΔΕΑ θεωρήθηκε επίσημα πλέον συνωμοτική οργάνωση κατά της Δημοκρατίας, οι συμμετέχοντες συνωμότες σ΄ αυτή έλαβαν αμνηστία. Έτσι η οργάνωση, σε αντίθεση με την "ελαφρά" αντίληψη των τότε πολιτικών, δεν εξαρθρώθηκε, αλλά παρέμεινε να υφίσταται με εναλλασσόμενους ως αρχηγούς της τον Σ. Γκίκα, τον Πατίλη κ.ά. συνδεόμενη πλέον άμεσα με το παρακράτος που άρχισε ν΄ αναπτύσσεται και να γιγαντώνεται ειδικότερα μετά τις εκλογές του 1958.

Ίδρυση

Το σπέρμα της οργάνωσης του ΙΔΕΑ ως αντίληψη εντοπίζεται κατά τον Β' Π.Π., στη Μέση Ανατολή και ειδικότερα λίγο μετά την ίδρυση του στρατιωτικού συνδέσμου ΕΝΑ (Ένωση Νέων Αξιωματικών) που συγκροτήθηκε από μια ομάδα κατωτέρων στελεχών του ελληνικού στρατού, με σαφείς αντικομουνιστικούς σκοπούς, στη Διοίκηση των εκεί Σχολών ΓΚΕΣ (Γενικό Κέντρο Εκπαίδευσης Στρατιωτικών) τον Αύγουστο του 1943. Παράλληλα, δημιουργήθηκαν τότε κι άλλες παρόμοιες αντικομουνιστικές οργανώσεις όπως ο ΣΑΝ (Σύνδεσμος Αξιωματικών Νέων), ο ΔΕΑ κ.ά που όμως δεν ευδοκίμησαν. Οι μικρότερες ομάδες δημιουργήθηκαν με βάση το έτος αποφοίτησης από τη Σχολή Ευελπίδων.
Παρά ταύτα όλες μαζί αυτές οι ομάδες έπαιξαν ένα έντονο διχαστικό και διαλυτικό ρόλο φθάνοντας στο σημείο ν΄ απαιτούν και την αλλαγή της κυβέρνησης επιδεικνύοντας μια ανεπίτρεπτη απείθεια. Συνέπεια αυτών ήταν να συλληφθούν οι πρωταίτιοι να καταδικαστούν κάποιοι εις θάνατο πλην όμως ακολούθησε η αμνηστία τους.

Για την ιστορική ακρίβεια θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι εν λόγω κατώτεροι αξιωματικοί είχαν "γαλουχηθεί" σ΄ ένα ακραίο εθνικό μεταξικό περιβάλλον όπου αυτό στη Μέση Ανατολή είχε πλέον αλλάξει με συνέπεια ν΄ αντιδράσουν ευαγγελιζόμενοι την επαναφορά του. Από την άλλη πλευρά οι ανώτεροι αξιωματικοί είχαν μεταφέρει τα πολιτικά τους πάθη διακρινόμενοι σε "μεταξικοί" - "αντιμεταξικοί" (δημοκρατικοί) προσπαθώντας με αυτά να επιβληθούν των άλλων. Δυστυχώς η αμνηστία που δόθηκε στο τέλος για την εγκατάλειψη αυτών των φαιδρών ιδεολογημάτων εν καιρώ πολέμου αποδείχθηκε όχι και τόσο αποτελεσματική.

Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας επανερχόμενοι όλοι οι παραπάνω αξιωματικοί και διαβλέποντας από τις συνθήκες που επικρατούσαν τα σύννεφα του εμφυλίου αποφάσισαν να κινηθούν περισσότερο αποτελεσματικά. Έτσι ιδρύθηκε στις 25 Οκτωβρίου του 1944 στην Αθήνα[1] από ένα εκπρόσωπο της «ΕΝΑ» (Ένωση Νέων Αξιωματικών) και έξι αντιπροσώπους της «Τρίαινας», που ήταν αντικομμουνιστικές[εκκρεμεί παραπομπή] και φιλοβασιλικές οργανώσεις που είχαν ιδρυθεί από αξιωματικούς μονάδων του Ελληνικού Στρατού στη Μέση Ανατολή κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σκοπός

Σκοπός του ΙΔΕΑ ήταν η πλήρης διάλυση του κομμουνιστικού κινήματος και η εγκαθίδρυση και αναπαραγωγή του στρατιωτικού μηχανισμού στην οργάνωση του αστικού μεταπολεμικού κράτους στην Ελλάδα ή, σύμφωνα με την ορολογία απόρρητου εσωτερικού εγγράφου του ίδιου του ΙΔΕΑ, η «δικτατορία του ΙΔΕΑ». Η αντίληψη και ουσιαστική θέση του ΙΔΕΑ ήταν η ταύτιση του στρατού με το έθνος και η πλήρης ανεξαρτησία του από την πολιτική εξουσία. Ουσιαστικός θεσμός έκφρασης των εθνικών συμφερόντων θα ήταν ο ίδιος ο ΙΔΕΑ, ενώ πουθενά στις θέσεις του ΙΔΕΑ δεν αναφέρεται η μοναρχία.

Πολιτική αποδοχή

Από το 1947 είχαν αρχίσει απροκάλυπτες παρεμβάσεις του ΙΔΕΑ στην πολιτική ζωή με επισκέψεις σε πολιτικούς και υπαγόρευση των θέσεών του.

Οργάνωση

Ο ΙΔΕΑ ήταν οργανωμένος κατά το φασιστικό πρότυπο και τα όργανά του ονομάζονταν «δέσμες».

Το κίνημα του ΙΔΕΑ

Το βράδυ της 30ης προς 31η Μαΐου 1951, μόλις έγινε γνωστή η απόφαση του Αλέξανδρου Παπάγου να παραιτηθεί από την Αρχιστρατηγία των Ενόπλων Δυνάμεων, ηγετικά στελέχη του ΙΔΕΑ κατέλαβαν τα γραφεία του ΓΕΕΘΑ και του ΓΕΣ στα Παλαιά Ανάκτορα. Ταυτόχρονα έμπιστοι συνεργάτες τους κατέλαβαν κρίσιμες εγκαταστάσεις στο κέντρο της Άθήνας. Ο Αλέξανδρος Παπάγος πληροφορήθηκε έκπληκτος το κίνημα και νωρίς το πρωί της 31 Μαΐου κατέβηκε από το σπίτι του στην Εκάλη στα Παλαιά Ανάκτορα, διέταξε κάποιες μονάδες να επιστρέψουν στα στρατόπεδά τους και όχι μόνο επέπληξε του κινηματίες που είχαν προχωρήσει στο κίνημα χωρίς την άδειά του, αλλά αργότερα μετά τη σύλληψη και καταδίκη τους από την κυβέρνηση Πλαστήρα υπερασπίστηκε την αμνηστία τους την οποία και πέτυχε, όταν ο ίδιος ανέλαβε αργότερα την πρωθυπουργία, τους επανέφερε στην ενεργό υπηρεσία.

Αίτια της κρίσης

O Παπάγος ήταν ενοχλημένος από τις επιθέσεις που δεχόταν από συμβούλους και μέλη της βασιλικής οικογένειας, που ήταν ενάντια στην κάθοδό του στη πολιτική. Σε αποκλειστική συνέντευξη στην εφημερίδα «Ελευθερία», στις 25 Μαρτίου 1951, ο Βασιλιάς Παύλος διακήρυξε την προσήλωσή του στους δημοκρατικούς θεσμούς και επετέθη κατά της λύσης Παπάγου, επικρίνοντας έμμεσα αλλά φανερά τον στρατάρχη για την απόφασή του ν' αναμιχθεί με την πολιτκή. Εκμεταλλευόμενη η κυβέρνηση την ανοιχτή πια διαμάχη μεταξύ βασιλιά και Παπάγου, ανακοίνωσε στις 2 Μαΐου 1951 την απόφασή της να προκηρύξει εκλογές.

Ο Παπάγος υπέβαλε την παραίτησή του στον πρωθυπουργό Σοφοκλή Βενιζέλο το πρωί της 30 Μαΐου, εκφράζοντας την πρόθεσή του να πολιτευτεί. Στην ανακοίνωσή του ο Βενιζέλος υπαινίχθηκε πως η παραίτηση του Παπάγου ήταν αντίθετη με τις επιθυμίες του βασιλιά και της κυβέρνησης, επιβεβαιώνοντας έτσι ό,τι ήταν πάγκοινα γνωστό. Ο βασιλιάς Παύλος, επικαλούμενος εξαπάτηση του Θρόνου με τη διαβεβαίωση του στρατάρχη να μην πολιτευτεί, διέταξε τον αρχηγό Γ.Ε.Σ., στρατηγό Θρασύβουλο Τσακαλώτο να συλλάβει τον Παπάγο, αλλά η εντολή δεν εκτελέστηκε.

Συνέπειες

Η κυβέρνηση προσπάθησε να συγκαλύψει το επεισόδιο. Το επίσημο ανακοινωθέν απλώς ανέφερε πως «λόγω πληροφοριών περί ενδεχομένης αποπείρας διασαλεύσεως της τάξεως υπό αναρχικών στοιχείων, ελήφθησαν την πρωίαν σήμερον ορισμένα στρατιωτικά μέτρα, τα οποία ήρθησαν ευθύς ως εξέλιπον οι λόγοι». Αργότερα, από τη προανάκριση προέκυψε πως η έκταση του κινήματος ήταν αρκετά σοβαρή, και πως το κίνημα είχε επιχειρηθεί στο όνομα του Παπάγου. Το κίνημα απέτυχε χάρη στην άρνηση της Μεραρχίας Τεθωρακισμένων να προσχωρήσει στη συνωμοσία.

Η αποτυχία του κινήματος είχε σαν αποτέλεσμα μια ομάδα σκληρών ακραίων αξιωματικών της οργάνωσης ΙΔΕΑ να χάσουν την εμπιστοσύνη τους προς τους ανωτέρους τους, επειδή δεν τόλμησαν να φέρουν σε πέρας το κίνημα και υπέκυψαν στις πιέσεις των ανακτόρων και του Παπάγου.
Ο Βασιλιάς Παύλος, όπως και ο Σοφοκλής Βενιζέλος, πίστευαν ότι οι εμπλεκόμενοι έπρεπε να τιμωρηθούν.

Oι αξιωματικοί που είχαν ηγηθεί της απόπειρας απομακρύνθηκαν από το στρατό αλλά τους δόθηκε αμνηστία. Το ΑΣΣ (Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο) αποφάσισε και πήρε σκληρά μέτρα εναντίον του ΙΔΕΑ, όπως προκύπτει από τα πρακτικά που δημοσιεύτηκαν. Η πλευρά των υπερασπιστών του ΙΔΕΑ επικεντρωνόταν στο γεγονός ότι το ο εμπνευστής του κινήματος της 30 Μαΐου, o ταξίαρχος Χρηστέας, ήταν σε πολεμική διαθεσίμοτητα ως ανάπηρος πολέμου. Το ίδιο και ο συνταγματάρχης Καραμπότσος, ενώ ο έτερος των πρωταιτίων είχε χάσει τον αδελφό του στον πόλεμο (Κουρούκλης). Αυτό τεκμηριώνεται από τις ανακρίσεις και τα στρατιωτικά μητρώα των πρωταιτίων.

Στη συνεδρίασή του, το ΑΣΣ με συντριπτική πλειοψηφία (16 θετικές, 1 λευκή και 1 αρνητική ψήφο), ζήτησε να μην ψηφίσει ο στρατός στις επόμενες εκλογές, διότι, κατά τον Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Στρατού, Θρασύβουλο Τσακαλώτο, υπήρχε κίνδυνος να επηρεαστεί το ελεύθερο πολιτικό φρόνημα των στρατιωτών από τους αξιωματικούς. Τα πρακτικά αυτών των σημαντικών αποφάσεων του ΑΣΣ διέρρευσαν στον τύπο από κύκλους εναντιούμενους στον Παπάγο. Οι εφημερίδες «Τα Νέα» και «Το Βήμα», με συνεχή δημοσιεύματα τα έτη 1951 και 1952, καλούσαν το ΑΣΣ να δείξει ανεκτικότητα έναντι του ΙΔΕΑ.

O ΙΔΕΑ έπαψε να υφίσταται το 1951, όμως αξιωματικοί που ανήκαν σε αυτόν παλαιότερα συνέχισαν τη συνωμοτική παρακρατική τους δράση και μετά, μέχρι το Πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.

De Siris

Κώστας Χαλκιάς


Κώστας Χαλκιάς

Ο Κώστας Χαλκιάς, γεννημένος στις 30 Μαΐου 1974, είναι Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής (τερματοφύλακας) με ύψος 2.02 εκ και βάρος 92 κιλά.

Βιογραφικό

Ο Κώστας Χαλκιάς γεννήθηκε στη Λάρισα, όπου και έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα, ενώ ξεκίνησε ουσιαστικά την καριέρα του από τα τμήματα υποδομής του Παναθηναϊκού το 1994 έχοντας ως πρώτο προπονητή τον Τάκη Οικονομόπουλο. Υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο το 1995 και κατέκτησε το Πρωτάθλημα την περίοδο 1995-96, όντας αναπληρωματικός τερματοφύλακας, πίσω από τον Πολωνό Josef Wantzik και τον Αντώνη Νικοπολίδη. Το 1996 παραχωρήθηκε ως δανεικός στον Απόλλωνα στον οποίο αγωνίστηκε με επιτυχία για δυο συναπτά χρόνια. Το 1998 επέστρεψε στον Παναθηναϊκό, αλλά και πάλι δεν μπόρεσε να καθιερωθεί ως βασικός τερματοφύλακας και έτσι το 2001 δόθηκε ως αντάλλαγμα για την μεταγραφή του Μιχάλη Κωνσταντίνου στον Ηρακλή. Στον Ηρακλή είχε 50 εμφανίσεις μέσα σε δύο χρόνια. Τη σεζόν 2003-2004 επέστρεψε στον Παναθηναϊκό για το υπόλοιπο της σεζόν 2003-2004 και κέρδισε ξανά το Πρωτάθλημα αγωνιζόμενος πάλι ως αναπληρωματικός πίσω από τον Αντώνη Νικοπολίδη. Η μεταπήδηση του τελευταίου στον Ολυμπιακό, το καλοκαίρι του 2004 δεν έδωσε την θέση του βασικού πορτιέρο στον Χαλκιά καθώς στο ρόστερ της ομάδας προστέθηκε ο Κροάτης τερματοφύλακας Μάριο Γκαλίνοβιτς. Παρά ταύτα, ο ομοσπονδιακός προπονητής Όττο Ρεχάγκελ συνέχισε να τον εμπιστεύεται (έκανε το ντεμπούτο του στην Εθνική ομάδα στις 10 Νοεμβρίου 2001 στο φιλικό αγώνα Ελλάδας-Εσθονίας 4-2) και να τον καλεί στην Εθνική Ελλάδος και μάλιστα υπήρξε μέλος της ομάδας που κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου 2004 στα γήπεδα της Πορτογαλίας.

Τον Ιανουάριο του 2005 μεταγράφηκε στην Αγγλική Πόρτσμουθ Π.Σ. με τα χρώματα της οποίας έκανε ντεμπούτο στο τοπικό ντέρμπυ της Νότιας Αγγλίας, για τον 4ο γύρο του Αγγλικού κυπέλλου, με αντίπαλο την Σαουθάμπτον. Οι συμμετοχές του με την Πόρτσμουθ υπήρξαν λιγοστές λόγω των μέτριων εμφανίσεών του αλλά και της γενικότερης κακής πορείας της ομάδας , και έγιναν ακόμη λιγότερες μετά τον Ιούλιο του 2005 όταν υπέγραψε στην ομάδα ο Σάντερ Βέστερφελντ.

Ωστόσο, την ίδια περίοδο, (καλοκαίρι του 2005) αγωνίστηκε με την Εθνική Ελλάδος στο FIFA Confederations Cup στη Γερμανία. Τελικά μετά από μόνο 5 συμμετοχές στην 11αδα της Πόρτσμουθ , τον Ιανουάριο του 2006 παραχωρήθηκε στην Ισπανική Real Murcia χωρίς ούτε εκεί να κατορθώσει να εντυπωσιάσει με τις εμφανίσεις του στις σποραδικές συμμετοχές του στην βασική 11άδα.

Γύρισε στην Ελλάδα και από τον Ιούλιο του 2006 μέχρι τον Μάιο του 2008 αγωνίστηκε με τα χρώματα του Άρη, του οποίου αποτέλεσε βασικότατο και αναντικατάστατο μέλος αφήνοντας θετικές εντυπώσεις παρά τα λάθη του στον κρίσιμο αγώνα με τη γερμανική Μπάγερν για τους ομίλους του κυπέλλου uefa τη σεζόν 2007-2008,όπως άλλωστε και της Εθνικής. Την αγωνιστική σεζόν 2006-07 αναγνωρίστηκε ως ο καλύτερος τερματοφύλακας του Ελληνικού Πρωταθλήματος και παράλληλα πήρε αρκετές φορές την φανέλα του βασικού και στο Εθνικό συγκρότημα με πιο χαρακτηριστικές τις συμμετοχές του στα 2 κρισιμότερα παιχνίδια της Εθνικής Ελλάδος για τα προκριματικά του EURO 2008, αρχικά με την Νορβηγία στο Όσλο (2-2) και κατόπιν στην Κωνσταντινούπολη εναντίον της Τουρκίας (0-1), το οποίο αποτέλεσε την πρώτη εκτός έδρας νίκη της Εθνικής Ελλάδος εναντίον της Τουρκίας από το 1952.

O Χαλκιάς αποκτήθηκε από τον ΠΑΟΚ το καλοκαίρι του 2008 και δήλωσε μεταξύ άλλων "Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που συμφώνησα με τον ΠΑΟΚ και θα αποτελέσω μέρος της προσπάθειας της αγωνιστικής αναγέννησης της ομάδας...". Αναπόσπαστο μέλος της Εθνικής Ελλάδος, έγινε βασικός τερματοφύλακας μετά την αποχώρηση του Αντώνη Νικοπολίδη.

Διακρίσεις

Πρωτάθλημα: 1996, 2004
Κύπελλο:  2004        
Πρωταθλητής Ευρώπης: 2004

De Siris

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

29 Μαΐου Σαν Σήμερα


29 Μαΐου Σαν Σήμερα

29 Μαΐου 1990 - Το ρωσικό κοινοβούλιο εκλέγει τον Μπόρις Γέλτσιν πρόεδρο της ρωσικής Κοινοπολιτείας.

Γεγονότα

1176 - Στη μάχη του Λενιάνο, η Λίγκα της Λομβαρδίας νικά τον αυτοκράτορα Φρειδερίκο Α' Βαρβαρόσσα.

1414 – Λαμβάνει χώρα το Συμβούλιο της Κωνσταντίας, η 15η Οικουενική σύνοδος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

1453 - Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς ύστερα από πολιορκία δύο μηνών, σηματοδοτώντας το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

1727 - Ο Πέτρος Β ' γίνεται Τσάρος της Ρωσίας .

1886 - Ο χημικός Τζον Πέμπερτον διαφημίζει το μαύρο και εύγευστο υγρό που βγήκε από το εργαστήριο του: Την Coca Cola.

1914 - Βύθιση του καναδικού υπερωκεανίου «Αυτοκράτειρα της Ιρλανδίας» που συγκρούστηκε με το νορβηγικό ατμόπλοιο SS Storstad στον κόλπο του Σαιντ Λόρενς στον Καναδά. 1.012 από τους 1.477 επιβάτες πνίγονται, σε ένα από τα χειρότερα ναυτικά δυστυχήματα που έχουν συμβεί μέχρι και σήμερα.

1924 - Γίνεται η ιδρυτική συνέλευση της Αθλητικής Ενώσεως Κωνσταντινούπολης (ΑΕΚ)

1953 - Ο Νεπαλέζος Τένζινγκ Νοργκάι και ο Νεοζηλανδός Έντμουντ Χίλαρι γίνονται οι πρώτοι άνθρωποι που φτάνουν στην υψηλότερη κορυφή των Ιμαλαΐων, στο Έβερεστ, σε υψόμετρο 8.847 μέτρων.

1954 - Ιδρύεται η «Λέσχη Μπίλντεμπεργκ», που πήρε το όνομά της από το ξενοδοχείο «Μπίλντεμπεργκ» της ολλανδικής πόλης Ούστερμπεκ, όπου πρωτοσυνέδρίασε.

1965 - Το "Help Me, Rhonda" των Beach Boys ανεβαίνει στην κορυφή των αμερικάνικων charts, όπου μένει για δυο εβδομάδες.

1968 - Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ νικά 4-1 το Αμβούργο την Μπενφίκα στο Γουέμπλεϊ και κατακτά το 13ο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης στο ποδόσφαιρο.

1971 - Οι Rolling Stones βρίσκονται στην κορυφή των αμερικάνικων LP charts (με το "Sticky Fingers") αλλά και των single charts (με το "Brown Sugar").

1973 - Ο Mike Oldfield κυκλοφορεί το "Tubular Bells".

1982 – Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β ' γίνεται ο πρώτος ποντίφικας να που επισκέπτεται τον καθεδρικό ναό του Καντέρμπουρυ .

1985 - 39 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους στο στάδιο Χέιζελ των Βρυξελλών, κατά τη διάρκεια επεισοδίων μεταξύ Ιταλών και Βρετανών φιλάθλων, πριν από την έναρξη του τελικού του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης ανάμεσα στη Γιουβέντους και τη Λίβερπουλ.

1990 - Το ρωσικό κοινοβούλιο εκλέγει τον Μπόρις Γέλτσιν πρόεδρο της ρωσικής Κοινοπολιτείας.

1998 - Η γαλλική εθνοσυνέλευση αναγνωρίζει τη γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους, προκαλώντας την αντίδραση της Άγκυρας.

2005 - Απορρίπτεται με δημοψήφισμα στη Γαλλία το σχέδιο της Συνταγματικής Συνθήκης για την Ευρώπη, με ποσοστό 54,5%.

Γεννήσεις

1880 - Όσβαλντ Σπένγκλερ, Γερμανός φιλόσοφος.

1903 - Μπομπ Χόουπ, Αγγλοαμερικανός ηθοποιός.

1917 - Τζον Κένεντι, πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

1922 - Ιάννης Ξενάκης, Έλληνας μουσουργός.

1927 - Θανάσης Βέγγος , Έλληνας ηθοποιός

1956 - Λατόγια Τζάκσον, Αμερικανίδα τραγουδίστρια.

1958 - Ανέτ Μπένινγκ, Αμερικανίδα ηθοποιός.

1967 - Νόελ Γκάλαχερ, Βρετανός μουσικός, μέλος των Oasis.

1984 - Καρμέλο Άντονι, Αμερικανός μπασκετμπολίστας.

1985 - Ιγκνάσιο Σκόκο, Αργεντίνος ποδοσφαιριστής

Θάνατοι

1453 - Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος, τελευταίος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου

1500 - Βαρθολομαίος Ντιάζ, Πορτογάλος θαλασσοπόρος εξερευνητής

1829 - Χάμφρι Ντέιβι, Βρετανός επιστήμονας

1882 – Βασίλη Περόφ, Ρώσος ζωγράφος

1921 - Ευθύμιος Αγριτέλης επίσκοπος Ζήλων, σε φυλακή της Αμάσειας (Τουρκία) μετά από στερήσεις και βασανισμούς.

1951 - Δημήτριος Λεβίδης , Έλληνας συνθέτης

1958 - Χουάν Ραμόν Χιμένεθ, Ισπανός συγγραφέας και νομπελίστας

1982 - Ρόμι Σνάιντερ, Αυστριακή ηθοποιός

1994 - Έρικ Χόνεκερ, ηγέτης της Ανατολικής Γερμανίας

2010 - Ντένις Χόπερ, Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης.

Συναξαριστής

Παρθενομαρτύρων Θεοδοσίας της εν Καισαρεία (†307) και Θεοδοσίας της εν Κων/πόλει (†730). Η αγία οσιομάρτυς Θεοδοσία, γεννήθηκε από ευσεβείς και πλούσιους γονείς στην Κωνσταντινούπολη, στα χρόνια του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Αδραμυττηνού. Μετά το θάνατο του πατέρα της, σε ηλικία επτά ετών η μητέρα της μοίρασε την τεράστια περιουσία της στους πτωχούς, τις χήρες και τα ορφανά και επιδόθηκε με μεγαλύτερο ζήλο στην άσκηση και τη νηστεία στη Μονή της, η οποία ευρίσκετο κοντά στο «Σκοτεινόν φρέαρ»και την λεγόμενη « Άσπαρον στέρνην». Δέκα χρόνια μετά την κουρά της, στο μοναστήρι ξέσπασε ο απηνής διωγμός των υποστηρικτών των ιερών εικόνων. Όταν δε οι απεσταλμένοι του Λέοντα του Ισαύρου, αποπειράθηκαν να κατεβάσουν από τη Χαλκή Πύλη την εικόνα του Χριστού, η Θεοδοσία μαζί με άλλες γυναίκες, γκρέμισε από τη σκάλα τον ανεβασμένο σπαθάριο και τον σκότωσε. Αμέσως συνελήφθησαν όλες και τις μεν άλλες γυναίκες τις σκότωσαν επί τόπου, τη δε Θεοδοσία έσφαξε κάποιος εκ των δημίων με κέρατο βοδιού, χαρίζοντάς της, την ουράνια βασιλεία.

Ολβιανού επισκόπου πόλεως Ανέου.

Νεομαρτύρων Ανδρέου Αργέντου, του Χιοπολίτου (†1465) και Ιωάννου ή Νάννου του Θεσσαλονικέως (†1802).

Αλεξάνδρου, αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας (†328). Ο όσιος Αλέξανδρος, έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου και για τις πολλές του αρετές και τα διοικητικά του χαρίσματα, εξελέγη Πατριάρχης Αλεξανδρείας πριν από την Α` Οικουμενική Σύνοδο. Η δε Πατριαρχεία του, συνεχίστηκε και μετά την Σύνοδο αυτή. Είναι ο Πατριάρχης, ο οποίος είχε το σθένος και τη δύναμη να εκδιώξει και να αποβάλλει από την Εκκλησία του Χριστού, τον αιρετικό και κακόδοξο Άρειο. Πατριάρχησε επί 15 έτη, άφησε δε διάδοχό του, ένα εκ των μεγαλυτέρων Πατέρων της Εκκλησίας, το Μέγα Αθανάσιο.

Οσίων Ιωάννου του σαλού και Υπατίου ηγουμένου της ιεράς Μονής Ρουφίνου.

Εορτολόγιο

Θεοδοσία, Θεοδόσω, Ολιβιανός, Ολβιανός, Ολιβία, Ολίβια, Υπομονή

De Siris

Ευθύμιος Αγριτέλλης


Ευθύμιος Αγριτέλλης

Ο Εθνομάρτυρας επίσκοπος Ζήλων-Αμασείας Ευθύμιος Αγριτέλλης γεννήθηκε στα Παράκοιλα στις 6 Ιουλίου 1876 και εκοιμήθει στις 29 Μαΐου 1921. Τον πατέρα του τον έλεγαν Ανάσταση και τη μητέρα του Μαρίνα. Το βαφτιστικό του όνομα ήταν Ευστράτιος (Στρατής).

Τα πρώτα γράμματα έμαθε στο σχολείο του χωριού του. Σε ηλικία εννιά χρονών πήγε κοντά στο νονό του, Άνθιμο Γεωργέλλη, που ήταν ηγούμενος της Ιεράς Μονής του Αγίου Ιγνατίου. Εκεί έμεινε σαν «καλογεροπαίδι».

Αργότερα γράφτηκε στη Λειμωνιάδα Σχολή η οποία λειτουργούσε στην περιοχή «άγιος Ισίδωρος» κοντά στο νεκροταφείο της Καλλονής μέσα σε ιδιόκτητο κτήμα του μοναστηριού σαν Σχολαρχείο. Παρακολούθησε τα μαθήματα έντεκα χρόνια και αποφοίτησε το 1892.

Μοναχός

Ζώντας μέσα στο μοναστήρι θέλησε να γίνει μοναχός. Σε ηλικία 15 χρονών, το 1887, ενώ ακόμα φοιτούσε στη Λειμωνιάδα Σχολή, γράφτηκε στην τάξη των Δοκίμων αδερφών. Παρέμεινε δόκιμος μέχρι το 1899 οπότε και έγινε Μοναχός από τον τότε Ηγούμενο Κυπριανό και πήρε το όνομα Ευθύμιος έχοντας στο Μοναχολόγιο της Μονής τον αύξοντα αριθμό 43. Σε ηλικία 27 χρόνων αφού εκπλήρωσε τους όρους των ιερών κανόνων «περί δοκιμής και κούρας των Μοναχών» πήρε το Αγγελικό Σχήμα.

Σαν μοναχός υπηρέτησε στο Καθολικό αναλαμβάνοντας το διακόνημα του Εκκλησιάρχου. Άνοιγε τις μεταμεσονύκτιες ώρες το Ναό, άναβε τα καντήλια και κτυπούσε την καμπάνα στις 3 το ξημέρωμα καλώντας τους άλλους αδερφούς της Μονής να κάνουν τις διάφορες ακολουθίες.

Σπουδαστής της Χάλκης

Με δαπάνη του μοναστηριού αφού είχε τελειώσει το Σχολαρχείο με Άριστα γράφεται το 1900 στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Με απαράμιλλο ζήλο κρατάει σημειώσεις από τους καθηγητές του. Πολλές από αυτές βρίσκονται στη βιβλιοθήκη χειρογράφων της Ιεράς Μονής Λειμώνος. Υπάρχει εργασία του πάνω σε κάποιο χωρίο του Πλούταρχου: «Η των γεγεννημένων πράξεων μνήμη της περί των μελλόντων ευβουλίας γίγνεται παράδειγμα».

Αξίζει τον κόπο να αντιγράψουμε λίγες γραμμές από την εργασία του: «Και πάντων μεν ένεκα δίκαιον επαινέσαι Πλούταρχον ος πλείστων ημίν ωφελειών αίτιος γέγονε, εν ταις συγγραφαίς αυτού πολλά της λύπης του Πανδαμάτορος χρόνου διασώσας μάλιστα δε ων περί της από της ιστορίας ωφελείας απεφθέγξατο. Τι δε; Το προσκείσθαι φησίν, τη μελέτη και μεμνήσθαι τους επιγιγνομένους των τοις προγενεστέροις ειργασμένων παράδειγμα τούτο εκείνοις του περί των μελλόντων ευ βουλεύεσθαι γίγνεται».

Το 1906 χειροτονήθηκε στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Χάλκης από τον Μητροπολίτη Γρεβενών Αγαθάγγελο Διάκονος σε ηλικία 34 ετών.

Αποφοίτησε από τη Σχολή αριστούχος το 1907 υποβάλλοντας την απαραίτητη για το πτυχίο του διατριβή με τίτλο: «Σκοπός του μοναχικού βίου εν τη Ανατολή μέχρι του θ' αιώνος». Μετά επέστρεψε στη Λέσβο.

Ιεροκήρυκας

Μόλις επέστρεψε στη Μονή Λειμώνος διορίστηκε ιεροκήρυκας της επαρχίας Μηθύμνης από τον τότε Μητροπολίτη Στέφανο Σουλίδη. Από τη θέση αυτή διακρίθηκε για τη ρητορική και επιβλητική φωνή του και το πλούσιο περιεχόμενο του λόγου του. Πάνω στο άλογο του γύριζε όλες τις κωμοπόλεις και τα χωριά της επαρχίας και μιλούσε για το Χριστό, εκήρυτε την αγάπη αλλά και την ανάγκη της απελευθέρωσης της πατρίδας.

Σχολάρχης

Στις 10 Αυγούστου 1907 μετά από πρόταση του Μητροπολίτη Στέφανου Σουλίδη και με ομόφωνη απόφαση της Εφορείας Λειμωνιάδος Σχολής διορίστηκε Σχολάρχης και Διευθυντής της.

Το ετήσιο επίδομα του Σχολάρχη Ευθυμίου ανέρχεται σε τέσσερις χιλιάδες γρόσια όπως φαίνεται από σχετικό πρακτικό.

Πολλοί από τους μαθητές του αναφέρουν ότι ήταν πολύ καλός σαν δάσκαλος και εφάρμοζε την επαγωγική μέθοδο. Άρτιος και σοβαρός επιστήμονας, μειλίχιος δάσκαλος, οξυδερκής διευθυντής απέσπασε το θαυμασμό όλων.

Δύο σχολικά έτη εδίδαξε ο Εθνομάρτυρας και διεύθυνε την Σχολή. Σε ερώτηση της εφορίας Λειμωνιάδος αν ήθελε να είναι Σχολάρχης κατά το Σχολικό έτος 1908-1909 απάντησε μόνο προφορικά. Αυτό θεωρήθηκε από τον Πρόεδρο της Εφορείας περιφρόνηση της επιτροπής αυτής (έλλειψη σεβασμού) γι' αυτό και απελύθη.

Μετά από επιστολή που έστειλε ο Ευθύμιος λύθηκε η παρεξήγηση και ξαναπροσλήφθηκε. Αφού δικαιώθηκε για λόγους και μόνο αξιοπρέπειας και γιατί δεν ανεχόταν η πνευματική του εργασία να είναι κάτω από τον έλεγχο μη ειδημόνων και φίλαρχων ανθρώπων υπέβαλλε την παραίτηση του.

Έτσι τον Σεπτέμβριο του 1908 προσελήφθη από τον Μητροπολίτη της Μυτιλήνης και διορίστηκε Σχολάρχης εις τον Σκόπελο της Γέρας. Επέστρεψε όμως και πάλι στη Μονή Λειμώνας και ανέλαβε ξανά τα καθήκοντα του Ιεροκήρυκα της επαρχίας Μηθύμνης.

Πρεσβύτερος-Πρωτοσύγκελος

Το Σεπτέμβριο του 1909 έγινε πρεσβύτερος και πρωτοσύγκελος. Έδειξε ήθος σεμνότατο, ακαταπόνητη εργατικότητα και μεγάλη ευστροφία.

Επίσκοπος

Τον Ιούλιο του 1911 απομακρύνεται από τη θέση του βοηθού επισκόπου Αμασείας της Ιεράς Μητροπόλεως του Πόντου, ο επίσκοπος Ευγένιος. Η φήμη του Ευθυμίου από τα φοιτητικά του ακόμα χρόνια είχε διαδοθεί και είχε φτάσει στα αυτιά του Πατριάρχη Ιωακείμ Γ'. Η δράση του σαν κληρικού είχε εκτιμηθεί από τον Μητροπολίτη Αμασείας-Πόντου, Γερμανό Καραβαγγέλη. Έτσι στις 27 Ιουνίου 1912 κλήθηκε ο Ευθύμιος να χειροτονηθεί στην Κων/πολη βοηθός του Μητροπολίτη Αμασείας του Πόντου. Λέγεται ότι όταν του ακοινώθηκε η θέση αυτή δεν είχε δεκάρα για να αγοράσει τα άμφια του και για το λόγο αυτό ζήτησε δανεικά από το Μοναστήρι.

Πηγαίνει στην Κωνσταντινούπολη και από τα χέρια του Πατριάρχη Ιωακείμ του Γ' παίρνει τον τίτλο του επισκόπου της παλιάς γνωστής Επισκοπής της πόλης Ζήλε του Πόντου και χειροτονείται Επίσκοπος Ζήλων. Η Μητρόπολη Αμασείας είχε έδρα την Αμισό (Σαμψούντα) και όχι την Αμάσεια γιατί στην περιοχή αυτή ήταν συγκεντρωμένος ο περισσότερος Ελληνικός και Χριστιανικός πληθυσμός. Έτσι ο Επίσκοπος Ευθύμιος έρχεται στις 6 Αυγούστου 1912 στην Αμισό και αναλαμβάνει τα καθήκοντα του.

Επειδή ο Μητροπολίτης Γερμανός Καραβαγγέλης σαν συνοδικός απουσίαζε πολύ συχνά στους ώμους του Ευθυμίου έπεφτε όλο το βάρος και η ευθύνη των 340 περίπου ενοριών και των 150.000 Ελλήνων - Χριστιανών.
Μέρα και νύχτα επισκέπτετο όλες τις ενορίες δίνοντας θάρρος στους Έλληνες.
Όλοι έβλεπαν στο πρόσωπο του Ευθυμίου το σοφό δάσκαλο, το φιλόστοργο πατέρα και τον μεγαλύτερο αδερφό. Του έλεγαν όλα τα προβλήματα του και τις προσδοκίες τους. Τον υποδεχόταν με σεβασμό και αγάπη και ήταν έτοιμοι να ανταποκριθούν σε όλες τις προτάσεις και εντολές του.

Επίσκοπος Πάφρας-Πόντου

Στις 14 Ιανουαρίου του 1913 τοποθετείται ο Ευθύμιος Επίσκοπος Πάφρας ή Αλύας. Λεγόταν έτσι από τον ποταμό που βρίσκεται κοντά (Άλυς Κιζίλ Ιρμάκ) που εκβάλει στον Εύξεινο Πόντο. Η επισκοπή της Πάφρας είχε καταργηθεί το 1461 όταν ο Μωάμεθ Β' ο εκπορθητής κατέλαβε την Τραπεζούντα και ολόκληρο τον Πόντο.

Ο Επίσκοπος Πάφρας Ευθύμιος έχει αναλάβει τώρα διπλή ευθύνη. Να αναπληρώνει τον συχνά απουσιάζοντα από την έδρα του Μητροπολίτη Γερμανό Καραβαγγέλη και να είναι Επίσκοπος της Πάφρας. Στην περιοχή αυτή της Πάφρας εργάστηκε περίπου 10 χρόνια. Βοήθησε σε μεγάλο βαθμό την Παιδεία και την Κοινοτική οργάνωση. Επισκέπτεται όλα σχεδόν τα χωριά της περιοχής Πάφρας τα οποία ανέρχονται σε 130 και είναι όλα αμιγή ελληνικά.

Υπάρχουν βέβαια και 80 αμιγή τουρκοχώρια. Ο ελληνορθόδοξος πληθυσμός της Πάφρας, κατά τα επίσημα στατιστικά στοιχεία του Πατριαρχείου, είναι 58.000 άτομα. Αρχίζει να κτίζει μέσα στην πόλη της Πάφρας διάφορα σχολεία, Αρρεναγωγεία και Παρθεναγωγεία και φροντίζει για την τοποθέτηση σ' αυτά των κατάλληλων δασκάλων.

Κτίζει το κτίριο της Επισκοπής που σώζεται μέχρι σήμερα. Εκεί η τουρκική κυβέρνηση του Κεμάλ εγκατέστησε πρόσφυγες Τούρκους με την ανταλλαγή των πληθυσμών. Κοντά στην επισκοπική έδρα ήταν κτισμένη η Μητρόπολη της Πάφρας η Αγία Μαρίνα, την οποία οι Τούρκοι αρχικά(μέχρι το 1928) χρησιμοποίησαν σαν Θέατρο (αίθουσα) και αργότερα κατεδάφισαν με την ελπίδα μήπως και βρουν στους τοίχους κρυμμένο θησαυρό των πλουσίων εμπόρων της Πάφρας.

Ο Δεσπότης Ευθύμιος όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν έκτισε σε 40 περίπου χωριά εκκλησίας και χειροτόνησε δεκάδες ιερείς. Ήθελε να μη στερείται και το μικρότερο χωριό το δάσκαλο και τον παπά που θεωρούσε ότι ήταν πρωτεργάτες στην Εθνική και πνευματική ανάπτυξη της περιοχής.

Με κάθε τρόπο προσπαθούσε να ξεσηκώσει τους Έλληνες ώστε μέσα στις εσχατιές της απέραντης εχθρικής αυτοκρατορίας να διεκδικήσουν την ελευθερία τους.

Η Δράση του

Είναι η εποχή των Νεότουρκων και ακολουθεί η εποχή των Κεμαλικών. Τότε κηρύσσεται διωγμός κατά των Ελλήνων.

Γενοκτονία φοβερή ξεσπά ενάντια των Χριστιανών του Πόντου με ιδιαίτερη βαρβαρότητα στην περιοχή Πάφρας - Σαμψούντας.

Η δράση του Ευθυμίου μεταβάλλεται από προσπάθεια ανάπτυξης σε προσπάθεια περισυλλογής. Κινδυνεύοντας επισκέπτεται όλες τις περιοχές για να προσφέρει βοήθεια σε όσους βρίσκονται σε απόγνωση από τους διωγμούς.

Το 1917 αναλαμβάνει ηγετικό ρόλο σε ένοπλες ομάδες ανταρτών. Επισκέπτεται συχνά τον περίφημο Γενικό Αρχηγό του Δυτικού ΠόντουΑΝΤΩΝ ΠΑΣΑ ή Αντών Καραμπέγ (δηλ. Ελευθερίου Αντώνη) στο βουνό Νεπιέν Νταν.
Μαζί με όλους τους άλλους οπλαρχηγούς κατευθύνει τις επιχειρήσεις των ανταρτών κατά του τακτικού τουρκικού στρατού και των Τουρκολα-ζών ενόπλων που δρούσαν σαν έμμισθοι των Τούρκων κατά των Ελλήνων.

Στις επισκέψεις του στα χωριά όπως αφηγούνται δεκάδες Παφρηνοί έλεγε: «Ξυπνάτε ραγιάδες να βρείτε λευτεριά».

Την περίοδο 1914 με 1916 αλλά και 1918 με 1919 με την υπογραφή της ανακωχής παρότρυνε όλα τα Δημοτικά Σχολεία, τα Αστικά Γυμνάσια καθώς και το λαό να παραστούν σύσσωμοι στην αναπαράσταση της αυτοκτονίας των 30 νεαρών κοριτσιών του Ασάρ Πάφρας που πέσανε ψηλά από το Κάστρο του Άλυ και αυτοκτόνησαν για να μην πέσουν στα χέρια του Τερέμπεη Χασάν Αλήμπεη το 1680, που γινόταν στις 25 Μαρτίου.

Από τις δραστηριότητες του Δεσπότη Ευθυμίου και την αύξηση του αριθμού των ανταρτών στα βουνά οι Τούρκοι ανησύχησαν. Αποφάσισαν να στείλουν μια επιτροπή από Έλληνες διανοουμένους και εμπόρους της Πάφρας στον αρχηγό Αντών Πασά και να ζητήσουν με όρους τη διάλυση των αντάρτικων ομάδων.
Ήταν μια εποχή που οι Τούρκοι δεν μπορούσαν να διαλύσουν τους αντάρτες και για να κερδίσουν χρόνο έκαναν αυτόν τον ελιγμό. Ζήτησαν από το Γερμανό Καραβαγγέλη να συγκροτήσει μια επιτροπή. Για να μη θεωρηθεί ότι ο Καραβαγγέλης είχε σχέση με τους αντάρτες η επιτροπή έγινε και αποτελείτο από: Το Δεσπότη της Πάφρας Ευθύμιο, σαν Πρόεδρο, τον καπνέμπορα της Πάφρας Πλάτωνα Χ" Γιάννη, τον Αλέξανδρο Ααρών, γιατρό, τον έμπορο Λάζαρο Εφραίμογλου.

Η επιτροπή μετέφερε τις προτάσεις των Τούρκων στον αρχηγό των ανταρτών, ο οποίος τις απέρριψε και γύρισαν άπρακτοι.

Την παραμονή της Παναγίας του 1919 ο Ευθύμιος συγκεντρώνει 12.000 αντάρτες έξω από την κωμόπολη Τσασούρα που κατοικούσαν μόνο Τούρκοι.
Θέλει να πάρει εκδίκηση για το θάνατο πολλών γυναικόπαιδων και ανταρτών Ελλήνων από τους Τούρκους του χωριού αυτού όταν το 1917 τους περικύκλωσαν μέσα σε μια σπηλιά όπου είχαν κρυφτεί και άλλους σκότωσαν, άλλους κακοποίησαν.

Το εγχείρημα της καταστροφής της κωμόπολης έγινε στις 15 Αυγούστου. Πριν πάρουν τις τελικές τους θέσεις οι αντάρτες έδωσε εντολή στο ζουρνατζή Ιωάννη Σαρόγλου να παίξει τον αντάρτικο χορό Μονό (Τεκ καϊτέ) και πρώτος έσυρε το χορό ακολουθούμενος από τους καπεταναίους και τους άλλους αντάρτες.
Η κωμόπολη κατεστράφη τελείως. Ο Δεσπότης Ευθύμιος ήταν πια ο επίσημος αρχηγός των ανταρτών και έδινε τις εντολές για τη δράση κατά των Τούρκων.

Από την ημέρα αυτή της καταστροφής του Τσα-σούρ οι Τούρκοι αποκαλούσαν τον Ευθύμιο «Καρά Παπάς», μαύρος παπάς προφανώς από τα μαύρα ράσα που φορούσε.

Από αφηγήσεις συνεργατών του μαθαίνουμε πως μέσα στο επισκοπικό του μπαστούνι υπήρχε τρύπα, μέσα στην οποία είχε φυλαγμένα σχέδια και εντολές για δράση των ανταρτών κατά των Τούρκων.
Όπως υποστηρίζουν πολλοί Παφρηνοί ένας από τους λόγους που τον ήθελαν οι Τούρκοι ήταν ο ηγετικός του ρόλος μέσα στους αντάρτες του Δυτικού Πόντου, οι οποίοι τον υπάκουαν τυφλά και τον σεβόντουσαν.

Το 1920 επισκέπτεται όλους τους εμπόρους της Πάφρας, της Σαμψούντας και του Αλατζάμ και ζητά να βοηθήσουν οικονομικά τους αντάρτες για να προμηθευτούν όπλα και σφαίρες.

Δυστυχώς αυτοί αρνούνται για να μην τα χαλάσουν με τους Τούρκους γιατί νομίζουν πως έτσι θα σωθούν.

Εκείνο τον καιρό (30 Μαΐου 1920) τον επισκέπτεται στο Επισκοπικό του Γραφείο ο απεσταλμένος του Στρατηγείου της Μικράς Ασίας Λοχαγός Χρυσόστομος Καρα'ίσκος για να εξετάσουν τη δυνατότητα ενίσχυσης των ανταρτών του Πόντου από την Ελληνική Κυβέρνηση. Η ενίσχυση όμως αυτή ποτέ δεν ήρθε και οι αντάρτες αφέθηκαν στην τύχη τους.

Στο τέλος ο Δεσπότης Ευθύμιος δίνει στον Καράίσκο έγγραφο για να το δείξει στις αρμόδιες ελληνικές αρχές.

Πριν την σύλληψη

Ο Δεσπότης της Πάφρας άρχισε να παρακολουθείται στενά από Τούρκους αστυνομικούς αλλά και από πολίτες γι' αυτό και οι επισκέψεις του στα λημέρια των ανταρτών γινόταν με μεγάλη μυστικότητα.

Στις 6 Ιανουαρίου 1921 ημέρα των Θεοφανίων οι Τούρκοι δεν μπορούν να εμποδίσουν τους Έλληνες Χριστιανούς να πάνε στην εκκλησία. Βρίσκουν την ευκαιρία οι υπεύθυνοι των ανταρτών να 'ρθουν στο Μητροπολιτικό ναό της Αγίας Μαρίνας και μπαίνουν στο Ιερό.

Μέσα εκεί στο Ιερό και παρά την παρακολούθηση των μυστικών πρακτόρων γίνεται σύσκεψη και παίρνουν την απόφαση μια δύναμη από 600-800 άνδρες να πάει να συναντήσει τον Ελληνικό Στρατό στην περιοχή του Σαγγάριου για να υπάρχει άμεση επαφή μεταξύ των ανταρτών και του προελαύνοντας ελληνικού στρατού.

Μετά από αυτή τη σύσκεψη ο Ευθύμιος πήγε στην έδρα της Μητροπόλεως την Αμισό (Σαμψούντα) γιατί όπως είπαμε αναπληρούσε τον Μητροπολίτη Γερμανό Καραβαγγέλη, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε εξορισθεί και είχε φύγει από τον Πόντο στην Κωνσταντινούπολη μαζί με άλλους πέντε μητροπολίτες.
Με απόφαση της Κεμαλικής Κυβέρνησης όφειλαν όλοι οι Μητροπολίτες, οι επίσκοποι και οι αρχιμανδρίτες του Πόντου να εγκαταλείψουν το έδαφος του Πόντου.

Από όλους τους παραπάνω οι μόνοι που παράκουσαν την κυβερνητική απόφαση των Τούρκων ήταν: ο Μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος, ο επίσκοπος Πάφρας Ευθύμιος Αγριτέλλης, ο Αρχιμανδρίτης της Μητρόπολης Αμασείας - Αμισού Πλάτων Αϊβαζίδης.

Σύλληψη – Φυλάκιση - Θάνατος

Όπως ήταν φυσικό για τη μεγάλη και εκπληκτική του δράση αλλά ακόμα από απερισκεψία, υπερβολικό ζήλο και αγάπη για το ποίμνιο του, έπεσε στα χέρια των Κεμαλικών όταν στις 21 Ιανουαρίου 1921 μπήκαν στην Μητρόπολη Αμασείας και τον συνέλαβαν μαζί με προύχοντες της πόλης και τον Αρχιμανδρίτη Πλάτωνα Αϊβατζίδη.

Οδηγήθηκε στις φυλακές Σούγια της Αμασείας όπου βασανίστηκε.
Μέσα στις φυλακές, μαζί με τους άλλους συμπατριώτες του, δεχόταν τη μεγαλύτερη ταπείνωση, αλλά δεν έπαυε να ενδιαφέρεται για τους πιστούς του.
Με επιστολή του στην κυβέρνηση της Άγκυρας αναλάμβανε όλες τις ευθύνες προσωπικά για την αντίσταση και την οργάνωση των Ελλήνων κατά των Τούρκων. Ήθελε να απαλλάξει από κάθε ευθύνη τους συγκατηγορούμενούς του.

Στη φυλακή οι Τούρκοι προσπαθούσαν να βρουν ευκαιρία να τον τιμωρήσουν.
Έτσι, το Πάσχα (18 Απριλίου 1921) όταν βγήκε στο προαύλιο των φυλακών, τον είδαν εκεί και για να τον τιμωρήσουν τον οδήγησαν στα ανήλια και σκοτεινά υπόγεια μπουντρούμια των φυλακών.

Μέσα σ' αυτό το κολαστήριο τον άκουγαν να ψάλλει την παράκληση της Παναγίας και τη νεκρώσιμη ακολουθία κηδεύοντας τον εαυτό του. Οι Τούρκοι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να συντομέψουν το θάνατο του γιατί φοβόταν μήπως επέμβει κάποια μεγάλη δύναμη και μέσα από το Πατριαρχείο τον ελευθερώσουν. Γι' αυτό τον βασάνιζαν.

Μη μπορώντας να αντέξει ο Ευθύμιος πέθανε στις 29 Μαΐου 1921.

De Siris