Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

30 Ιουνίου Σαν Σήμερα


30 Ιουνίου Σαν Σήμερα

30 Ιουνίου 1993 - Ο Αντώνης Σαμαράς προχωρά στην ανακοίνωση της ιδρυτικής διακήρυξης ενός νέου κόμματος, της «Πολιτικής Άνοιξης».

Γεγονότα

1544 - Άλωση των Αιολίδων Νήσων από το Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα.

1651 - Τελειώνει μία από τις μεγαλύτερες μάχες του 17ου αιώνα, η Μάχη του Μπερεστέτσκο της Ουκρανίας, όπου συγκρούστηκαν οι πολωνικές και οι ουκρανικές δυνάμεις, με την τελική επικράτηση των Πολωνών.

1859 - Ο Γάλλος ακροβάτης Σαρλ Μπλοντέν διασχίζει τους καταρράκτες του Νιαγάρα σχοινοβατώντας.

1905 - Δημοσιεύεται η εργασία του Αϊνστάιν «Επί της Ηλεκτροδυναμικής των κινουμένων σωμάτων»: το γενέθλιο της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας.

1908 - Έκρηξη μετεωρίτη στην Τουνγκούσκα στη Σιβηρία καταστρέφει τα πάντα σε ακτίνα 50 km.

1912 - Ο υπολοχαγός Δημήτριος Καμπέρος με το υδροπλάνο «Δαίδαλος» πετά με μέση ταχύτητα 110 χιλιομέτρων την ώρα, επιτυγχάνοντας παγκόσμιο ρεκόρ.

1930 - Ιδρύεται η Νομική Σχολή στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης.

1934 - Εκκαθαρίσεις της ηγεσίας των SA και άλλων ακροδεξιών στη Νύχτα των μεγάλων μαχαιριών στη Γερμανία.

1936 - Εκδίδεται το ιστορικό ερωτικό μυθιστόρημα της Μάργκαρετ Μίτσελ «Όσα Παίρνει ο Άνεμος», το οποίο τρία χρόνια αργότερα θα γίνει μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία του κινηματογράφου.

1938 - Κυκλοφορεί το πρώτο κόμικ με περιπέτειες του Σούπερμαν.

1960 - Το Κονγκό ανεξαρτητοποιείται από το Βέλγιο.

1972 - Εγκρίνεται στην Ελλάδα από την κυβέρνηση της χούντας το αυτόματο διαζύγιο.

1993 - Ο Αντώνης Σαμαράς προχωρά στην ανακοίνωση της ιδρυτικής διακήρυξης ενός νέου κόμματος, της «Πολιτικής Άνοιξης».

1994 - Η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου δίνει τον τρίτο και τελευταίο της αγώνα της στο Παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου στις Η.Π.Α. και ηττάται από την Εθνική ομάδα της Νιγηρίας με 2-0

1997 - Η Κίνα αποκτά και πάλι την κυριαρχία του Χονγκ Κονγκ μετά από 156 χρόνια Βρετανικής αποικιακής κυριαρχίας.

2002 - Η Βραζιλία κατακτά το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου κερδίζοντας στον τελικό στη Γιοκοχάμα την Γερμανία με 2-0.

Γεννήσεις

1789 - Οράς Βερνέ, Γάλλος ζωγράφος και γραφίστας

1817 - Τζόζεφ Ντάλτον Χούκερ, Άγγλος βοτανολόγος

1899 - Χάρι Σιλντς, Αμερικανός τζαζ μουσικός

1911 - Τσέσλαβ Μίλοσζ, Πολωνός λογοτέχνης και νομπελίστας

1926 - Πολ Μπεργκ, Αμερικανός βιοχημικός και νομπελίστας

1938 - Απόστολος Νικολαΐδης, Έλληνας τραγουδιστής

1939 - Γεώργιος Γεννηματάς, Έλληνας πολιτικός

1952 – Αθανάσιος Φωκάς, Έλληνας Μαθηματικός

1958 - Λίνα Νικολακοπούλου, στιχουργός.

1959 - Σάκης Τσιώλης, Έλληνας προπονητής ποδοσφαίρου

1975 - Ραλφ Σουμάχερ, Γερμανός οδηγός αγώνων

Θάνατοι

1792 - Αντόνιο Ροζέτι (Άντον Ρέσλερ), τσέχος συνθέτης και κοντραμπασίστας.

1919 - Τζον Ουίλιαμ Στρατ, Άγγλος φυσικός και νομπελίστας

1959 - Χοσέ Βασκονθέλος, Μεξικανός συγγραφέας και πολιτικός

1984 - Λίλιαν Χέλμαν, Αμερικανίδα δραματουργός και συγγραφέας

1995 - Γκόργκι Μπερεγκοβόι Ρώσος κοσμοναύτης του «Σογιούζ 3».

1996 - Λάκης Πετρόπουλος, Έλληνας πρώην ποδοσφαιριστής και προπονητής.

2003 - Ρόμπερτ Μακ Κλόσκεϋ, Αμερικανός συγγραφέας παιδικών βιβλίων και εικονογράφος.

2007 - Τηλέμαχος Αλαβέρας, λογοτέχνης από τη Θεσσαλονίκη, βραβευμένος με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του.

2009 – Πίνα Μπάους, Γερμανίδα χορογράφος

2010 - Άρτο Απαρτιάν, αρμενικής καταγωγής Έλληνας ηθοποιός.

2012 - Θύμιος Καρακατσάνης, Έλληνας ηθοποιός.

Συναξαριστής

Μνήμη της συνάξεως των αγίων ενδόξων και πανευφήμων IB` Αποστόλων.

Αποστόλου Φυγέλλου (Ο΄), επισκόπου Εφέσου.

Μαρτύρων Μελίτωνος, Πέτρου του εκ Σινώπης, Φωκά, Κόνωνος, Συμεών, Ισαάκ και ετέρων 1040.

Νεομάρτυρος Μιχαήλ κηπουρού, του Αθηναίου (†1770). Ο άγιος Μιχαήλ Μπακνανάς, γεννήθηκε στην Αθήνα από ενάρετους γονείς. Λόγω της πενίας των γονέων του, έμεινε αγράμματος και έγινε κηπουρός. Κάποια ημέρα ενώ επέστρεφε στην Αθήνα από κάποιο χωριό, συνελήφθη από τούς Τούρκους φύλακες και συκοφαντήθηκε ότι μετέφερε κρυφά μπαρούτι για τους επαναστάτες Έλληνες. Οδηγήθηκε στον κριτή όπου διαμαρτυρήθηκε για την αδικία εις βάρος του, αλλά καταδικάστηκε εις θάνατον εκτός και εάν εδέχετο να αρνηθεί την πίστη του και να ασπασθεί το Ισλάμ, οπότε και θα έσωζε τη ζωή του. Όμως ο ευσεβής και έντιμος εκείνος Αθηναίος, απαντούσε με ύφος αγέρωχο στις συνεχιζόμενες απειλές των Τούρκων με την χαρακτηριστική φράση, «Δεν τουρκεύω». Καταδικάσθηκε σε θάνατο και οδηγήθηκε στον τόπο της εκτέλεσης με χαρά και ευχαριστώντας τον Κύριο που τον αξίωσε της τιμής του μαρτυρίου. Στην αρχή ο δήμιος χτύπησε τον άγιο με αντεστραμμένο ξίφος στο λαιμό για να τον εκφοβίσει, προσδοκώντας την μεταστροφή του. Όμως ο γενναίος μάρτυρας τον παρότρυνε με θάρρος λέγοντας «Χτύπα για την πίστη». Και όταν ο δήμιος έβαλε το μαχαίρι του στον τράχηλο των αγίων και τον πλήγωσε λίγο άκουσε από το στόμα του αγίων την ίδια φράση «Χτύπα για την πίστη». Τελικά ο δήμιος τον αποκεφάλισε, χαρίζοντάς του το αμαράντινο στεφάνι του μαρτυρίου και πλουτίζοντας την Εκκλησία των Αθηνών με ένα καλλίνικο μάρτυρα.

Εορτολόγιο

Απόστολος, Αποστόλης, Τόλης, Αποστολία, Λία, Αποστολίνα, Πολίνα, Μελίτων, Μελίτωνας, Μελίτος, Μελίτης

De Siris

Αθανάσιος Φωκάς


Αθανάσιος Φωκάς

Ο Αθανάσιος Φωκάς γεννήθηκε στις 30 Ιουνίου 1952, είναι μαθηματικός και πανεπιστημιακός.

Κατάγεται από το Αργοστόλι Κεφαλονιάς και σπούδασε αεροναυπηγική στο πανεπιστήμιο Imperial College του Λονδίνου και ιατρική στο Μαϊάμι (1986).

Το 1979 απέκτησε διδακτορικό δίπλωμα εφαρμοσμένων μαθηματικών από το Ινστιτούτο τεχνολογίας της Καλιφόρνιας. Το 1986 εξελέγη καθηγητής του τμήματος μαθηματικών και ηλεκτρονικών υπολογιστών στο πανεπιστήμιο Clarkson, το 1996 ανέλαβε την έδρα εφαρμοσμένων μαθηματικών του Imperial College και το 2002 την έδρα μη γραμμικής μαθηματικής επιστήμης του Πανεπιστημίου του Cambridge.

Έχει τιμηθεί πλείστες φορές για το επιστημονικό του έργο. Το 1983 τιμήθηκε με το βραβείο "J.W. Graham Research Prize", της πολιτείας της Νέας Υόρκης, το 2000 με το «Naylor» της Μαθηματικής εταιρείας του Λονδίνου, ένα απο τα σημαντικότερα βραβεία παγκοσμίως, το 2005 με τον σταυρό Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος, απο τον πρόεδρο της ελληνικής δημοκρατίας, ενώ το 2006 με το αριστείο του ιδρύματος Μποδοσάκη.

Το 2005 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Κάθε χρόνο στο πανεπιστήμιο Κλάρκσον πραγματοποιούνται διαλέξεις με τίτλο: "The Fokas Distinguished Lecture Series". Είναι μέλος σε πολλές επιτροπές, επίτιμος διδάκτωρ σε πολλά πανεπιστήμια ενώ έχει διατελέσει πρόεδρος της Εθνικής βιβλιοθήκης της Ελλάδος.

Είναι παντρεμένος και έχει τρία παιδιά.

De Siris

Λίνα Νικολακοπούλου


Λίνα Νικολακοπούλου

Η Λίνα (Ευαγγελία) Νικολακοπούλου είναι ελληνίδα στιχουργός. Γεννήθηκε στις 30 Ιουνίου του 1957 στα Μέθανα. Η μητέρα της ήταν δασκάλα και ο πατέρας της στρατιωτικός. "Από τη μια παιδεία, από την άλλη πειθαρχία", παραδέχεται. Από μικρή έγραφε πολύ και όπως η ίδια αναφέρει, η πρώτη της επανάσταση έγινε στα δεκατρία της. "Από κει που έπαιζα όλη τη μέρα στους δρόμους, ξαφνικά κλείστηκα στο σπίτι. Διάβαζα, έβλεπα πολύ κινηματογράφο και τα μεσημέρια έγραφα. Μου άρεσαν οι ώρες που δεν υπήρχε τίποτα το ξύπνιο στο χώρο...".

Σπούδασε κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα κινηματογραφίας στη σχολή Σταυράκου, σκηνοθεσίας θεάτρου στη σχολή του Πέλου Κατσέλη, αλλά και κλασσικής κιθάρας στο Εθνικό και Ελληνικό Ωδείο Αθηνών.

Δισκογραφία

Το όνομα της, είναι άμεσα συνδεδεμένο με αυτό του Σταμάτη Κραουνάκη, τον οποίο γνωρίζει στα τέλη της δεκαετίας τoυ '70, όντας συμφοιτητές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. "Η συνάντησή μας ήταν μοιραία, ήμουν πάρα πολύ ήσυχη μαζί του. Ο άνθρωπος αυτός καταλάβαινε τι έλεγα και αυτό με γέμιζε ευτυχία..." ομολογεί η ίδια και ο Κραουνάκης την χαρακτηρίζει "γεννημένη ποιήτρια". Μαζί του, θα τη γνωρίσουμε το 1981 με το τραγoύδι "Να σoυ λερώvω τo φιλί" που ερμήνευσε η Βίκυ Μoσχoλιoύ, από το οποίο και πήρε το όνομά του ο συγκεκριμένος δίσκος, "Σκoυριασμέvα Χείλια". Το 1982, ο Κραουνάκης και η Νικολακοπούλου παρουσιάζουν τηv πρώτη oλoκληρωμέvη τους δoυλειά. Είναι ο δίσκος "Σαριμπιντάμ... θα πει τρελλαίνομαι" με ερμηνεύτρια τη Χριστιάνα. "Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ" (1985), "Μαμά γερνάω" (1988), "Ανθρώπων έργα" (1993), είναι κάποιες από τις συνεργασίες κορυφής με τον Σταμάτη Κραουνάκη, που είχαν και μεγάλη εμπορική επιτυχία. [1] Μετά από αρκετά χρόνια χωρίς ολοκληρωμένη συνεργασία, ο Κραουνάκης και η Νικολακοπούλου, το 2005, γράφουν το δίσκο "Ισόβια" με ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά, το εξώφυλλο του δίσκου φιλοτέχνησε ο ζωγράφος Αλέκος Φασιανός.

Με ένα τρόπο γραφής πολύ ισχυρό και ιδιαίτερο, η Νικολακοπούλου μπαίνει στο χώρο του τραγουδιού επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό τον ελληνικό στίχο. Ο λόγος της είναι σύνθετος, με θέματα ερωτικά αλλά και κοινωνικά, χρησιμοποιεί μεταφορές, νεολογισμούς και έντονες εικόνες, πολλές φορές υπερρεαλιστικές. Οι στίχοι της Νικολακοπούλου αποτυπώνουν μια διαφορετική ανάγκη έκφρασης από τη μέχρι τότε στιχουργία, με θέματα που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα, γίνονται περισσότερο ψυχογραφικοί, περισσότερο προσωπικοί, θίγοντας τους σύγχρονους προβληματισμούς του ανθρώπου. Τολμηρή και με εξομολογητικό χαρακτήρα πολλές φορές στο στίχο της, η ίδια δηλώνει Αν νομίζει κανείς ότι μπορεί να αναδυθεί κάτι χωρίς έκρηξη ή χωρίς θάνατο κάποιου άλλου πράγματος, κάνει λάθος. Πρέπει κάτι να δώσεις χωρίς τσιγκουνιά, για να βγει στο φως... Κάτι πρέπει να κάψεις... Έχει γράψει τη μουσική σε δύο μόνο τραγούδια, σε στίχους δικούς της: στο τραγούδι "Ανεβάσαμε" στο δίσκο "Δεν έχω ιδέα" (1989), το οποίο ερμήνευσε η ίδια, και το "Ανακαλύψαμε κάτι παλιό" στο δίσκο "Ανάσα η τέχνη της καρδιάς" (1995) που ερμήνευσε η Δήμητρα Γαλάνη.

1981 Σκουριασμένα Χείλια – Βίκυ Μοσχολιού
1981 Καλά Είναι Κι Έτσι – Δήμητρα Γαλάνη
1982 Σαριμπίνταμ - Χριστιάνα
1983 Ατέλειωτος Δρόμος – Δήμητρα Γαλάνη
1983 Μόνον Άντρες – Γιώργος Μαρίνος
1984 Έξοδος Κινδύνου – Άλκηστις Πρωτοψάλτη
1984 Εξ Αδιαιρέτου – Μανώλης Μητσιάς
1984 Κανονικά – Δήμητρα Γαλάνη
1984 Διαίρεση – Βασίλης Παπακωνσταντίνου
1984 Στον Αστερισμό Της Μέδουσας – Γιώργος Μαρίνος
1985 Του Αγίου Βαλεντίνου – Βίκυ Μοσχολιού
1985 Κυκλοφορώ Κι Οπλοφορώ – Άλκηστις Πρωτοψάλτη
1985 Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω – Δήμητρα Γαλάνη
1986 Ξαρχάκος–Πάριος – Γιάννης Πάριος
1986 Οι Φόβοι Του Μεσημεριού – Μαρία Κανελλοπούλου
1986 Παιχνίδι Για Δύο – Δήμητρα Γαλάνη
1986 Λυσιστράτη – Λάκης Λαζόπουλος, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Μανώλης Μητσιάς
1987 Λεωφόρος – Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Κώστας Γανωτής
1988 Δικαίωμα – Άλκηστις Πρωτοψάλτη
1988 Μαμά Γερνάω – Τάνια Τσανακλίδου
1988 Προσωπικά – Ελένη Δήμου
1988 Νυχτερινή Κυβέρνηση – Δήμητρα Γαλάνη, Γιώργος Νταλάρας, Μαρία Φωτίου
1989 Δεν Έχω Ιδέα – Κώστας Μακεδόνας, Βίκυ Μοσχολιού, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Αρλέτα
1989 Σε Απόσταση Αναπνοής - Χριστιάνα
1989 Πιάσε Κόκκινο – Βίκυ Μοσχολιού
1990 Shirleu Valentine – Αλίκη Βουγιουκλάκη
1990 Λεωφόρος Β’ – Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Κώστας Γανωτής, Χρήστος Στέργιογλου
1990 Paolo Conte – Χάρις Αλεξίου
1990 Κρατάει Χρόνια Αυτή Η Κολώνια – Χάρις Αλεξίου
1990 Εφημερία – Βίκυ Μοσχολιού
1990 Ούτε Που Ρώτησα – Μανώλης Λιδάκης
1991 Μένω Εκτός – Ελευθερία Αρβανιτάκη
1991 Παραδέχτηκα – Άλκηστις Πρωτοψάλτη
1991 Αυτός Ο Γιώργος – Γιώργος Μαρίνος
1992 Το Έκτο Πάτωμα – Άννα Παναγιωτοπούλου, Κατιάνα Μπαλανίκα, Γιώργος Νινιός, Χρήστος Βαλαβανίδης κα.
1992 Δι’Ευχών – Χάρις Αλεξίου
1992 ZOOM '91 / '92 – Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Κώστας Μακεδόνας, Κώστας Γανωτής
1992 Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε – Κώστας Ρηγόπουλος, Μάρθα Καραγιάννη κα.
1993 Ανθρώπων Έργα – Άλκηστις Πρωτοψάλτη
1993 Αναστασία – Ελευθερία Αρβανιτάκη
1994 Τα Κορμιά Και Τα Μαχαίρια – Ελευθερία Αρβανιτάκη
1994 Μη Φοβάσαι Την Φωτιά – Χάρις Αλεξίου, Αλκίνοος Ιωαννίδης
1994 Πολιτεία Γ – Μανώλης Μητσιάς
1995 Ανάσα Η Τέχνη Της Καρδιάς – Δήμητρα Γαλάνη
1995 Όταν Έρχονται Οι Φίλοι Μου – Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Λίτσα Διαμάντη, Κώστας Μακεδόνας κα.
1995 Τρίτο Στεφάνι – Άλκηστις Πρωτοψάλτη
1995 Αλεπού Της Αγάπης - Milva
1996 Στον Δρόμο Με Τα Χάλκινα – Μανώλης Μητσιάς
1996 Στου Αιώνα Την Παράγκα – Δημήτρης Μητροπάνος
1997 Σαν Ηφαίστειο Που Ξυπνά – Άλκηστις Πρωτοψάλτη
1998 Χορός Με Την Σκιά Μου – Δήμητρα Γαλάνη
1999 Σαν Ηφαίστειο Που Ξυπνά Live – Άλκηστις Πρωτοψάλτη
2000 Υδρόγειες Σφαίρες – Άλκηστις Πρωτοψάλτη
2000 Ύστερα Ήρθαν Οι Μέλισσες - Μαρινέλλα
2000 Μικρές Ιστορίες – Ελευθερία Αρβανιτάκη
2000 Στην Ακρη Ενός Φιλιού – Μαργαρίτα Ζορμπαλά
2001 Τα Μυστικά Του Κήπου – Χρόνης Αηδονίδης, Χάρις Αλεξίου, Ψαραντώνης κα.
2002 Οπωσδήποτε Παράθυρο – Ελένη Βιτάλη, Τάνια Τσανακλίδου, Μελίνα Ασλανίδου, Χάρης Κατσιμίχας, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας κα.
2002 Καινούργια Μυστικά – Συλλογή
2003 Μαζί – Μαρινέλλα, Γιώργος Νταλάρας
2004 Να Το Φως – Γιάννης Κότσιρας
2004 Άμμος Ήτανε – Μαρινέλλα
2004 Δύσκολη Καρδιά – Δημήτρης Μπάσης
2005 Ισόβια – Μανώλης Μητσιάς
2006 Μόνη Περπατώ – Νανά Μούσχουρη
2007 Uranya – Άλκηστις Πρωτοψάλτη
2007 Ντάμα Κούπα – Δήμητρα Γαλάνη
2007 Με Το’να Πόδι Στ’Αστρα – Γιώργος Νταλάρας
2007 Σπινθήρας – Βασίλης Λέκκας
2008 Προσοχή Τρίφωνο - Τρίφωνο

Θέατρο και μουσικές παραστάσεις

Με το θέατρο ασχολήθηκε σαν συγγραφέας κειμένων επιθεώρησης σε συνεργασία με τον Σταμάτη Φασουλή και τη Δήμητρα Παπαδοπούλου. Έγραψε χορικά για τις κωμωδίες του Αριστοφάνη «Λυσιστράτη» σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, «Πλούτος» σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, καθώς και για την παράσταση του Κ.Θ.Β.Ε. «Τρωάδες» σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά. Σταθμός θεωρείται η παράσταση "Έκτο πάτωμα"(1992) σε σκηνοθεσία Δημήτρη Έξαρχου, στην οποία γράφει τους στίχους σε μουσική Σταμάτη Κραουνάκη[2]. Έχει επιμεληθεί μουσικά προγράμματα από το 1985, αρχικά μαζί με τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον Ανδρέα Βουτσινά και τον Μανώλη Παντελιδάκη: «Λεωφόρος Α'», «Λεωφόρος Β'», «ZOOM», «Γκάζι», «Τα παιδιά της Πειραιώς», «ΡΟΔΟΝ», με κύρια ερμηνεύτρια την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και οι οποίες παρουσιάστηκαν σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κύπρο και Η.Π.Α. Αυτά τα προγράμματα αποτέλεσαν τις πρώτες μουσικές παραστάσεις στην Ελλάδα.

Στη συνέχεια επιμελείται προγράμματα όπως το «Χάραμα» με τη Δήμητρα Γαλάνη, «Η νύχτα κατεβαίνει» με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, «Οδός Νεφέλης» με τη Χάρις Αλεξίου, «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά» σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Παπαϊωάννου με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, «Cine Κεραμικός» με τη Χάρις Αλεξίου και πολλά άλλα. Προγράμματα που στέφθηκαν με επιτυχία, ανατρέποντας την τρέχουσα αντίληψη περί νυχτερινής διασκέδασης. Το τραγούδι γίνεται παράσταση, συγκεκριμένης διάρκειας, με σκηνοθέτη, σκηνογράφο και με προσεγμένο φωτισμό και ήχο. Επίσης, έχει γράψει ένα θεατρικό έργο με αποσπασματικά κείμενα της, διανθισμένα με ποιήση Ναπολέοντα Λαπαθιώτη και της ίδιας, μελοποιημένη από τον συνθέτη Φίλιππο Τσαλαχούρη. Το έργο "Σταγόνα στα Γόνατα" σε σκηνοθεσία Γιάννη Λαπάτα, ανέβηκε το 2001, σε αφήγηση - ερμηνεία της Ρουμπίνης Βασιλακοπούλου. Η πιο πρόσφατη συμμετοχή της στα θεατρικά πράγματα είναι οι στίχοι του μουσικού θέματος της επιθεώρησης του Σταμάτη Φασουλή «Το τρέντυ θα σφυρίξει τρεις φορές».
Τραγούδια της Λίνας Νικολακοπούλου έχουν μεταφραστεί σε πολλές χώρες: Ισραήλ, Τουρκία, Γερμανία, Ολλανδία, Σουηδία, Νορβηγία, Γαλλία και Ισπανία. Το 1991, κυκλοφόρησε από τις μουσικές εκδόσεις «Φίλιππος Νάκας» μία συλλογή στίχων της, από τη δεκαετία '80 -'90, με τον τίτλο «Ολογράφως».

Συνεργασίες

Έχει συνεργαστεί, γνωρίζοντας μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία, με μεγάλα ονόματα στον ελληνικό και διεθνή χώρο του τραγουδιού: Νίκος Αντύπας, Γιάννης Σπανός, Γιώργος Χατζηνάσιος, Κώστας Καλδάρας, Θάνος Μικρούτσικος, Ara Dinkjian, Sting, Νίκος Κυπουργός, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Ευανθία Ρεμπούτσικα, Χρήστoς Νικoλόπoυλoς, Γιώργoς Ζήκας, Μίκης Θεοδωράκης, Σταύρος Ξαρχάκος, Kiki Lesendric, Goran Bregovic, Δήμητρα Γαλάνη και πολλοί άλλοι. Ακόμη, το 1998 έγραψε στίχους για τρία ανέκδοτα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, στο δίσκο της Δήμητρας Γαλάνη «Χορός με τη σκιά μου».
Έχουν τραγουδήσει τραγούδια της: Βίκυ Μoσχoλιoύ, Χάρις Αλεξίου, Ελευθερία Αρβαvιτάκη, Άλκηστις Πρωτoψάλτη, Δήμητρα Γαλάνη, Μαvώλης Μητσιάς, Γιώργος Μαρίνος, Ελένη Δήμου, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Γιάννης Πάριος, Τάvια Τσαvακλίδoυ, Κώστας Μακεδόvας, Μαvώλης Λιδάκης, Βασίλης Λέκκας, Γιώργος Νταλάρας, Μαρινέλλα, Ελένη Βιτάλη, Αρλέτα, Δημήτρης Μητροπάνος, Λίτσα Διαμάντη, Milva και άλλοι.

Η Λίνα Νικολακοπούλου ανήκε στην ομάδα των τελετών έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων ΑΘΗΝΑ 2004, ως σύμβουλος λογοτεχνίας και γραπτού λόγου. Έγραψε τους στίχους για το τραγούδι της Ολυμπιακής Λαμπαδηδρομίας, "Να το φως", σε μουσική Trevor Horn, το οποίο ερμήνευσε ο Γιάννης Κότσιρας. Το Σεπτέμβριο του 2004 τιμήθηκε με το παράσημο του Αργυρού Σταυρού του Τάγματος του Φοίνικος, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλο.

De Siris

Απόστολος Νικολαΐδης


Απόστολος Νικολαΐδης

Ο Απόστολος Νικολαΐδης γεννήθηκε στη Δράμα στις 30 Ιουνίου 1938 και πέθανε στις 22 Απριλίου 1999, υπήρξε από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της «σχολής Καζαντζίδη» που υπηρέτησε με πάθος και συνέπεια το αυθεντικό λαϊκό τραγούδι για περισσότερα από 35 χρόνια.

Εμφανίζεται στο ελληνικό μουσικό στερέωμα το 1962. Τη δεκαετία του ’60, στην εταιρεία δίσκων Columbia, ηχογραφεί τραγούδια μεγάλων Ελλήνων συνθετών όπως ο Μανώλης Χιώτης, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Απόστολος Καλδάρας και ο Γιώργος Λαύκας. Την ίδια εποχή τραγουδά σε ιστορικά πάλκα της Αθήνας με τους Καλδάρα, Λαύκα, Καραμπεσίνη, Περπινιάδη, με τον Στέλιο Καζαντζίδη και με πολλούς άλλους καταξιωμένους καλλιτέχνες.

Στα 1968 μια καλλιτεχνική περιοδεία του τον οδηγεί στον Καναδά, όπου συνεργάζεται με τον κορυφαίο δεξιοτέχνη του μπουζουκιού Χάρη Λεμονόπουλο. Η συνεργασία του με τον Λεμονόπουλο θα αποδώσει έναν σπουδαίο δισκογραφικό καρπό: τον πρώτο του δίσκο μακράς διαρκείας με τον τίτλο «Γυάλινος κόσμος» (1969). Εδώ φαίνεται καθαρά «η τάση του Απόστολου Νικολαϊδη να γεφυρώσει την εποχή Βαμβακάρη με την εποχή Καζαντζίδη, σε ένα ενιαίο και ομοούσιο είδος που είναι το Λαϊκό Τραγούδι», όπως γράφει ο Νέαρχος Γεωργιάδης, προσθέτοντας ότι ο Νικολαϊδης «ερμηνεύει εξαιρετικά [το ομότιτλο γνωστό τραγούδι των Καλδάρα/Παπαγιαννοπούλου], τέσσερα χρόνια πριν από τη θαυμάσια επανεκτέλεση του Στέλιου Καζαντζίδη το 1973».

Τα τραγούδια του δίσκου ηχογραφήθηκαν όχι σε στούντιο, αλλά σε ένα σπίτι με καλή ηχητική και μέσα σε μια μέρα! Ο δίσκος αυτός αποτελεί μια διπλή επιτυχία, αφού από τη μια ο δεξιοτέχνης Λεμονόπουλος καθορίζει την ιδιαίτερη ταυτότητά του και το ύφος του στο μπουζούκι, και από την άλλη ο Απόστολος παρουσιάζει όλες του τις δυνατότητες, τραγουδώντας με μοναδική εκφορά που δημιουργεί για πρώτη φορά στη δισκογραφία του το ιδιαίτερο ύφος Νικολαϊδη.


Αυτές οι αρετές των δυο βασικών παραγόντων του δίσκου «Γυάλινος κόσμος» κάνουν τα δέκα τραγούδια να μοιάζουνε καινούργια, να δημιουργούν την εντύπωση άλλων τραγουδιών σε σχέση με τις πρώτες εκτελέσεις. Μπορούμε άνετα να μιλήσουμε για ανανέωση και εκσυγχρονισμό των ήδη γνωστών και κλασικών αυτών τραγουδιών.

Πέρα από την αναμφισβήτητη μουσική αξία του «Γυάλινου κόσμου», ο δίσκος αποτελεί και το ξεκίνημα της πολύχρονης και ιδιαίτερης σχέσης του Απόστολου Νικολαϊδη με την ελληνική ομογένεια της Βορείου Αμερικής, μια ομογένεια που τον στήριξε όσο κανέναν άλλον τραγουδιστή για περισσότερα από 25 χρόνια. Τα απαγορευμένα ρεμπέτικα τραγούδια που ηχογράφησε και κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το 1973 έγιναν έργο ζωής, αφού τον καταξίωσαν στο χώρο του Ελληνικού
τραγουδιού και τον έκαναν πασίγνωστο στον απανταχού Ελληνισμό.

Τις δεκαετίες του ’70 και ’80 ο Απόστολος Νικολαϊδης κυκλοφορεί σειρά επιτυχημένων μεγάλων δίσκων και πραγματοποιεί θριαμβευτικές περιοδείες σε Αμερική, Καναδά και Γερμανία όπου αποθεώνεται από τους Έλληνες της διασποράς. Ο Απόστολος επιστρέφει στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’90 και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας κυκλοφορεί δίσκους και τραγουδά στα πάλκα της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης καθώς και στην Κύπρο. Από το 1996 μέχρι το 1998 συνεργάζεται με έναν ακόμη σπουδαίο λαïκό συνθέτη, τον Γιώργο Μανισαλή.

Ο Απόστολος Νικολαΐδης πέθανε το 1999.

De Siris

Σάκης Τσιώλης


Σάκης Τσιώλης

Ο Σάκης (Αθανάσιος) Τσιώλης γεννήθηκε στην Καρδίτσα στις 30 Ιουνίου 1959.Είναι έλληνας πρώην ποδοσφαιριστής και προπονητής ποδοσφαίρου. Τον Μάρτιο του 2011 ανέλαβε προπονητης του Άρη Θεσσαλονίκης αλλά έφυγε μετά από 8 μήνες αναλαμβάνοντας τον Αστέρα Τρίπολης.

Ποδοσφαιρική καρίερα

Ο Σάκης Τσιώλης ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καρίερα απο την ομάδα της γενέτειρας του την Αναγέννηση Καρδίτσας το 1982 μετακινήθηκε στην Α.Ε. Λάρισα όπου ως μέλος της ομάδας πανηγύρισε το πρωτάθλημα Ελλάδος το 1988 και το κύπελλο το 1985 αγωνίστηκε επίσης στον Ιωνικό στον Πανηλειακό και τερμάτισε την ποδοσφαιρική του καριέρα το 1997 στον Αστέρα Αμαλιάδος. Ο Τσιώλης έχει αγωνιστεί 4 φορές με την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου Αντρών

Προπονητική καριέρα

Ο Σάκης Τσιώλης ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα από τον Αστέρα Αμαλιάδας, όπου ήταν και ποδοσφαιριστής. Το 1996 ανέλαβε την Αναγέννηση Καρδίτσας, τη σεζόν 1997-1998 κάθισε στον πάγκο του Ναυπακτιακού Αστέρα, ενώ την επόμενη χρονιά πήγε στον ΠΑΣ Πρέβεζα.Το 1999 ο Τσιώλης εργάστηκε στον Πανιώνιο ως βοηθός του Γιάτσεκ Γκμοχ, στη συνέχεια επέστρεψε για λίγο στην Αναγέννηση Καρδίτσας, ενώ τη σεζόν 2000-2001 άλλαξε τέσσερις ομάδες (Πανηλειακός, Πανελευσινιακός, Ναυπακτιακός Αστέρας, Πατραϊκός).

Ακολούθησε μια τριετία στον Πανηλειακός, (2001-2004), για να αναλάβει στη συνέχεια την Καλαμάτα (2004-2005).Το 2005 ανέλαβε τον Ιωνικό και άρχισε να ακούγεται παραπάνω το όνομα του στα ποδοσφαιρικά στέκια. Παρέμεινε στη Νίκαια μέχρι τα μέσα της σεζόν 2006-2007, την οποία τελείωσε στον πάγκο του Λεβαδειακού. Ακολούθησε η διετία στον Θρασύβουλο (2007-2009), τον οποίο οδήγησε στην παρθενική συμμετοχή του στη Σούπερ Λίγκα από την πρώτη του χρονιά.

Ανέβασε στην Σούπερ Λίγκα και τον Ολυμπιακό Βόλου το 2009 και τα όσα κατάφερε με τη θεσσαλική ομάδα τον ανήγαγαν σ’ ένα από τα πιο περιζήτητα ονόματα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Έτσι μόλις έμεινε ελευθερος απο την θεσσαλική ομάδα τον Φεβρουάριο του 2011 μετά από δηλώσεις συμπάθειας που είχε κάνει για τη Α.Ε. Λάρισα και το αγωνιστικό της μέλλον. Ανέλαβε τον Μάρτιο τον Άρη Θεσσαλονίκης. Επόμενος σταθμός ο Αστέρας Τρίπολης, οδηγώντας τον στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας και στην Ευρώπη.

De Siris

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

29 Ιουνίου Σαν Σήμερα


29 Ιουνίου Σαν Σήμερα

29 Ιουνίου 1995 - Mε πανηγυρική λειτουργία και κοινή εμφάνιση με τον πάπα Ιωάννη Παύλο Β', ολοκληρώνεται η επίσημη επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στο Βατικανό.

Γεγονότα

1786 - Ο Αλεξάντερ ΜακΝτόνελ μαζί με 500 Καθολικούς φεύγουν από τη Σκωτία για να εγκατασταθούν στο Οντάριο του Καναδά.

1850 - Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναγνωρίζει τελικά το αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Ελλάδος, που είχε επιβληθεί από τη Βαυαροκρατία το 1833.

1874 - Δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Καιροί» το περίφημο άρθρο του Χαρίλαου Τρικούπη με τίτλο «Τις πταίει». Σε αυτό, ο μεσολογγίτης πολιτικός καταδεικνύει ως υπεύθυνο για την πολιτική κρίση που διέρχεται ο τόπος τον βασιλιά Γεώργιο Α' και του ζητά να λαμβάνει υπόψη του κατά το σχηματισμό των κυβερνήσεων την Αρχή της Δεδηλωμένης.

1920 - Η Ρεάλ Μαδρίτης αποκτά το όνομά της από τον βασιλιά Αλφόνσο τον 13ο, τροποποιώντας το προηγούμενο που ήταν Madrid FC.

1929 - O Κονδύλης κυκλοφορεί βιβλίο για τα αίτια της Μικρασιατικής Καταστροφής, στο οποίο αναφέρεται κατά του Ελευθέριου Βενιζέλου.

1929 - Ο Αλέξανδρος Φλέμινγκ ανακοινώνει ότι στη μούχλα ενυπάρχει αντιβιοτική δράση.

1942 - Κάνει πρεμιέρα η Συμφωνία αρ. 7 («Του Λένινγκραντ») του Ντμίτρι Σοστακόβιτς.

1942 - Οι δυνάμεις του Άξονα υπό τον Ρόμελ, στην Β. Αφρική προελάυνουν ως το Ελ Αλαμέιν, 72 χιλιόμετρα από την Αλεξάνδρεια.

1946 - Κύριο άρθρο του ηγέτη του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη στον «Ριζοσπάστη» με τίτλο «Τραβάμε για εμφύλιο πόλεμο;».

1949 - Τα ολλανδικά στρατεύματα αποχωρούν από την Τζακάρτα.

1949 - Η Νότιος Αφρική επιβάλλει το Απαρτχάιντ, αρχίζοντας με την απαγόρευση των μικτών γάμων.

1960 - Ανακοινώνεται η ανεξαρτησία του βελγικού Κονγκό παρουσία του βασιλιά του Βελγίου Μποντουέν.

1969 - Eγκαινιάζεται ο σύγχρονος αεροσταθμός επιβατών εξωτερικού στο Ελληνικό.

1979 - H ελληνική Βουλή επικυρώνει πανηγυρικά την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ.

1986 - Η Αργεντινή κατακτά το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου στο Μεξικό κερδίζοντας στον τελικό τη Γερμανία με 3-2. Μεγάλος πρωταγωνιστής όλης της πορείας της ομάδας της Αργεντινής στο δρόμο προς την κατάκτηση του Μουντιάλ ο Ντιέγκο Μαραντόνα.

1995 - Mε πανηγυρική λειτουργία και κοινή εμφάνιση με τον πάπα Ιωάννη Παύλο Β', ολοκληρώνεται η επίσημη επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στο Βατικανό.

1996 - Ο Νετσμετίν Ερμπακάν γίνεται πρωθυπουργός της Τουρκίας.

2002 - Συλλαμβάνεται έπειτα από έκρηξη στον Πειραιά ο Σάββας Ξηρός. Αφετηρία για την εξάρθρωση της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη».

2004 - O Πορτογάλος πρωθυπουργός Ζοζέ Μανουέλ Ντουράο Μπαρόσο διορίζεται ομόφωνα πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από τους 25 ηγέτες της Ε.Ε.

Γεννήσεις

1798 - Τζιάκομο Λεοπάρντι, Ιταλός ποιητής

1861 - Γουίλιαμ Τζέιμς Μάγιο, Αμερικανός γιατρός

1868 - Τζορτζ Έλερυ Χέιλ, Αμερικανός αστρονόμος

1900 - Αντουάν ντε Σεν Εξιπερί, Γάλλος συγγραφέας και αεροπόρος

1908 - Λίροϊ Άντερσον, Αμερικανός συνθέτης.

1929 - Οριάνα Φαλάτσι, Ιταλίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας

1932 - Μιχάλης Μενιδιάτης, Έλληνας λαϊκός τραγουδιστής

1948 - Ιαν Πεις, Άγγλος ντράμερ (Deep Purple)

1969 - Παύλος Δερμιτζάκης, Έλληνας προπονητής ποδοσφαίρου

1978 - Σωτήρης Λυμπερόπουλος, Έλληνας τερματοφυλακας (Ατρόμητος)


Θάνατοι


1895 - Τόμας Χάξλεϊ, Άγγλος επιστήμονας

1907 - Κωνσταντίνος Βολανάκης, Έλληνας ζωγράφος

1940 - Πάουλ Κλέε, Ελβετός καλλιτέχνης 

1951 - Αιμίλιος Βεάκης, κορυφαίος έλληνας ηθοποιός του δραματικού θεάτρου

1967 - Τζέιν Μάνσφιλντ, Αμερικανίδα ηθοποιός

1976 - Χρήστος Παπακυριακόπουλος, διαπρεπής έλληνας μαθηματικός.

1992 - Γεώργιος Μαρκόπουλος, Έλληνας νομικός και πολιτικός.

2000 - Βιτόριο Γκάσμαν, Ιταλός ηθοποιός

2003 - Κάθριν Χέπμπορν, Αμερικανίδα ηθοποιός

Συναξαριστής

Των αγίων ενδόξων και πανευφήμων Αποστόλων Πέτρου (†64) και Παύλου (†67).

Εορτολόγιο

Παύλος, Παυλίνα, Πώλ, Παυλίκος, Πουλίκος, Πέτρος, Πετρής, Πετράς, Πετράκης, Πετρουλάς, Πετρίνος, Πετρία, Πετρίνα, Πέτρα, Πετρούλα

De Siris

Απόστολος Πέτρος


Απόστολος Πέτρος

Ο Πέτρος γεννήθηκε στη Βηθσαϊδά, κοντά στη λίμνη Γεννησαρέτ, όπου με τον αδελφό του Ανδρέα, ασκούσαν το επάγγελμα του ψαρά, μαζί με δυο άλλους Αποστόλους, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, γιους του Ζεβεδαίου. Ο πατέρας του ονομαζόταν Ιωάννης ή Ιωνάς. Ο Ματθαίος ονομάζει το Σίμωνα γιο του Ιωνά (Βαριωνά). Πιθανώς το όνομα Ιωνάς να είναι σύντμηση και απλογραφία του Ιωάννης. Σύμφωνα με την Εκκλησιαστική παράδοση, ο Πέτρος υπήρξε ο πρώτος Πάπας (δηλ. Επίσκοπος Ρώμης).

Ο απόστολος Πέτρος κατοικούσε στην Καπερναούμ από όπου καταγόταν η γυναίκα του και εκεί εγκαταστάθηκε μετά το γάμο του. Για τη γυναίκα του τίποτε δεν αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη και είναι γνωστό ότι ο Πέτρος ήταν έγγαμος, γιατί ο Χριστός θεραπεύσε την πεθερά του. Ειναι πολύ πιθανό ότι η σύζυγος του δεν ζούσε όταν τον κάλεσε ο Χριστός στο αποστολικό αξίωμα. Μάλιστα αργότερα, στις ιεραποστολικές του περιοδείες, είχε και ο Πέτρος μαζί του όχι τη γυναίκα του αλλά χριστιανή αδελφή για να τον υπηρετεί.

Η κλήση του στο αποστολικό αξίωμα έγινε σταδιακά. Πρώτα παρουσίασε τον Πέτρο στο Χριστό ο αδελφός του Ανδρέας. Ήταν παρών, προφανώς, στο γάμο της Κανά και αμέσως μετά από το γάμο αυτόν εγκαταστάθηκε με τον Ιησού και άλλους μαθητές στην Καπερναούμ. Την κλήση του αναφέρουν οι τρεις Συνοπτικοί Ευαγγελιστές. Από την πρώτη στιγμή ο Πέτρος κατέλαβε πρωτεύουσα θέση στον αποστολικό κύκλο - πρώτος αναφέρεται πάντοτε μεταξύ των μαθητών στους καταλόγους της Καινής Διαθήκης και αποτελούσε, μαζί με τους αδελφούς Ιάκωβο και Ιωάννη, τον πιο στενό κύκλο των μαθητών προς τους οποίους ο Χριστός έδειξε ιδιαίτερη προτίμηση.

Οι ειδήσεις για την ιστορία του Πέτρου μετά την Ανάσταση δεν είναι πολλές και δε μπορούμε να έχουμε ένα διάγραμμα της πορείας του και κανένα σταθερό σημείο για μια σωστή χρονολόγηση. Στην ιστορία της πρώτης Εκκλησίας και πάλι πρωτοστατεί ο Πέτρος στην πρώτη διοικητικού χαρακτήρα πράξη των Αποστόλων, όταν υπέδειξε σε κοινή σύναξη των πιστών να εκλέξουν τον αντικαταστάτη του Ιούδα του Ισκαριώτη. Την ημέρα της Πεντηκοστής πάλι ο Πέτρος σηκώθηκε μαζί με τους άλλους έντεκα Αποστόλους και μίλησε προς το συγκεντρωμένο πλήθος ώστε να πιστέψουν και να βαπτιστούν 3.000. Στη συνέχεια ο Πέτρος θεράπευσε κάποιο χωλό στο Ναό, όντας με τον Ιωάννη, μίλησε για δεύτερη φορά προς το πλήθος. Αυτός ο λόγος είχε συνέπεια να οδηγηθεί με τον Ιωάννη στο συνέδριο. Οι Ιουδαίοι και μάλιστα οι Σαδδουκαίοι συνέλαβαν για δεύτερη φορά τον Πέτρο και τον Ιωάννη και τους φυλάκισαν, για να αποφυλακιστούν όμως με θαυμαστό τρόπο.
Το κήρυγμα του Πέτρου περιορίστηκε κυρίως στους Εβραίους και μάλιστα στην Παλαιστίνη.

Ο Ευσέβιος, που χρησιμοποιεί στην περίπτωση αυτή τον Ωριγένη, αναφέρει ότι ο Πέτρος κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Ιουδαίους της διασποράς, στον Πόντο, τη Γαλατία, τη Βιθυνία, την Καππαδοκία και την Ασία (Εκκλησιαστική Ιστορία, 3,1. 4,2). Στη Ρώμη, όπου ίδρυσε την Αποστολική Έδρα, ο Πέτρος μαρτύρησε στις 13 Οκτωβρίου, 64 μ.Χ. στο Ιπποδρόμιο του Νέρωνα.

Ο Πέτρος συχνά εικονίζεται σε Καθολικές και Ορθόδοξες εικόνες και έργα τέχνης να κρατάει κλειδιά. Αυτό είναι αναφορά στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, το περίφημο "Εσύ είσαι Πέτρος και πάνω σ'αυτήν την Πέτρα θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου..." και στο πρωτείο, που απελάμβανε ο Επίσκοπος Ρώμης μεταξύ των άλλων Πατριαρχών. Σήμερα βέβαια, οι δύο Εκκλησίες διαφωνούν για την μορφή και τον τρόπο εξάσκησης του Παπικού Πρωτείου, με τους Καθολικούς να υποστηρίζουν ένα Πρωτείο στην διοίκηση της Εκκλησίας, ενώ οι Ορθόδοξοι κάνουν λόγο για Πρωτείο τιμής, ανάλογο αυτού που απολαμβάνει ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Έρευνες που έχουν γίνει στις κατακόμβες της Ρώμης πιστεύεται ότι έχουν ανακαλύψει τον τάφο του Αποστόλου, ο οποίος βρίσκεται στις κρύπτες κάτω από τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη, αν και υπάρχουν και αντίθετες απόψεις.

Επίσης πιστεύεται ότι έχουν ανακαλυφθεί και οι αλυσίδες με τις οποίες ήταν δεμένος στη φυλακή του Μαμερτίνου στη βασιλική Σαν Πιέτρο ιν Βίνκολι.
Η μνήμη του τιμάται στις 29 Ιουνίου από την Ορθόδοξη, την Καθολική, την Λουθηρανική και την Αγγλικανική εκκλησία.

De Siris

Απόστολος Παύλος


Απόστολος Παύλος

Ο Απόστολος Παύλος γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας στις αρχές του1ου αι. (5-15 μ.Χ.) και πέθανε στη Ρώμη μεταξύ 66-68; μ.Χ., συγγραφέας των μισών περίπου από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης, αναγνωρίσθηκε ως ισαπόστολος και άγιος, και ήταν μία από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες της πρώιμης εποχής του χριστιανισμού, υποστηρικτής της παγκοσμιότητας της διδασκαλίας του Ιησού. Για τον λόγο αυτό πήρε το όνομα "Απόστολος των εθνών" και των εθνικών, εκείνων δηλαδή που δεν ανήκουν στον λαό και στη θρησκεία των Εβραίων.

Λεγόταν και Σαύλος (Σαούλ) κατά τη γνωστή τότε συνήθεια των Ιουδαίων της διασποράς να φέρουν εκτός από το ιουδαϊκό όνομα και ένα ομόηχο ελληνικό ή ρωμαϊκό.

Καταγωγή και παιδεία

Εκτός από την Καινή Διαθήκη, δεν υπάρχουν άλλες αξιόπιστες πηγές για τον βίο του Παύλου. Μέσα από διάφορα χωρία, είναι δυνατόν να εξάγουμε συμπέρασμα για το περίγραμμα του βίου του Αποστόλου Παύλου πριν από τη μεταστροφή του στον Χριστιανισμό.

Ο Απόστολος Παύλος, όπως ο ίδιος λέει, γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας, από γονείς ιουδαίους της φυλής Βενιαμίν. Ο πατέρας του ήταν Ρωμαίος πολίτης το οποίο μπορεί να σημαίνει ότι προερχόταν από τα ανώτερα στρώματα του πληθυσμού της Κιλικίας και ίσως ήταν φαρισαίος ως προς τις θρησκευτικές προτιμήσεις.

Αν λάβουμε υπόψη ότι κατά τον λιθοβολισμό του πρωτομάρτυρα διακόνου Στεφάνου, αναφέρεται ως "νεανίας", ενώ σε Επιστολή, η οποία γράφτηκε περί το τέλος του 61 με αρχές του 62 μ.Χ. (ή έστω στα 52-55 μ.Χ.), αυτοαποκαλείται "πρεσβύτης", είναι δυνατόν να υπολογίσουμε ότι το έτος γέννησής του ήταν κάπου ανάμεσα στο 5-15 μ.Χ.

Το εβραϊκό όνομα του αποστόλου, ήταν Σαούλ (Σαύλος) αλλά για τους συμπολίτες του εκτός της Συναγωγής ήταν ο Παύλος (Paulus).
Η εκπαίδευση και η ανατροφή του υπήρξε αυστηρά ραββινική και εβραϊκή. Η κοινή Εβραϊκή ήταν η γλώσσα που μιλούσαν στο σπίτι του και γι αυτό μετέπειτα στην Ιερουσαλήμ μιλά "τη Εβραΐδι διαλέκτω" . Αλλά και οι παραθέσεις που κάνει στις επιστολές του, μολονότι βασίζονται στην μετάφραση των Εβδομήκοντα, δείχνουν γνώση και του Εβραϊκού κειμένου, άρα και της αρχαίας Εβραϊκής.

Από το χωρίο Πράξ. 23:16 ("ακούσας δέ ο υιός τής αδελφής Παύλου [...]"), μαθαίνουμε περί ενός ανιψιού του Παύλου, γιου της αδελφής του. Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι ίσως η αδελφή του ήταν εγκατεστημένη στην Ιερουσαλήμ και έτσι είχε έναν επιπλέον λόγο να μεταβεί εκεί όπου έγινε τελικά μαθητής του Γαμαλιήλ.

Καθώς μαθήτευσε κοντά στον σημαντικό αυτό διδάσκαλο, έγινε κάτοχος, όσο λίγοι, της Ιουδαϊκής θεολογίας, ενώ το ύφος του, η θεολογική του μέθοδος και η χρήση της Γραφής παρουσιάζουν τον Παύλο ως αυστηρό αλλά και αγνό, ραββίνο, γνώστη όλων των επίμαχων ζητημάτων του ιουδαϊκού Νόμου και ικανό χειριστή της ραββινικής διαλεκτικής. Ο ίδιος ομολογεί αργότερα ότι υπήρξε πολύ επιμελής και μάλιστα "περισσότερος ζηλωτής των πατρικών παραδόσεων" και διέπρεπε μεταξύ των συνομηλίκων. Αναφερόταν συχνά στα προνόμια και τη θεία κλήση του Ισραήλ και αρκετά νωρίς απόκτησε βαθιά συνείδηση της διαφοράς ανάμεσα στον ιουδαϊκό και τον εθνικό κόσμο, ενώ απόκτησε αντίληψη για τη σημασία του Νόμου για τη ζωή του Ισραηλίτη και την απολύτρωση του Ισραήλ.

Όλα αυτά όμως δεν σημαίνουν ότι ο Απόστολος Παύλος δεν γνώριζε τη θρησκευτικότητα και τη θρησκεία των εθνικών, ή τη Μυθολογία τους και τις δημόσιες θρησκευτικές γιορτές του ελληνορωμαϊκοϋ κόσμου.

Ο Στράβων μας πληροφορεί ότι η Ταρσός στα χρόνια του Παύλου ήταν ανώτερη από την Αθήνα και την Αλεξάνδρεια στα γράμματα, και ήταν έδρα πολλών στωικών φιλοσόφων. Στην πόλη αυτή ο Παύλος διδάχθηκε την ελληνική γλώσσα και ήρθε σε επαφή με τη σκέψη και τη ζωή του ελληνισμού.

Αν και δεν είναι δυνατόν να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα για την γνώση του επάνω στους εθνικούς ποιητές, εντούτοις υπάρχουν 3 αποσπάσματα τα οποία ο ίδιος παραθέτει:

"φθείρουσιν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί" (Α' Κορ. 15:33), στίχος από τη Θαΐδα του Μενάνδρου, του Αθηναίου κωμικού ποιητή του 3ου αιώνα π.Χ.

"Κρήτες αεί ψεύσται, κακά θηρία, γαστέρες αργαί" (Τίτ. 1:12), χωρίο που πιθανόν προέρχεται από το "Περί χρησμών" απολεσθέν σύγγραμμα του Επιμενίδη (7ος π.Χ. αιώνας) και επανέλαβε αργότερα ο Καλλίμαχος (3ος π.Χ. αιώνας) στον ύμνο του προς τον Δία.

"Του γαρ και γένος εσμέν" (Πράξ. 17:28), τμήμα από στίχο που έγραψε ο Άρατος ο Σολεύς από την Κιλικία (3ος π.Χ. αιώνας).

Είναι πάντως πιθανό, οι δύο πρώτες παραθέσεις να είχαν τον χαρακτήρα παροιμίας στην εποχή του Παύλου. Η τρίτη παράθεση όμως, είναι δυνατόν να αποτελέσει τεκμήριο κάποιας, περιορισμένης έστω, γνώσης των "θύραθεν" ποιητών. Επιπλέον όμως, καθώς ο Παύλος μαθήτευσε στον Γαμαλιήλ για τον οποίο το Ταλμούδ αναφέρει ότι ήταν γνώστης της ελληνικής φιλολογίας, και καθώς ο Παύλος μετά τη στροφή του προς το Χριστιανισμό επέστρεψε στην Ταρσό, σε αυτή την περίοδο μπορεί να απέκτησε κάποιες γνώσεις επάνω στην ελληνική φιλολογία και φιλοσοφία.

Εκτός από τη θεωρητική μόρφωση που έλαβε, έμαθε και την τέχνη του σκηνοποιού ώστε να εξασφαλίζει τα προς το ζην με ένα χειρωνακτικό επάγγελμα όπως και οι περισσότεροι ραββίνοι. Πιθανόν δηλ. να έπλεκε ύφασμα που χρησίμευε για σκηνοποιία καθώς η Ταρσός όπως και όλη η Κιλικία, όπως μαρτυρά ο λατινικός όρος Cilicium (=ύφασμα από τρίχα κατσίκας), ήταν τόπος κατασκευής τέτοιων υφασμάτων.

Μεταστροφή στον Χριστιανισμό.

Για το γεγονός της μεταστροφής του Παύλου προς το Χριστιανισμό, εκτός από τις αναφορές στις επιστολές, υπάρχουν και τρεις παράλληλες διηγήσεις στις Πράξεις.

Σύμφωνα με τις παραπάνω μαρτυρίες που μάλλον έχουν πηγή τον ίδιο τον Παύλο, έγινε χριστιανός όχι από την πειθώ κάποιου Αποστόλου ή κήρυκα της νέας πίστης, αλλ' απ' ευθείας, από τον ίδιο τον Χριστό ο οποίος τον κάλεσε στο ευαγγελικό έργο και στο αποστολικό αξίωμα.

Ο ίδιος ομολογεί ότι, ο Θεός τον προόριζε για απόστολο του Ευαγγελίου "εκ κοιλίας μητρός του", και μετέτρεψε το ζήλο του για τον Νόμο, σε ζήλο για τη διάδοση του Ευαγγελίου.

Στην Προς Γαλάτες Επιστολή του ο Παύλος επιβεβαιώνει την εντύπωση που δημιουργείται από το αντίστοιχο χωρίο στις Πράξεις των Αποστόλων, ότι δηλαδή μεταστράφηκε έπειτα από μία εμφάνιση του Χριστού καθ' οδόν προς την Δαμασκό. Η δική του αφήγηση είναι πραγματικά σύντομη:

"ότε δε ευδόκησεν ο Θεός, ο άφορίσας με εκ κοιλίας μητρός μου και καλέσας δια της χάριτος αυτού, αποκαλύψαι τον υιόν αυτού εν έμοί ίνα εύαγγελίζωμαι αυτόν εν τοις έθνεσιν" (Γαλ. 1:15-16).

Η περιγραφή του γεγονότος αυτού γίνεται με εκτενέστερο τρόπο στα τρία σημεία των Πράξεων που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Αν και είναι αδύνατον να διασαφηνιστεί τι ακριβώς συνέβει, επίκεντρο του γεγονότος ήταν ασφαλώς το όραμα του Ιησού εν δόξη. Αυτό έπεισε τον Παύλο ότι ο Ιησούς ανέστη εκ νεκρών και ανελήφθη ως Κύριος στους ουρανούς. Ήταν επίσης απόδειξη για τον Παύλο ότι κακώς είχε σταυρωθεί και κατά συνέπειαν δεν ίσχυε η κατά τον Νόμο κατάρα του Θεού.

Το γεγονός της μεταστροφής Πράξ. 9:3-18

3. Και καθώς πορευόταν, πλησίαζε στη Δαμασκό, και ξαφνικά άστραψε γύρω του φως από τον ουρανό·
4. και πέφτοντας κάτω στη γη, άκουσε μια φωνή να του λέει: Σαούλ, Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις;
5. Και είπε: Ποιος είσαι, Κύριε; Και ο Κύριος είπε: Εγώ είμαι ο Ιησούς, τον οποίο εσύ καταδιώκεις·
6. Εκείνος δε τρέμοντας, και ενώ έγινε έκθαμβος, είπε: Κύριε, τι θέλεις να κάνω; Και ο Κύριος του είπε: Σήκω, και μπες μέσα στην πόλη, και θα σου λαληθεί τι πρέπει να κάνεις.
[...]
8. Και ο Σαύλος σηκώθηκε από τη γη· και είχε ανοιχτά μάτια του, όμως δεν έβλεπε κανέναν· και χειραγωγώντας τον, τον έφεραν μέσα στη Δαμασκό.
[...]
10. Υπήρχε δε κάποιος μαθητής στη Δαμασκό, που ονομαζόταν Ανανίας [...]
[...]
13. Και ο Ανανίας αποκρίθηκε: Κύριε, από πολλούς άκουσα γι' αυτόν τον άνδρα, όσα κακά έκανε στους αγίους σου στην Ιερουσαλήμ·
14. κι εδώ έχει εξουσία από τους αρχιερείς να δέσει όλους όσους επικαλούνται το όνομά σου.
15. Και ο Κύριος του είπε: Πήγαινε, δεδομένου ότι αυτός είναι ένα εκλεκτό σκεύος σε μένα, για να βαστάξει το όνομά μου μπροστά σε έθνη και βασιλιάδες, και τους γιους Ισραήλ·
[...]
17. Και ο Ανανίας πήγε και μπήκε μέσα στο σπίτι· και αφού έβαλε επάνω του τα χέρια, είπε: Σαούλ, αδελφέ, ο Κύριος, ο Ιησούς που φάνηκε σε σένα στον δρόμο, στον οποίο ερχόσουν, με απέστειλε για να ξαναδείς, και να γίνεις πλήρης Πνεύματος Αγίου.
18. Κι αμέσως έπεσαν από τα μάτια του κάτι σαν λέπια, και ξαναείδε αμέσως· και καθώς σηκώθηκε, βαπτίστηκε.

Είναι αλήθεια ότι η κλήση του Παύλου από τον Χριστό έγινε στην πιο ακατάλληλη στιγμή της ζωής του, κατά την εποχή που εδίωκε την Εκκλησία. Για το λόγο αυτό είναι δύσκολο να βρεθούν ορθολογικές αιτίες που να στηρίζουν τη μεταστροφή του αποστόλου. Ασφαλώς, στα κείμενα της Καινής Διαθήκης οι Ιουδαίοι όπως ο Παύλος, δικαίως θεωρούνται περισσότερο προετοιμασμένοι για την αποδοχή του Ευαγγελίου από τους εθνικούς. Κι όμως, αυτοί ήταν που σταύρωσαν τον Μεσσία και δίωξαν τους Αποστόλους ενώ και οι εθνικοί δεν υστέρησαν καθόλου σε διωγμούς κατά της Εκκλησίας. Είναι έτσι δύσκολο να στηριχτεί η μεταστροφή του Παύλου στο επιχείρημα ότι υπήρξε συνολικά την εποχή εκείνη μια σταδιακή προετοιμασία του κόσμου για το Ευαγγέλιο, όταν μάλιστα ο ίδιος ο Παύλος μιλά για "έχθρα" του κόσμου απέναντί του.

Μετά το γεγονός της κλήσης του, ο Παύλος οδηγήθηκε στη Δαμασκό και στο σπίτι του Ανανία, ο οποίος ειδοποιήθηκε από τον Χριστό και θεράπευσε τον Παύλο από την τύφλωσή του. Ακολούθησε η βάπτιση του από τον Ανανία και κατόπιν ξεκινά η ιεραποστολική δράση του.

Ασυμφωνίες των διηγήσεων της μεταστροφής

Στο Α' Κορ. 9:1 ο Παύλος δηλώνει ότι "Ιησούν τον κύριον ημών εώρακα", αλλά στο Πράξ. 9:3-4 ο Λουκάς αναφέρει ότι είδε μόνο φως και άκουσε τη φωνή του, γεγονός που για κάποιους εγείρει θέμα αξιοπιστίας της διηγήσεως. Από την άλλη, το άκουσμα της φωνής σε συνδυασμό με το υπέρκοσμο φως (Πράξ. 26:13) θα μπορούσε, ίσως, να δημιουργήσει την αίσθηση του "εώρακα".

Επίσης το ιεραποστολικό έργο του Παύλου στην παραπάνω διήγηση ορίζεται καί προς τους εθνικούς καί προς τους ιουδαίους, ενώ στο Πράξ. 26:17 και Γαλ. 1:16, το έργο του περιορίζεται μόνον μεταξύ των εθνικών. Για κάποιους το γεγονός αυτό προκάλεσε δυσπιστία σχετικά με την αξιοπιστία των διηγήσεων. Εξετάζοντας βέβαια τα λεγόμενα στα εδάφια Πράξ. 13:46-47, 17:4-5 και 18:6 (π.χ. "αφού ξετίναξε τα ιμάτιά του, τους είπε: Το αίμα σας επάνω στο κεφάλι σας· εγώ είμαι καθαρός· από τώρα και στο εξής θα πάω στα έθνη.") συμπεραίνουμε πως το νόημα είναι ότι αφού οι ιουδαίοι, ως εθνικό σύνολο, απέρριψαν το Ευαγγέλιο, οι εθνικοί παραμένουν πλέον οι μόνοι ακροατές του αποστολικού κηρύγματος.

Η εμφάνιση του Χριστού στον Παύλο

Ασφαλώς τα ζητήματα πίστης σε θαύματα δεν μπορούν να βρουν λύση ανάμεσα σε ανθρώπους που τα αποδέχονται και σε εκείνους που δεν τα αποδέχονται. Στην προσπάθεια πάντως να εξηγηθεί αυτό που είδε ο Παύλος στο δρόμο για τη Δαμασκό, δεν υπάρχει άλλο δρόμος παρά να μελετήσουμε τις εσωτερικές μαρτυρίες του κειμένου.

Έτσι, το επιχείρημα ότι ο Παύλος είδε κάποια εσωτερική οπτασία, ο ίδιος δεν το αποδέχεται. Για εκείνον δεν επρόκειτο για μια υποκειμενική αντίληψη, αλλά για γεγονός ιστορικό και αντικειμενικό και αυτό συνάγεται από τα χαρακτηριστικά και τη σημασία, τα οποία αποδίδει σε αυτό. Διακρίνει την εμφάνιση εκείνη από άλλες αποκαλύψεις και οπτασίες που του συνέβησαν, ακόμα και από αυτή την αρπαγή του μέχρι τον τρίτο ουρανό, για την οποία αμφιβάλλει, αν ήταν με το σώμα ή χωρίς αυτό. Και είναι βέβαιος ότι στο δρόμο για τη Δαμασκό υπήρξε εμφάνιση του αναστημένου Χριστού (μέσα στην λαμπρότητα του ως πνευματικού προσώπου πλέον) αφού την συναριθμεί με τις υπόλοιπες που έγιναν στους αποστόλους πριν από την Ανάληψη.

Στο αποστολικό έργο

Μετά τη μεταστροφή του, τη βάπτιση και την κατήχησή του από τον Ανανία στη Δαμασκό, ο Παύλος "ευθέως εν ταις συναγωγαίς εκήρυσσεν τον Ιησούν ότι ούτος εστίν ο υιός του Θεού", πράγμα το οποίο προκάλεσε την έντονη αντίδραση των ιουδαίων της Δαμασκού, οι οποίοι μετά "ικανάς ημέρας [...] συνεβουλεύσαντο ανελείν αυτόν". Οι ιουδαίοι χριστιανοί όμως φυγάδευσαν τον Παύλο. Δεν επιστρέφει τότε στην Ιερουσαλήμ, αλλ' αναχωρεί για την Αραβία και το βασίλειο των Ναβαταίων, νότια της Δαμασκού, πιθανώς δια λόγους ασφαλείας, και κατόπιν επέστρεψε στη Δαμασκό, όπου άσκησε το αποστολικό του έργο για τρία χρόνια.

Σύμφωνα με τις Πράξεις, η εχθρότητα των Ιουδαίων τον ανάγκασε να εγκατάλειψει την πόλη, αν και στην περίπτωση αυτή, στη δίωξή του έλαβε ενεργά μέρος και ο εθνάρχης Αρέτας (ή Αρέθας), βασιλιάς των Ναβαταίων.

Στη συνέχεια ο Παύλος έρχεται στην Ιερουσαλήμ για να γνωρίσει τον Πέτρο. Εκεί συναντά και τον Ιάκωβο, "τον αδελφόν του Κυρίου". Οι Πράξεις επίσης μας πληροφορούν ότι ο Βαρνάβας συνόδευσε τον Παύλο κατά τη γνωριμία του με τους χριστιανικούς κύκλους της Ιερουσαλήμ, επειδή όπως ήταν φυσικό, υπήρχαν επιφυλάξεις για τον νέο προσήλυτο.

Σε 15 ημέρες εγκαταλείπει την Ιερουσαλήμ, αφού η γενική επιφυλακτικότητα κυρίως εκ μέρους των ελληνιστών, ιουδαίων χριστιανών, τους οποίους καταδίωξε πριν από τη μεταστροφή του ο Παύλος, ανάγκασε τους χριστιανούς των Ιεροσολύμων να τον φυγαδεύσουν, και πιθανόν μέσω της Καισάρειας, επιστρέφει στην πατρίδα του την Ταρσό οπού και έμεινε. Πράγματι, ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να φανταστεί ποια έκπληξη θα δημιούργησε στο συγγενικό του περιβάλλον αυτή η τεράστια αλλαγή του Παύλου, ο οποίος πήγε στην Ιερουσαλήμ για να σπουδάσει και επέστρεψε ως χριστιανός.

Δυστυχώς, η περίοδος δράσης του Αποστόλου "εις τα κλίματα της Συρίας και Κιλικίας" μας είναι τελείως άγνωστη.

Αργότερα στην Ταρσό, τον αναζήτησε ο Βαρνάβας και τον έφερε στην Αντιόχεια για να ενισχύσει το έργο της εκεί Εκκλησίας. Οι Πράξεις μνημονεύουν ένα ταξίδι του Παύλου και του Βαρνάβα στα Ιεροσόλυμα προκειμένου να φέρουν βοήθεια από την Εκκλησίας της Αντιόχειας προς τους χριστιανούς της Ιουδαίας, κατά την περίοδο του λιμού που "εγένετο επί Κλαυδίου Καίσαρος".

Σε μια λειτουργική σύναξη στην Αντιόχεια, ο Βαρνάβας και ο Παύλος "αφωρίσθησαν" και "απελύθησαν" από τη χριστιανική κοινότητα για ένα σημαντικό αποστολικό έργο μεταξύ των εθνικών.

Η πρώτη αποστολική περιοδεία

Τα γεγονότα της πρώτης αποστολικής περιοδείας που αποτελεί την πρώτη μεγάλη εξόρμηση του χριστιανισμού έξω από τα όρια της Παλαιστίνης, περιλαμβάνονται στα κεφ. 13 και 14 των Πράξεων των Αποστόλων και περιγράφουν πώς ο Παύλος και ο Απόστολος Βαρνάβας, συνοδευόμενοι από τον ανεψιό του Βαρνάβα, Ιωάννη-Μάρκο (ο συγγραφέας του Κατά Μάρκον Ευαγγελίου), ξεκινούν για την δύσκολη αποστολή. Στην Πέργη, ο Ιωάννης Μάρκος, για άγνωστους λόγους εγκατέλειψε την περιοδεία.

Το ταξίδι αυτό αρχίζει από την Αντιόχεια και περιλαμβάνει την Κύπρο, την Πέργη της Παμφυλίας, την Αντιόχεια της Πισιδίας και πόλεις της Λυκαονίας (ή Νότιας Γαλατίας), όπως το Ικόνιο, τα Λύστρα και τη Δέρβη. Μάλιστα στην περιοχή της Γαλατίας, οι κοινότητες που ιδρύονται περιλαμβάνουν χριστιανούς εξ Ιουδαίων και εξ εθνικών, οι οποίοι αρχικά συνυπάρχουν και συζούν αρμονικά, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα.

Η μέθοδος που ακολούθησαν ήταν να απευθύνονται πρώτα στους Ιουδαίους στις συναγωγές. Όπως ήταν φυσικό, οι ομιλίες άρχιζαν πάντοτε από την Παλαιά Διαθήκη και τονιζόταν ότι οι προφητείες για την έλευση του Μεσσία πραγματοποιήθηκαν πλέον στο πρόσωπο του Ιησού, τον οποίο όμως η ανωτάτη θρησκευτική ηγεσία των Ιεροσολύμων παρεξήγησε και καταδίκασε σε σταυρικό θάνατο με τη συνεργασία των ρωμαίων. Όμως ο Χριστός αναστήθηκε, εμφανίστηκε στους μαθητές του, και τους έδωσε εντολή να κηρύξουν τα γεγονότα αυτά σε όλα τα έθνη, ξεκινώντας από τους ιουδαίους.

Μετά από την εχθρότητα που συνάντησαν από μέρους των ιουδαίων, στράφηκαν προς τους εθνικούς, συνήθως μέσω των εθνικών που ήταν προσύλητοι στον Ιουδαϊσμό. Σε όλη την πορεία του ο Παύλος είχε αρκετούς συνεργάτες που προέρχονταν από Ελληνικές πόλεις ή ήταν ελληνιστές Ιουδαίοι:

ο Τιμόθεος, από μητέρα "Ιουδαία πιστή" και Έλληνα πατέρα (Πράξ. 16:1)
ο Τίτος, πιθανώς Έλληνας της Αντιόχειας (Γαλ. 2:3)
ο Τρόφιμος (Πράξ. 21:29)
ο Φιλήμων (Φιλήμ. 1)
ο Σώπατρος (Πράξ. 20:4) ή Σωσίπατρος (Ρωμ. 16:20)
ο Γάιος (Πράξ. 19:29)
ο Αρίσταρχος (Πράξ. 19:29)
ο Σεκούνδος (Πράξ. 20:4)
ο Ονήσιμος (Φιλήμ. 10)
ο Στεφανάς (Α' Κορ. 1:16)
ο Επαφρόδιτος, (Φιλ. 2:25)
και φυσικά ο Ευαγγελιστής Λουκάς (Κολ. 4:24).

Αν και δεν έγινε δυνατό να δημιουργηθούν πολλές κοινότητες κατά το πρότυπο της Εκκλησίας της Αντιόχειας, όπου η πλειοψηφία των πιστών ήταν ιουδαίοι, δημιουργήθηκαν όμως χριστιανικές κοινότητες αποτελούμενες κατά το μεγαλύτερο μέρος από εθνικούς. Από την άποψη αυτή, η περιοδεία στέφθηκε από επιτυχία. Πολλές Εκκλησίες οργανώθηκαν, αν και αυτό έγινε κάτω από διωγμούς και αρκετούς κινδύνους των Αποστόλων.

Ασφαλώς, η δημιουργία Εκκλησιών με τη συμμετοχή πολλών εθνικών αποτελεί σπουδαία επιτυχία της αποστολής του Παύλου, αποτέλεσε όμως και αιτία αναταραχής από την μεριά κάποιων ιουδαϊζόντων, οι οποίοι απαιτούσαν από τους εξ εθνών προσήλυτους να περιτέμνονται πριν ενταχθούν στην Εκκλησία.
Αυτή η αναταραχή οδήγησε στην πρώτη Αποστολική Σύνοδο.

Η Αποστολική Σύνοδος

Μετά την αποστολή του Βαρνάβα και του Παύλου από την εκκλησία της Αντιόχειας στην πρώτη αποστολική περιοδεία, επέστρεψαν και πάλι στο Ιεραποστολικό τους κέντρο την Αντιόχεια και αφού συγκέντρωσαν την εκκλησία, τους διηγήθηκαν όσα έκανε ο Θεός μ' αυτούς και ότι άνοιξε και στους εθνικούς την πόρτα της πίστεως.

Ο Παύλος και ο Βαρνάβας παρέμειναν στην Αντιόχεια για αρκετό καιρό με τους άλλους χριστιανούς. Αυτή την περίοδο ήρθαν από την Ιουδαία στην Αντιόχεια μερικοί χριστιανοί που δίδασκαν τους πιστούς πως αν δεν περιτέμνονται, όπως ακριβώς προστάζει ο νόμος του Μωυσή, δεν μπορούν να σωθούν. Μια τέτοια διδασκαλία των ιουδαϊζόντων προκάλεσε την αντίδραση του Παύλου και του Βαρνάβα και έτσι δημιουργήθηκε αναστάτωση και συζήτηση μεγάλη ανάμεσα στις δύο μερίδες.

Αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης ήταν να ανέβουν ο Παύλος και ο Βαρνάβας και μερικοί άλλοι από τους χριστιανούς της Αντιόχειας στα Ιεροσόλυμα, για να λύσουν το ζήτημα που δημιουργήθηκε με τους αποστόλους και τους πρεσβυτέρους:

"γενομένης δε στάσεως και ζητήσεως ουκ ολίγης τω Παύλω και τω Βαρνάβα προς αυτούς, έταξαν αναβαίνειν Παύλον και Βαρναβάν και τινας άλλους εξ αυτών προς τους αποστόλους και πρεσβυτέρους εις Ιερουσαλήμ περί του ζητήματος τούτου" (Πράξ. 15:2).

Αναχώρησαν έτσι από την εκκλησία της Αντιόχειας και όταν έφθασαν στην Ιερουσαλήμ "παρεδέχθησαν από της εκκλησίας και των αποστόλων και των πρεσβυτέρων", και μετά την υποδοχή, συγκροτήθηκε η Σύνοδος των Ιεροσολύμων, η γνωστή ως Αποστολική Σύνοδος.

Σημαντικά πρόσωπα στη συζήτηση της Συνόδου ήταν οι Πέτρος, Βαρνάβας, Παύλος και Ιάκωβος. Στην προς Γαλατάς επιστολή, ο Παύλος μάλιστα αναφέρεται στις κατ' ιδίαν διαβουλεύσεις που είχε με τους αποστόλους, όπου τόνισε την απ' ευθείας κλήση του στο αποστολικό αξίωμα από τον Χριστό και τόνισε ότι "ουδέ Τίτος ο σύν εμοί, Έλλην ών, ηναγκάσθη περιτμηθήναι".

Ο πρόεδρος της Συνόδου, Ιάκωβος (ο Αδελφόθεος), συμφωνώντας με τους Πέτρο, Βαρνάβα και Παύλο, και βασισμένος στην προφητεία Αμώς, πρότεινε "μη παρενοχλείν τοις από των εθνών επιστρέφουσιν επί τον Θεόν"  και τη λήψη σχετικής αποφάσεως. Η απόφαση της Συνόδου συνιστά να μην επιβληθεί κανένα άλλο βάρος στους εξ εθνών χριστιανούς παρά:

"απέχεσθαι ειδωλοθύτων καί αίματος καί πνικτού καί πορνείας"

Αποφασίστηκε να διαβιβάσουν την απόφαση με επιστολή στους εξ εθνών χριστιανούς της Αντιόχειας, της Συρίας και της Κιλικίας, και η μεταφορά της ανατέθηκε "τώ Παύλω καί Βαρνάβα, Ιούδαν τον επικαλούμενον Βαρσαββάν καί Σίλαν, άνδρας ηγουμένους εν τοίς αδελφοίς" (Πράξ. 15:22), από τους οποίους οι δύο τελευταίοι είχαν εντολή να μεταφέρουν όσα συζητήθηκαν και "διά λόγου".

Η δεύτερη αποστολική περιοδεία

H δεύτερη περιοδεία του Παύλου, πραγματοποιείται μετά την Αποστολική Σύνοδο και συμπίπτει με τη νέα εποχή που αρχίζει στις σχέσεις Ελληνισμού και Χριστιανισμού. Αρχίζει από την Αντιόχεια με τη συνοδεία του Σίλα και όχι του Βαρνάβα τη φορά αυτή, ο οποίος με τον ανεψιό του Ιωάννη Μάρκο αναλαμβάνει νέα αποστολή στην Κύπρο.

Μετά από επίσκεψη στις Εκκλησίες της Λυκαονίας με την προσθήκη στη συνοδεία του Τιμοθέου, που τον παραλαμβάνει στα Λύστρα, πηγαίνει στη Φρυγία και στη Γαλατική χώρα και στη συνέχεια στην Τρωάδα, από όπου ύστερα από ένα όραμα έρχεται στη Μακεδονία:

"Και στον Παύλο φάνηκε κατά τη νύχτα ένα όραμα: Ένας άνδρας Μακεδόνας στεκόταν όρθιος, παρακαλώντας τον και λέγοντας: Διάβα στη Μακεδονία, και βοήθησέ μας." (Πράξ. 16:9)

Στο σημείο αυτό προστίθεται στη συνοδεία και ο Λουκάς, ο οποίος στη διήγηση των Πράξεων περιγράφει από το σημείο αυτό και εξής τα γεγονότα σε πρώτο πρόσωπο πληθυντικού αριθμού (τα λεγόμενα ημείς εδάφια των Πράξεων).
Καθώς ο Παύλος ήθελε να ιδρύσει Εκκλησίες σε μεγάλα κέντρα επιρροής, σχεδίαζε να επισκεφθεί την Έφεσο, εμποδίστηκε όμως "από το Άγιο Πνεύμα".

Έτσι κατευθύνθηκε προς τις μεγάλες πόλεις της Βιθυνίας στον Βορρά. Πιθανώς οι εξ εθνών Εκκλησίες της βόρειας Γαλατίας, στις οποίες απηύθυνε την Προς Γαλατάς Επιστολή, να ιδρύθηκαν καθ' οδόν. Τα σχέδια του εμποδίστηκαν άλλη μία φορά και κατευθύνθηκε βορειοανατολικά προς την Τρωάδα, από την οποία, έπειτα από ένα όραμα, πέρασε διά θαλάσσης στην Μακεδονία.

Ο Παύλος φτάνει δια μέσου της Αμφιπόλεως και της Απολλωνίας στη Θεσσαλονίκη, την οποία αναγκάζεται λόγω των διωγμών να εγκατάλειψει γρήγορα, για να μεταβεί στη Βέροια (όπου μένει για μικρό χρονικό διάστημα, πάλι για τους ίδιους λόγους). Ίδρυσε όμως τις Εκκλησίες των Φιλίππων, της Θεσσαλονίκης και της Βέροιας και έτσι, στους Φιλίππους της Μακεδονίας ιδρύεται η πρώτη επί ευρωπαϊκού εδάφους Εκκλησία που, όπως φαίνεται από τις επιστολές του Παύλου, του είναι ιδιαίτερα προσφιλής.

Κατόπιν, αναγκάστηκε να φύγει από την Βέροια καθώς οι Ιουδαίοι της Θεσσαλονίκης είχαν έρθει στη μακεδονική πόλη και προξενούσαν ταραχές, δυσχεραίνοντας το έργο του Παύλου και να μεταβεί, πιθανότητα μέσω θαλάσσης, στην Αθήνα. Ο συγγραφέας των Πράξεων παραθέτει ομιλία του Παύλου στην Πνύκα και αναφέρει δύο ονόματα, τον Διονύσιο Αρεοπαγίτη και τη Δάμαρι μεταξύ των πενιχρών καρπών της επισκέψεως αυτής. H ιεραποστολική δράση του Παύλου στην Αθήνα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως επιτυχία. Το αντίθετο θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς. Ο Λουκάς έχει συνείδηση των προβλημάτων που παρουσιάστηκαν εκεί και των δυσχερειών που περικλείει το θέμα Ευαγγέλιο - Ελληνισμός. Γενικά παρατηρεί, ότι οι Αθηναίοι αντιμετώπισαν τον Παύλο με σκεπτικισμό και με τη φράση "ακουσόμεθά σου πάλιν περί τούτου". Το κήρυγμα περί της αναστάσεως των νεκρών φαίνεται να υπήρξε, κατά τον Λουκά, η κύρια πέτρα του σκανδάλου για τους Αθηναίους φιλοσόφους. Στην ομιλία του όπως παραδίδεται στις Πράξεις, ο Παύλος προσπάθησε να ανταποκριθεί στις ανάγκες ενός ακροατηρίου με φιλοσοφική παιδεία, τελικά όμως, στην Αθήνα δεν ιδρύθηκε Εκκλησία.

Ο Απόστολος Παύλος στον Άρειο Πάγο

Ο Απόστολος Παύλος οδηγήθηκε στον Άρειο Πάγο, γύρω στο 51 μ.Χ., μετά από διάλογο που είχε με τους Στωικούς και τους Επικουρείους στην αγορά της Αθήνας, έναν από τους τόπους όπου κήρυττε εκτός από την τοπική ιουδαϊκή συναγωγή. Ωστόσο, είναι δύσκολο να διευκρινιστεί αν ο «Άρειος Πάγος» που αναφέρουν οι Πράξεις των Αποστόλων ήταν ο γνωστός λόφος ή το σεβαστό δικαστικό σώμα. Αμφότερες οι εκδοχές έχουν τα επιχειρήματά τους.

Το ότι ο Παύλος δικάστηκε από τον Άρειο Πάγο είναι κάτι που μαρτυρούν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Επιπλέον, έχει σχολιαστεί ότι το πρωτότυπο κείμενο της αφήγησης δίνει την αίσθηση πως ο Άρειος Πάγος ήταν όντως το δικαστικό σώμα
Το γεγονός, επίσης, ότι οι επικριτές του Παύλου υποστήριζαν πως κήρυττε «ξένα δαιμόνια» μπορεί να συσχετιστεί με τις αρμοδιότητες του δικαστικού σώματος του Αρείου Πάγου, μεταξύ των οποίων ήταν η προάσπιση της θρησκείας και των ηθών των Αθηνών. Μάλιστα, η περίπτωση του Παύλου φαίνεται να μοιάζει με αυτήν του Σωκράτη, καθώς ο τελευταίος είχε προσαχθεί στον Άρειο Πάγο με την κατηγορία ότι διέφθειρε τους νέους, αμελούσε τα παραδοσιακά θρησκευτικά καθήκοντα και εισήγε θρησκευτικούς νεωτερισμούς. Αν ωστόσο ο Παύλος όντως δικάστηκε, τότε πιθανότατα αυτό έγινε στη Βασιλική Στοά, που βρισκόταν στην αγορά, διότι θεωρείται ότι εκείνη την εποχή στον χώρο του λόφου γίνονταν δίκες μόνο για ανθρωποκτονίες. Δεδομένης της εκδοχής της δίκης, η υπόθεση του Παύλου θεωρήθηκε ανάξια περαιτέρω εξέτασης λόγω της αναφοράς του στην ανάσταση των νεκρών.

Στον αντίποδα των επιχειρημάτων επισημαίνεται πως στην ομιλία του Παύλου στον Άρειο Πάγο υπήρχε αρκετός κόσμος, συμπεριλαμβανομένων και γυναικών, γεγονός που ίσως δεν θα συνέβαινε αν γινόταν κανονική δίκη. Επιπλέον, η αφήγηση του συμβάντος στις Πράξεις των Αποστόλων δεν περιέχει κάποια δικαστική διαδικασία. Αν επομένως δεν έγινε δίκη, τότε ο Παύλος οδηγήθηκε στον λόφο του Αρείου Πάγου, με σκοπό να τον ακούσουν οι παριστάμενοι, οι οποίοι ενδιαφέρονταν για φιλοσοφική συζήτηση.

Σύμφωνα με μια τρίτη άποψη, η οποία προσπαθεί να συνδυάσει τα επιχειρήματα των άλλων δύο, ο Παύλος παρουσιάστηκε ενώπιον του σώματος του Αρείου Πάγου αλλά όχι για δίκη. Επρόκειτο απλώς για μια ακροαματική διαδικασία, προκειμένου οι άρχοντες να κρίνουν αν το κήρυγμα του Παύλου εγκυμονούσε πνευματικούς κινδύνους για τους Αθηναίους.

Η ομιλία του Παύλου

Παρ' ότι η ομιλία του Αποστόλου Παύλου μετέδιδε νοήματα αμιγώς βιβλικά, ο Παύλος δεν τα υποστήριξε με παραθέματα από την Παλαιά Διαθήκη, κάτι που συνήθιζε να κάνει διαλεγόμενος με Ιουδαίους, άλλα χρησιμοποίησε στοιχεία γνωστά και σεβαστά στους Αθηναίους. Επρόκειτο για μια επιχειρηματολογική ευελιξία την οποία ο Παύλος περιγράφει στα εδάφια 1 Κορινθίους 9:19-23 και η οποία συνοψίζεται με την κατακλείδα του: «Στους πάντες έγινα τα πάντα, ώστε με κάθε τρόπο να σώσω μερικούς».

Χαρακτηριστική λοιπόν ήταν η αναφορά του Παύλου στον βωμό του «αγνώστου θεού», που φαίνεται να υπήρχαν αρκετοί εκείνη την εποχή στην Αθήνα, τον οποίο υποστήριξε ότι πρεσβεύει. Ως δημιουργός του κόσμου και δότης παντός αγαθού, αυτός ο Θεός δεν κατοικεί σε ναούς, δεν έχει ανάγκη από τις υπηρεσίες των ανθρώπων και είναι ακατάλληλη η κατασκευή ομοιωμάτων του, λέει ο Παύλος. Αυτή η σκέψη, αναφέρει ο Παύλος, είναι σύμφωνη με τα λόγια του Στωικού ποιητή Αράτου. Τέλος, δήλωσε ότι ο Θεός θα κρίνει τον κόσμο μέσω ενός άντρα που ανέστησε από τους νεκρούς, νύξη η οποία προκάλεσε χλευαστικές αντιδράσεις σε μερικούς ακροατές του. Εντούτοις, η ομιλία του Παύλου έπεισε δύο ακροατές, τον δικαστή Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη και τη Δάμαρι, οι οποίοι και μετεστράφησαν στον χριστιανισμό.

Σήμερα, το κείμενο της φημισμένης αυτής ομιλίας βρίσκεται σε μια μπρούντζινη πλάκα δίπλα στις λαξευτές σκάλες που οδηγούν στον Άρειο Πάγο.

Ο επόμενος σταθμός της περιοδείας είναι η εμπορική πόλη της Κορίνθου όπου γνώρισε τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα, ένα ανδρόγυνο Εβραίων, οι οποίοι ήταν επίσης σκηνοποιοί. Είχαν φθάσει πρόσφατα στην Κόρινθο από την Ρώμη, έπειτα από ένα διάταγμα του αυτοκράτορα Κλαυδίου, με το οποίο απελάθηκαν οι Εβραίοι από την πρωτεύουσα. Στην Κόρινθο ο Παύλος παρέμεινε ενάμιση χρόνο κοντά στους Ακύλα και Πρίσκιλλα και έγραψε τις δύο επιστολές προς Θεσσαλονικείς.

Στις Πράξεις αναφέρεται ένα επεισόδιο, κατά το οποίο ο Παύλος παρουσιάστηκε στον ανθύπατο Γαλλίωνα. Το στοιχείο αυτό είναι σημαντικό για την χρονολόγηση του βίου του Παύλου, διότι βάσει μιας επιγραφής, η οποία ανακαλύφθηκε στους Δελφούς, ο Γαλλίων ανέλαβε αυτό το αξίωμα το 51 μ.Χ.

Από την Κόρινθο μαζί με τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα φεύγουν για την Έφεσο, από την οποία επισκέπτεται την Καισαρεία της Παλαιστίνης και ίσως για λίγο και τα Ιεροσόλυμα, για να ξαναγυρίσει στην Αντιόχεια, όπου δεν μένει πολύ και ούτε επανέρχεται.

Η τρίτη αποστολική περιοδεία

Ο Παύλος την εποχή αυτή είχε πλέον ιδρύσει Εκκλησίες στην Μικρά Ασία και στην Ελλάδα με ένα σημαντικό κέντρο στην Κόρινθο και είχε αρχίσει να εργάζεται στην επίσης σημαντική Έφεσο. Ακολούθησε μια περίοδος σταθεροποίησης.
Μετά την επιστροφή του στην Αντιόχεια και αφού παρέμεινε εκεί ένα διάστημα, ο Παύλος έφυγε για τη Γαλατική χώρα και τη Φρυγία για να στηρίξει τις εκκλησίες που είχε ιδρύσει κατά την προηγούμενη περιοδεία του. Κατόπιν, περιόδευσε στη δυτική περιοχή της Βιθυνίας και κατέληξε στην Έφεσο, το ορμητήριο της τρίτης περιοδείας του, στην οποία έφτασε διά ξηράς μέσω της περιοχής της Φρυγίας. Την εποχή αυτή πρέπει να ίδρυσε Εκκλησίες στις Κολοσσές, στην Ιεράπολη και στην Λαοδίκεια.

Από την Έφεσο, ο Παύλος επισκέπτεται τη Μικρά Ασία και την Ελλάδα. Κατά το διάστημα αυτό γράφονται πιθανώτατα στην Έφεσο, όπου φυλακίζεται ο Παύλος, όλες ή μερικές από τις λεγόμενες "επιστολές της αιχμαλωσίας" (προς Φιλιππησίους, Κολοσσαείς, Φιλήμονα, Εφεσίους), αν και η παράδοση τις τοποθετεί στο χρονικό διάστημα της φυλακίσεως του Παύλου στη Ρώμη μετά μια πενταετία.

Για όλη την περιοδο αυτή οι Πράξεις δίνουν ελλιπείς πληροφορίες, τις οποίες τελικά αντλούμε από τις επιστολές του Παύλου. Για παράδειγμα, δεν αναφέρονται στις Πράξεις οι κίνδυνοι που πέρασε ο Παύλος και μαρτυρούνται στα Α' Κορ. 15:32 ή Β' Κορ. 1:8-10 και η σωτηρία του από βέβαιο θάνατο με την αυτοθυσία των Ακύλα και Πρίσκιλλας (Ρωμ. 16:3-4). Τα περιστατικά που περιγράφονται ("εθηριομάχησα", "το απάκριμα του θανάτου", "τον εαυτών τράχηλον υπέθηκαν") ίσως σημαίνουν μία ή και δύο φυλακίσεις του Παύλου στην Έφεσο.

Αναφέρονται πάντως κάποια σημαντικά γεγονότα όπως η ύπαρξη κάποιων αιρέσεων στην Έφεσο, όπως οι αγνοούντες το Άγιο Πνεύμα πρώην οπαδοί του Ιωάννη του Βαπτιστή (Πράξ. 19:2), οι ιουδαίοι που έκαναν εξορκισμούς στο όνομα του Ιησού (19:13), όπως και μια αναταραχή που προκλήθηκε από κάποιον αργυροχόο που λεγόταν Δημήτριος, επειδή πολλοί μεταστρέφονταν από τα κυρήγματα του Παύλου και έτσι υπήρχε κίνδυνος να μείνουν χωρίς δουλειά οι τεχνίτες που ζούσαν από τις πωλήσεις ομοιωμάτων του ναού της Άρτεμης στην Έφεσο (Πράξ. 19:23-41).

Από τη δραστηριότητα του Παύλου κατά το διάστημα της περιοδείας αυτής ξεχωρίζουν οι σχέσεις του με την Εκκλησία της Κορίνθου, που προκαλούν τα επανειλημμένα του ταξίδια εκεί και την αλληλογραφία (Α και Β επιστολές προς Κορινθίους).

Η αλληλογραφία του με την Κόρινθο αποκαλύπτει τις μεγάλες δυσκολίες οι οποίες μπορούσαν να ανακύψουν. Ο Παύλος είχε την πρόθεση να κηρύξει στην Τρωάδα, αλλά είχε τόση αγωνία για την Κόρινθο, ώστε έφυγε για την Μακεδονία, ελπίζοντας να συναντηθεί με τον Τίτο κατά την επιστροφή του. Τον συναντά τελικά μάλλον στους Φιλίππους καθώς εκείνος επέστρεφε φέρνοντας καλά νέα και ότι η επιστολή είχε θετικά αποτελέσματα. Με αισθήματα μεγάλης ανακούφισης ο Παύλος έγραψε την Β' επιστολή προς Κορινθίους η οποία διαπνέεται από το θέμα της συμφιλίωσης. Ένα άλλο θέμα της Β' προς Κορινθίους είναι ο έρανος για τους φτωχούς της Εκκλησίας της Ιερουσαλήμ ως ένα δώρο το οποίο ο Παύλος θεωρούσε σύμβολο τής ενότητας μεταξύ τών εξ Ιουδαίων και των εξ εθνών Εκκλησιών. Ήταν άλλωστε πραγματικότητα, το συνεχιζόμενο πρόβλημα που δημιουργούσε μια ομάδα η οποία υποστήριζε πως οι εξ εθνών χριστιανοί της Γαλατίας έπρεπε να περιτμηθούν και να τηρούν τον Νόμο. Το πρόβλημα αυτό προβάλλεται στην Προς Γαλάτας Επιστολή.

Από τις προϋποθέσεις και το περιεχόμενο των επιστολών προς Κορινθίους, διαφαίνεται η φύση των προβλημάτων που προκάλεσε στον εκεί Ελληνισμό το κήρυγμα του Χριστιανισμού. Η ατομοκρατία που χαρακτηρίζει τους Έλληνες στην ιστορική τους ζωή δημιουργεί προβλήματα στην ενότητα της Εκκλησίας της Κορίνθου με τις διαιρέσεις πού παρουσιάζονται εκεί. Η ροπή προς τη "γνώση" και τη "σοφία" συνδυασμένη με την ατομοκρατία υποχρεώνει τον Παύλο να τονίσει τη "μωρία του σταυρού", να αντιπαράταξει στην ανθρωποκεντρική ελληνική σοφία τη "σοφία του Θεού" και να θέσει την αγάπη που "οικοδομεί" παραπάνω από τη γνώση που "φυσιοί".

Όλα αυτά μαζί με μια ηθική εμπνευσμένη από την ιδέα του "σώματος", στην εκκλησιολογική του σημασία, και της αναστάσεως των νεκρών απηχούν την πρώτη προσπάθεια του Χριστιανισμού να προσαρμόσει τον Ελληνισμό σε μια θρησκεία ιουδαϊκής προελεύσεως και τις δυσκολίες πού είχε η προσπάθεια αυτή.
Κατά το χρονικό αυτό διάστημα και μάλιστα κατά την τρίτη επίσκεψη του Παύλου στην Κόρινθο όπου έμεινε τρεις μήνες, γράφεται και η Προς Ρωμαίους επιστολή, ένα βαθύτατα θεολογικό κείμενο, που αποκαλύπτει μεταξύ άλλων την τοποθέτηση του Παύλου στο ζήτημα της ακριβούς θέσεως των εθνικών στον κορμό του Χριστιανισμού. Από την άποψη αυτή το κείμενο ενδιαφέρει άμεσα τη σχέση Χριστιανισμού και Ελληνισμού στους πρώτους χρόνους. Ίσως ο Παύλος επεδίωκε να δημιουργήσει κάποιο έρισμα που θα του επέτρεπε να χρησιμοποίηση τη Ρώμη ως βάση για μια εξόρμηση προς δυσμάς.

Κατόπιν και ενώ είχε σκοπό να αναχωρήσει με πλοίο για την Ιερουσαλήμ, την τελευταία στιγμή αποκαλύφθηκε σχέδιο δολοφονίας του Παύλου, από τους Ιουδαίους και έτσι αποφασίσθηκε η μετάβαση στην Ιερουσαλήμ "διά Μακεδονίας".
Πριν φτάσει στην Ιερουσαλήμ έμεινε μερικές ημέρες στην Καισάρεια όπου κάποιος προφήτης που λεγόταν Άγαβος, προέβλεψε τη σύλληψη του Παύλου στα Ιεροσόλυμα, όπου τελικά πήγε ο Παύλος συνοδευόμενος από χριστιανούς της Καισάρειας και έτσι έληξε η τρίτη αποστολική περιοδεία.

Η τελευταία επίσκεψη στα Ιεροσόλυμα και η πρώτη φυλάκιση στη Ρώμη

Ο λόγος για τον οποίο ο Παύλος επέμεινε να πάει στην Ιερουσαλήμ εκθέτωντας τον εαυτό του σε θανάσιμο κίνδυνο δεν είναι γνωστός. Σίγουρα όμως θα πρέπει να ήταν μεγάλης σπουδαιότητας, για να κάνει αυτό το ταξίδι την εποχή που κατάστρωνε μεγαλόπνοο σχέδιο για επίσκεψη στη Ισπανία και ενώ γνώριζε τις διαστάσεις που είχε λάβει η επιθετικότητα των ιουδαίων.

Τελικά, αυτό που φοβόταν και άφηνε να εννοηθεί στο τέλος της Προς Ρωμαίους Επιστολής συνέβη και η περιπέτειά του κατέληξε στη σύλληψη και φυλάκισή του στην Καισάρεια και κατόπιν στη μεταφορά του στη Ρώμη.


Η αρχή των συμβάντων έγινε με την εμφάνιση του Παύλου στο Ναό των Ιεροσολύμων η οποία ξεσήκωσε σφοδρές αντιδράσεις από τη μεριά των Ιουδαίων οι οποίοι του επιτέθηκαν και τον ξυλοκόπησαν κατηγορώντας τον ότι δίδακε ενάντια στον ιουδαϊκό λαό και τον μωσαϊκό Νόμο.

Τελικά, και ενώ κινδύνευε σοβαρά η ζωή του, συνελήφθη (εν μέρει για να σωθεί η ζωή του από τον όχλο καθώς ήταν Ρωμαίος πολίτης) και τελικά διασώθηκε με τον τρόπο αυτό από τη ρωμαϊκή φρουρά της πόλης. Πριν την είσοδό τους στο στρατόπεδο, ο Παύλος παρακάλεσε το χιλίαρχο να του επιτρέψει να μιλήσει στο πλήθος. Τα αιτημά του έγινε δεκτό οπότε ο απόστολος αναφέρθηκε στην καταγωγή του, στον Γαμαλιήλ, στην αφοσίωσή του προς την πατρώα θρησκεία, τη μεταστροφή του και την εντολή του Χριστού να κηρύξει το ευαγγέλιο. Όμως οι ιουδαίοι αρνούνταν να ακούσουν περισσότερα και ζητούσαν τη θανάτωσή του, οπότε ο διοικητής μετέφερε τον Παύλο στο στρατόπεδο όπου ήταν ασφαλής ώστε την επόμενη ημέρα να μεταφερθεί προ του Μεγάλου Συνεδρίου για να απολογηθεί.

Μπροστά στο Συνέδριο, ο Παύλος επανέλαβε όσα είχε πει στο πλήθος την προηγούμενη ημέρα αλλά τα λεγόμενά του έφεραν αναταραχή και ο Παύλος επέστρεψε και πάλι στο στρατόπεδο.

Στο μεταξύ, ο ανεψιός του Παύλου έμαθε πως υπήρχε σχέδιο εξόντωσης του αποστόλου. Έτσι οργανώθηκε η μεταφορά του και με συνοδεία ισχυρής φρουράς οδηγήθηκε στην Καισάρεια, στην έδρα του ρωμαίου Επιτρόπου της Ιουδαίας, Φήλικα. Εκεί κρατήθηκε ο Παύλος με την εντολή όμως να του παρασχεθεί άνεση και άδεια να βλέπει τους δικούς του ανθρώπους.

Τελικά έμεινε φυλακισμένος στην Καισάρεια επί 2 χρόνια, οπότε τον Φήλικα διαδέχθηκε ο Επίτροπος Φήστος. Οι ιουδαίοι προσπάθησαν να πείσουν τον Φήστο να στείλει τον Παύλο στα Ιεροσόλυμα, με την κρυφή σκέψη να τους είναι πιο εύκολο να τον εξοντώσουν. Ο Φήστος διέταξε νέα δίκη του Παύλου, όπου παραβρέθηκαν εκπρόσωποι της ιουδαϊκής ηγεσίας. Καθώς ο Παύλος κατάλαβε πως σκοπός του Φήστου ήταν να ικανοποιήσει τους ιουδαίους, επικαλέσθηκε το δικαίωμα της εφέσεως που είχε κάθε ρωμαίος πολίτης ώστε να δικασθεί στη Ρώμη.

Αναχώρησε τελικά για τη Ρώμη στα τέλη του φθινοπώρου. Ένα ναυάγιο όμως ανάγκασε τους επιβάτες να παραμείνουν επί τρεις μήνες στην Μελίτη (Μάλτα), με αποτέλεσμα να φθάσουν στη Ρώμη την άνοιξη. Τις λεπτομέρειες του ταξιδιού προς τη Ρώμη, μας δίνουν οι Πράξεις στα κεφ. 27-28. Στη Ρώμη, έμεινε με ελαφρά δεσμά επί δύο χρόνια σε κατοικία "εν ιδίω μισθώματι", με φύλαξη στρατιώτη, περιμένοντας την εκδίκαση της υποθέσεώς του. Εξακολουθούσε όμως να κυρήττει στους επισκέπτες του για τη βασιλεία του θεού "μετά πάσης παρρησίας ακωλύτως".

Σε αυτό το σημείο τελειώνει και η διήγηση των Πράξεων, χωρίς ο Λουκάς να μας πληροφορεί για την έκβαση της φυλακίσεως του αποστόλου. Μένουν έτσι τα γεγονότα που περιγράφονται στις Ποιμαντικές επιστολές ώστε να εξαχθούν τα συμπεράσματα για το βίο του Παύλου από το τέλος των Πράξεων και μετά.

Η τέταρτη αποστολική περιοδεία και το μαρτύριο του Παύλου

Είναι αλήθεια ότι τα γεγονότα της ζωής του Παύλου μετά την πρώτη φυλάκισή του στη Ρώμη, είναι αρκετά δύσκολο να καθοριστούν, σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο από τα μέχρι τότε συμβάντα. Για τους περισσότερους ερευνητές πάντως, οι ευνοϊκές συνθήκες διαβίωσης του υπόδικου Παύλου στη Ρώμη, προδικάζουν και την έκβαση της φυλάκισής του η οποία, το πιθανότερο, έληξε με την αθώωση και την αποφυλάκισή του, όπως άλλωστε δέχεται και η αρχαία εκκλησιαστική παράδοση.

Έτσι, η επιθυμία του Παύλου να επισκεφθεί και να κηρύξει στην Ισπανία ήταν πλέον δυνατό να πραγματοποιηθεί. Έτσι, ο Παύλος και οι συνεργάτες του περιόδευσαν στο νότιο τμήμα της, καθώς και στο νότιο τμήμα της Γαλατίας (Γαλλίας) και μετά επέστρεψαν στη Ρώμη.

Η αισιοδοξία που εκφράζεται στις επιστολές προς Φιλιππησίους, Φιλήμονα και Εβραίους καθώς και οι υποσχέσεις που δίδονται προς τους παραλήπτες τους ότι σύντομα θα τους επισκεφθεί, δηλώνουν ότι ο Παύλος επιθυμούσε να μεταβεί και πάλι στην Ανατολή για να συνάντησει αγαπημένα του πρόσωπα, να στηρίξει τις εκκλησίες που είχε ιδρύσει και να επιλύσει τα προβλήματά τους.

Μετά την επιστροφή του από την Ισπανία, ο Παύλος δεν παρέμεινε για πολύ στη Ρώμη αλλά αναχώρησε με προορισμό την Ιερουσαλήμ. Φθάνοντας όμως στην Κρήτη, ο ίδιος και οι συνεργάτες του πληροφορήθηκαν ότι η κατάσταση στην Ιουδαία και την Ιερουσαλήμ δεν ήταν καλή, αλλά επικρατούσε αναρχία μετά τον ξαφνικό θάνατο του Επιτρόπου Φήστου. Πράγματι, ο ιστορικός Ιώσηπος μας πληροφορεί γι αυτό το γεγονός, το οποίο δημιούργησε κενό ρωμαϊκής εξουσίας για πολλούς μήνες. Έτσι, γράφει ο Ιώσηπος, ο νέος επίτροπος, Αλβίνος, όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του βρήκε την Ιουδαία σε κατάσταση αταξίας. Με δεδομένη την κατάσταση αυτή, ο Παύλος έκρινε πως δεν ήταν κατάλληλη η στιγμή για μια επίσκεψη στην περιοχή. Βέβαια η εξέλιξη των γεγονότων ήταν τέτοια που δεν θα κατάφερνε ποτέ πια να επισκεφθεί την Ιερουσαλήμ.

Σύμφωνα με τις Ποιμαντικές Επιστολές (Α' και Β' Τιμ. και Τίτ.) ο Παύλος έκανε ένα ακόμη ταξίδι στην Ανατολή και συγκεκριμένα στην Μ. Ασία, την Κρήτη, τη Μακεδονία και την περιοχή του Ιλλυρικού, ενώ κατά τη Β' Τιμ. καταλήγει και πάλι στη Ρώμη όπου φυλακίζεται για δεύτερη φορά. Οι συνθήκες όμως αυτή τη φορά ήταν τελείως διαφορετικές αφού ο Παύλος μπήκε στη φυλακή . Πάντως του επιτράπηκε να δέχεται επισκέψεις φίλων και συνεργατών, όπως π.χ. του Ονησιφόρου, του Ευβούλου, του Λίνου, του Πούδη, της Κλαυδίας και άλλων, αλλά και του Λουκά καί του Τυχικού.

Από τη φυλακή αυτή έγραψε τη Β' προς Τιμόθεον επιστολή, η οποία αποτελεί το κύκνειο άσμα του, αφού η δεύτερη αυτή φυλάκιση κατέληξε στο μαρτυρικό του θάνατο. Η αγωνιώδης έκκληση του Παύλου προς τον Τιμόθεο, που βρισκόταν στην Έφεσο, ώστε να πάει στη Ρώμη και να τον συναντήσει, δείχνει πως ο απόστολος δεν μαρτύρησε αμέσως μετά τη μεταφορά του στη Ρώμη, αλλά αφού πρώτα πέρασε μερικούς μήνες στη φυλακή, και μετά από κανονική δίκη ως ρωμαίος πολίτης.

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Παύλος αποκεφαλίσθηκε χωρίς προηγουμένως να βασανισθεί, καθώς ο νόμος απαγόρευε τους βασανισμούς για τους ρωμαίους πολίτες. Με τον τρόπο αυτό, έληξε η πολυτάραχη αποστολική πορεία του Παύλου, μιας κατά γενική ομολογία, από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στην ιστορία της Εκκλησίας.

Οι Επιστολές

Οι επιστολές του αποστόλου Παύλου είναι τα πρώτα γραπτά μνημεία της Καινής Διαθήκης και αποτελούν έργα περιστασιακά, γράφτηκαν δηλαδή για να απαντήσουν σε διάφορα ερωτήματα που έθεταν οι νεοϊδρυθείσες εκκλησίες στον απόστολο. Κατά τη συγγραφή των επιστολών του ακολουθεί ο Παύλος τους ισχύοντες κανόνες της ελληνικής επιστολογραφίας (προοίμιο που περιέχει τον αποστολέα, παραλήπτη και χαιρετισμό - ανάπτυξη του θέματος - τελικοί χαιρετισμοί) και προσθέτει στο τέλος ιδιόχειρο χαιρετισμό προς δήλωση της γνησιότητας της επιστολής.

Η διάταξη των επιστολών του Παύλου στον κανόνα της Καινής Διαθήκης έγινε ανάλογα με την έκταση τους. Πρώτη δηλ. τοποθετήθηκε η προς Ρωμαίους, που είναι η μεγαλύτερη (16 κεφάλαια) και τελευταία η προς Φιλήμονα (25 στίχοι):

προς Ρωμαίους
προς Κορινθίους Α'
προς Κορινθίους Β'
προς Γαλάτας
προς Εφεσίους
προς Φιλιππησίους
προς Κολοσσαείς
προς Θεσσαλονικείς Α'
προς Θεσσαλονικείς Β'
προς Τιμόθεον Α'
προς Τιμόθεον Β'
προς Τίτον
προς Φιλήμονα
προς Εβραίους (η επιστολή αυτή, συνήθως ακολουθεί μετά από την ομάδα των 13 επιστολών του Παύλου)

Οι 14 παύλειες επιστολές, για τις οποίες οι Πράξεις των Αποστόλων δίνουν ένα πολύτιμο ιστορικό πλαίσιο, αποτελούν ένα μεγάλο τμήμα της Καινής Διαθήκης. Οι επιστολές αυτές σημαδεύουν το αποστολικό έργο του Παύλου στην "ειδωλολατρική" γη.

Η χρονολογική τοποθέτηση των επιστολών του Παύλου στη διάρκεια της ζωής και της ιεραποστολικής του δράσης είναι δυνατή από τις πληροφορίες των ίδιων των επιστολών σε συνδυαομό προς αντίστοιχες πληροφορίες των Πράξεων ή από τη συσχέτιση τους με γεγονότα της ιστορίας:

Οι Α' και Β' επιστολές προς Θεσσαλονικείς γράφτηκαν στην Κόρινθο περίπου από το 50-52 μ.Χ σύμφωνα με τους υπολογισμούς των μελετητών.
Η Επιστολή προς Φιλιππησίους γράφτηκε στην Έφεσο γύρω στο 52-56, ενώ κατ' άλλους στη Ρώμη γύρω στό 60-62 μ.Χ.
Η Επιστολή προς Γαλάτες γράφτηκε στην Έφεσο κάπου ανάμεσα στο 52 έως το 55 μ.Χ.
Οι επιστολές Α' και Β' προς Κορινθίους, γράφτηκαν, η "Α'" στην Έφεσο (ομοφωνία απόψεων) και "Β'" στη Μακεδονία ή στους Φιλίππους ή στην Έφεσο, από το 55-57 μ.Χ.
Η Επιστολή προς Ρωμαίους γράφτηκε στην Κόρινθο το 57 μ.Χ.
Η Επιστολή προς Κολοσσαείς γράφτηκε στην Έφεσο κατά το 52-55 ή στη Ρώμη το 60-62 μ.Χ.
Η Επιστολές προς Φιλήμονα γράφτηκε στην Έφεσο κατά το 52-55 ή στη Ρώμη το 60-62 μ.Χ.
Η Επιστολή προς Εφεσίους γράφτηκε στην Έφεσο το 54-55 ή στη Ρώμη το 60-62 μ.Χ.
Οι Α' και Β' επιστολές προς Τιμόθεον γράφτηκαν, η "Α'" στη Μακεδονία ή στη Νικόπολη το 63-64, και η "Β'" στη Ρώμη το 65-67 μ.Χ.
Η επιστολή προς Τίτον, γράφτηκε στους Φιλίππους το 63-64 μ.Χ.

Τα τρία τελευταία κείμενα, θέτουν και ένα φιλολογικό πρόβλημα: προϋποθέτουν τουλάχιστο τη χρήση ενός γραμματέα, που τους έδωσε τη σφραγίδα του δικού του ύφους παρ' όλη την εξάρτηση από τη σκέψη του Παύλου.

Η περίπτωση της προς Εβραίους επιστολής είναι διαφορετική. Αν και η αρχαία παράδοση τη συνδέει πάντα με το παύλειο σύνολο, ο συντάκτης της έχει μια φιλολογική προσωπικότητα και μια πρωτοτυπία σκέψεως καθαρά διάφορες από τις αντίστοιχες του Παύλου. Ωστόσο το κείμενο πρέπει να είναι προγενέστερο του 70 μ.Χ., γιατί φαίνεται ότι αγνοεί την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και το τέλος της λατρείας του ναού και ίσως γράφτηκε στη Ρώμη.

Οι επιστολές του Παύλου μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ανάλογα με τους παραλήπτες τους ως εξής:

Επιστολές που απευθύνονται σε μια συγκεκριμένη εκκλησία (Α'-Β' Κορ, Α'-Β' Θεσ, Φιλιπ., Κολ.)

Επιστολές που απευθύνονται σε μια ομάδα εκκλησιών και ονομάζονται "εγκύκλιες επιστολές" (Εφεσ., και ίσως η Ρωμ.)

Επιστολές που απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο (Α'-Β'Τιμ, Τιτ., Φιλημ).

Επιστολές γράφτηκαν τον καιρό που ο Παύλος ήταν φυλακισμένος: Αυτές είναι οι 4 "επιστολές της αιχμαλωσίας" (Εφεσ., Φιλ., Κολ., Φιλημ.) και η Β' Τιμ.

Οι τρεις επιστολές Α'- Β' Τιμ. και Τίτ. που απευθύνονται σε ποιμένες των εκκλησιών ονομάζονται από το 18ο αιώνα και ύστερα "Ποιμαντικές".

De Siris