Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Γεώργιος Πλυτάς


Γεώργιος Πλυτάς

Ο Γεώργιος Πλυτάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1911 και πέθανε στις 30 Απριλίου 1997. Ήταν γιος του τέως δημάρχου Αθηναίων Αμβρόσιου Πλυτά. Είχε διατελέσει βουλευτής ΕΡΕ και Ν.Δ., καθώς και δήμαρχος Αθηναίων (1964-1967).

Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ, εμπορικό δίκαιο και πολιτική οικονομία στο Ελβετικό Ινστιτούτο Σεντ Γκάλεν, καθώς επίσης και στο Ασφαλιστικό Ινστιτούτο του Λονδίνου. Διατέλεσε πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ασφαλιστικών Εταιρειών, πρόεδρος του ΕΟΤ, πρόεδρος της Κεντρικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδας.

Εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών με την ΕΡΕ (1961) και με τη ΝΔ τα έτη 1977 και 1981. Διατέλεσε υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών (1977-78) και υπουργός Χωροταξίας, Οικισμού και Περιβάλλοντος (1980-81). Το 1982 διαγράφηκε από τη ΝΔ και προσχώρησε στο ΚΟΔΗΣΟ, του οποίου διατέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ως το 1984, οπότε και επανεντάχθηκε στη ΝΔ.

Ως Δήμαρχος Αθηναίων και πρόεδρος της Κεντρικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων έθεσε με συστηματικότητα και σαφήνεια το πρόβλημα της οικονομικής αυτάρκειας των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης ως προϋπόθεσης της ανεξαρτησίας τους από την ποδηγέτηση των κυβερνήσεων

Αρθρογράφησε σε διάφορες εφημερίδες και έγραψε τα έργα Τα οικονομικά του Δήμου Αθηναίων(1975), Στην κόψη του ξυραφιού κ.ά.

Έχει τιμηθεί με τον Ταξιάρχη του Φοίνικος, το Παράσημο της Αξίας της Γαλλικής Δημοκρατίας, τον Ανώτερο Ταξιάρχη της Τυνησίας κ.α.

Πέθανε στις 30 Απριλίου 1997.

De Siris

Βασίλης Γεωργιάδης


Βασίλης Γεωργιάδης

Ο Βασίλης Γεωργιάδης γεννήθηκε το 1921 στα Δαρδανέλια της Μ. Ασίας και πέθανε στις 30 Απριλίου 2000. Με τη μικρασιατική καταστροφή του ’22, έρχεται με την οικογένειά του στο Ξυλόκαστρο.

Αργότερα, στην Αθήνα, συνήθιζε να συχνάζει στο μπαρ του κινηματογράφου «Σταρ» της οδού Αγίου Κωνσταντίνου και να βλέπει αδιάλειπτα τις ταινίες που προβάλλονταν εκεί. Στον ίδιο χώρο έτυχε να διαβάσει στην εφημερίδα για την ίδρυση της Ακαδημίας Κινηματογραφικών Σπουδών την οποία διηύθυνε ο ελληνοαμερικανός Ορφέας Καραβίας. Χωρίς δεύτερη σκέψη αποφάσισε να εγγραφεί και να παρακολουθήσει τα μαθήματα σκηνοθεσίας. Γρήγορα όμως απογοητεύτηκε από την ποιότητα των σπουδών και ίσως να τα παρατούσε αν δεν ερχόταν σε επαφή με το μοντάζ, που τον γοήτευσε και έγινε αιτία να ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Σχολή. Σπουδές που κράτησαν μόνο για ένα χρόνο, γιατί τόσο διήρκεσε και η ζωή της ακαδημίας.

Αφού έκανε και τη θητεία του στο στρατό, αποφάσισε να μην δώσει εξετάσεις για το δίπλωμα των Πολιτικών Επιστημών, γιατί είχε συνειδητοποιήσει πως ήθελε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Τα πράγματα όμως δεν ήταν εύκολα, γι’ αυτό παρακολούθησε μια σχολή υγειονομικών και στη συνέχεια εργάστηκε για ένα χρόνο ως υγειονομικός υπάλληλος στο Ξυλόκαστρο. Παράλληλα εργαζόταν, όποτε αυτό ήταν εφικτό, ως βοηθός σκηνοθέτη.

Το 1948 ήρθε σε επαφή με τα στούντιο της Φίνος Φιλμ και λίγο αργότερα ο Νίκος Τσιφόρος τον έκανε βοηθό του. Έξι χρόνια μετά, και ενώ ήταν βοηθός του Ντίνου Δημόπουλου στον «Αγαπητικό της βοσκοπούλας», άρχισε να γυρίζει την πρώτη του ταινία. «Οι άσοι των γηπέδων», σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλη, γυρίζονταν επί δύο χρόνια, λόγω οικονομικών δυσχερειών, αλλά όταν η ταινία προβλήθηκε στους κινηματογράφους έκανε μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία.

Tο 1963 έρχεται η μεγάλη επιτυχία, «Tα κόκκινα φανάρια» και δυο χρόνια μετά το “ελληνικό γουέστερν” «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο». Οι δύο αυτές ταινίες ήταν υποψήφιες για όσκαρ ξενόγλωσης ταινίας.

Το 1969 γυρίζει την ταινία «Κορίτσια στον ήλιο», υποψήφια για Xρυσή Σφαίρα των Aνταποκριτών Ξένου Tύπου του Xόλιγουντ, και από το 1975 στρέφεται στην τηλεόραση, όπου γυρίζει μερικές από τις εμπορικότερες και αρτιότερες τηλεοπτικές σειρές: «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Γιούγκερμαν», «Οι Πανθέοι», «Ο συνταγματάρχης Λιάπκιν», «Μαρία Πάρνη»και άλλες…

Θα εξαφανιστεί σιγά-σιγά από την παραγωγή, πληρώνοντας ίσως το γεγονός πως παρέμεινε ανεξάρτητος από τις μεγάλες κινηματογραφικές εταιρείες (αν και συνεργάστηκε με όλες). Το 1991 του δόθηκε η θέση του συμβούλου κινηματογράφου στο υπουργείο πολιτισμού και το  1999 στο  φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τιμήθηκε για το σύνολο του έργου του, σε μια πολύ συγκινητική τελετή.

Πέθανε στις 30 Απριλίου του 2000, ανήμερα του Πάσχα, στις 10 π.μ., στην Πλάκα.

Φιλμογραφία

Σκηνοθέτης

1956 Οι άσσοι του γηπέδου (Κυριακάτικοι ήρωες)
1959 Διακοπές στην Κολοπετινίτσα
1959 Κρυστάλλω
1959 Ο καραγκιόζης
1961 Η κατάρα της μάνας
1961 Φλογέρα και αίμα
1962 Μην ερωτεύεσαι το Σάββατο
1962 Οργή
1963 Τα κόκκινα φανάρια
1964 Γάμος αλλά Ελληνικά
1965 Το χώμα βάφτηκε κόκκινο
1966 Η 7η ημέρα της δημιουργίας
1968 Κορίτσια στον ήλιο
1968 Ραντεβού με μιαν άγνωστη
1969 Αγάπη για πάντα
1969 Ο μπλοφατζής
1971 Εκείνο το καλοκαίρι
1971 Η μάχη της Κρήτης
1975 Συνωμοσία στη Μεσόγειο
1979 Ομφαλός

Βοηθός Σκηνοθέτη

1951 Το Παιδί μου πρέπει να ζήσει
1951 Νεκρή Πολιτεία
1954 Ανοιχτή Θάλασσα
1954 Το ποντικάκι
1954 Χαρούμενο Ξεκίνημα
1955 Μαγική πόλη

Τεχνικός

1954 Ανοιχτή Θάλασσα (ντεκόρ)
1956 Οι άσσοι του γηπέδου (Κυριακάτικοι Ήρωες) (Μοντάζ)
1961 Η κατάρα της μάνας (Μοντάζ)
1972 Λυσιστράτη (Διευθυντής παραγωγής)

Ηθοποιός

1959 Σάτιρα Φτώχεια και Αριστοκρατία
1967 Η παιχνιδιάρα
1967 Ο στρίγκλος που έγινε αρνάκι
1968 Στη Ζωή μαζί σου πόνεσα
1969 Το λεβεντόπαιδο
1971 Μαντώ Μαυρογένους

De Siris

Νίτσα Τσαγανέα


Νίτσα Τσαγανέα

Η Νίτσα Τσαγανέα ήταν Eλληνίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1899 και πέθανε στις 30 Απριλίου του 2002.

Πρώτος σύζυγος της ήταν ο ηθοποιός Γιώργης Βιτσώρης, ενώ δεύτερος σύζυγός της ήταν ο επίσης ηθοποιός Χρήστος Τσαγανέας. Πιο γνωστές ταινίες της είναι οι Ένας ήρωας με παντούφλες και Οι Γερμανοί ξανάρχονται. Κατέληξε φτωχή και το νοίκι της το πλήρωνε ο Δημήτρης Χορν. Κηδεύτηκε στο Α΄ νεκροταφείο, δίπλα από την αγαπημένη της κόρη, την επίσης ηθοποιό Λιάνα Βιτσώρη.

Επιλεκτική φιλμογραφία

Η φωνή της καρδιάς (1942)... συμφεροντολόγα μάνα
Οι Γερμανοί ξανάρχονται (1948)... Ουρανία Γκινοπούλου
Μια λατέρνα, μια ζωή (1950)... κ. Λάμπρου
Η κυρά μας η μαμή (1958) Ελένη, γυναίκα του δήμαρχου
Ένας ήρως με παντούφλες (1958)... Ειρήνη Δεκαβάλα
Τέσσερις νύφες, ένας γαμπρός (1958)... Ειρήνη Δεκαβάλα, γεροντοκόρη
Πώς περνούν οι παντρεμένοι (1959)
Ο Θύμιος τα ΄κανε θάλασσα (1959)
Να ζήσουν τα φτωχόπαιδα (1959)... Κάτε Παχουλού
Λαός και Κολωνάκι (1959)
Πλούσιοι χωρίς λεφτά (1960)
Φτωχαδάκια και λεφτάδες (1961)... Αντουανέτα Ντεκρίση
Ο καλός μας άγγελος (1961)... κ. Ναρλή
Ο Θόδωρος και το δίκαννο (1962)... Αγγελική
Όσα κρύβει η νύχτα (1963)
Θύελλα σε παιδική καρδιά (1964)... Βιβή
Κάνε με πρωθυπουργό (1965)... Ουρανία
Το πλοίο της χαράς (1967)... Τζούντι
Το πιο λαμπρό αστέρι (1967)... Φλώρα Σοφιανού
Πάρε κόσμε (1967)... Ανδρομάχη Ανδριάνου
Ένας απένταρος λεφτάς (1967)... Ευγενία Καραμήτρου
Βόήθεια ο Βέγγος, φανερός πράκτωρ 000 (1967)... κ. Ψάλτη
Δόκτωρ Ζι - Βέγγος (1968)... Αμαλία
Η κρεβατομουρμούρα (1971)... Κατερίνα Καραστάμου
Ο φαλακρός μαθητής (1979)... Αγγελική
Αλαλούμ (1982)

De Siris

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Γιάννης Κορδάτος

Γιάννης Κορδάτος

Ο Γιάννης Κ. Κορδάτος ή Γιάνης Κορδάτος, κατά προτίμηση του ιδίου, γεννήθηκε στη Ζαγορά Πηλίου το 1891 και πέθανε στην Αθήνα στις 29 Απριλίου 1961, ήταν Έλληνας ιστορικός, πολιτικός, νομικός και κοινωνιολόγος.

Φοίτησε σε σχολεία της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης, και τέλειωσε το γυμνάσιο στον Βόλο. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Υπήρξε πολυγραφότατος, μελετητής της ελληνικής ιστορίας από την αρχαιότητα έως την σύγχρονη εποχή.

Υπήρξε από τα ιδρυτικά στελέχη της «Φοιτητικής Συντροφιάς» και του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος - Κομμουνιστικό ή ΣΕΚΕ(Κ) (1920), προκατόχου του ΚΚΕ, και διετέλεσε γενικός γραμματέας του (1920–1924) και διευθυντής του Ριζοσπάστη (1922–1924). Το 1927, αποχώρησε από το ΚΚΕ, επειδή διαφώνησε με τις θέσεις του κόμματος για την Μακεδονία. Συνέχισε ωστόσο να είναι κοντά στο ΚΚΕ, και γι' αυτό φυλακίστηκε στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά.

Αν και αυτοδίδακτος ιστορικός, εντούτοις ήταν πολυγραφότατος. Το βιβλίο του Η κοινωνική σημασία της Ελληνικής Επανάστασης, που κυκλοφόρησε το 1924, ήταν ένα από τα πρώτα δείγματα του «ιστορικού υλισμού» στην Ελλάδα, και προκάλεσε ποικίλες και έντονες αντιδράσεις. Παρόμοιες αντιδράσεις προκάλεσε και το βιβλίο του Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός, μια «κριτική έρευνα», όπως γράφει ο ίδιος, «πάνω στο μεγαλύτερο επαναστατικό κίνημα που συγκλόνισε τον κόσμο, τον χριστιανισμό και το λαϊκό ηγέτη και επαναστάτη Χριστό». Το βιβλίο αυτό, αν και αποτέλεσμα μόχθου 20 ετών, δεν κυκλοφόρησε παρά μόνο μετά τον θάνατό του, καθώς κανένας εκδότης δεν τολμούσε να αναλάβει την έκδοσή του.

Ήταν επίσης μεγάλος γνώστης της Ελληνικής Γραμματείας, αρχαίας και νέας, και ασχολήθηκε επαγγελματικά ως επιμελητής των εκδόσεων της κλασικής Ελληνικής Γραμματείας, που κυκλοφόρησαν από τον οίκο του Ι. Χ. Ζαχαρόπουλου.

Σήμερα, στην γενέτειρά του Ζαγορά, λειτουργεί πολιτιστικός σύλλογος που φέρει το όνομά του, ενώ το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας τον τίμησε δίνοντας το όνομά του σε κεντρικό αμφιθέατρο στο κτίριο Παπαστράτου στον Βόλο.

Εργογραφία

Η κοινωνική σημασία της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 (1924, δ΄ εκδ. βελτιωμένη 1946)
Νεοελληνική πολιτική ιστορία (1925)
Αρχαίες θρησκείες και χριστιανισμός (1927)
Δημοτικισμός και λογιωτατισμός: κοινωνιολογική μελέτη του γλωσσικού ζητήματος (1927)· βελτιωμένη επανέκδοση υπό τον τίτλο Ιστορία του γλωσσικού μας ζητήματος (1943)
Η Κομμούνα της Θεσσαλονίκης, 1342–1349 (1928)
Εισαγωγή εις την ιστορίαν της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας (1930)
Η επανάσταση της Θεσσαλομαγνησίας το 1821 (1930)
Τα τελευταία χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (1931)
Ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος (1932)
Εισαγωγή εις την νομικήν επιστήμην (1939)
Νέα προλεγόμενα εις τον Όμηρον: κριτική της ιστορίας των ομηρικών επών (1940)
Τα αρχαία Ελληνικά Γράμματα (1940)
Ο Ρήγας Φεραίος και η Βαλκανική Ομοσπονδία (1945)
Η Σαπφώ και οι κοινωνικοί αγώνες στη Λέσβο (1945)
Οι επεμβάσεις των Άγγλων στην Ελλάδα (1946)
Ιστορία της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας (1946)
Η Παλαιά Διαθήκη στο φως της κριτικής (1947)
Ακμή και παρακμή του Βυζαντίου (1953)
Η αρχαία τραγωδία και κωμωδία: Ποιες είναι οι κοινωνικές ρίζες του αρχαίου ελληνικού θεάτρου (1954)
Τ' Αμπελάκια κι ο μύθος για το συνεταιρισμό τους: συμβολή στην οικονομικοκοινωνική ιστορία της Ανατολικής Θεσσαλίας στα χρόνια της Τουρκοκρατίας (1955)
Μεγάλη ιστορία της Ελλάδας, 13 τόμοι (1956–1959)
Ιστορία της επαρχίας Βόλου και Αγίας: από τα αρχαία χρόνια ως τα σήμερα (1960)
Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας: από το 1453 ως το 1961 (1962)
Σελίδες από την ιστορία του αγροτικού κινήματος στην Ελλάδα (1964)
Ιησούς Χριστός και χριστιανισμός, 2 τόμοι (1975)

De Siris

Κωνσταντίνος Καβάφης


Κωνσταντίνος Καβάφης

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης γεννήθηκε στις 29 Απριλίου 1863 και πέθανε στις 29 Απριλίου 1933, είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές της σύγχρονης εποχής.

Βιογραφία

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης το γένος Γεωργάκη Φωτιάδη, ή Κ. Π. Καβάφης, γεννήθηκε στις 29 Απριλίου 1863 στην Αλεξάνδρεια, όπου οι γονείς του εγκαταστάθηκαν εγκαταλείποντας την Κωνσταντινούπολη το 1840. Μετά το θάνατο του πατέρα του το 1870 η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αγγλία (Λίβερπουλ και Λονδίνο) όπου έμεινε μέχρι το 1876. Στην Αλεξάνδρεια ο Kαβάφης διδάχτηκε Αγγλικά, Γαλλικά και Ελληνικά με οικοδιδάσκαλο και συμπλήρωσε τη μόρφωσή του για ένα-δύο χρόνια στο Ελληνικό Εκπαιδευτήριο της Αλεξάνδρειας. Έζησε επίσης για τρία χρόνια, που ήταν τα κρισιμότερα στην ψυχοδιανοητική του διαμόρφωση, στην Πόλη (1882-84).

Το 1897 ταξίδεψε στο Παρίσι και το 1903 στην Αθήνα, χωρίς από τότε να μετακινηθεί από την Αλεξάνδρεια για τριάντα ολόκληρα χρόνια. Ύστερα από περιστασιακές απασχολήσεις σε χρηματιστηριακές επιχειρήσεις, αποφάσισε να γίνει δημόσιος υπάλληλος και διορίστηκε σε ηλικία 26 χρονών στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων στην Υπηρεσία του Τρίτου Κύκλου Αρδεύσεων, όπου παρέμεινε έως τον Μάρτιο του 1922.

Από το 1886 άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα επηρεασμένα από τους Αθηναίους ρομαντικούς ποιητές, χωρίς να τον έχει επηρεάσει καθόλου η στροφή της γενιάς του 80. Από το 1891, όταν εκδίδει σε αυτοτελές φυλλάδιο το ποίημα Κτίσται, και ιδίως το 1896, όταν γράφει τα Τείχη,το πρώτο αναγνωρισμένο, εμφανίζονται τα χαρακτηριστικά των ώριμων ποιημάτων του.

Ο Καβάφης είναι γνωστός για την ειρωνεία του, ένα μοναδικό συνδυασμό λεκτικής και δραματικής ειρωνείας. Οι Έλληνες ποιητές γενικά τον σνόμπαραν λόγω του ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Πολλοί όμως από τους αλλόγλωσσους ομοτέχνους και αναγνώστες του (π.χ. Όντεν, Φόρστερ) αρχικά γνώρισαν και αγάπησαν τον ερωτικό Καβάφη.

Το 1932, ο Καβάφης, άρρωστος από καρκίνο του λάρυγγα, πήγε για θεραπεία στην Αθήνα, όπου παρέμεινε αρκετό διάστημα, εισπράττοντας μια θερμότατη συμπάθεια από το πλήθος των θαυμαστών του. Επιστρέφοντας όμως στην Αλεξάνδρεια, η κατάστασή του χειροτέρεψε. Εισήχθη στο Νοσοκομείο της Ελληνικής Κοινότητας, όπου και πέθανε στις 29 Απριλίου του 1933, τη μέρα που συμπλήρωνε 70 χρόνια ζωής.

Ένα σύντομο αυτοβιογραφικό σημείωμα του ποιητή:

«Είμαι Κωνσταντινουπολίτης την καταγωγήν, αλλά εγεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια - σ' ένα σπίτι της οδού Σερίφ· μικρός πολύ έφυγα, και αρκετό μέρος της παιδικής μου ηλικίας το πέρασα στην Αγγλία. Κατόπιν επισκέφθην την χώραν αυτήν μεγάλος, αλλά για μικρόν χρονικόν διάστημα. Διέμεινα και στη Γαλλία. Στην εφηβικήν μου ηλικίαν κατοίκησα υπέρ τα δύο έτη στην Κωνσταντινούπολη. Στην Ελλάδα είναι πολλά χρόνια που δεν επήγα. Η τελευταία μου εργασία ήταν υπαλλήλου εις ένα κυβερνητικόν γραφείον εξαρτώμενον από το υπουργείον των Δημοσίων Έργων της Αιγύπτου. Ξέρω Αγγλικά, Γαλλικά και ολίγα Ιταλικά».

Το έργο του

Σήμερα η ποίησή του όχι μόνο έχει επικρατήσει στην Ελλάδα, αλλά και κατέλαβε μία εξέχουσα θέση στην όλη ευρωπαϊκή ποίηση, ύστερα από τις μεταφράσεις των ποιημάτων του αρχικά στα γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά και κατόπιν σε πολλές άλλες γλώσσες.

Το σώμα των Καβαφικών ποιημάτων περιλαμβάνει: Τα 154 ποιήματα που αναγνώρισε ο ίδιος (τα λεγόμενα "Αναγνωρισμένα"), τα 37 "Αποκηρυγμένα" ποιήματά του, τα περισσότερα νεανικά, σε ρομαντική καθαρεύουσα, τα οποία αργότερα αποκήρυξε, τα "Ανέκδοτα", δηλαδή 75 ποιήματα που βρέθηκαν τελειωμένα στα χαρτιά του, καθώς και τα 30 "Ατελή", που βρέθηκαν στα χαρτιά του χωρίς να έχουν πάρει την οριστική τους μορφή. Τύπωσε ο ίδιος το 1904 μια μικρή συλλογή με τον τίτλο Ποιήματα, στην οποία περιέλαβε τα ποιήματα: Φωνές, Επιθυμίες, Κεριά, Ένας γέρος, Δέησις, Οι ψυχές των γερόντων, Το πρώτο σκαλί, Διακοπή, Θερμοπύλες, Τα παράθυρα, Περιμένοντας τους βαρβάρους, Απιστία και Τα άλογα του Αχιλλέως. Η συλλογή, σε 100-200 αντίτυπα, κυκλοφόρησε ιδιωτικά.

Το 1910 τύπωσε πάλι τη συλλογή του, προσθέτοντας αλλά επτά ποιήματα: Τρώες, Μονοτονία, Η κηδεία του Σαρπηδόνος, Η συνοδεία του Διονύσου, Ο Βασιλεύς Δημήτριος, Τα βήματα και Ούτος εκείνος. Και αυτή η συλλογή διακινήθηκε από τον ίδιο σε άτομα που εκτιμούσε.

Το 1935 κυκλοφόρησε στην Αθήνα, με επιμέλεια της Ρίκας Σεγκοπούλου, η πρώτη πλήρης έκδοση των (154) Ποιημάτων του, που εξαντλήθηκε αμέσως. Δύο ακόμη ανατυπώσεις έγιναν μετά το 1948.
Ο ποιητής επεξεργάζονταν επίμονα κάθε στίχο, κάποτε για χρόνια ολόκληρα, προτού τον δώσει στην δημοσιότητα. Σε αρκετές από τις εκδόσεις του υπάρχουν διορθώσεις από το χέρι του και συχνά όταν επεξεργαζόταν ξανά τα ποιήματά του τα τύπωνε διορθωμένα.

Οι θεματικοί κύκλοι της καβαφικής ποίησης

Ο ίδιος είχε κατατάξει τα ποιήματά του σε τρεις κατηγορίες: τα ιστορικά, τα φιλοσοφικά και τα ηδονικά ή αισθησιακά.

Τα ιστορικά ποιήματα εμπνέονται κυρίως από την ελληνιστική περίοδο, και στα περισσότερα έχει εξέχουσα θέση η Αλεξάνδρεια. Αρκετά άλλα προέρχονται από την ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα και το Βυζάντιο, χωρίς να λείπουν και ποιήματα με μυθολογικές αναφορές (πχ Τρώες). Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο Καβάφης δεν εμπνέεται καθόλου από το πρόσφατο ιστορικό παρελθόν, δηλαδή την επανάσταση του ΄21, αλλά ούτε και από την κλασική αρχαιότητα. Οι περίοδοι που επιλέγει είναι περίοδοι παρακμής ή μεγάλων αλλαγών και οι περισσότεροι ήρωές του είναι "ηττημένοι".

Στα αισθησιακά ή ηδονιστικά ποιήματα, που είναι και τα πιο λυρικά, κυριαρχεί η ανάμνηση και η αναπόληση. Αυτό που προκαλεί τα συναισθήματα δεν είναι το παρόν, αλλά το παρελθόν, και πολύ συχνά ο οραματισμός

Τα φιλοσοφικά ποιήματα ονομάζονται από άλλους "διδακτικά". Ο Ε.Π.Παπανούτσος τα διαίρεσε στις εξής ομάδες: ποιήματα με "συμβουλές προς ομοτέχνους", δηλαδή ποιήματα για την ποίηση, και ποιήματα που πραγματεύονται άλλα θέματα, όπως το θέμα των Τειχών, την έννοια του χρέους (Θερμοπύλες), της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον), της μοίρας κ.α.

Διαχωρίζοντας το ποιητικό του έργο σε φιλοσοφικό, ιστορικό και ηδονικό, στα ποιήματά του αποτυπώνονται το ερωτικό στοιχείο, τη φιλοσοφική του σκέψη και η ιστορική του γνώση. Όσον αφορά στα ιστορικά του ποιήματα ιδιαίτερα, οφείλουμε να λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι τα συνέθεσε βιώνοντας την ατμόσφαιρα μιας πόλης που έγινε κατά το ελληνιστικό της παρελθόν χωνευτήρι λαών και σταυροδρόμι πολιτισμών. Οι ήρωές του είναι γνωστά ιστορικά πρόσωπα ή γεννήματα της φαντασίας του και ο ποιητής αφηγείται στους χαρακτήρες που πλάθει ανθρώπινες συμπεριφορές σημαδεμένες από πρόσκαιρο της επιτυχίας και τη μοίρα που εξουδετερώνει την ανθρώπινη θέληση.

Πόλεις της ανατολικής Μεσογείου -ιδιαίτερα η Αλεξάνδρεια όπως προαναφέρθηκε- είναι ο τόπος που λαμβάνουν χώρα τα περιστατικά των ποιημάτων και σύμφωνα με το περιεχόμενό τους χαρακτηρίζονται από τους σύγχρονους σχετικά ερευνητές της καβαφικής ποιητικής ως ψευδοϊστορικά, ιστορικοφανή και ιστοριογενή. Τη διαφορετικότητα ανάμεσα στα ιστορικά του ποιήματα επισήμανε ο ίδιος ο ποιητής, χωρίς όμως να τους δώσει ιδιαίτερη ονομασία. Εισηγητής του όρου «ψευδοϊστορικό» είναι ο Σεφέρης για να διαχωρίσει με αυτόν τα ποιήματα που χρησιμοποιούν το ιστορικό υλικό μεταφορικά, αλληγορικά δημιουργώντας ψεύτικες ιστορίες. Ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος με τη σειρά του εισηγήθηκε τον όρο «ιστορικοφανή». Εκεί εντάσσει τα ιστορικά ποιήματα, των οποίων τα φανταστικά πρόσωπα εμπλέκονται σε ιστορικό πλαίσιο που επενδύει την πλοκή. Ο Μιχάλης Πιερής θεώρησε αναγκαίο τον όρο «ιστοριογενή» για τα ποιήματα που γεννήθηκαν από άμεσο ιστορικό υλικό.

Τέλος τα ερωτικά ή αισθησιακά ποιήματα του ηδονικού κύκλου του Καβάφη αποτελούν αναμνήσεις πραγματοποιημένων ή μη ερώτων εκφράζοντας τον ιδιότυπο ερωτισμό του, για τον οποίο έχουν τεθεί αρκετές αμφιβολίες.

Η μορφή

Η γλώσσα και η στιχουργική μορφή των ποιημάτων του Καβάφη ήταν ιδιόρρυθμες και πρωτοποριακές για την εποχή. Τα βασικά χαρακτηριστικά τους είναι:
ιδιότυπη γλώσσα, μείγμα καθαρεύουσας και δημοτικής, με ιδιωματικά στοιχεία της Κωνσταντινούπολης
εξαιρετικά λιτός λόγος, με ελάχιστα επίθετα (όσα υπάρχουν έχουν πάντα ιδιαίτερη σημασία, δεν είναι ποτέ συμβατικά, κοσμητικά επίθετα)
ουδέτερη γλώσσα, σχεδόν πεζολογική, μακριά από τις ποιητικές συμβάσεις της εποχής. Η γλώσσα δεν αποκαλύπτει τα συναισθήματα
εξαιρετικά σύντομα ποιήματα
ιαμβικός ρυθμός αλλά τόσο επεξεργασμένος που συχνά είναι δύσκολο να διακριθεί
σχεδόν ολοκληρωτική απουσία ομοιοκαταληξίας
ιδιαίτερη σημασία στα σημεία στίξης: παίζουν ρόλο για το νόημα (πχ ειρωνεία) ή λειτουργούν ως οδηγίες απαγγελίας (πχ χαμήλωμα του τόνου της φωνής στις παρενθέσεις).

Τα πιο χαρακτηριστικά από τα ποιήματά του είναι τα: Τα τείχη, Τα παράθυρα, Τρώες, Κεριά, Περιμένοντας τους βαρβάρους, Ιθάκη, Θερμοπύλες, Φωνές, Απολείπειν ο θεός Αντώνιον και η Η σατραπεία.

Ο ποιητής

Ο Καβάφης, όπως κάθε ποιητής, λειτουργεί κυρίως μέσω των συμβόλων. Η τέχνη του είναι η συγκέντρωση αρχετύπων, που δίνουν ένα φευγαλέο υπαινικτικό νόημα στο λόγο του. Αντλεί μνήμες από το παρελθόν, από τη συλλογική ψυχή της φυλής και τις αποθέτει στο παρόν, ενίοτε ως προειδοποίηση για τα μελλούμενα. Είναι τέτοια η σχέση του με τη συλλογική ψυχή και τα περιεχόμενά της, που θεωρείται προδρομικός της σχέσης της λογοτεχνίας του 20ου αιώνα με τη συλλογική συνείδηση.

Η συμβολιστική του τάση είναι έντονη και συνδυάζεται με λόγο λιτό αλλά διαχρονικά επίκαιρο. Η ειρωνική διάθεση, αυτό που αποκλήθηκε καβαφική ειρωνεία συνδυάζεται με την τραγικότητα της πραγματικότητας, για να καταστεί κοινωνικά διδακτική και οι ηδονιστικοί του προσανατολισμοί ανακατεύονται με κοινωνικές επισημάνσεις. Αναμφίβολα δεν είναι εύκολο να οριοθετήσει κανείς ξεκάθαρα σε θεματικούς κύκλους την ποιητική του Καβάφη. Η ιστορία ανακατεύεται με τις αισθήσεις και το στοχασμό σε μια ενιαία οντότητα, αυτήν πιθανώς που ο ίδιος ο Καβάφης προσδιορίζει ως «ενιαίο καβαφικό κύκλο», αλλά σε κάθε ξεχωριστή περίπτωση, στον αμέσως επόμενο στίχο, η εναλλαγή δικαιώνει όσους χαρακτήρισαν την καβαφική ποίηση πρωτεϊκή.

De Siris

Σοφία Σακοράφα


Σοφία Σακοράφα

Η Σοφία Σακοράφα γεννήθηκε στα Τρίκαλα στις 29 Απριλίου 1957, είναι Ελληνίδα πρώην ακοντίστρια, μία από τις κορυφαίες αθλήτριες του στίβου και πολιτικός.

Άρχισε να ασχολείται με τον αθλητισμό σε ηλικία 15 ετών, αγωνιζόμενη με τα χρώματα του Γ.Σ. Τρικάλων. Στις 26 Σεπτεμβρίου 1982 στο διεθνές μήτινγκ «Βαρδινογιάννεια» στα Χανιά, πέτυχε παγκόσμιο ρεκόρ με επίδοση 74,20 μέτρα.
Η επίδοση αυτή παρέμεινε πανελλήνιο ρεκόρ μέχρι την εισαγωγή του νέου τύπου ακοντίου, οπότε και όλα τα ρεκόρ μηδενίστηκαν.

Συνολικά πέτυχε 17 φορές πανελλήνιο ρεκόρ, βελτιώνοντάς το συνολικά πάνω από 30 μέτρα.

Είναι απόφοιτη της Εθνικής Ακαδημίας Σωματικής Αγωγής Θεσσαλονίκης (σήμερα ΤΕΦΑΑ)

Όταν αποχώρησε από τον αθλητισμό ασχολήθηκε με την πολιτική. Εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ στη Β' Αθήνας με 33.503 σταυρούς προτίμησης στις εκλογές του 2007.

Στην ονομαστική ψηφοφορία που διεξήχθη στη 6 Μαΐου 2010 για το νομοσχέδιο σχετικά με το μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. και για τα έκτακτα μέτρα που υποχρεώθηκε να πάρει η χώρα για να μην χρεοκοπήσει, διαγράφτηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, καθώς δήλωσε «παρών» μαζί με τον Γιάννη Δημαρά και τον Βασίλη Οικονόμου που επίσης δήλωσαν «παρών», ξεφεύγοντας από την κομματική γραμμή που είχε ορίσει ο αρχηγός του κόμματος Γιώργος Παπανδρέου. Το νομοσχέδιο εγκρίθηκε με 172 ψήφους υπέρ, 121 κατά και 3 παρών. Μετά τη ψηφοφορία ακολούθησαν τέσσερις διαγραφές (τρεις από το ΠΑΣΟΚ και μία από τη Νέα Δημοκρατία, αυτή της Ντόρας Μπακογιάννη).

Στις εκλογές του Μαΐου 2012, εξελέγη βουλευτής  Β' Αθηνών με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, πρώτη σε σταυρούς από τους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ στην εν λόγω περιφέρεια.

De Siris

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Εξέγερση Αλέξιου Καλλέργη 1283-1299


Εξέγερση Αλέξιου Καλλέργη 1283-1299

Το 1283 άρχισε στην Κρήτη η μεγαλύτερη επανάσταση της κρητικής αριστοκρατίας εναντίον των Ενετών με αρχηγό τον ισχυρό άρχοντα του Μυλοποτάμου Αλέξιο Καλλέργη. Στην πραγματικότητα προσπάθησε να εξαναγκάσει τους Ενετούς να του παραχωρήσουν ευρύτατα προνόμια και να του αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του. Ήξερε πολύ καλά ότι και η ανεξαρτησία της Κρήτης ήταν αδύνατη αλλά και η ένωσή της με το Βυζάντιο επίσης αδύνατο. Εξασφάλισε την υποστήριξη πολλών αρχοντικών οικογενειών, των παροίκων και του κλήρου και ξεκίνησε το σύστημα μικροπολέμου (guerilla), με το οποίο καταπονούσε και εξαντλούσε τις ενετικές δυνάμεις. Πολύ γρήγορα έγινε κύριος της Δυτικής Κρήτης. Επί δέκα χρόνια ακολούθησε την ίδια τακτική. Αυτό το διάστημα ξέσπασε και ο βενετογενουατικός πόλεμος.

Ζήτησαν τη βοήθεια του Καλλέργη και οι Γενουάτες και ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Β’. Ο Καλλέργης αποφάσισε ότι ήταν η στιγμή να αποσπάσει ό,τι επιθυμούσε από τους Ενετούς. Έτσι στράφηκε στην κατεύθυνση των συνθηκολογήσεων που κατέληξαν στη συμφωνία της 28 Απριλίου του 1299. Με αυτήν η Ενετία αναγνώριζε την ηγεμονική θέση του Καλλέργη σε αντάλλαγμα του όρκου πίστης και υπακοής στη Βενετική Πολιτεία. Στον Καλλέργη επιστράφηκαν τα κτήματά του και του παραχωρήθηκαν και άλλα. Μπορούσε να τα παραχωρήσει σε όποιον ήθελε, μπορούσε να διατηρεί άλογα, να απελευθερώνει παροίκους, να κυκλοφορεί ελεύθερα στις πόλεις και στα φρούρια και να δέχεται κανίσκια.

Ο Καλλέργης αποκτούσε το δικαίωμα να πακτώσει τα μοναστήρια του δημοσίου και του λατινικού πατριαρχείου, καθώς και τις επισκοπές Μυλοποτάμου και Καλαμώνος. Επιτρέπεται να εγκατασταθεί στην περιοχή του Αρίου Έλληνας επίσκοπος. Δικαιούνταν οι Κρητικοί να μεταβαίνουν εκτός Κρήτης για να χειροτονηθούν και ορίστηκε οι παπάδες, οι διάκονοι και τα παιδιά τους, εφόσον δεν ήταν πάροικοι, να μην είναι «διακρατημένοι πάροικοι». Η συνθήκη της Βενετίας με τον Αλλέξιο Καλλέργη υπήρξε επωφελής για όλους τους Κρητικούς, άρχοντες, κλήρο και παροίκους. Κατοχυρώθηκαν τα προνόμια των αρχόντων μέσα στο ενετικό καθεστώς.

Ο Καλλέργης ισχυροποιείται απέναντι στους Ενετούς και απέναντι στους υπόλοιπους άρχοντες. Το 1304 πουλά στη Βενετία 60.000 μουζούρια σιτάρι. Το 1381 η Βενετία παραχώρησε το προνόμιο της βενετικής ευγένειας στο γιο του Αλεξίου, Γεώργιο Καλλέργη.

De Siris

Οδυσσέας Δημητριάδης


Οδυσσέας Δημητριάδης

O Οδυσσέας Δημητριάδης γεννήθηκε το 1908 και πέθανε στις 28 Απριλίου 2005. Ήταν Έλληνας της διασποράς από τους μεγαλύτερους μαέστρους της κλασικής μουσικής.

Βιογραφία

Οδυσσέας Δημητριάδης γεννήθηκε στο Μπατούμ. Ήταν γιος Έλληνα επιχειρηματία που έφυγε από την Τραπεζούντα και εγκαταστάθηκε στο Μπατούμ το 1886. Ο πατέρας του λεγόταν Αχιλλέας και η μητέρα του Καλλιόπη Εφραιμίδη.

Δεν ήταν ακόμη και πέντε ετών, όταν το πάθος για τη μουσική έγινε ορατό.
Προσπάθησε να παίξει αγαπημένες του μελωδίες στο πιάνο, χωρίς καμία γνώση της μουσικής σημειογραφίας. Συστηματικά τη μελέτη της μουσικής την άρχισε το 1918, όταν ο νεαρός Οδυσσέας έγινε μαθητής του μεγάλου βιολονίστα Tizengausen. Δυστυχώς, ο Tizengausen έπρεπε να μεταναστεύσει και ο νέος δάσκαλος του ήταν επίσης ο μεγάλος βιολονίστας και συνθέτης Legher. Αργότερα πήγε στον θείο του στο Σοχούμι και το 1925 κατέληξε στην Τυφλίδα όπου μπήκε στο conservatoire.

Η εξέλιξη του ήταν θεαματική και γρήγορα κατατάχτηκε στους πρωτοκλασάτους μαέστρους του κόσμου.

Διετέλεσε διευθυντής ορχήστρας στο Μπολσόι, στην Κρατική Ορχήστρα της ΕΣΣΔ, ενώ ήταν ο αρχιμαέστρος της τελετής λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Μόσχας το 1980.

Με την πτώση της χούντας ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Στα 70 χρόνια καριέρας διεύθυνε τις ορχήστρες
Κρατική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΣΣΔ
Κρατική Συμφωνική Ορχήστρα της Ελλάδας
Συμφωνική ορχήστρα του Θεάτρου Μπολσόι
Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης
Ορχήστρα της Όπερας της Τιφλίδας
Συμφωνική Ορχήστρα της Τιφλίδας
Κρατική Ορχήστρα Αθηνών
Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης
Συμφωνική Ορχήστρα του Βερολίνου
Συμφωνική Ορχήστρα της Πράγας
Ουγγρική Εθνική Φιλαρμονική Ορχήστρα
Φιλαρμονική Ορχήστρα της Αγίας Πετρούπολης
Συμφωνική Ορχήστρα Βουκουρεστίου
Συμφωνική Ορχήστρα του Μπουένος Άιρες

Τιμήθηκε με πολλά διεθνή βραβεία αλλά και από την ΕΣΣΔ και την Ελλάδα για το έργο του.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε μεταξύ Τιφλίδας και Αθήνας. Άφησε την τελευταία του πνοή στις 28 Απριλίου 2005.

De Siris

Π.Α.Ο.Κ


Π.Α.Ο.Κ

Ο Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών (Π.Α.Ο.Κ.) είναι από τους δημοφιλέστερους ελληνικούς αθλητικούς συλλόγους. Ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1926. To καταστατικό της ίδρυσης του συλλόγου εγκρίθηκε με την υπ' αριθμόν 822 απόφαση του Πρωτοδικείου, στις 20 Απριλίου 1926. Είναι ο μοναδικός ελληνικός σύλλογος ο οποίος εκπροσωπείται τα τελευταία χρόνια στην Α' και Α1 εθνική κατηγορία και στα 5 ομαδικά ολυμπιακά αθλήματα ανδρών (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, χάντμπολ, πόλο).

Ιστορικό

Ο ΠΑΟΚ ιδρύθηκε το 1926 στη Θεσσαλονίκη από Κωνσταντινουπολίτες πρόσφυγες που ακολούθησαν την ανταλλαγή των πληθυσμών μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και τη Συνθήκη της Λωζάνης που ακολούθησε. Νωρίτερα είχε ιδρυθεί στην πόλη η Ένωση Κωνσταντινουπολιτών, κυρίως από μέλη των ελληνικών συλλόγων της Πόλης Ερμής και Πέρα Κλουμπ. Από την Ένωση αυτή προέκυψε αρχικά η ΑΕΚ Θεσσαλονίκης (1925) και ένα χρόνο αργότερα ο ΠΑΟΚ.

Αν και η ΑΕΚ Θεσσαλονίκης κατάφερε να εντάξει στο δυναμικό της ποδοσφαιριστές προερχόμενους από τον Άρη (Βεντουρέλης, Μαλτέζος κλπ.) και από τον Ηρακλή (Γεωργιάδης κλπ.), εν τούτοις είχε σαν βασικό άξονα της ύπαρξής της την ένταξη σ' αυτήν μόνο Κωνσταντινουπολιτών και γενικά προσφύγων αθλητών. Αυτό προκάλεσε την αντίδραση αρκετών στελεχών της κι έτσι το 1926, μέσα από τις τάξεις της ΑΕΚ προέρχεται ο ΠΑΟΚ, ο οποίος εφαρμόζοντας τον προσδιορισμό Πανθεσσαλονίκειος στην ονομασία του, ανοίγει τις πόρτες του σε όλους τους Θεσσαλονικείς. Τα δύο σωματεία συνυπήρχαν ως το 1929, ώσπου αποφασίστηκε η συνένωσή τους, αν και στην πραγματικότητα ο ΠΑΟΚ απορρόφησε την ΑΕΚ Θεσσαλονίκης.

Με την πάροδο των χρόνων ο ΠΑΟΚ εξελίχθηκε σ' ένα λαοφιλές σωματείο, με πολύ ισχυρές επιρροές όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη, αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα, ειδικά στη Βόρεια.

Χρώματα και σύμβολα

Ο ΠΑΟΚ επέλεξε ως χρώματα του σωματείου το μαύρο και το λευκό, χρώματα που συμβολίζουν το μεν μαύρο το πένθος για την τραγική ιστορία των χαμένων πατρίδων, το δε λευκό την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Το αρχικό του έμβλημα ήταν ένα πέταλο κι ένα τετράφυλλο τριφύλλι, το οποίο όμως μετά την ένωση με την ΑΕΚ Θεσσαλονίκης άλλαξε, καθώς υιοθετήθηκε το έμβλημα της δεύτερης (Δικέφαλος αετός), έμβλημα που είχε ήδη και η ΑΕΚ της Αθήνας. Αρκετά χρόνια αργότερα όμως το έμβλημα τροποποιήθηκε, καθώς τα φτερά του Αετού δεν εμφανίζονται ανοιχτά αλλά πένθιμα κλειστά, ούτε φέρει στέμμα, σπαθί και σφαίρα.

Ο ΠΑΟΚ μέσα στο χρόνο έχει αλλάξει δύο ποδοσφαιρικές έδρες. Από το 1930 μέχρι το 1959 έδρα του ήταν το γήπεδο Συντριβανίου στο κέντρο της πόλης (απαλλοτριώθηκε με σκοπό να ανεγερθεί στη θέση του η Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου), ενώ από το 1959 ως σήμερα είναι το Γήπεδο της Τούμπας.

Τμήματα και τίτλοι

Τμήμα ανδρικού ποδοσφαίρου

Η ανδρική ποδοσφαιρική ομάδα του ΠΑΟΚ αποτελεί το δημοφιλέστερο τμήμα του συλλόγου και μία από τις κορυφαίες ομάδες του ελληνικού ποδοσφαίρου, έχοντας αναδείξει μία πλειάδα σημαντικών ποδοσφαιριστών που διέπρεψαν στα ελληνικά γήπεδα. Συμμετέχει ανελλιπώς σε όλα τα πρωταθλήματα Α' εθνικής από την ίδρυση της κατηγορίας την περίοδο 1959–60 και έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα το 1976 και το 1985.

Επίσης κατέκτησε 4 κύπελλα Ελλάδας (1972, 1974, 2001 και 2003), ενώ έχει συμμετάσχει και σε άλλους 12 τελικούς κυπέλλου. Ακόμα έχει στο ενεργητικό του και ορισμένες αξιομνημόνευτες επιτυχίες στα Κύπελλα Ευρώπης. Από το 1959 αγωνίζεται στο γήπεδο της Τούμπας.

Τμήμα ανδρικής καλαθοσφαίρισης

Η ανδρική ομάδα καλαθοσφαίρισης του ΠΑΟΚ αποτελεί το δεύτερο δημοφιλέστερο τμήμα του συλλόγου και μία από τις κορυφαίες ομάδες του ελληνικού μπάσκετ. Είναι το τμήμα που έχει φέρει τα περισσότερα τρόπαια στο σύλλογο και το μοναδικό που έχει κερδίσει 2 ευρωπαϊκούς τίτλους σε συνολικά 4 συμμετοχές σε ευρωπαϊκούς τελικούς. Έχει επίσης αναδείξει ορισμένους πολύ σημαντικούς καλαθοσφαιριστές με μακρόχρονη θητεία στα γήπεδα του μπάσκετ. Από το 2000 αγωνίζεται στο PAOK Sports Arena.

Τμήμα ανδρικής πετοσφαίρισης

Το τμήμα βόλεϊ του ΠΑΟΚ ιδρύθηκε το 1933 και επανιδρύθηκε μετά την Κατοχή, το 1948, όμως για μικρό διάστημα, για να επανιδρυθεί εκ νέου το 1961.
Ο ΠΑΟΚ μετείχε σε 32 πρωταθλήματα Α' και Α1 εθνικής κατηγορίας από την καθιέρωσή της, την περίοδο 1968–69. Η καλύτερη θέση που έχει καταλάβει στην τελική κατάταξη ήταν η 4η κι αυτό συνέβη 7 φορές: 1986, 1999, 2000, 2004, 2005, 2006 και 2007.

Στο κύπελλο Ελλάδας η μεγαλύτερη διάκρισή του ήταν το 1983, όταν έφτασε μέχρι τον τελικό, όπου όμως ηττήθηκε με 3–1 σετ από τον πρωταθλητή τη χρονιά εκείνη Ολυμπιακό. Από την καθιέρωση των final 4 και final 8 (περίοδος 1997–98), έφτασε 3 φορές ως τον ημιτελικό της διοργάνωσης (1999, 2003, 2004).

Τμήμα ανδρικής χειροσφαίρισης

Το τμήμα χάντμπολ του ΠΑΟΚ ιδρύθηκε το 1999 και προέκυψε μετά από συγχώνευση – απορρόφηση με άναν άλλο σύλλογο της Θεσσαλονίκης, τον Τρίτωνα. Με την πάροδο των χρόνων η ομάδα γινόταν ολοένα και πιο δυνατή, με αποτέλεσμα να φτάσει στην κατάκτηση 2 πρωταθλημάτων Ελλάδας, το 2009 (με αντίπαλο τον Πανελλήνιο στον τελευταίο αγώνα των play off) και το 2010 (με αντίπαλο τον Δούκα στον τελευταίο αγώνα των play off). Το πρόσωπο που συνέδεσε το όνομά του με την πορεία της ομάδας, είναι αυτό του προπονητή Στέλιου Σεϊκερίδη.

Τμήμα ανδρικής υδατοσφαίρισης

Το τμήμα πόλο του ΠΑΟΚ ιδρύθηκε το 1931. Προπολεμικά βρισκόταν σε υποτυπώδη κατάσταση, μεταπολεμικά όμως και κυρίως από τα μέσα της δεκαετίας του '50 ξεκίνησε μια διαρκή ανοδική πορεία. Παρ' ότι για αρκετά χρόνια η ομάδα υπήρξε «ασανσέρ» καθώς ανέβαινε και κατέβαινε στην κατηγορία, τα τελευταία χρόνια έχει καθιερωθεί στις σημαντικές δυνάμεις της ελληνικής υδατοσφαίρισης.
Το πρόσωπο που συνέδεσε το όνομά του με την πορεία της ομάδας πόλο, όπως και του τμήματος κολύμβησης, είναι αυτό του προπονητή Ανέστη Σουμελίδη, ο οποίος υπηρέτησε από το πόστο αυτό τον ΠΑΟΚ για 36 χρόνια.

Τμήμα γυναικείου ποδοσφαίρου

Η γυναικεία ομάδα του ομάδα του ΠΑΟΚ εξελίσσεται σε ένα από τα πλέον πετυχημένα τμήματα του συλλόγου, καθώς αν και έχει λιγότερα από 10 χρόνια ύπαρξης, κατάφερε στο διάστημα αυτό να κατακτήσει 8 τίτλους (7 πρωταθλήματα και 1 κύπελλο Ελλάδας), ανάμεσά τους ένα νταμπλ.

Τμήμα γυναικείας καλαθοσφαίρισης

Το τμήμα γυναικείου μπάσκετ του ΠΑΟΚ μετά από μια χρονική περίοδο αδράνειας επανασυστάθηκε κατά την περίοδο 2002–03 με τη συμβολή του Γιάννη Δημόπουλου, γενικού υπευθύνου του τμήματος μέχρι σήμερα. Η νέα αυτή πορεία του συλλόγου ξεκίνησε από τη Β' Κατηγορία Γυναικών της ΕΚΑΣΘ με στόχο τη σταδιακή του άνοδο στις πανελλαδικές κατηγορίες, με αποτέλεσμα σήμερα η ομάδα να καταφέρει να αγωνίζεται στην Α1 εθνική κατηγορία.

Τμήμα στίβου

Το τμήμα στίβου του ΠΑΟΚ ιδρύθηκε το 1928. Το γυναικείο τμήμα του κατάφερε να κατακτήσει 3 φορές το πρωτάθλημα Ελλάδας ανοιχτού στίβου (1976, 1977, 1982), ενώ οι αθλήτριες του ΠΑΟΚ κατέκτησαν και 2 Πανελλήνια πρωταθλήματα ανωμάλου δρόμου (1968, 1974). Από τους μεγάλους αθλητές που έχουν αγωνιστεί με τα χρώματα του ΠΑΟΚ, υπήρξαν στο παρελθόν μεταξύ άλλων οι Ολυμπιονίκες Βούλα Πατουλίδου και Κώστας Κουκοδήμος, καθώς και ο άλτης του ύψους (ο πρώτος Έλληνας που πέρασε τα 2 μέτρα τη δεκαετία του 1960), Κώστας Χειμωνίδης.
Κατά την αξιολόγηση των ελληνικών συλλόγων που εξέδωσε το Νοέμβριο του 2010 ο Σ.Ε.Γ.Α.Σ., ο Π.Α.Ο.Κ. βρίσκεται στην 36η θέση (σε σύνολο 321 συλλόγων).

Άλλα τμήματα

Κολύμβηση: Το τμήμα κολύμβησης δημιούργησε το 1931 ο Νικόλαος Λούλης με την τριπλή ιδιότητα του γενικού αρχηγού, προπονητή και κολυμβητή. Σημαντικότερη στιγμή του τμήματος υπήρξε η κατάκτηση του πρωταθλήματος Ελλάδος το 1987, σπάζοντας την επί σειρά ετών παντοδυναμία του Ολυμπιακού.
Ποδηλασία: Το ποδηλατικό τμήμα του ΠΑΟΚ δημιουργήθηκε με την ίδρυση του συλλόγου, το 1926. Από τους σημαντικότερους αθλητές του τμήματος υπήρξε ο Θεόδωρος Ασβεστόπουλος (δεύτερος πανελληνιονίκης στα 1.000 και στα 4.000 μέτρα το 1955). Το 2002 ο ΠΑΟΚ κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδας στην ορεινή ποδηλασία (Μountain bike).
Πάλη: Το τμήμα της πάλης δημιουργήθηκε με την ίδρυση του συλλόγου, το 1926. Μάλιστα ο ΠΑΟΚ μαζί με τον Πανελλήνιο και τον Εθνικό Γ.Σ. ήταν από τους ιδρυτικούς συλλόγους της Ελληνικής Ομοσπονδίας Πάλης το 1935, όταν αποσπάστηκε από τον ΣΕΓΑΣ. Το τμήμα διαλύθηκε κατά την περίοδο της Κατοχής, για να επανιδρυθεί πολλά χρόνια αργότερα, το 2000, από τον Ολυμπιονίκη Παναγιώτη Ποικιλίδη.
Άρση βαρών: Το τμήμα της άρσης βαρών ίδρυσε το 1999 ο Ολυμπιονίκης Παύλος Σαλτσίδης. Οι αρσιβαρίστες του ΠΑΟΚ κατέκτησαν το πρωτάθλημα Ελλάδας το 2006.
Πυγμαχία: Το τμήμα πυγμαχίας δημιουργήθηκε το 1966. Οι πυγμάχοι του ΠΑΟΚ κατέκτησαν 2 πρωταθλήματα Ελλάδας, το 2003 και το 2007. Από τους σημαντικότερους πυγμάχους που ανέδειξε το τμήμα είναι ο Ηλίας Παυλίδης (5η θέση στην Ολυμπιάδα της Αθήνας).
Πετοσφαίριση γυναικών: Το γυναικείο τμήμα βόλεϊ του ΠΑΟΚ λειτούργησε μόνο για 3 χρόνια (1995 έως 1998), ενώ την αγωνιστική περίοδο 2003–04 συγχωνεύτηκε – απορροφήθηκε από τον Φιλαθλητικό, με αποτέλεσμα να ολοκληρωθεί η σύντομη ιστορία του τμήματος. Το 2010 το τμήμα επανιδρύθηκε, και την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο αγωνίζεται στο πρωτάθλημα Β' κατηγορίας της ΕΠΕΣΘ.
Υδατοσφαίριση γυναικών: Το τμήμα του γυναικείου πόλο ιδρύθηκε το 1989.
Συγχρονισμένη κολύμβηση: Το τμήμα ιδρύθηκε το 1992.
Τεχνική κολύμβηση: Το τμήμα ιδρύθηκε το 1999.
Καταδύσεις: Το τμήμα ιδρύθηκε το 2000.
Τάε Κβον Ντο: Το τμήμα ιδρύθηκε το 2003.

De Siris

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Ιωάννης Μακρυγιάννης


Ιωάννης Μακρυγιάννης

Ο Μακρυγιάννης ήταν ένας από τους κορυφαίους αγωνιστές του ’21. Γεννήθηκε στα 1797 στο Αβορίτι της Δωρίδας από φτωχούς γονείς και πέθανε στην Αθήνα στις 27 Απριλίου 1864. Το πραγματικό του όνομα ήταν Τριανταφύλλου. Κατά τη διάρκεια του αγώνα τον αποκαλούσαν «Μακρυγιάννη» για το ψηλό του ανάστημα, όνομα που το κράτησε και με αυτό παρέμεινε στην ιστορία. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε με στερήσεις και κακουχίες,  ανάμεσα στις περιπέτειες και στους κατατρεγμούς  των δικών του από τους Τουρκαλβανούς. Το 1804 κατά το διωγμό των κλεφτών ο πατέρας του σκοτώθηκε και ο Μακρυγιάννης ,μόλις εφτά χρονών, άρχισε να δουλεύει για να συντηρήσει τον εαυτό του. Στα 1811 πάει στην Άρτα όπου και προσλαμβάνεται στη δούλεψη του προύχοντα Αθανάσιου Λιδωρίκη. Το 1817 επιδόθηκε στο εμπόριο και χάρη στο ζήλο και την εργατικότητά του κατάφερε να αποκτήσει σημαντικά κέρδη και να καλυτερεύσει τη ζωή του.

Η εμπορική του δραστηριότητα στην Άρτα κράτησε ως το 1820.Τότε όμως τα σουλτανικά στρατεύματα τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν επειδή τάχα ήταν όργανο του Αλή Πασά. Ωστόσο, κατόρθωσε να δραπετεύσει, κατέφυγε στα βουνά και ακολούθησε τον αρματολό Γώγο Μπακόλα. Στο μεταξύ είχε ήδη (1820) μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία και είχε αποφασίσει με καρδιά και νου να παλέψει για την ανάσταση της φυλής του. Στη συνέχεια στρατολόγησε το πρώτο του σώμα και έφθασε στην Αθήνα. Το 1822 διορίστηκε υποδιοικητής του Κάστρου (της Ακρόπολης) με διοικητή τον Ιωάννη Γκούρα και αρχηγό της Ανατολικής Ελλάδας τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Ένα χρόνο αργότερα διορίστηκε από τον Άρειο Πάγο Πολιτάρχης (αστυνόμος) των Αθηνών.

 Ενώ διαρκούσε ο αγώνας των Ελλήνων κατά των Τούρκων άρχισε ο εσωτερικός κομματικός διχασμός που κατέληξε σε εμφύλιο πόλεμο με οδυνηρά επακόλουθα για την επαναστατημένη Ελλάδα. Ο Μακρυγιάννης πολέμησε και στους δύο εμφυλίους ως αντιπρόσωπος των διοικήσεων.

 Στο ίδιο χρονικό διάστημα, συμμετέχει ενεργά σε μάχες που έκριναν την εξέλιξη της Επανάστασης του ’21. Εξαιρετικά σημαντική υπήρξε η συμβολή του στην ιστορική για τα αποτελέσματά της μάχη των Μύλων όπου ο Ιμπραήμ Πασάς υπέστη πανωλεθρία και αναγκάστηκε να υποχωρήσει (Ιούνιος 1825). Ένα χρόνο αργότερα, όταν ο Κιουταχής κατέλαβε την Αθήνα, ο Μακρυγιάννης οχυρώθηκε στον Σερπετζέ ( Ωδείο Ηρώδη του Αττικού)και αντέταξε σθεναρή αντίσταση. Κατά τη μάχη του Σερπετζέ μετά από φοβερό αγώνα κατόρθωσε να αποκρούσει τους επιτιθέμενους και να σώσει την Ακρόπολη Πολέμησε επίσης στην εκστρατεία της Αττικής, στις επιθέσεις της Καστέλλας και του Πειραιά που είχαν ως τελικό αποτέλεσμα την ήττα των Ελλήνων(Απρίλιος 1827)και την παράδοση της Ακρόπολης στους Τούρκους.

 Βαθιά λυπημένος απ’ όλα αυτά τα γεγονότα ο Μακρυγιάννης, απογοητευμένος με την κυβέρνηση και τις διχόνοιες, βασανισμένος από τις πληγές που έφερε σ’ όλο του το σώμα (είχε τραυματιστεί βαριά και στη μάχη των Μύλων και στη μάχη του Σερπετζέ) απομακρύνθηκε από τη στρατιωτική και πολιτική ζωή. Με την κάθοδο του Καποδίστρια διορίζεται αρχηγός της Εκτελεστικής δυνάμης στο Μοριά, θέση που του αφαιρέθηκε, όταν παρασυρμένος από τον Ιωάννη Κωλέττη χρησιμοποίησε τη στρατιωτική δύναμη που διέθετε για να επιβάλει συνταγματικό πολίτευμα στον Καποδίστρια, πράγμα που δυσαρέστησε τον κυβερνήτη.

Κατά την περίοδο της αντιβασιλείας του Όθωνα ο Μακρυγιάννης κατηγορούσε την κυβέρνηση ως απολυταρχική και ζητούσε Σύνταγμα, μ’ όλο που τον περιέβαλλαν με ιδιαίτερη εκτίμηση και του απένειμαν το βαθμό του συνταγματάρχη. Το 1840 άρχισε να οργανώνει τον αγώνα υπέρ της επιβολής του Συντάγματος και πρωτοστάτησε στην επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843 για την παραχώρησή του από τη βαυαρική δυναστεία. Υπήρξε τόσο κατηγορηματικός στην προσπάθειά του για επιβολή των πραγματικών ελευθεριών ώστε κατηγορήθηκε για συνωμοσία κατά του βασιλιά , συνελήφθη (1851),δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Η ποινή του μετριάστηκε σταδιακά, έμεινε στη φυλακή δυο χρόνια για να αποφυλακιστεί τελικά(1854) με τη μεσολάβηση του Δημητρίου Καλλέργη. Η υγεία του όμως από τις κακουχίες και τη βαναυσότητα της φυλακής κλονίστηκε. Έτσι ο Μακρυγιάννης απομονώθηκε στο σπίτι του κοντά στους στύλους του Ολυμπίου Διός (η συνοικία αυτή φέρει μέχρι σήμερα το όνομά του-"Μακρυγιάννη") όπου και πέθανε στις 27 Απριλίου 1864. Πριν λίγες μέρες είχε προαχθεί από την τότε κυβέρνηση στο βαθμό του αντιστράτηγου!

Εκτός όμως από τις ηρωικές του πράξεις και το παράδειγμά του αυτός ο μεγάλος Έλληνας κληροδότησε στις νεότερες γενιές ένα αθάνατο μνημείο ύφους, ήθους, λόγου και περιεχομένου ,τα Απομνημονεύματά του. Άρχισε να τα γράφει στο Άργος (26 Φεβρουαρίου 1829) με σκοπό να διδάξει και να φρονηματίσει τους μεταγενέστερους και συνέχισε μέχρι το 1851 ώσπου η καταδίκη του και οι άλλες δραματικές περιπέτειες της ζωής του τον ανάγκασαν να σταματήσει. Σε όλη τη διάρκεια των δύσκολων καιρών φροντίζει με κάθε τρόπο να διαφυλάξει το χειρόγραφό του γιατί πιστεύει ότι και μ’ αυτό τον τρόπο κάνει το καθήκον του απέναντι στον τόπο και την ιστορία του. Η αποκατάσταση και δημοσίευση (1907)  των Απομνημονευμάτων  οφείλεται  Γιάννη Βλαχογιάννη που με εξαιρετική φροντίδα επιμελήθηκε και εξέδωσε το έργο του στρατηγού Μακρυγιάννη.

Το έργο στην αρχή πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Εκτός από τον Παλαμά κανείς σχεδόν δεν αντιλήφθηκε τη σημασία του. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για ν’ ασχοληθούν μαζί του λογοτέχνες και κριτικοί και να φέρουν τον Μακρυγιάννη και το έργο του στο προσκήνιο της πνευματικής μας ζωής. Τι οδηγεί το Γιώργο Σεφέρη να πιστεύει πως ένα έργο σαν του Μακρυγιάννη είναι η συνείδηση ενός ολόκληρου λαού ,πως αποτελεί μια πολύτιμη διαθήκη και να θεωρεί τον Μακρυγιάννη μαζί με τον Παπαδιαμάντη ως τους μεγαλύτερους πεζογράφους της Ελληνικής Λογοτεχνίας; Το ότι αποτυπώνοντας το βίο του πάνω στο χαρτί ξεδιπλώνει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του ελληνισμού, ότι η ιστορία του είναι περισσότερο από μια ιστορία γεγονότων. Είναι μια ιστορία των συναισθημάτων του λαού του...πως αυτός ο αγράμματος και ταπεινός για την άμαθειά του μέσα από αυτό το απελέκητο γράψιμο αναδεικνύει μια σπάνια καλλιέργεια και ευαισθησία...πως πέρα από την καταγραφή σημαντικών ιστορικών γεγονότων ,την κριτική που ασκεί, τον αντίλογο στο ψεύδος και την υποκρισία, τη δίψα για δικαιοσύνη, μας προσφέρει ένα μεγάλο μάθημα εθνικής αυτογνωσίας .Κι όλα τούτα χαράζοντας στο χαρτί τη γλώσσα που μιλάει με τη ρουμελιώτικη προφορά, αποτυπώνοντας την ίδια του τη φωνή με σοφία, εκφραστική αμεσότητα και απλότητα και με τη μαστοριά του προικισμένου λαϊκού αφηγητή.                                                                                                                                           

Άλλο γνωστό και συζητημένο έργο του Μακρυγιάννη είναι το «Οράματα και θάματα» που αρχίζει να γράφεται μερικούς μήνες ύστερα  από τα Απομνημονεύματα «το άλλο στορικό», όπως ονομάζεται από τον Μακρυγιάννη, θεωρείται από τον η συνέχειά του, και χαρακτηρίζεται  με τον ίδιο τίτλο «στορικό», όπως και το πρώτο.

Από: www.ekebi.gr

De Siris

Γεώργιος Θεοτοκάς


Γεώργιος Θεοτοκάς

Ο Γεώργιος Θεοτοκάς γεννήθηκε στις 27 Απριλίου 1905 και πέθανε στις 30 Οκτωβρίου 1966, ήταν Έλληνας λογοτέχνης και δικηγόρος. Αποτέλεσε έναν από τους εκπροσώπους της της γενιάς του ’30.

Βιογραφία

Ο Γεώργιος Θεοτοκάς γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Οι γονείς του, Ανδρονίκη και Μιχάλης, κατάγονταν από τη Χίο. Φοίτησε στο Ελληνογαλλικό Λύκειο της Κωνσταντινούπολης. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή το 1922, η οικογένεια Θεοτοκά εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Στην πρωτεύουσα ο Θεοτοκάς φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από την οποία αποφοίτησε το 1927. Στη συνέχεια μετέβη στο Παρίσι και στο Λονδίνο για να ικανοποιήσει τις πνευματικές και επαγγελματικές του αναζητήσεις. Επέστρεψε λίγο αργότερα στην Αθήνα και εργάστηκε ως δικηγόρος. Παράλληλα, δραστηριοποιήθηκε έντονα στον πνευματικό χώρο: Το 1929 εξέδωσε το δοκίμιό του Ελεύθερο Πνεύμα, που εκ των υστέρων χαρακτηρίστηκε ως "μανιφέστο" της Γενιάς του '30, και συνεργαζόταν με λογοτεχνικά περιοδικά, ενώ το 1933 κυκλοφόρησε το πρώτο λογοτεχνικό του έργο, το πρώτο μέρος του μυθιστορήματος Αργώ.

Η Ακαδημία Αθηνών τον βράβευσε με το Bραβείο πεζογραφίας το 1939 για το μυθιστόρημά του Το Δαιμόνιο. Το έργο του διακόπηκε όμως προσωρινά λόγω του ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940: Κατατάχθηκε ως εθελοντής στον ελληνικό στρατό, όμως δεν πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο, παρά τις πολλές προσπάθειές του να σταλεί στην πρώτη γραμμή. Ασχολήθηκε ξανά με τη λογοτεχνία μετά τον πόλεμο. Για την προσφορά του βραβεύτηκε με το κρατικό λογοτεχνικό Bραβείο για το δοκίμιο το 1957 για το έργο του "Τα Προβλήματα του καιρού μας".

Διετέλεσε διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου τις περιόδους 1945-1947 και 1952-1953. Ακόμη, υπήρξε ο πρώτος πρόεδρος του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος από το 1961, έτος ίδρυσης του. Εξάλλου, ο Γεώργιος Θεοτοκάς ασχολήθηκε και με την πολιτική. Υπήρξε υποψήφιος βουλευτής του Νομού Χίου το 1955, αλλά απέτυχε να εξασφαλίσει την εκλογή του.

Μετά από δεκαετή συζυγικό βίο με τη Ναυσικά Στεργίου, χήρεψε το 1959. Το 1965 ξαναπαντρεύτηκε, αυτή τη φορά την Κοραλία Ανδρειάδη. Πέθανε το 1966 στην Αθήνα.

Έργο

Πολυταξιδεμένος και καλλιεργημένος, ο Γεώργιος Θεοτοκάς άφησε ένα πλούσιο λογοτεχνικό έργο με πολυάριθμα δοκίμια, θεατρικά έργα, κριτικές, μυθιστορήματα, ταξιδιωτικά, κ.λπ., που μεταφράστηκαν σε πολυάριθμες ξένες γλώσσες.

Κατά τη διαμονή του στο Λονδίνο, έγραψε το δοκίμιο Ελεύθερο Πνεύμα, που τον καταξίωσε ως τον εκπρόσωπο της "γενιάς του ’30". Πρόκειται για τολμηρό έργο που ελέγχει και σχεδόν απορρίπτει όλη την προγενέστερη λογοτεχνική παραγωγή (ιδίως την ηθογραφία), απορρίπτει τον δογματισμό και τον φανατισμό στην κριτική και καταθέτει τις απόψεις του για την ανανέωση της ελληνικής λογοτεχνίας.

Ο Θεοτοκάς υπήρξε ένθερμος οπαδός του δημοτικισμού. Κατά τα φοιτητικά του χρόνια ήρθε σε επαφή με τις προσωπικότητες του δημοτικισμού, όπως τον Γιάννη Ψυχάρη, και διετέλεσε γραμματέας της οργάνωσης "Φοιτητική Συντροφιά", ενός φοιτητικού σωματείου που είχε στόχο την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας. Μάλιστα, για τη δράση του αυτή κινδύνευσε να αποβληθεί από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, κάτι που τελικά δεν έγινε και έτσι ολοκλήρωσε τις σπουδές του.

Τα μυθιστορήματα του Θεοτοκά είναι χαρακτηριστικά δείγματα του αστικού μυθιστορήματος, όπως αυτό διαμορφώθηκε στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία του 19ου αι. και προσπαθούν να αποδώσουν τη σύνθετη εικόνα της ελληνικής κοινωνίας της εποχής του.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η θεατρική του παραγωγή. Τα έργα του βασίζονται στην ελληνική παράδοση, από την αρχαιότητα μέχρι την πρόσφατη ιστορία. Εμπνέονται από θρύλους, δημοτικά τραγούδια ή ιστορικά γεγονότα.

Εργογραφία

Μυθιστορήματα

Αργώ, τόμος Α 1933, τόμος Β 1936
Το Δαιμόνιο, 1938
Λεωνής, (1940)
Ασθενείς και Οδοιπόροι, μέρος Α (Ιερά Οδός) 1950, ολοκληρωμένη έκδοση 1964
Οι Καμπάνες, 1970
Το 1985 δημοσιεύτηκε η πρώτη μορφή του Λεωνή μαζί με το ημερολόγιο εργασίας του Λεωνή και τα διηγήματα της "Παιδικής ηλικίας", με γενικό τίτλο Σημαίες στον ήλιο.

Διηγήματα

Ευριπίδης Πεντοζάλης και Άλλες Ιστορίες (1937)

Δοκίμια

Ελεύθερο Πνεύμα, 1929, με το ψευδώνυμο Ορέστης Διγενής
Εμπρός στο κοινωνικό πρόβλημα, 1932
Στο κατώφλι των νέων καιρών, 1945
Προβλήματα του καιρού μας, 1956
Πνευματική Πορεία, 1961

Θεατρικά έργα

Αντάρα στ' Ανάπλι
Το γεφύρι της Άρτας
Όνειρο του Δωδεκάμερου
Το κάστρο της Ωριάς
Το παιχνίδι της τρέλας και της φρονιμάδας
Συναπάντημα στην Πεντέλη
Το τίμημα της λευτεριάς
Πέφτει το βράδυ
Αλκιβιάδης
Ο τελευταίος πόλεμος
Λάκκαινα
Σκληρές ρίζες
Η άκρη του δρόμου

Ταξιδιωτικά

Δοκίμιο για την Αμερική
Ταξίδι στη Μέση Ανατολή και στο Άγιον Όρος, (1961)
Ταξίδια: Περσία, Ρουμανία, Σοβιετική Ένωση, Βουλγαρία

Άλλα έργα

Ώρες Αργίας, 1931
Ημερολόγιο της "Αργώς" και του "Δαιμονίου", 1939
Τετράδια Ημερολογίου 1939-1953
Στοχασμοί και Θέσεις, Πολιτικά Κείμενα: 1925-1949 Και 1950-1966, Τόμοι Α΄ Και Β΄
Η Ορθοδοξία στον Καιρό Μας
Μια Αλληλογραφία

De Siris