Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Ευαγόρας Παλληκαρίδης


Ευαγόρας Παλληκαρίδης

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης γεννήθηκε σ’ ένα χωριό της Πάφου την Τσάδα στις 28 Φεβρουαρίου 1938. Είναι ο μικρότερος από τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, που άφησε την τελευταία του πνοή στην αγχόνη, για την λευτεριά. Ένας ρομαντικός κι ευαίσθητος τραγουδιστής και μαχητής. Στα 15 του δημοσιεύει το πρώτο του ποίημα στην Κύπρο σε Κυπριακή εφημερίδα. Ακολουθούν πολλά ακόμη πατριωτικά, λυρικά ερωτικά ποιήματα. Η εφηβική ψυχή του είναι γεμάτη από αγάπη για την Ελλάδα. Παιδί ακόμη καθόταν με τις ώρες στην ακρογιαλιά και στυλώνοντας το βλέμμα του στον ορίζοντα, ποθούσε να δει κάτι, έστω μια στήλη καπνού, από την Μητέρα Ελλάδα.

Την 1η Ιουλίου 1953 οι Άγγλοι γιορτάζουν τη στέψη της νέας βασίλισσας. Στους εορτασμούς μετέχει και η Κύπρος, όντας Αγγλική αποικία. Οι Άγγλοι έχουν πάρει το γυμναστήριο της πόλεως, για να γιορτάσουν. Οι μαθητές εξοργίσθηκαν και με μπροστάρη τον Ευαγόρα κάνουν διαδήλωση ζητώντας ν’ αδειάσει το γυμναστήριο κι οι άλλοι χώροι, από τους Άγγλους στρατιώτες. Στην κεντρική πλατεία ο Ευαγόρας κατεβάζει την Αγγλική σημαία και οι μαθητές την κουρελιάζουν, φωνάζοντας συνθήματα κατά των Άγγλων. Η γιορτή ματαιώνεται. Στην παιδική ψυχή του Ευαγόρα, έχει ανάψει η φλόγα γι’ αγώνα, για λευτεριά, για Ένωση.

Δύο χρόνια αργότερα, 19 Νοεμβρίου του 1955 οργανωμένος πιά μαχητής της ΕΟΚΑ, συλλαμβάνεται και οδηγείται στο δικαστήριο, με την κατηγορία της συμμετοχής σε παράνομη οχλαγωγία. Αρνείται την κατηγορία και η δίκη του αναβάλλεται, για τις 6 Δεκεμβρίου. Στις 4 Δεκεμβρίου δηλώνει στον πατέρα του, πως προκειμένου να βρεθεί στην φυλακή, θα πάει στο βουνό να συνεχίσει τον αγώνα. Στην συνέχεια πηγαίνει στο σχολείο του κι αφήνει πάνω στην έδρα, το περίφημο τραγούδι του αποχαιρετισμού, προς τους συμμαθητές και τους καθηγητές του.

«Θα πάρω μιάν ανηφοριά

θα πάρω μονοπάτια

να βρω τα σκαλοπάτια

που παν στην Λευτεριά……»

Και φεύγει.

Στο τραγούδι του τονίζει τον λόγο της φυγής του.

«Της φυλακής

δεν τα σηκώνω εγώ τα βάρη

γι’ αυτό θα φύγω

για βουνά και ρεματιές.

Να ΄χω τη νύχτα

Συντροφιά μου το φεγγάρι

και την ημέρα

να μιλώ με τις ιτιές».

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, είναι πλέον αντάρτης. Αγωνίζεται με τα’ άλλα παλικάρια της ΕΟΚΑ, ενάντια στους Άγγλους δυνάστες. Τα αλλεπάλληλα χτυπήματα κάνουν τον εχθρό να παραπαίει. Αρχίζουν οι πρώτοι απαγχονισμοί. 19 Δεκεμβρίου 1956 οι Άγγλοι συλλαμβάνουν τον Ευαγόρα και τον καταδικάζουν σε θάνατο στις 25 Φεβρουαρίου 1957.

Στο δικαστήριο δηλώνει : Γνωρίζω ότι θα μου επιβάλλετε την ποινή του θανάτου. Εκείνο όμως το οποίο έχω να πω, είναι τούτο: «Ό,τι έκαμα, το έκαμα ως Ελλην Κύπριος, όστις ζητεί ελευθερίαν», τίποτε άλλο».

12 Μαρτίου τον επισκέφθηκαν ο πατέρας του και άλλοι συγγενείς στις κεντρικές φυλακές όπου εκρατείτο. Ο Ευαγόρας γαλήνιος τους πληροφορεί, πως σε δύο μέρες θ’ ανέβει τα σκαλοπάτια της αγχόνης.

Αποχαιρετώντας τους, τους ζήτησε να μην λυπούνται και να μην κλαίνε λέγοντας : «Ορκίσθηκα να πεθάνω για την Πατρίδα μου κι ετήρησα τον όρκο μου».

14 Μαρτίου 1957 ο Ευαγόρας αφήνει την τελευταία του πνοή, τραγουδώντας την Κύπρο, την Λευτεριά, την Ελλάδα, την Ένωση.

«Των αθανάτων το κρασί

Το ‘βρετε σεις και πίνετε.

Ζωή για σας ο θάνατος

Κι αθάνατοι θα μείνετε».

Από: http://ellas2.wordpress.com

De Siris